อยากกลับบ้านค่ะ คือเราจะบอกกับย่ายังไงดีว่าเราอยากกลับไปอยู่บ้านตัวเองโดยที่เขาไม่โกรธหรือตอบมาแบบประชดประชัน

สวัสดีค่ะก็ตามหัวข้อกระทู้เลย เราอยากกลับบ้านไปอยู่กับพ่อกับแม่ที่บ้านค่ะแต่กลัวมีปัญหากับย่า ต้องขอบอกก่อนเลยนะคะว่าเขาไม่ใช่ย่าแท้ๆคือแบบเหมือนทวดเรามีลูกหลายคนเราเลยเรียกว่าปู่ว่าย่าอะไรทำนองนี้ จุดเริ่มต้นที่เรามาอยู่กับเขาได้เพราะว่าปู่ที่ไม่ใช่ปู่เเท้ๆเหมือนกันเขาตายเลยทำให้ย่าเขาอยู่คนเดียวพ่อเลยบอกให้เรามาอยู่เป็นเพื่อนเขาคือเราไม่ได้อยากมาเลยค่ะแต่ขัดคำสั่งพ่อไม่ได้ ก็เรามาอยู่ช่วงเราม.3มั้งนะคะถ้าจำไม่ผิด มาอยู่เราก็แบบจากตื่นปกติ7.30-8.00น.เราก็ต้องตื่นเช้าประมาณตี4ครึ่งหรือตี5 ถ้าช่วงไหนหน้าหนาวก็จะได้ตื่นประมาณ6โมงเพราะท้องฟ้ามันมืดไม่ได้สว่างเร็วที่ต้องตื่นแบบนี้เพราะว่าย่าเราเขาตื่นเช้าด้วยความอายุเยอะอ่ะเนอะก็ไม่เยอะเท่าไหร่นะคะแบบประมาณ60กว่าๆแล้วก็ต้องมาเตรียมตัวใส่บาตรทุกเช้าด้วย ก็เรามาอยู่บ้านเขาเราก็ต้องเกรงใจอ่ะค่ะเพราะเราไม่ได้สนิมกับเขาเราก็เป็นคนเงียบๆด้วยมาอยู่กับเขาก็ทำทุกอย่างอ่ะค่ะตามงานบ้านทั่วไป แต่ที่เราไม่ชอบเลยคือเขาชอบเข้าสวนไปปลูกต้นไม้ถากหญ้านู่นนี่ทั้งๆที่เขาเองก็ทำไม่ค่อยจะไหวเพราะปวดข้อเราก็ต้องไปช่วยคือแบบเราแบกของหนักๆเช่นย้ายลองที่เป็นปูซีเมนต์อ่ะค่ะคือมันหนักมากๆสำหรับถึงเราจะอ้วนแต่เราด้วยความที่ผู้หญิงอ่ะแล้วแค่อายุ15-16มันหนักมากๆ แต่เราก็ต้องทำเหมือนว่ามันไหวเพราะเราไม่อยากให้เขามองว่าเราอ่อนแอด้วยความที่เราอ้วนแล้วก็ไม่สบายบ่อยเลยถูกย่าว่าเราอ่อนแอทำอะไรก็ชักช้า คือแบบสำหรับเรามันน้อยใจนะเราพยายามทำตามเขาทุกอย่างอ่ะไม่บ่นไม่เถียงสักคำอะไรที่เราไม่ผิดเรายังต้องเก็บเงียบเพราะเราถือว่าเถียงไปก็ไม่เคยชนะอยู่ดี ทำอะไรก็ไม่ถูกใจเขาสักอย่าง เขาคอยจะว่าว่าเราเรียนเก่งนะแต่ทำไมไหวพริบโง่จัง คือเราไม่ใช่ไม่รู้นะแต่แบบเราลนเวลาที่ทำอะไรแล้วมีเขาดูอยู่เรากลัวว่าถ้าทำแบบนี้จะถูกใจเขาไหม ก็ค่ะเราก็โดนบ่นมาตลอดมันก็สะสมมาเรื่อยอ่ะมันทั้งน้อยใจทั้งท้อแท้ ถ้าเอาจุดที่มันไม่ไหวจริงๆแบบสำหรับคนอื่นมันยังไงไม่รู้นะแต่สำหรับเรามันสะเทือนใจมากๆ คือเขาใช้เราทอดลูกชิ้นให้หมาแล้วทีนี้มันมีน้ำมันทอดกับผัดไอเราก็ไปหยิบน้ำมันผัดมาก็ด้วยความที่เราก็เคยเห็นเขาเอามาใช้ทอดเหมือนกันเราก็คิดว่าใช้ให้หมดเป็นขวดๆไป เขาก็ถามใช้น้ำมันไหนเราก็ชี้น้ำมันผัดไป เขาก็พูดชื่อเราแล้วก็บอกในทำนองที่ว่าเองไม่รู้รึไงว่ามันใช้ผัดไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ คือเเบบเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับเราอ่ะคือมันเป็นคำที่ไม่มีคำหยาบคายแต่มันจึกในใจเหมือนเขาประชดเรา แล้วพอตอนกินข้าวมันมีปลาอยู่เขาก็บอกว่าเนี่ยปลากินไปเยอะๆจะได้ฉลาดๆกับเขาบ้าง คือแบบตอนนั้นโกรธนะแต่ทำไรไม่ได้ต้องข่มใจเอาไว้ ตอนนั้นก็คืออยากกลับไปอยู่บ้านแล้วแต่ก็ไม่ได้บอกพ่อกับแม่พอตอนม.4เราเรีบนหนักขึ้นมีงานมีการบ้านต้องทำดึกแล้วต้องตื่นเช้าทุกวันมันเลยทำให้เราป่วย ป่วยจนเป็นไข้สามสี่วันไปนอนบ้านพ่อกับแม่ตอนนั้นรู้สึกดรมากได้นอนเต็มอิ่มจนอาการเริ่มหายไข้ก็กลับใาอยู่กับย่าเราก็ต้องตื่นเช้าอีกแถมไข้ยังไม่ทันหายเราก็ต้องไปช่วยเขาขุดดินเะราะเขาจะปลูกต้นไม้ตอนนั้นปวดหัวมสกนะหน้าจะมืดด้วยแต่เราก็ทนคือแบบทุกคนก็จะบอกว่าเอ้สแล้วทำไมไม่บอกย่าไปล่ะแต่คือเข้าใจไหมว่าเขาก็รู้ว่าเราพึ่งหายไข้อ่ะเราก็อยากรู้ว่าเขาจะห่วงเราบ้างรึเปล่า แล้วคือมันก็ตลอดอ่ะที่เรานอนไม่พอจนไม่สบายบ่อยเราก็โดนบ่นว่าอ้วนนู่นนี่นั่นไม่ยอมออกกำลังกายทั้งๆที่เราก็พยายามลดอยู่แต่ด้วยความที่เรียนด้วยอ่ะมันก็ไม่ค่อยว่างไง แล้วที่เราไม่ชอบอีกอย่าฃคือเขามีหลานชายที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแบบโตจนอายุจะสามสิบแล้วยังไม่มีงานทำเลยเขาก็ไม่บ่นสักคำแต่กับเราเขาบอกว่สเนี่ยเขาอ่ะเลี้ยงหลานผู้หญิงไม่เคยได้ดีสักคนคือเราว่ามันไม่เกี่ยวอ่ะมันอยู่ที่สันดานคนมากกว่า ก็แบบเออเวลาหลานชายเขามาบ้านก็จะแบบเนี่ยกินไรไหมมาบ้านก็ไม่เคยทำอะไรเลยมากินแล้วจานก็เอาไว้ให้เราล้างขนาดงานที่เป็นงานที่ต้องใข้เเรงเช่นขึ่นไปตัดกิ่งไม้เรายังต้องทำเองเลย เวลาย่าทำไรกินก็จะแบบนึกถึงหลานคนนู้นคนนี้ตลอดแบบเเล้วเราที่นั่งตรงนี้อ่ะ คือแบบเราไม่รู้หรอกว่าหลานที่เราเลี้ยงมาเคยเจอแบบเราไหมแต่เราว่าเราเหนื่อยสุดในบรรดาหลานที่เขาเลี้ยงมาเพราะในตอนสาวไปเขาเป็นผญ.บ้านแล้วก็ขายของเราว่างานถ้าหลานที่เขาเลี้ยงจะทำมันก็คงไม่ได้หนักขนาดนั้นอ่ะเเถมสวนก็จะมีย่ามีปู่ที่ตอนนี้เขาตายไปแล้วคอยทำ คือแบบเราไม่รู้นะว่าคนอื่นจะคิดยังไงจะคิดว่าเราเว่อร์เกินจริงก็แล้วแต่เเต่เรายืนยันได้เลยว่าสิ่งที่เราเจออยู่ปัจจนี้มันแย่มากๆเขาบั่นทอนจิตใจเราในเรื่องต่างๆมากมาย ตอนแรกเราอยากทนให้จบม.6แต่เราว่าเราคงไม่ไหวร่าฃกายเราแย่อ่ะ แต่คือเราจะบอกเขาเราก็กลัวว่าเขาจะโกรธเราว่าแบบทำไมอยู่มาตั้งนานไม่เห็นอยากกลับไรงี้ ด้วยความที่บ้านเราจะไม่ได้มีเงินส่งให้เขาใช้และแบบเขาพึ่งเอ่ยปากขอว่าเออเนี่ยถ้าแม่ผ่อนโทรศัพท์ให้หมดแล้วอ่ะย่าขอสัก300/เดือนนะแล้วเรากลัวว่าถ้าเราขอเขากลับมาอยู่บ้านเรากลัวว่าเขาจะคิดว่าเป็นเพราะเขาเอ่ยปากขอตังเราเลยกลับบ้านแต่ในความเป็นจริงคือเราก็ตั้งใจแล้วว่าถ้าผ่อนหมดเราก็จะส่งให้เขาสัก500/เดือนเพราะแม่เราทำงานอยู่คนเดียวไหนจะเช่าบ้านเขาอยู่อีก แต่แบบมันกลัวอ่ะกลัวไปหมดเลยกลัวว่าเขาจะโกรธจะตอบมาแบบงอนๆว่าจะไปก็ไปเถอะคือพ่อกับแม่ก็อยากใฟ้เรากลับแต่เราอยู่กับเขามาอ่ะเราก็ลำบากใจมันคิดไม่ตกจริงๆ