**ขอบอกก่อนกระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกที่ตั้ง ปกติอ่านเเต่ของคนอื่นไม่คิดว่าเราเองต้องมาเจอปัญหาเหมือนกัน
ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยค่ะ**
เพิ่งขึ้น ม.4 ค่ะ สอบเข้าโรงเรียนที่ต้องการได้เเล้ว เเต่พอมาเรียนต้องปรับตัวอะไรหลายอย่างมาก เช่น เรื่องเพื่อน เพราะไม่รู้จักใครเลย
เราเป็นพวก introvert หน่อยๆด้วยค่ะ ก็เลยมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เเละเรื่องเรียน โดยเฉพาะการเรียนออนไลน์ :’)
เราเรียนอยู่ สายศิลป์ญี่ปุ่นค่ะ เราไม่มีพื้นฐานญี่ปุ่นเลย เราก็พยายามเรียนนะคะ หาในยูทูป ทั้งอดทน ตื่น6โมงครึ่ง มาดูยูทูปที่เค้าสอน
เเล้วก็เรียนออนไลน์ 8:10 เลิกบ่าย 15:30 เเทบไม่มีเวลากินข้าวเที่ยงเลยค่ะ จากนั้นก็ทำการบ้าน กินข้าว เเล้วก็ทบทวนภาษาญี่ป่น นอน5ทุ่ม (เราไม่สามรถปรับเวลานอนให้เร็วกว่านี้ได้ด้วยอะไรหลายๆอย่าง) เราพยายามเเล้วที่จะตามเพื่อนให้ทัน ครูเค้าสอนเร็วมาก เเต่เราเเทบไม่เข้าใจเลย เเละเรียนไม่หยุดเลยเสาร์อาทิย์เลยที่ผ่านมา วันสำคัญที่ควรได้หยุดก็ไม่หยุด เเถมเรียนไป 1-2 สัปดาห์ ก็จะสอบเลือกห้องเเล้ว ทั้งๆที่เด็กศิลป์มีอยู่ห้องเดียว เราเครียด ท้อ เเละ เหนื่อยมาก อยากหลุดออกจากวงโคจร ซ้ำๆซากๆนี่สักที เราคิดอยากลาออกค่ะ ปล.เราติดสองที่ เเต่เเม่อยากให้เรียนที่นี่มากกว่า เเต่มันก็เรียนยากค่ะ พ่อเเม่เราต้องการให้เราเรียนที่นี่ เราเคยคุยกับเเม่เเล้วถึงสาเหตุที่อยากลาออก เเต่ก็ได้ความไม่พอใจกลับมา ㅠㅠ
ช่วงนี้เเม่เราอารมณ์ขึ้นๆลงๆด้วย เวลาโกรธอะไรก็ชอบมาลงที่เรา เราต้องกลับมานอนร้องไห้คนเดียวตลอดเลย เพราะมันเครียดด้วยเเหละ ปกติไม่ค่อยร้องไห้มีอะไรก็เก็บไว้ ไม่ก็หาอ่านพันทิปนี่เเหละ เรารู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทั้งๆที่เราพยายามขนาดนี้เเต่ทุกคนกลับมองว่า เเค่นี้เอง เรียนเเค่นี้ก็บ่น ทำงาน โตขึ้นไปเหนื่อยกว่าเยอะ คือเราก็เข้าใจค่ะคนอื่นอาจทนได้เเต่เราไม่สามารถค่ะ เรายอมเเพ้เเล้ว ไม่อยากทำอะไรเเล้วเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆ อยากหายไป ทำไมเกิดมาต้องเหนื่อยขนาดนี้ เเต่ไม่ได้อยากตายนะคะ เเค่อยากพัก อยากเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ไม่ต้องเคร่งเรื่องเรียนกับเกรด เราเบื่อที่ต้องอยู่ในกรอบ บางทีก็อยากปล่อยตัวประชดชีวิตซะเลย ขอเเค่นี้มากไปรึไง เเต่ก็เพื่ออนาคตข้างหน้า
[เราว่าเราพยายามเเละอดทนเเล้วนะ หรือเป็นเพราะเรามาจากเอกชน พอมาเจอเเบบนี้ ก็เลยไปไม่เป็นเลยหรอ เราติดสบายสินะ]
ช่วงนี้พ่อเเม่เราก็ทะเลาะกันด้วย เราเองก็เครียดเรื่องเรียน ทุกอย่างมันกดดันไปหมด โควิดอีกต่างหาก เมื่อเช้าเราก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรครองช้ำเหมือนกัน ทำไมชีวิตเราเป็นเเบบนี้ ตอนเด็กเราเป็นคนร่าเริงมาก ตอนนี้กลายเป็นคนเงียบ ชอบอยู่คนเดียว ขี้หงุดหงิดเฉยเลย สมองก็เเบบเบลอๆ (อาจเป็นเพราะนอนไม่พอ)
ท้ายนี้ เราอยากรู้ทั้งเคยอยู่ในจุดนี้ หรือไม่ก็ตามทค.ผ่านมาได้ยังไง ช่วยเเนะนำ หรือ สอนหน่อย พร้อมรับฟังเราไม่อยากเรียนภาษาญป.เเล้ว เราเหนื่อยกับการเรียน เเละ ครอบครัวตัวเองมาก
ปล.จริงๆที่ตั้งใจเขียนกระทู้นี้มา เพื่อระบาย เเล้วก็บ่น ปัญหาชีวิต
เหนื่อย เครียด ท้อ กับการเรียนเเละครอบครัว ทุกคนผ่านความรู้สึกนี้มาได้ไง
ผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยด้วยค่ะ**
เพิ่งขึ้น ม.4 ค่ะ สอบเข้าโรงเรียนที่ต้องการได้เเล้ว เเต่พอมาเรียนต้องปรับตัวอะไรหลายอย่างมาก เช่น เรื่องเพื่อน เพราะไม่รู้จักใครเลย
เราเป็นพวก introvert หน่อยๆด้วยค่ะ ก็เลยมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เเละเรื่องเรียน โดยเฉพาะการเรียนออนไลน์ :’)
เราเรียนอยู่ สายศิลป์ญี่ปุ่นค่ะ เราไม่มีพื้นฐานญี่ปุ่นเลย เราก็พยายามเรียนนะคะ หาในยูทูป ทั้งอดทน ตื่น6โมงครึ่ง มาดูยูทูปที่เค้าสอน
เเล้วก็เรียนออนไลน์ 8:10 เลิกบ่าย 15:30 เเทบไม่มีเวลากินข้าวเที่ยงเลยค่ะ จากนั้นก็ทำการบ้าน กินข้าว เเล้วก็ทบทวนภาษาญี่ป่น นอน5ทุ่ม (เราไม่สามรถปรับเวลานอนให้เร็วกว่านี้ได้ด้วยอะไรหลายๆอย่าง) เราพยายามเเล้วที่จะตามเพื่อนให้ทัน ครูเค้าสอนเร็วมาก เเต่เราเเทบไม่เข้าใจเลย เเละเรียนไม่หยุดเลยเสาร์อาทิย์เลยที่ผ่านมา วันสำคัญที่ควรได้หยุดก็ไม่หยุด เเถมเรียนไป 1-2 สัปดาห์ ก็จะสอบเลือกห้องเเล้ว ทั้งๆที่เด็กศิลป์มีอยู่ห้องเดียว เราเครียด ท้อ เเละ เหนื่อยมาก อยากหลุดออกจากวงโคจร ซ้ำๆซากๆนี่สักที เราคิดอยากลาออกค่ะ ปล.เราติดสองที่ เเต่เเม่อยากให้เรียนที่นี่มากกว่า เเต่มันก็เรียนยากค่ะ พ่อเเม่เราต้องการให้เราเรียนที่นี่ เราเคยคุยกับเเม่เเล้วถึงสาเหตุที่อยากลาออก เเต่ก็ได้ความไม่พอใจกลับมา ㅠㅠ
ช่วงนี้เเม่เราอารมณ์ขึ้นๆลงๆด้วย เวลาโกรธอะไรก็ชอบมาลงที่เรา เราต้องกลับมานอนร้องไห้คนเดียวตลอดเลย เพราะมันเครียดด้วยเเหละ ปกติไม่ค่อยร้องไห้มีอะไรก็เก็บไว้ ไม่ก็หาอ่านพันทิปนี่เเหละ เรารู้สึกไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทั้งๆที่เราพยายามขนาดนี้เเต่ทุกคนกลับมองว่า เเค่นี้เอง เรียนเเค่นี้ก็บ่น ทำงาน โตขึ้นไปเหนื่อยกว่าเยอะ คือเราก็เข้าใจค่ะคนอื่นอาจทนได้เเต่เราไม่สามารถค่ะ เรายอมเเพ้เเล้ว ไม่อยากทำอะไรเเล้วเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆ อยากหายไป ทำไมเกิดมาต้องเหนื่อยขนาดนี้ เเต่ไม่ได้อยากตายนะคะ เเค่อยากพัก อยากเป็นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ที่ไม่ต้องเคร่งเรื่องเรียนกับเกรด เราเบื่อที่ต้องอยู่ในกรอบ บางทีก็อยากปล่อยตัวประชดชีวิตซะเลย ขอเเค่นี้มากไปรึไง เเต่ก็เพื่ออนาคตข้างหน้า
[เราว่าเราพยายามเเละอดทนเเล้วนะ หรือเป็นเพราะเรามาจากเอกชน พอมาเจอเเบบนี้ ก็เลยไปไม่เป็นเลยหรอ เราติดสบายสินะ]
ช่วงนี้พ่อเเม่เราก็ทะเลาะกันด้วย เราเองก็เครียดเรื่องเรียน ทุกอย่างมันกดดันไปหมด โควิดอีกต่างหาก เมื่อเช้าเราก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นโรครองช้ำเหมือนกัน ทำไมชีวิตเราเป็นเเบบนี้ ตอนเด็กเราเป็นคนร่าเริงมาก ตอนนี้กลายเป็นคนเงียบ ชอบอยู่คนเดียว ขี้หงุดหงิดเฉยเลย สมองก็เเบบเบลอๆ (อาจเป็นเพราะนอนไม่พอ)
ท้ายนี้ เราอยากรู้ทั้งเคยอยู่ในจุดนี้ หรือไม่ก็ตามทค.ผ่านมาได้ยังไง ช่วยเเนะนำ หรือ สอนหน่อย พร้อมรับฟังเราไม่อยากเรียนภาษาญป.เเล้ว เราเหนื่อยกับการเรียน เเละ ครอบครัวตัวเองมาก
ปล.จริงๆที่ตั้งใจเขียนกระทู้นี้มา เพื่อระบาย เเล้วก็บ่น ปัญหาชีวิต