ท้อกับชีวิตวะ ทำไมรู้สึงว่าเกิดมาเป็นคี่ข้าของบ้านยังไงก็ไม่นู้คำที่อยู่ในใจแม้โครงอัดอั้นเลยตื่นมาทุกเช้าต้องทำทุกอย่างดูลูกบ้านอื่นดิเค้าไม่เห็นต้องทำอะไรแบบนี้เลย ถ้าสมมุติว่าเราตายไปเค้าคงไม่มีค่ข้าไม่มีคนรับใช้อย่าเราให้ใช้สินะทั้งบ้านมีจั้งหลายคนเราใช้อยู่คนเดียวไม่ทำก็ไม่ได้ทำอะไรก็ผิดไปหมดด้วยบางที่อยู่ดีๆก็โดนด่าหาว่าปีนเกียวคือถามจริงไอ้คำนี้มันควรพูดออกมากจากปากคนที่เรียกตัวเองว่าครอบครัวแล้วหรอวะมันเป็นคำพูดที่แรงมากทั้งที่เราไม่เคยยืงอะไรกับเค้าเลยนะเว้นเเล้วอยู่ๆมาโดนด่าคำนี้ แคนั้นยังไม่พอเวลาอย่ากจะไปไหนก้เรียนเราไม่ไปก็ไม่ไแ้อยากไปไหนคือเราต้องเป็นคนขี่รถให้มันอึดอัดนะที่เราไม่มีตังแล้วต้องไปแล้วก็มาถามจะเอาอะไรกะกินอะไรต้องเลือกของทั้งที่ใช้เงินเค้าจ่ายคือเราเกรงใจไงเค้าไใ่คือหรอวะ ยัดเยียดทุกอย่าง แล้วที่บ้านงานบ้านทุกอย่างเราก็ทำซักผ้าตากผ้างานบ้านทุกอย่าง เราเค้าถามเพื่อนนะเว้ยว่าเค้าทำอะไรแบบนี้มั้ย เพท่อนแทบไม่เคยทำทุกครั้งที่เราทำเราจะได้แค่คำชมแล้วบอกว่าเก่งมากมันคือสิ่งที่เราไม่ชอบมากๆบางที่เราก็คิดว่าเค้าคงอยากให้เราเก่งแหละแต่บ้านนี้มีลูกสองคนแต่เป็นเราคนเดียวที่ทำทุกอย่างมันก็ไม่ใช่รึเปล่า ทุกวันนี้เรสคิดว่าตัวเองเป็นคนใช้จริงๆนะถ้าเราเรียนจบใาเค้าคงจะไม่ภูมิใจอะไรกับเราหรอก เพราะเราสู้ ีกคนไม่ได้เราไม่ได้เรียนเก่งเหมือนเค้าไม่มีอะไรสู้ได้เลย เราเคยทำแบบทดสอบระดับความเครียดกับโรงเรียนเราเครียดระดับมากสุดสิ่งที่เราเครียดที่สุดคือโตขึ้นไปอย่ากทำอะไรจะเอายังไงต่อกับชีวิตเราคิดแบบนี้ตั้งแต่อายุ 13 ปี
ม.1 จนตอนนี้เราอายุ 17-18 ปี ม.6 เราเครียดแบบนี้ซ้ำๆเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับสิ่งที่ทำถึงเราจะเรียนไม่เก่งเกรดไม่ดีเราก็ตั้งใจเรียนมากๆทำงานที่อาจารย์สั่งทุกอย่างทำการบ้านส่งตลอดแต่ถึงเราจะตั้งใจเรียนยังไงเกรดเรามันก็ไม่ดีขึ้น เรากลัวอนาคตว่าจะมีที่เรียนมั้ยแต่จากสถานการณ์ที่บ้านทำให้เราไม่สามารถเป็นอิสระได้แม้แต่วินาทีเดียว มันยิ่งทำให้เรากดดัน เราแทบจะไม่เคยเรียนพิเศษเหมือนอีกคนเราจำได้ว่าเคยเรียนพิเศษที่โรงเรียนตอนป.2-3 แค่นั้นแล้วเรียนอีกที่ตอนม.5-ปัจุบัน มันต่างกับอีกคนที่ได้รับการพับพอร์ตตลอดได้เรียนพิเศษที่ดีๆแต่ของเรียนเรียนที่ธรรมดา เรารู่สึกผิดกับตัวเองทุกครั้งที่เราโง่กว่าด้อยกว่าคนอื่น ทั้งหมดนี้มันยังไม่ถึง5%จากเต็มร้อยความในใจที่จะระบายออกมาให้หมดเรานะบายกับใครไม่ได้เลยเรารู้สึกตัวคนเดียวตั้งแต่ม.1ที่ต้องอยู่ในบ้านหลับใหญ่คนเดียวโครตกลัวเลยกับเด็นที่อายุ 13 ต้องอยู่คนเดียวถึง 2 ทุ่ม -3 ทุ่ม รอเจ้าของชีวิตเรากลับบ้านเรารู้สึกไม่ได้รับการสนับสนุนและความเป็นธรรมกับที่บ้านซักเท่าไหร่เรฝพราะเราอยากได้อะไรเราไม่เค้าได้เลยเราอยากทำอะไรเราก็ไม่เคยได้ทำ ทุกอย่างมันกลับกันกับคนอื่นไปหมดรึเราจะเป็นโรคซึมเศร้าวะเป็นเรื่องที่คิดอยู่ในหัวมาโดยตลอดบางวันก็มีเรื่องให้ติดจนเรียนไม่รู้เรื่องบางวันก็นอนไม่ค่อยหลับ ทั้งหมดที่พูดมาเราแค่อยากหาที่ระบายเราไม่มีที่พึ่งอะไรนอกจากเขียนระบายความในใจเราจะทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่รู้สึกโดดเดียว แต่ยางคนคงคิดว่ามันก็เเค่เรื่องปกติแต่สำหรับเรามันไม่ปกติเอาซะเลยเราอาจเป็นคนวี้เง่าเองก็ได้เราอาจผิดเองทั้งหมดตั้งแต่ตนที่ไม่ทำตามคำสั่งที่คนใรบ้านต้องการ (มันคือความคิดเห็นส่วนตัว ถ้าไม่ชอบรึความคิดเห็นไม่ตรงกันก็ก็โทษนะคะ)
ความคิดของเด็ก 17-18 ปี 05/06/64
ชีวิตก็เราก็เหมือนกับหุ่นเชิดที่ต้องทำตามคนที่เชิดเรา🥲
ม.1 จนตอนนี้เราอายุ 17-18 ปี ม.6 เราเครียดแบบนี้ซ้ำๆเราเป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังกับสิ่งที่ทำถึงเราจะเรียนไม่เก่งเกรดไม่ดีเราก็ตั้งใจเรียนมากๆทำงานที่อาจารย์สั่งทุกอย่างทำการบ้านส่งตลอดแต่ถึงเราจะตั้งใจเรียนยังไงเกรดเรามันก็ไม่ดีขึ้น เรากลัวอนาคตว่าจะมีที่เรียนมั้ยแต่จากสถานการณ์ที่บ้านทำให้เราไม่สามารถเป็นอิสระได้แม้แต่วินาทีเดียว มันยิ่งทำให้เรากดดัน เราแทบจะไม่เคยเรียนพิเศษเหมือนอีกคนเราจำได้ว่าเคยเรียนพิเศษที่โรงเรียนตอนป.2-3 แค่นั้นแล้วเรียนอีกที่ตอนม.5-ปัจุบัน มันต่างกับอีกคนที่ได้รับการพับพอร์ตตลอดได้เรียนพิเศษที่ดีๆแต่ของเรียนเรียนที่ธรรมดา เรารู่สึกผิดกับตัวเองทุกครั้งที่เราโง่กว่าด้อยกว่าคนอื่น ทั้งหมดนี้มันยังไม่ถึง5%จากเต็มร้อยความในใจที่จะระบายออกมาให้หมดเรานะบายกับใครไม่ได้เลยเรารู้สึกตัวคนเดียวตั้งแต่ม.1ที่ต้องอยู่ในบ้านหลับใหญ่คนเดียวโครตกลัวเลยกับเด็นที่อายุ 13 ต้องอยู่คนเดียวถึง 2 ทุ่ม -3 ทุ่ม รอเจ้าของชีวิตเรากลับบ้านเรารู้สึกไม่ได้รับการสนับสนุนและความเป็นธรรมกับที่บ้านซักเท่าไหร่เรฝพราะเราอยากได้อะไรเราไม่เค้าได้เลยเราอยากทำอะไรเราก็ไม่เคยได้ทำ ทุกอย่างมันกลับกันกับคนอื่นไปหมดรึเราจะเป็นโรคซึมเศร้าวะเป็นเรื่องที่คิดอยู่ในหัวมาโดยตลอดบางวันก็มีเรื่องให้ติดจนเรียนไม่รู้เรื่องบางวันก็นอนไม่ค่อยหลับ ทั้งหมดที่พูดมาเราแค่อยากหาที่ระบายเราไม่มีที่พึ่งอะไรนอกจากเขียนระบายความในใจเราจะทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่รู้สึกโดดเดียว แต่ยางคนคงคิดว่ามันก็เเค่เรื่องปกติแต่สำหรับเรามันไม่ปกติเอาซะเลยเราอาจเป็นคนวี้เง่าเองก็ได้เราอาจผิดเองทั้งหมดตั้งแต่ตนที่ไม่ทำตามคำสั่งที่คนใรบ้านต้องการ (มันคือความคิดเห็นส่วนตัว ถ้าไม่ชอบรึความคิดเห็นไม่ตรงกันก็ก็โทษนะคะ)
ความคิดของเด็ก 17-18 ปี 05/06/64