ขอปรึกษาปัญหาหน่อยนะคะ
ขอโทษด้วยนะคะเรื่องยาวไปหน่อยค่ะ ถ้าผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
เราอยากหายจากอาการแบบนี้มากค่ะ พยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้เลยค่ะ
ขออธิบายก่อนนะคะ ตอนนี้เราอายุ27ปี ย้อนเวลาไปเกือบๆยี่สิบปีที่แล้ว ช่วงป.1 ป.2เราปกติดีเหมือนคนอื่นนะคะเรามีเพื่อนๆ เราเริ่มมาเป็นหลังจากเข้ามหาลัย
ถ้าจำไม่ผิดช่วงเวลาจะขึ้นป.3นี้แหละค่ะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึงเขาเก่งมาก เราก็พอได้แต่ไม่ถือว่าเก่งมากเราสนิทกันมากเพราะพ่อแม่เราก็เป็นเพื่อนกัน ช่วงนั้นเราปกติดี อยู่มาวันหนึ่งแม่เรากับแม่เพื่อนทะเลาะกัน(แม่เพื่อนเราทะเลาะกับแม่เรื่องที่แม่เพื่อนชอบโกหกอะไรนี่แหละค่ะ เหมือนทำนองว่าแม่เพื่อนเราชอบพูดนินทาใส่ร้ายคนอื่น เลยทะเลาะกัน) ตอนนั้นเราเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร เราจำได้เราไปโรงเรียน เพื่อนคนนั้นไม่พูดกับเรา เขาสั่งไม่ให้ใครพูดกับเราเลย(เราอยู่โรงเรียนบ้านนอกสมัยก่อนใครเก่งก็จะมีคนเข้าหา มีเพื่อนเยอะ เราจำเรื่องราวนี้ได้ดีเลยค่ะ ) ถ้าใครพูดกับเราเขาจะโกรธด้วย ทุกคนเลยไม่มีใครพูดหรือยิ้มกับเราเลย เราไปโรงเรียนทุกครั้งเราไม่มีความสุขเลย เราต้องใช้ชีวิตที่เหมือนคนใบ้พูดกับใครไม่ได้ไม่มีใครอยากพูดด้วย มันทรมานมากกกกก เราเจ็บเราร้องไห้ทุกครั้ง ตื่นนอนทุกวันเวลาไปโรงเรียนเราไม่มีความสุขเลย แต่เราเป็นคนที่เก็บเรื่องราวไว้เอง ไม่ค่อยบอกพ่อกับแม่เมื่อเจอกับปัญหาอะไรก็แล้วแต่ ทุกครั้งเวลาไปโรงเรียน เราไม่มีเพื่อนเลย(เข้าใจว่าเพื่อนคนนั้นเขาทำแบบนั้น เพราะยังเด็กเราได้ยินเขาบอกเพื่อนคนอื่นว่าแม่เขาสั่งไม่ให้คุยกับเรา เขามีพี่ผู้ชายห่างกับเราก็4ปีอยู่โรงเรียนเดียวกัน ทุกครั้งแค่เจอหน้าก็คอยแกล้งเรา นึกสภาพตัวเองเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหัวหยิกมีแต่คนรุมแกล้งแล้วมันจุก มันเจ็บ) มันเป็นปมสำหรับเรามาก เพียงแค่นึกถึงเรื่องราว เรานอนไม่หลับทุกวันนี้แค่นึกถึงเรื่องราวในวัยเด็กเราก็ร้องไห้แล้วเราเจ็บมาก กับการไปโรงเรียนไม่มีใครคบ ไม่มีใคนเล่นด้วย เราเจ็บมากเวลามองกลุ่มเพื่อนๆว่ากระแทกเรา เราเจ็บมากเวลารู้ว่าคนอื่นว่าเราแต่ต้องทำเป็นไม่ได้ยิน
วันนึงเวลาถึงคาบภาษาไทย เราไปนั่งกับเพื่อนผู้ชายคนนึงซึ่งเขาเรียนไม่เก่งมากๆ และไม่มีใครคุยกับเขาเพราะเราอยากมีเพื่อน(โต๊ะเรียนเป็นคู่ โรงเรียนแบบเดินเรียนไม่มีห้องประจำ) เราไม่อยากนั่งคนเดียวเราไม่อยากรู้สึกกับคำว่าหมาหัวเน่า พอไปนั่งครูก็ว่าเป็นแฟนกันโน่นนี้นั้น ทุกสายตามองมาที่เราแล้วหัวเราะเยาะ เราเจ็บ เราเกียจการต้องไปโรงเรียนแล้วโดนแบบนี้ (ทุกวันนี้เรายังจำสายตาของครูผู้ชายคนนั้นที่มองมาที่เรา จำบรรยากาศ ได้ดีเลยค่ะ)
ช่วง ม.ปลายก็ยังไม่จบ เราพยายามอยากมีเพื่อน อยากมีเพื่อนที่นั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เดินไปเรียนด้วยกัน เราอยากมีความรู้สึกแบบนั้นไม่อยากให้ทุกคนมาเกียจเรา เราพยายามทำทุกอย่างเวลาที่ใครในห้องขาดเหลืออะไร หรือต้องอะไร เราจะเป็นคนวิ่งไปซื้อให้เพียงเพราะคิดว่าอยากมีเพื่อน คอยเป็นคนใช้ มีเหตุการณ์นึงเราอยากรู้เราผิดอะไร ในห้องมีการเล่นจับบัดดี้ มีเพื่อนคนนึงเราจับกระดาษขึ้นมาแล้วปาทิ้ง เขาร้องไห้ ทุกคนเข้าไปปลอบเขาทุกคนเขาไปโอ้เขา(เพื่อนคนนี้พ่อแม่เขารวยมาก) เขาบอกว่าไม่อยากได้ชื่อคนนี้ เราได้ยินเรารู้เลยว่าเป็นชื่อเรา เราเลยเลือกที่จะไม่เล่นเราไปร้องไห้ในห้องน้ำ เราเจ็บมากมากๆ เราเจอแบบนี้บ่อยมากจนจบม.ปลาย เราไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟัง เราทำอะไรผิดทำไมทุกคนมองเราเป็นตัวตลก มันเจ็บมากนะคะกับชีวิตในวัยเด็กที่ไม่มีเพื่อน ชีวิตวัยเรียนเราไม่มีความสุขเลย ปัจจุบันเช่นคืนนี้แค่เราคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เราต้องเจอ เรานอนไม่หลับเลยน้ำตามันไหลทันทีเลยค่ะ แค่เพียงนึกถึงเรื่องเหล่านั้น หรือในบางวันที่เรานั่งรถเห็นกลุ่มนักเรียนเดินกันเป็นกลุ่มเราก็น้ำตาไหลและมันเจ็บมากเลยค่ะ เรากลัวที่ต้องอยู่คนเดียว เรากลัวการไม่มีใครรัก
พอเข้ามหาลัยเราเลยรู้สึกว่าเราเป็นคนไม่ดีเลยเราไม่ดีมากๆ เรามีเพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันครั้งแรกแต่เราจะไม่ชอบให้เพื่อนเราไปสนิทกับคนอื่นเราจะรู้สึกไม่ดีเรากลัว แต่เรากลับพยายามผูกมิตรไปทั่ว เราพยายามทำตัวให้คนอื่นสนใจ เพื่อนได้ดีเราไม่อิจฉานะคะเราดีใจ แต่เรามีอยู่ไม่กี่เรื่องคือกลัวเพื่อนไปสนิทกัยคนอื่น เรากลัวเสียเพื่อน เราเลยไม่อยากให้เพื่อนคนนี้ไปสนิทกับใคร เราเลวมากแค่คิดว่าเพื่อนจะไปสนิทกับคนอื่นแล้วทิ้งเราเราก็กลัวแล้ว เรากลายเป็นคนคิดมาก ขึ้อิจฉาไม่อยากให้เพื่อนทิ้ง แต่แปลกเพื่อนเรามีแฟนเรากลับไม่รู้สึกแบบข้างขึ้นที่กล่าวมาเลย เราแค่รู้สึกเวลาเฉพาะเพื่อนไปสนิทกับเพื่อนคนอื่น
ที่บ้านของเรา เราทำไม่ได้ดั่งที่แม่หวัง ท่านเลยไม่รักเรา ท่านรักน้องเรามากกว่าหวังกับน้องมากกว่าบางครั้งเราเลวถึงขนาดอิจฉาน้องเวลาแม่ชมน้อง อิจฉาเวลาแม่เล่าว่าน้องเก่งให้ใครๆฟัง เราพยายามบอกตัวเองว่า นั่นคือน้องนะ น้องเราเองคิดแบบนั้นไม่ได้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ค่ะ เรารู้สึกผิดที่ทำให้พ่อแม่สบายไม่ได้ เราไม่ได้เรื่อง
ปัจจุบันเรามีลูกมีครอบครัวแต่เรารู้สึกตัวเองต้องการความรักมากเกินไป ขนาดแฟนเราเขาอยู่กับเพื่อนเรายังไม่อยากให้เขาอยู่กับเพื่อนเลย เรากลัวสามีไม่รัก เรากลัวลูกเราไม่รักเรา เราหวงแฟนมหวงลูกของเรามาก เรากลัวขาดความรัก เราอยากจะหลีกหนีจากความคิดอยากได้ความรักมากเกินไป อยากหลีกเลี่ยงจากการเรียกร้องความสนใจยังไงดีค่ะ เราสงสารคนรอบข้างของเราแต่เราทำไม่ได้ เราสงสารสามีเราสงสารลูกที่ต้องทนกับ ความคิดเห็นแก่ตัวของเราแบบนี้ เราคิดแต่เราทำไม่ได้ เรากลัว กลัวไม่มีใครรัก
ขอโทษด้วยนะคะถ้าเป็นการรบกวนแต่เราไม่รู้จะจัดการกับนิสัยกับความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง เราไม่เคยเหล่าเหตุการณ์สมัยวัยเด็กใหเใครฟังเลยค่ะ เราเป็นคนเก็บกดค่ะ
เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้เลยค่ะ เราอยากทำให้คนที่เรารักมีความสุข
ขอวิธีจัดการกับความคิดที่ต้องการเรียกร้องความสนใจหน่อยนะคะ
ขอโทษด้วยนะคะเรื่องยาวไปหน่อยค่ะ ถ้าผิดห้องขออภัยด้วยนะคะ
เราอยากหายจากอาการแบบนี้มากค่ะ พยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้เลยค่ะ
ขออธิบายก่อนนะคะ ตอนนี้เราอายุ27ปี ย้อนเวลาไปเกือบๆยี่สิบปีที่แล้ว ช่วงป.1 ป.2เราปกติดีเหมือนคนอื่นนะคะเรามีเพื่อนๆ เราเริ่มมาเป็นหลังจากเข้ามหาลัย
ถ้าจำไม่ผิดช่วงเวลาจะขึ้นป.3นี้แหละค่ะ เรามีเพื่อนอยู่คนนึงเขาเก่งมาก เราก็พอได้แต่ไม่ถือว่าเก่งมากเราสนิทกันมากเพราะพ่อแม่เราก็เป็นเพื่อนกัน ช่วงนั้นเราปกติดี อยู่มาวันหนึ่งแม่เรากับแม่เพื่อนทะเลาะกัน(แม่เพื่อนเราทะเลาะกับแม่เรื่องที่แม่เพื่อนชอบโกหกอะไรนี่แหละค่ะ เหมือนทำนองว่าแม่เพื่อนเราชอบพูดนินทาใส่ร้ายคนอื่น เลยทะเลาะกัน) ตอนนั้นเราเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดอะไร เราจำได้เราไปโรงเรียน เพื่อนคนนั้นไม่พูดกับเรา เขาสั่งไม่ให้ใครพูดกับเราเลย(เราอยู่โรงเรียนบ้านนอกสมัยก่อนใครเก่งก็จะมีคนเข้าหา มีเพื่อนเยอะ เราจำเรื่องราวนี้ได้ดีเลยค่ะ ) ถ้าใครพูดกับเราเขาจะโกรธด้วย ทุกคนเลยไม่มีใครพูดหรือยิ้มกับเราเลย เราไปโรงเรียนทุกครั้งเราไม่มีความสุขเลย เราต้องใช้ชีวิตที่เหมือนคนใบ้พูดกับใครไม่ได้ไม่มีใครอยากพูดด้วย มันทรมานมากกกกก เราเจ็บเราร้องไห้ทุกครั้ง ตื่นนอนทุกวันเวลาไปโรงเรียนเราไม่มีความสุขเลย แต่เราเป็นคนที่เก็บเรื่องราวไว้เอง ไม่ค่อยบอกพ่อกับแม่เมื่อเจอกับปัญหาอะไรก็แล้วแต่ ทุกครั้งเวลาไปโรงเรียน เราไม่มีเพื่อนเลย(เข้าใจว่าเพื่อนคนนั้นเขาทำแบบนั้น เพราะยังเด็กเราได้ยินเขาบอกเพื่อนคนอื่นว่าแม่เขาสั่งไม่ให้คุยกับเรา เขามีพี่ผู้ชายห่างกับเราก็4ปีอยู่โรงเรียนเดียวกัน ทุกครั้งแค่เจอหน้าก็คอยแกล้งเรา นึกสภาพตัวเองเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหัวหยิกมีแต่คนรุมแกล้งแล้วมันจุก มันเจ็บ) มันเป็นปมสำหรับเรามาก เพียงแค่นึกถึงเรื่องราว เรานอนไม่หลับทุกวันนี้แค่นึกถึงเรื่องราวในวัยเด็กเราก็ร้องไห้แล้วเราเจ็บมาก กับการไปโรงเรียนไม่มีใครคบ ไม่มีใคนเล่นด้วย เราเจ็บมากเวลามองกลุ่มเพื่อนๆว่ากระแทกเรา เราเจ็บมากเวลารู้ว่าคนอื่นว่าเราแต่ต้องทำเป็นไม่ได้ยิน
วันนึงเวลาถึงคาบภาษาไทย เราไปนั่งกับเพื่อนผู้ชายคนนึงซึ่งเขาเรียนไม่เก่งมากๆ และไม่มีใครคุยกับเขาเพราะเราอยากมีเพื่อน(โต๊ะเรียนเป็นคู่ โรงเรียนแบบเดินเรียนไม่มีห้องประจำ) เราไม่อยากนั่งคนเดียวเราไม่อยากรู้สึกกับคำว่าหมาหัวเน่า พอไปนั่งครูก็ว่าเป็นแฟนกันโน่นนี้นั้น ทุกสายตามองมาที่เราแล้วหัวเราะเยาะ เราเจ็บ เราเกียจการต้องไปโรงเรียนแล้วโดนแบบนี้ (ทุกวันนี้เรายังจำสายตาของครูผู้ชายคนนั้นที่มองมาที่เรา จำบรรยากาศ ได้ดีเลยค่ะ)
ช่วง ม.ปลายก็ยังไม่จบ เราพยายามอยากมีเพื่อน อยากมีเพื่อนที่นั่งกินข้าวเที่ยงด้วยกัน เดินไปเรียนด้วยกัน เราอยากมีความรู้สึกแบบนั้นไม่อยากให้ทุกคนมาเกียจเรา เราพยายามทำทุกอย่างเวลาที่ใครในห้องขาดเหลืออะไร หรือต้องอะไร เราจะเป็นคนวิ่งไปซื้อให้เพียงเพราะคิดว่าอยากมีเพื่อน คอยเป็นคนใช้ มีเหตุการณ์นึงเราอยากรู้เราผิดอะไร ในห้องมีการเล่นจับบัดดี้ มีเพื่อนคนนึงเราจับกระดาษขึ้นมาแล้วปาทิ้ง เขาร้องไห้ ทุกคนเข้าไปปลอบเขาทุกคนเขาไปโอ้เขา(เพื่อนคนนี้พ่อแม่เขารวยมาก) เขาบอกว่าไม่อยากได้ชื่อคนนี้ เราได้ยินเรารู้เลยว่าเป็นชื่อเรา เราเลยเลือกที่จะไม่เล่นเราไปร้องไห้ในห้องน้ำ เราเจ็บมากมากๆ เราเจอแบบนี้บ่อยมากจนจบม.ปลาย เราไม่เคยเล่าให้ที่บ้านฟัง เราทำอะไรผิดทำไมทุกคนมองเราเป็นตัวตลก มันเจ็บมากนะคะกับชีวิตในวัยเด็กที่ไม่มีเพื่อน ชีวิตวัยเรียนเราไม่มีความสุขเลย ปัจจุบันเช่นคืนนี้แค่เราคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่เราต้องเจอ เรานอนไม่หลับเลยน้ำตามันไหลทันทีเลยค่ะ แค่เพียงนึกถึงเรื่องเหล่านั้น หรือในบางวันที่เรานั่งรถเห็นกลุ่มนักเรียนเดินกันเป็นกลุ่มเราก็น้ำตาไหลและมันเจ็บมากเลยค่ะ เรากลัวที่ต้องอยู่คนเดียว เรากลัวการไม่มีใครรัก
พอเข้ามหาลัยเราเลยรู้สึกว่าเราเป็นคนไม่ดีเลยเราไม่ดีมากๆ เรามีเพื่อนผู้หญิงที่รู้จักกันครั้งแรกแต่เราจะไม่ชอบให้เพื่อนเราไปสนิทกับคนอื่นเราจะรู้สึกไม่ดีเรากลัว แต่เรากลับพยายามผูกมิตรไปทั่ว เราพยายามทำตัวให้คนอื่นสนใจ เพื่อนได้ดีเราไม่อิจฉานะคะเราดีใจ แต่เรามีอยู่ไม่กี่เรื่องคือกลัวเพื่อนไปสนิทกัยคนอื่น เรากลัวเสียเพื่อน เราเลยไม่อยากให้เพื่อนคนนี้ไปสนิทกับใคร เราเลวมากแค่คิดว่าเพื่อนจะไปสนิทกับคนอื่นแล้วทิ้งเราเราก็กลัวแล้ว เรากลายเป็นคนคิดมาก ขึ้อิจฉาไม่อยากให้เพื่อนทิ้ง แต่แปลกเพื่อนเรามีแฟนเรากลับไม่รู้สึกแบบข้างขึ้นที่กล่าวมาเลย เราแค่รู้สึกเวลาเฉพาะเพื่อนไปสนิทกับเพื่อนคนอื่น
ที่บ้านของเรา เราทำไม่ได้ดั่งที่แม่หวัง ท่านเลยไม่รักเรา ท่านรักน้องเรามากกว่าหวังกับน้องมากกว่าบางครั้งเราเลวถึงขนาดอิจฉาน้องเวลาแม่ชมน้อง อิจฉาเวลาแม่เล่าว่าน้องเก่งให้ใครๆฟัง เราพยายามบอกตัวเองว่า นั่นคือน้องนะ น้องเราเองคิดแบบนั้นไม่ได้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ค่ะ เรารู้สึกผิดที่ทำให้พ่อแม่สบายไม่ได้ เราไม่ได้เรื่อง
ปัจจุบันเรามีลูกมีครอบครัวแต่เรารู้สึกตัวเองต้องการความรักมากเกินไป ขนาดแฟนเราเขาอยู่กับเพื่อนเรายังไม่อยากให้เขาอยู่กับเพื่อนเลย เรากลัวสามีไม่รัก เรากลัวลูกเราไม่รักเรา เราหวงแฟนมหวงลูกของเรามาก เรากลัวขาดความรัก เราอยากจะหลีกหนีจากความคิดอยากได้ความรักมากเกินไป อยากหลีกเลี่ยงจากการเรียกร้องความสนใจยังไงดีค่ะ เราสงสารคนรอบข้างของเราแต่เราทำไม่ได้ เราสงสารสามีเราสงสารลูกที่ต้องทนกับ ความคิดเห็นแก่ตัวของเราแบบนี้ เราคิดแต่เราทำไม่ได้ เรากลัว กลัวไม่มีใครรัก
ขอโทษด้วยนะคะถ้าเป็นการรบกวนแต่เราไม่รู้จะจัดการกับนิสัยกับความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง เราไม่เคยเหล่าเหตุการณ์สมัยวัยเด็กใหเใครฟังเลยค่ะ เราเป็นคนเก็บกดค่ะ
เราไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้เลยค่ะ เราอยากทำให้คนที่เรารักมีความสุข