จะจัดการกับความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เห็นญาติพี่น้องร่ำรวยกว่ายังไงคะ

ขอท้าวความก่อนนะคะ ปู่ย่าจีนแท้อพยพมารุ่นพ่อก็เลยได้เรียนแค่ป.6เรียนแต่ไม่ได้วุฒินะคะคือฝากเรียนเฉยๆเพราะว่าไม่ใช่คนไทยเพิ่งจะมาได้บัตรปชชเมื่อประมาณ 20ปีที่แล้วพ่อมีญาติพี่น้อง7คนพ่อเป็นคนที่ 4 ลูกทุกคนไม่ได้เรียนอาชีพที่ทำคือค้าขายทำอย่างอื่นไม่ได้นอกจากค้าขายเพราะไม่มีวุฒิการศึกษาก็เริ่มจากเป็นลูกจ้างก่อนพอมีลู่ทางก็เริ่มขายเอง ล้มลุกคลุกคลานเพิ่งจะเริ่มตั้งตัวได้เมื่อ 20 ปีที่แล้วมีบัตรเป็นของตัวเอง เลยทำอะไรสดวกขึ้นกว่าจะประสบความสำเร็จก็เป็น 10 ปี พี่น้องพ่อ 3คนเปิดร้านทอง 1คนมีธุรกิจโรงแรมหลายร้อยห้อง อีก 2 คนขายอาหารเสริมธุรกิจเกี่ยวกับยา2คนนี้ร่ำรวยกว่าญาติพี่น้องทุกคนแต่ทุกคนก็ร่ำรวยกันหมดยกเว้นพ่อเราพ่อเราเหมือนเป็ดทำได้ทุกอย่างแต่ไม่เก่งสักอย่างพูดได้3ภาษาแต่ไม่ได้เก่งเชี่ยวชาญนะคะแต่คุยรู้เรื่อง เมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่นลืมภาษาตัวเองไปแล้ว พี่น้องทุกคนบอกว่าพ่อเราฉลาดที่สุด แต่พ่อเราฐานะด้อยที่สุดเลยอาชีพปัจจุบันขายสินค้าเกษตรแต่ร้านก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรนะคะ อยู่บ้านนอกย้ายตามแม่ แม่เป็นคนอีสานถ้าถามว่าเทียบกับชาวบ้านระแวกแถวนี้ก็ถือว่าฐานะดีกว่าค่ะมีกินมีใช้ไม่ได้ลำบากมีรถใช้ 5 คันแต่ก็ไม่ใช่รถราคาแพงอะไรแพงสุดก็แค่คัมรี่นอกนั้นก็รถใช้งานรถกระบะรถเก๋งเล็ก มีบ้านมีอาคารพาณิชย์4คูหาให้คนเช่ามีที่นาอีก 14 ไร่ แต่ที่นาอยู่บ้านนอกก็ไร่แค่สองสามแสน ก็ไม่ลำบากแต่พอหันไปมองญาติแต่ละคนขับเบนซ์บีเอ็มและบ้านแต่ละคนก็หลังใหญ่โตมากมันเหมือนฟ้ากับเหวเลยค่ะ แล้วพอมาเป็นรุ่นเรา ลูกพี่ลูกน้องเราแต่ละคนเก่งกันมากเก่งกว่าพ่อแม่กันมากบางคนจับเงิน 10 20 ล้านตั้งแต่ยังเรียนไม่จบอายุ25มีเงินเป็นร้อยล้านซื้อบีเอ็มซื้อเบนซ์กันเงินสดพอมาเทียบกับเราพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาเราเองก็ไม่ได้แย่อะไรนะคะอายุ 28เงินเดือน 4หมื่นบ้างเดือนก็ได้เป็นแสนแต่ไม่ใช่ว่าจะได้6หลักทุกเดือนนอกจากงานประจำแล้วเราเปิดบริษัทเองด้วยแต่เราไม่มีทุนเราจะวิ่งหางานพอได้งานถึงจะหาคนมาทำงานอีกทีไม่มีคนงานเป็นของตัวเอง งานก็ใช่ว่าจะหากันได้ง่ายๆ ไม่ใช่ไม่เคยคิดจะไปค้าขายเหมือนญาติคนอื่นๆนะคะคิดและลงมือทำหลายครั้งแล้วเราเองก็อยากร่ำรวยเหมือนเขาอยากประสบความสำเร็จอยากรวย แต่ก็เจ๊งไปเยอะเลยหยุดมันคงไม่ใช่ทางเราแล้วพ่อแม่เราเองก็ไม่ได้มีเงินเหลือกินเหลือใช้อะไรมากมายเหมือนเอาเงินไปละลายทิ้ง วันตรุษจีนวันรวมญาติเราไม่อยากไปเลยค่ะ แล้วครอบครัวคนจีนแทบจะนัดเจอกันแทบทุกเทศกาลถึงเราจะเลี่ยงไม่ไปวันตรุษจีนก็ต้องไปวันอื่นยังไงปีนึงก็ต้องเจอกัน 1-2ครั้งอยู่ดี แค่เห็นพี่น้องลงรูปในเฟซไปเที่ยวที่นั่นที่นี่ซื้อนั่นซื้อนี่เราก็รู้สึกแย่แล้วทำไมเราถึงทำไม่ได้อย่างเขาทั้งๆที่ก็ใช้นามสกุลเดียวกัน เรารู้สึกตัวหดเลยเวลาเจอญาติพี่น้อง แต่ละคนแต่งตัวดูดีขับรถราคาแพงๆ จริงๆอีกฝ่ายก็คงไม่ได้คิดอะไรเป็นเราที่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเองมันรู้สึกอ่ะค่ะ เราไม่ได้น้อยใจที่พ่อเราไม่ได้ร่ำรวยเหมือนพี่น้องคนอื่นเราดีใจและภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่ แต่เรารู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจตัวเองต่างหากทำไมเราไม่เก่งเหมือนญาติพี่น้องคนอื่นบ้าง อยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ จริงๆพ่อแม่เราก็ชมเราเสมอนะคะเราไม่เคยทำให้ท่านต้องทุกข์ใจ เหมือนเราคิดไปเองเช่นเวลาพี่น้องคนอื่นๆถ่ายรูปซื้อรถทำบ้านต่อเติมบ้านฯใหม่ลงเฟซ พ่อแม่เราก็กดไลค์และเม้นให้ลูกหลานตลอด เราเองก็คิดว่าพ่อแม่เราจะรู้สึกไม่ดีลึกๆหรือเปล่าที่ลูกเขาเองไม่เก่งเหมือนลูกหลานคนอื่นไม่ได้มีอะไรให้อวด เราซื้อบ้านซื้อรถ เราไม่เคยโพสรูปลงเลยส่วนหนึ่งรถเราไม่ได้แพงและบ้านเราไม่ได้ใหญ่โตเมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่นลงอวดไปก็รู้สึกอาย อาจเรียบเรียงงงๆหน่อยนะคะเราพิมพ์ในมือถือ