เริ่มต้นจากเรามีครอบครัวที่ไม่ค่อยอบอุ่นมากเท่าไหร่ จะบอกว่าเป็นครอบครัวที่มีปัญหาก็ว่าได้ เราไม่มีพ่อ เหลือแต่แม่ ตา ยาย (ครอบครัวเราจนในระดับนึง)
ขออธิบายก่อน เราอายุย่าง 26 เรียนจบแล้ว มีงานทำ มีภาระหนี้สินเป็นของตัวเอง ซึ่งก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว…
ตามหัวข้อกระทู้เลย คือ ตั้งแต่เด็กเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เราต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรอบที่ผู้ใหญ่วางไว้(เข้าใจค่ะ) เราเคยมีเพื่อน แต่ครอบครัวเราไม่ให้เรามี มีกิจกรรมโรงเรียน เช่นกิจกรรมไหว้ครู แล้วเราจะต้องไปช่วยกันทำพานที่บ้านเพื่อน ก็ห้ามเราไม่ให้ไป จนเพื่อนมองว่าเราไม่มาช่วยงาน แล้วก็เลิกคบในที่สุด เราใช้ชีวิตแบบไร้เพื่อนมาตั้งแต่เด็ก จนถึงมัธยมปลาย มีเพื่อนแค่2-3 คน รู้สึกอึดอัดมากๆ
หลังเรียนจบม.6 แม่บอกให้ไปทำงานที่นิคมอุตสาหกรรม เพราะไม่มีปัญญาส่งเรียนมหาลัย แต่เราพยายามสอบทุนเรียนให้ได้ สุดท้ายเราสอบติดมหาลัย ต้องไปอยู่หอพัก เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด คิดว่าการออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านจะมีอิสระเต็มที่ หลังจากที่อึดอัดและเก็บกดมานาน แต่ไม่มีเลย แม่มาหาทุกวันหยุด มาเก็บกวาดห้อง มาบ่นนั่นบ่นนี่ ทั้งๆที่ห้องเราไม่มีอะไรรกเลย เพราะแทบจะไม่ได้อยู่ด้วยซ้ำ วันๆไปเรียนและทำงานอย่างเดียว เป็นแบบนี้จนกระทั่งเรียนจบ
พอตอนนี้เราทำงาน แล้วกลับไปอยู่บ้าน ความอึดอัดที่ยากจะอธิบายก็เริ่มต้น สิ่งที่เราหวังตอนอยู่บ้านก็คือค่าใช้จ่ายลดลง อยากทำอะไรก็ได้ทำ เพราะเป็นบ้านของเรา แต่แล้วมันไม่ใช่
1.เราต้องอยู่บ้านแบบไม่แตะต้องของทุกอย่างในบ้าน เพราะถ้าเราแตะต้องแม่จะรู้ทุกอย่างว่าเราทำอะไร
2.ใ้ช้อะไรแล้วต้องให้สภาพมันเป็นเหมือนเดิม เช่น ขวดน้ำมันพืช หยิบตรงไหนมาต้องเอาวางตรงนั้น ต้องหันฉลากออกมาเหมือนเดิม
3.วันหยุดต้องอยู่บ้านทั้งวัน
4.บอกอะไรก็ต้องทำตามที่สั่ง เช่น บังคับให้เราไปอาบน้ำ บอกให้เรากินข้าว บังคับให้เรานอน
5.เราจะออกไปข้างนอก ต้องบอกว่าเราจะไปกี่ชั่วโมง ไปที่ไหน ไปทำอะไร ถ้าเกินเวลาจะโทรจิกโทรตาม
6.เงินในบัญชีทุกบัญชีต้องคอยอัพเดตให้แม่ดูตลอดทุกๆเดือน
7.เรื่องการแต่งตัวไปเที่ยว ห้ามสายเดี่ยว ห้ามใส่กางเกงขาสั้น ทุกอย่างที่เขามองว่าโป๊คือห้าม!!
😓ลืมบอกไปเรามีแฟน เรื่องนี้แม่ไม่ห้าม แต่ทำอะไรให้อยู่ในสายตาตลอด
8.จะออกไปเที่ยวกับแฟน เราต้องแต่งชุดทำงานก่อนออกบ้านแล้วค่อยไปเปลี่ยนข้างนอก(ตากับยายไม่อยากให้มีแฟน)
9.ไปเที่ยวได้แค่ตอนกลางวัน ไม่เกิน6โมงเย็นจะโทรตาม ถ้าไม่กลับจะโดนด่ารุนแรง
10.หลังเลิกงาน ก็ต้องรีบกลับบ้าน ห้ามไปไหนต่อ (ถ้าจะไปต้องใช้วิธีโกหก)
ทั้งหมดที่เล่ามานี้ยังไม่ถึง100% ที่ใช้ชีวิตในทุกๆวันเลย แค่นี้เราก็รู้สึกอึดอัดแล้ว
เหมือนกับว่าเรามี2บุคลิก ในตอนที่เราใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก เรามีความสุขมากๆ ยิ้มหัวเราะได้เต็มที่
แต่พอกลับบ้านเราไม่มีความสุขเลย อึมครึม หน้าตาเศร้าหมอง อมทุกข์ เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราไม่อยากกลับบ้าน…😢
มีใครใช้ชีวิตในครอบครัวที่อึดอัด กดดัน เก็บกดบ้างคะ
ขออธิบายก่อน เราอายุย่าง 26 เรียนจบแล้ว มีงานทำ มีภาระหนี้สินเป็นของตัวเอง ซึ่งก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว…
ตามหัวข้อกระทู้เลย คือ ตั้งแต่เด็กเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย เราต้องใช้ชีวิตอยู่ในกรอบที่ผู้ใหญ่วางไว้(เข้าใจค่ะ) เราเคยมีเพื่อน แต่ครอบครัวเราไม่ให้เรามี มีกิจกรรมโรงเรียน เช่นกิจกรรมไหว้ครู แล้วเราจะต้องไปช่วยกันทำพานที่บ้านเพื่อน ก็ห้ามเราไม่ให้ไป จนเพื่อนมองว่าเราไม่มาช่วยงาน แล้วก็เลิกคบในที่สุด เราใช้ชีวิตแบบไร้เพื่อนมาตั้งแต่เด็ก จนถึงมัธยมปลาย มีเพื่อนแค่2-3 คน รู้สึกอึดอัดมากๆ
หลังเรียนจบม.6 แม่บอกให้ไปทำงานที่นิคมอุตสาหกรรม เพราะไม่มีปัญญาส่งเรียนมหาลัย แต่เราพยายามสอบทุนเรียนให้ได้ สุดท้ายเราสอบติดมหาลัย ต้องไปอยู่หอพัก เพราะเป็นเด็กต่างจังหวัด คิดว่าการออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านจะมีอิสระเต็มที่ หลังจากที่อึดอัดและเก็บกดมานาน แต่ไม่มีเลย แม่มาหาทุกวันหยุด มาเก็บกวาดห้อง มาบ่นนั่นบ่นนี่ ทั้งๆที่ห้องเราไม่มีอะไรรกเลย เพราะแทบจะไม่ได้อยู่ด้วยซ้ำ วันๆไปเรียนและทำงานอย่างเดียว เป็นแบบนี้จนกระทั่งเรียนจบ
พอตอนนี้เราทำงาน แล้วกลับไปอยู่บ้าน ความอึดอัดที่ยากจะอธิบายก็เริ่มต้น สิ่งที่เราหวังตอนอยู่บ้านก็คือค่าใช้จ่ายลดลง อยากทำอะไรก็ได้ทำ เพราะเป็นบ้านของเรา แต่แล้วมันไม่ใช่
1.เราต้องอยู่บ้านแบบไม่แตะต้องของทุกอย่างในบ้าน เพราะถ้าเราแตะต้องแม่จะรู้ทุกอย่างว่าเราทำอะไร
2.ใ้ช้อะไรแล้วต้องให้สภาพมันเป็นเหมือนเดิม เช่น ขวดน้ำมันพืช หยิบตรงไหนมาต้องเอาวางตรงนั้น ต้องหันฉลากออกมาเหมือนเดิม
3.วันหยุดต้องอยู่บ้านทั้งวัน
4.บอกอะไรก็ต้องทำตามที่สั่ง เช่น บังคับให้เราไปอาบน้ำ บอกให้เรากินข้าว บังคับให้เรานอน
5.เราจะออกไปข้างนอก ต้องบอกว่าเราจะไปกี่ชั่วโมง ไปที่ไหน ไปทำอะไร ถ้าเกินเวลาจะโทรจิกโทรตาม
6.เงินในบัญชีทุกบัญชีต้องคอยอัพเดตให้แม่ดูตลอดทุกๆเดือน
7.เรื่องการแต่งตัวไปเที่ยว ห้ามสายเดี่ยว ห้ามใส่กางเกงขาสั้น ทุกอย่างที่เขามองว่าโป๊คือห้าม!!
😓ลืมบอกไปเรามีแฟน เรื่องนี้แม่ไม่ห้าม แต่ทำอะไรให้อยู่ในสายตาตลอด
8.จะออกไปเที่ยวกับแฟน เราต้องแต่งชุดทำงานก่อนออกบ้านแล้วค่อยไปเปลี่ยนข้างนอก(ตากับยายไม่อยากให้มีแฟน)
9.ไปเที่ยวได้แค่ตอนกลางวัน ไม่เกิน6โมงเย็นจะโทรตาม ถ้าไม่กลับจะโดนด่ารุนแรง
10.หลังเลิกงาน ก็ต้องรีบกลับบ้าน ห้ามไปไหนต่อ (ถ้าจะไปต้องใช้วิธีโกหก)
ทั้งหมดที่เล่ามานี้ยังไม่ถึง100% ที่ใช้ชีวิตในทุกๆวันเลย แค่นี้เราก็รู้สึกอึดอัดแล้ว
เหมือนกับว่าเรามี2บุคลิก ในตอนที่เราใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก เรามีความสุขมากๆ ยิ้มหัวเราะได้เต็มที่
แต่พอกลับบ้านเราไม่มีความสุขเลย อึมครึม หน้าตาเศร้าหมอง อมทุกข์ เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราไม่อยากกลับบ้าน…😢