สวัสดีค่ะ ครอบครัวเรามีกันอยู่7คน มีพ่อแม่พี่น้อง เรา สามี และลูก1คน โดยก่อนหน้านี้พวกเราแยกกันอยู่ คือเราอยู่กับสามี2คน ส่วนครอบครัวเราและลูกก็อยืกับครอบครัว แล้วตอนนี้ก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันเพราะเราอยากอยู่ใกล้ชิดกับลูกค่ะ .
เรากับสามีทำงานกันเป็นหลัก. ส่วนคุณพ่อเราเมื่อก่อนก็ทำงาน แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิดทำให้รายได้แทบจะเป็นศูนย์. ส่วนคุณแม่เราก็เป็นแม่บ้าน อยู่ที่บ้านเลี้ยงลูกเราและดูแลพี่สาว(พี่สาวเราป่วยค่ะ).
ก่อนหน้านี้การเงินทางบ้านเราค่อนข้างจะเดือนชนเดือน แทบจะไม่พอใช้จ่ายได้เลยแม้แต่ค่ากินต่างๆ และมีหนี้สินต้องจ่ายต่อเดือนเกือบ4หมื่นบาท. จนมาช่วงเมื่อปลายปีที่ผ่านมา เราพอจะมีช่องทางหารายได้ได้เยอะมากขึ้น สามารถช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายต่างๆของครอบครัวได้ แต่ซึ่งรายได้พวกนั้นก็เป็นเพียงรายได้เสริมที่ไม่ได้มีบ่อยมากนัก แต่เหมือนตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเราหมด ทุกคนทิ้งให้เรากับแฟนรับผิดชอบอยู่เพียงลำพัง ซึ่งเราเข้าใจนะคะ ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันแย่ไปหมด รายได้ที่เคยได้ก็ไม่มี มันก็จึงเป็นหน้าที่ของคนที่ยังทำงานได้อยู่. แต่ว่าปัญหาคือ แม่เรา ซึ่งต้องการเงินเดือนต่อเดือนหมื่นกว่าบาท โดยให้เหตุผลกับเราว่า อยากจะมีเงินเก็บ แต่ในสถาการณ์แบบนี้เราว่าเราไม่ไหว ถ้าจะต้องให้แม่แบบนั้น เพราะลำพังแค่ค่าใช้จ่ายต่างๆ อทิ เช่น ค่าเช่าบ้าน ค่าผ่อนหนี้สินต่างๆ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็ร่วม4-5หมื่นบาทแล้ว เพราะทุกอย่างตอนนี้เรากับแฟนต้องรับผิดชอบกันอยู่2คน ส่วนแฟนเราตอนนี้รายได้ก็น้อยกว่าเรามาก ทุกอย่างเลยตกมาอยู่ที่เราซะส่วนใหญ่. จนตอนนี้แม่เรายิ่งทำปัญหาหนักขึ้นทุกวัน พอคุยกันเรื่องเงินทีไร ทะเลาะกันทุกที รวมไปถึงคนอื่นๆในครอบครัวเราด้วย ไม่ว่าจะพ่อหรือน้องเรา ก็บอกว่าการที่เราขอเขาว่าช่วยเรื่องเงินกันหน่อยได้ไหม? ถึงจะช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่แค่ขอให้ช่วยประหยัดกันหน่อย เพราะบอกตรงๆเลยค่ะ รายจ่ายทุกวันนี้มันเกินตัวเรามาก เราต้องเอาเงินเก็บมาจ่ายตลอด เรากลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราจะไม่เหลืออะไรเลย จะลำบากกันทีหลังด้วย. แล้วพอเราคุยกับครอบครัวจริงจัง กลับเป็นว่า พวกเขามองว่าเรากำลังทำให้พวกเขาอยู่ใต้อำนาจเรา แล้วบอกว่าเรากำลังกดขี่พวกเค้าอยู่ เพียงเพราะเราเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่สำหรับเรา เราเสียใจที่ครอบครัวคิดกับเราแบบนี้ เพราะเจตนาของเราคือรู่อยู่แล้วว่าใครในบ้านตอนนี้สามารถช่วยกันได้แค่ไหน เพราะสถานการณ์มันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน เราเข้าใจดีค่ะ เราไม่ได้มีเจตนาจะบังคับใครหรือว่าใครเป็นตัวถ่วงเราเลย.
ตอนนี้เรามีความคิดว่า เราแยกกันอยู่กับครอบครัวมันจะเป็นทางออกที่ดีกว่ามั้ยคะ ตอนนี้เราอึดอัดมาก นอนไม่เคยหลับ เพราะเครียด และกลัวตลอด ยิ่งจะถึงสิ้นเดือนทีไร เราจะมีความเครียดทุกครั้ง เพราะค่าใช้จ่ายมันเยอะมากๆ ยิ่งแม่เรากดดันอยากจะให้เราจ่ายเงินเดือนด้วยแล้วนี่เรายิ่งเครียดเข้าไปอีก เราเข้าใจแม่เรานะคะว่าเขาอยู่บ้านเฉยๆ เขาก็อยากมีรายได้ อยากมีเงินเก็บ แต่เพราะตอนนี้เราก็ไม่รู้จะหาที่ไหนมาให้ มันทำให้เราเครียดมาก กดดันมาก.
ถ้าเราเล่าแล้ววนไปวนมาต้องขออภัยด้วยนะคะ มันไม่รู้จะเค้นความรู้สึกออกมายังไง มันสับสนไปหมด ใจนึงก็อยากทนเพื่ออยู่กับลูก เพราะลูกเราติดแม่เรามาก. แต่อีกใจ มันก็ทนไม่ไหวแล้วที่จะอยู่ในสภาพที่เป็นแบบนี้ค่ะ เลยอยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วออกมาสร้างตัวให้เป็นฐานที่แข็งแรงพอก่อนที่จะรับมือกับทุกปัญหาในครอบครัว อยากจะสร้างเนื้อสร้างตัวให้มั่นคงเรื่องรายได้ เพื่อที่จะวางแผนทางการเงินได้ดีกว่านี้ค่ะ.
ขอขอบคุณทุกท่านนะคะ
ถ้าจะตัดสินใจทิ้งครอบครัว แล้วแยกตัวไปสร้างชีวิตใหม่ดีไหม?
เรากับสามีทำงานกันเป็นหลัก. ส่วนคุณพ่อเราเมื่อก่อนก็ทำงาน แต่เนื่องจากสถานการณ์โควิดทำให้รายได้แทบจะเป็นศูนย์. ส่วนคุณแม่เราก็เป็นแม่บ้าน อยู่ที่บ้านเลี้ยงลูกเราและดูแลพี่สาว(พี่สาวเราป่วยค่ะ).
ก่อนหน้านี้การเงินทางบ้านเราค่อนข้างจะเดือนชนเดือน แทบจะไม่พอใช้จ่ายได้เลยแม้แต่ค่ากินต่างๆ และมีหนี้สินต้องจ่ายต่อเดือนเกือบ4หมื่นบาท. จนมาช่วงเมื่อปลายปีที่ผ่านมา เราพอจะมีช่องทางหารายได้ได้เยอะมากขึ้น สามารถช่วยแบ่งเบาภาระค่าใช้จ่ายต่างๆของครอบครัวได้ แต่ซึ่งรายได้พวกนั้นก็เป็นเพียงรายได้เสริมที่ไม่ได้มีบ่อยมากนัก แต่เหมือนตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเราหมด ทุกคนทิ้งให้เรากับแฟนรับผิดชอบอยู่เพียงลำพัง ซึ่งเราเข้าใจนะคะ ว่าสถานการณ์ตอนนี้มันแย่ไปหมด รายได้ที่เคยได้ก็ไม่มี มันก็จึงเป็นหน้าที่ของคนที่ยังทำงานได้อยู่. แต่ว่าปัญหาคือ แม่เรา ซึ่งต้องการเงินเดือนต่อเดือนหมื่นกว่าบาท โดยให้เหตุผลกับเราว่า อยากจะมีเงินเก็บ แต่ในสถาการณ์แบบนี้เราว่าเราไม่ไหว ถ้าจะต้องให้แม่แบบนั้น เพราะลำพังแค่ค่าใช้จ่ายต่างๆ อทิ เช่น ค่าเช่าบ้าน ค่าผ่อนหนี้สินต่างๆ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็ร่วม4-5หมื่นบาทแล้ว เพราะทุกอย่างตอนนี้เรากับแฟนต้องรับผิดชอบกันอยู่2คน ส่วนแฟนเราตอนนี้รายได้ก็น้อยกว่าเรามาก ทุกอย่างเลยตกมาอยู่ที่เราซะส่วนใหญ่. จนตอนนี้แม่เรายิ่งทำปัญหาหนักขึ้นทุกวัน พอคุยกันเรื่องเงินทีไร ทะเลาะกันทุกที รวมไปถึงคนอื่นๆในครอบครัวเราด้วย ไม่ว่าจะพ่อหรือน้องเรา ก็บอกว่าการที่เราขอเขาว่าช่วยเรื่องเงินกันหน่อยได้ไหม? ถึงจะช่วยอะไรมากไม่ได้ แต่แค่ขอให้ช่วยประหยัดกันหน่อย เพราะบอกตรงๆเลยค่ะ รายจ่ายทุกวันนี้มันเกินตัวเรามาก เราต้องเอาเงินเก็บมาจ่ายตลอด เรากลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เราจะไม่เหลืออะไรเลย จะลำบากกันทีหลังด้วย. แล้วพอเราคุยกับครอบครัวจริงจัง กลับเป็นว่า พวกเขามองว่าเรากำลังทำให้พวกเขาอยู่ใต้อำนาจเรา แล้วบอกว่าเรากำลังกดขี่พวกเค้าอยู่ เพียงเพราะเราเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง แต่สำหรับเรา เราเสียใจที่ครอบครัวคิดกับเราแบบนี้ เพราะเจตนาของเราคือรู่อยู่แล้วว่าใครในบ้านตอนนี้สามารถช่วยกันได้แค่ไหน เพราะสถานการณ์มันไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อน เราเข้าใจดีค่ะ เราไม่ได้มีเจตนาจะบังคับใครหรือว่าใครเป็นตัวถ่วงเราเลย.
ตอนนี้เรามีความคิดว่า เราแยกกันอยู่กับครอบครัวมันจะเป็นทางออกที่ดีกว่ามั้ยคะ ตอนนี้เราอึดอัดมาก นอนไม่เคยหลับ เพราะเครียด และกลัวตลอด ยิ่งจะถึงสิ้นเดือนทีไร เราจะมีความเครียดทุกครั้ง เพราะค่าใช้จ่ายมันเยอะมากๆ ยิ่งแม่เรากดดันอยากจะให้เราจ่ายเงินเดือนด้วยแล้วนี่เรายิ่งเครียดเข้าไปอีก เราเข้าใจแม่เรานะคะว่าเขาอยู่บ้านเฉยๆ เขาก็อยากมีรายได้ อยากมีเงินเก็บ แต่เพราะตอนนี้เราก็ไม่รู้จะหาที่ไหนมาให้ มันทำให้เราเครียดมาก กดดันมาก.
ถ้าเราเล่าแล้ววนไปวนมาต้องขออภัยด้วยนะคะ มันไม่รู้จะเค้นความรู้สึกออกมายังไง มันสับสนไปหมด ใจนึงก็อยากทนเพื่ออยู่กับลูก เพราะลูกเราติดแม่เรามาก. แต่อีกใจ มันก็ทนไม่ไหวแล้วที่จะอยู่ในสภาพที่เป็นแบบนี้ค่ะ เลยอยากจะทิ้งทุกอย่างแล้วออกมาสร้างตัวให้เป็นฐานที่แข็งแรงพอก่อนที่จะรับมือกับทุกปัญหาในครอบครัว อยากจะสร้างเนื้อสร้างตัวให้มั่นคงเรื่องรายได้ เพื่อที่จะวางแผนทางการเงินได้ดีกว่านี้ค่ะ.
ขอขอบคุณทุกท่านนะคะ