ไม่กล้าบอกพ่อแม่

คือเราเด็กแบบเด็กมากๆอ่ะ ตอนช่วงประถมปลายเรากินยาไปประมาณ7-8เม็ด เพราะไม่มีใครสนใจแล้วเครียด เพราะแบบไม่เหลือใครเลยพ่อแม่ก็เอาแต่ทำงาน แล้วอยู่แค่กับพี่ ช่วงประมาณเข้าม.1ใหม่ๆ เริ่มเครียดเพราะเกรดไม่ได้ดีแล้วโดนบูลลี่เรื่องรูปลักษณ์ พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจแค่บอกว่าเพื่อนแค่หยอก อีหน้าสิว อีดำ ต่างๆนาๆ แบบหยอกหรอแรงไปมั้ยอ่า มันทำให้เครียดจนแบบ เราเริ่มติดบุหรี่ T-T มันเป็นเรื่องที่รับไม่ได้มากๆ คือตอนนี้เลิกไปแล้วแล้วสภาพจิตใจเริ่มดีขึ้น แล้วช่วงโควิดแบบ อือโดนแม่ดุด่าไม่ช่วยนู้นช่วยนี้เถิดทูลูกชายจังแบบ.. มันเหนื่อย เราเริ่มที่จะอยู่กับตัวเองว่าจะทำได้มั้ย จะลองดู สรุปคือเราเอาเล็บหยิกขูดตัวเองต่างๆนาๆแบบ.. เราว่าเราป่วยทางจิต.. อยากลองไปหาหมอแม่ชอบบอกว่าไร้สาระ บางทีแค่คิดมากเกินไปแต่เรารู้ตัวว่าเราทำร้ายตัวเองบ่อย ร้องไห้ทุกวัน ...เหนื่อยจริงๆ คิดทุกวันว่าอยู่ไปเพื่ออะไร ภาระพ่อแม่ เวลาเรารู้ตัวว่าป่วยเราไปบอกพ่อแม่ เขาไม่เชื่อ จนเป็นลม เขาถึงพาไป แล้วแพทย์โรงพยาบาลแห่ง1ในอยุธยาไม่ระบุ เขาไม่ตรวจดีนะ ค่าห้องแพงมาก มีการหาว่าเราท้องอีก แล้ววินิฉัยมั่วๆ แบบเฟล.