เรื่องของ จขกท ที่จะเล่าต่อไปนี้ ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว เวลาอย่างเดียวที่จะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นได้จริงๆ แบบที่บอกกัน
วันนั้นเราคิดอยู่เสมอว่า เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน
มีพูดถึงอนาคต มองการแต่งงาน และมีลูกด้วยกัน 2 คน ตั้งชื่อแล้ว
เราคิดว่าเค้าจะเป็นของเราคนเดียวตลอดไป
แต่สุดท้ายวันนี้...เราสองคนถูกกำหนดให้เป็นเพื่อนกัน
เรากับผู้ชายคนนี้เจอกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ เค้าเป็นคนคุยสนุก นิสัยอะไรหลายอย่างก็ไปกันได้ดีความสัมพันธ์อาจจไม่ได้ราบรี่นมากนัก ธรรมดาของคนสองคนที่แตกต่างกันมาเจอกัน มีขึ้นมีลง บวกกับอายุที่ยังเป็นวัยรุ่นยี่สิบต้นๆ และก็เป็นสัจธรรมที่เวลาคนเราอยู่ด้วยกันก็จะต้องมีอะไรบางอย่างที่เห็นไม่ตรงกันบ้าง
เรามีความทรงจำพิเศษกันหลายอย่าง แต่ที่ชอบมากที่สุด คือ เค้าจะชอบมาดักรอหลังเลิกเรียน แล้วก็มาชวนกันไปหาอะไรกิน เป็นอาหารง่ายๆ ขนมง่ายๆ แต่อร่อยมากกกกก ที่ปกติเราจะไม่ค่อยมีโอกาสได้กินเท่าไหร่ เค้าจะรู้ว่าตรงไหนมีอะไรอร่อยแล้วก็พาเราไป บางทีเราบอกว่าอยากกินอันนี้ จริงๆ เราลืมไปแล้วด้วยว่าบอกอะไรไว้ แต่เค้าจำได้ อีกอาทิตย์นึงเค้าก็พาไปกิน เป็นโมเมนต์เบาๆ แต่รู้สึกว่ามันพิเศษ และเป็นความทรงจำที่ผ่านไปเท่าไหร่นึกถึงก็มีความสุขทุกที
หลังจากเรียนจบ เค้าได้รับข้อเสนอให้ไปทำงานที่ต่างประเทศ เราก็ไม่ค่อยอยากให้ไป แต่เพื่ออนาคต คิดเยอะมากๆ สารพัด แต่ก่อนที่จะไป เค้าก็ทำให้เราเชื่อว่า เราทั้งคู่จะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ในที่สุด และกลับมาแต่งงานกัน
ช่วงแรก รักทางไกลเป็นไปได้ด้วยดี เอาใส่ใจ และวางแผนหาเวลาตรงกันเพื่อมาเจอกัน แต่พอมีข่าวการแพร่ระบาดของ Covid-19 เกิดขึ้น กลายเป็นช่วงเวลายากพอตัวเลย ไปเจอก็ไม่ได้ คุยกันได้วันละนิดละหน่อย เพราะงานมากขึ้น ความห่างเหินก็เริ่มมามากขึ้น จนถึงจุดหนึ่งเราก็รู้สึกว่า มันเริ่มยากที่จะเดินต่อ บวกกับช่วงหลังๆ เราสองคนเริ่มมีมุมมองอนาคตที่แตกต่างกัน ในที่สุดสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็คือ ตัดสินใจที่จะเลิกกัน วันนั้นจำได้ว่าร้องไห้หนักมาก
จริงๆ ก่อนจะตัดสินใจ เราทำใจมาสักระยะแล้ว คิดว่ามันไม่ง่ายหรอก ต้องใช้เวลาช่วย แต่กะว่าการออกไปข้างนอก ไปเจอเพื่อน น่าจะช่วยฟื้นฟูได้เร็ว แต่พอต้องมีการกักตัว ไปไหนไม่ได้ บอกตรงๆ ว่า ทำเอาฟุ้งซ่านมาก นอนไม่ค่อยหลับ บางคืนก็ร้องไห้ วนเวียนคิดแต่ว่าถ้าไม่ตัดสินใจเดินออกมาจะเป็นยังไง ทำไมเราไม่รออีกหน่อย แต่ความรักถ้ามันไม่ใช่แล้ว...ทนอยู่ต่อไปมันก็ไม่ใช่
ถึงวันนี้ผ่านมาหลายเดือน อย่างที่เค้าบอกทุกอย่างต้องใช้เวลา รู้สึกดีขึ้นเยอะมาก หาอะไรทำไปเรื่อยๆ ลงเรียนคอร์สออนไลน์ฟรีบ้าง หางานอดิเรกใหม่ๆ เปิดคลิปหัดทำขนม ทำนั่นทำนี่ เข้าใจชีวิตว่า สุดท้าย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจะไม่คงอยู่ตลอดไป เป็นเพียงความทรงจำที่เราต้องเก็บไว้ และช่วยให้เราเป็นคนที่เข้มแข็งและมีความสุขมากขึ้น
ไม่รู้จะมีใครมีประสบการณ์แบบเดียวกับ จขกท บ้างหรือเปล่านะคะ แต่ขอมาส่งต่อเอาไว้เป็นกำลังใจในช่วงนี้ ใครมีความรักดีๆ ก็รักษาไว้ให้มั่น ส่วนใครที่รู้สึกว่าสั่นไหวอยู่ก็จับมือกันให้แน่นๆ หรือใครที่กำลังจะผ่านเรื่องอกหักแบบเดียวกัน #MemoriesEmpower
[Advertorial]
[BR] บันทึกช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุด บอกเลิกกันระหว่างโควิดแพร่ระบาด...
วันนั้นเราคิดอยู่เสมอว่า เราสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน
มีพูดถึงอนาคต มองการแต่งงาน และมีลูกด้วยกัน 2 คน ตั้งชื่อแล้ว
เราคิดว่าเค้าจะเป็นของเราคนเดียวตลอดไป
แต่สุดท้ายวันนี้...เราสองคนถูกกำหนดให้เป็นเพื่อนกัน
เรากับผู้ชายคนนี้เจอกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยค่ะ เค้าเป็นคนคุยสนุก นิสัยอะไรหลายอย่างก็ไปกันได้ดีความสัมพันธ์อาจจไม่ได้ราบรี่นมากนัก ธรรมดาของคนสองคนที่แตกต่างกันมาเจอกัน มีขึ้นมีลง บวกกับอายุที่ยังเป็นวัยรุ่นยี่สิบต้นๆ และก็เป็นสัจธรรมที่เวลาคนเราอยู่ด้วยกันก็จะต้องมีอะไรบางอย่างที่เห็นไม่ตรงกันบ้าง
เรามีความทรงจำพิเศษกันหลายอย่าง แต่ที่ชอบมากที่สุด คือ เค้าจะชอบมาดักรอหลังเลิกเรียน แล้วก็มาชวนกันไปหาอะไรกิน เป็นอาหารง่ายๆ ขนมง่ายๆ แต่อร่อยมากกกกก ที่ปกติเราจะไม่ค่อยมีโอกาสได้กินเท่าไหร่ เค้าจะรู้ว่าตรงไหนมีอะไรอร่อยแล้วก็พาเราไป บางทีเราบอกว่าอยากกินอันนี้ จริงๆ เราลืมไปแล้วด้วยว่าบอกอะไรไว้ แต่เค้าจำได้ อีกอาทิตย์นึงเค้าก็พาไปกิน เป็นโมเมนต์เบาๆ แต่รู้สึกว่ามันพิเศษ และเป็นความทรงจำที่ผ่านไปเท่าไหร่นึกถึงก็มีความสุขทุกที
หลังจากเรียนจบ เค้าได้รับข้อเสนอให้ไปทำงานที่ต่างประเทศ เราก็ไม่ค่อยอยากให้ไป แต่เพื่ออนาคต คิดเยอะมากๆ สารพัด แต่ก่อนที่จะไป เค้าก็ทำให้เราเชื่อว่า เราทั้งคู่จะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ในที่สุด และกลับมาแต่งงานกัน
ช่วงแรก รักทางไกลเป็นไปได้ด้วยดี เอาใส่ใจ และวางแผนหาเวลาตรงกันเพื่อมาเจอกัน แต่พอมีข่าวการแพร่ระบาดของ Covid-19 เกิดขึ้น กลายเป็นช่วงเวลายากพอตัวเลย ไปเจอก็ไม่ได้ คุยกันได้วันละนิดละหน่อย เพราะงานมากขึ้น ความห่างเหินก็เริ่มมามากขึ้น จนถึงจุดหนึ่งเราก็รู้สึกว่า มันเริ่มยากที่จะเดินต่อ บวกกับช่วงหลังๆ เราสองคนเริ่มมีมุมมองอนาคตที่แตกต่างกัน ในที่สุดสิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นก็คือ ตัดสินใจที่จะเลิกกัน วันนั้นจำได้ว่าร้องไห้หนักมาก
จริงๆ ก่อนจะตัดสินใจ เราทำใจมาสักระยะแล้ว คิดว่ามันไม่ง่ายหรอก ต้องใช้เวลาช่วย แต่กะว่าการออกไปข้างนอก ไปเจอเพื่อน น่าจะช่วยฟื้นฟูได้เร็ว แต่พอต้องมีการกักตัว ไปไหนไม่ได้ บอกตรงๆ ว่า ทำเอาฟุ้งซ่านมาก นอนไม่ค่อยหลับ บางคืนก็ร้องไห้ วนเวียนคิดแต่ว่าถ้าไม่ตัดสินใจเดินออกมาจะเป็นยังไง ทำไมเราไม่รออีกหน่อย แต่ความรักถ้ามันไม่ใช่แล้ว...ทนอยู่ต่อไปมันก็ไม่ใช่
ถึงวันนี้ผ่านมาหลายเดือน อย่างที่เค้าบอกทุกอย่างต้องใช้เวลา รู้สึกดีขึ้นเยอะมาก หาอะไรทำไปเรื่อยๆ ลงเรียนคอร์สออนไลน์ฟรีบ้าง หางานอดิเรกใหม่ๆ เปิดคลิปหัดทำขนม ทำนั่นทำนี่ เข้าใจชีวิตว่า สุดท้าย ความรู้สึกที่เกิดขึ้นจะไม่คงอยู่ตลอดไป เป็นเพียงความทรงจำที่เราต้องเก็บไว้ และช่วยให้เราเป็นคนที่เข้มแข็งและมีความสุขมากขึ้น
ไม่รู้จะมีใครมีประสบการณ์แบบเดียวกับ จขกท บ้างหรือเปล่านะคะ แต่ขอมาส่งต่อเอาไว้เป็นกำลังใจในช่วงนี้ ใครมีความรักดีๆ ก็รักษาไว้ให้มั่น ส่วนใครที่รู้สึกว่าสั่นไหวอยู่ก็จับมือกันให้แน่นๆ หรือใครที่กำลังจะผ่านเรื่องอกหักแบบเดียวกัน #MemoriesEmpower
[Advertorial]
BR - Business Review : กระทู้นี้เป็นกระทู้รีวิวจากผู้สนับสนุน