.......สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอายุ 18 ปีครับ ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมอยู่ประถมถึง ม.1 เมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว ผมเคยทำบางอย่างผิดพลาดไปเพราะผมไม่มีเพื่อน ด้วยฐานะของครอบครัวผมอยู่ในฐานะปานกลาง แต่ผมได้มาอยู่ในโรงเรียน ห้องเรียนที่มีเด็กฐานะยากจน พ่อแม่หาเช้ากินค่ำ แต่ผมนั้นมีกินมีใช้พออยู่ได้ ทำให้เด็กในสังคมตรงนั้นไม่ค่อยชอบผม ไม่อยากมารู้จัก พูดคุยกับผมเลย ไม่ยอมรับผม(ถ้าคำพูดบางคำของผมอาจจะดูไม่ดีผมต้องอภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ) ทำให้ผมเกิดความเหงาและเจ็บปวดทั้งทางกายและใจ ด้วยจาการที่ถูกพื่อนที่โรงเรียนรังแก ตอนนั้นผมบอกได้เลยว่าผมเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเพราะถูกเพื่อนรังแกตลอดเวลา เมื่อผมเกิดความเหงา ความเบื่อหน่าย ถึงขีดสุด ทำให้ผมเริ่มหาวิธีแก้เบื่อ โดยเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง คือผม เล่นทักเฟส ทักไลน์ คุยกับคนอื่นไปทั่ว ทั้งรู้จักและไม่รู้จัก และด้วยการที่ผมไม่มีเพื่อนคุยมาก่อน ทำให้การสนทนานั้น แบบแย่มากครับอะไรควรพูดไม่ควรผมพูดไม่รู้เลย เหมือนเป็นเด็กที่ไร้เดียงสาทั้งๆที่จริงตอนนั้นน่าจะรู้เรื่องมากกว่าแล้วครับ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งครับผมทักไปหาเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องซึ่งห่างกับผม 1 ปี ทำให้เค้าตกใจมากที่ไม่รู้ว่าผมเป็นใคร โรคจิต หรือป่าว อะไรประมาณนี้ครับ ผมอยากจะขอโทษทุกๆคนในตอนนั้น ที่ผมได้ทำลงไปครับ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆครับ แต่ตอนนี้ผมอยู่ ม.ปลาย เปลี่ยนโรงเรียนแล้วทำให้ผมมีสุขภาพจิตใจที่ดีขึ้น เพราะได้รู้จักกับเพื่อนที่ดีๆ ผมก็ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆ ม.ปลายของผมที่ให้การตอนรับผมอย่างดี และทิ้งท้ายตรงผมอยากจะเตือนน้อง ประถม หรือ คนอื่นๆ ว่าเราควรให้การยอมรับกับทุกคน ไม่รังแกผู้อื่น และที่สำคัญ เราต้องรู้จักเคารพ ผู้อื่นภายในสังคมด้วยและกันด้วยนะครับ
ชีวิตผมตอนประถมผมไม่มีเพื่อนผมเลยทำบางอย่างผิดพลาดไปครับ