สวัสดีครับ เพื่อนๆนักอ่านทุกๆท่าน
วันนี้ผมได้ลองแต่งเรื่องสั้นที่ผิดแผกไปจากที่เคยแต่ง เห็นว่านี่เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมของเหล่านักเขียนของพันทิป
ผมเลยอยากมีส่วนร่วมบ้าง
(ขอเป็นส่วนน้อยๆก็ได้)
ครั้งนี้ ผมต้องขออนุญาตบรรดาเหล่านักเขียนของพันทิป
ผู้ทรงคุณวุฒิ วัยวุฒิ และอาวุธทุกท่าน
ผมจะขอนำเอาชื่อเรื่อง "เอาคืน" มาเป็นชื่อของเรื่องสั้นที่ผมแต่งขึ้น หากผิดพลาดประการใดผมน้อมรับทุกคำติชม หากท่านอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ กระผมต้องกราบขออภัยด้วยนะครับ ด่าผมได้นะครับแต่อย่าด่าแรง ผมจิตใจอ่อนแอ
เอาล่ะครับ ลองอ่านผลงานของผมดูกันเลยนะครับ
เรื่อง เอาคืน
โดย ผมชื่อง่วง
สวัสดีครับผมชื่อบอส ปัจจุบันสถานะของผมคือคนโสดและคนเหงา แถมเป็นคนโง่
แต่ก่อนที่ผมจะตกที่นั่งลำบากแสนอาภัพนี้ มันมีที่มาครับ ที่มาอันเกิดจากการกระทำของผมเอง
"บอส น้ำว่าเราเลิกกันเหอะ บอสทำตัวแบบนี้เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้"
หญิงสาวรูปร่างผอมบาง ผิวขาวเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตารู้สึกอักอั้นตันใจที่ต้องบอกเลิกแฟนหนุ่มที่คบกันมาร่วม 10 ปี
"หึ ที่บอสทำทุกอย่างก็เพื่ออนาคตของเราทั้งนั้น"
ชายหนุ่มตะคอกกลับอย่างมีอารมณ์
"เพื่ออนาคต? ด้วยการมีอะไรกับหัวหน้าแผนกเนี่ยนะ แล้วความรู้สึกน้ำล่ะ"
หญิงสาวถามกลับ เธอเสียใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากชายคนที่เธอรักและเทิดทูล
"จะอะไรนักหนา แค่ครั้งสองครั้ง ถ้าผมได้เลื่อนตำแหน่งเมื่อไหร่ ผมก็หยุดเองแหละ ทนเอาหน่อยไม่ได้เหรอ"
ชายหนุ่มเถียงกลับพลางกระดกเบียร์อึกใหญ่
"งั้นเหรอ ขอโทษนะเราคงเป็นคนที่มีความอดทนต่ำ"
พูดเพียงแค่นั้น หญิงสาวก็เดินออกจากห้องไป
ตลอดเวลาที่คบกันมา เขานอกใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน กี่ครั้งที่เธอจับได้ว่าเขาแอบคุยกับหญิงอื่น กี่ครั้งที่เธอพบเห็นว่าเขานั่งกินข้าวในร้านอาหารหรูๆกับสาวสวยๆ
และกี่ครั้งกันที่เธอกลับจากบ้านที่ต่างจังหวัด พอเปิดห้องมาพบเขานอนอยู่กับใครอีกคน
แต่ทุกครั้งเธอยอมกล้ำกลืนฝืนทน แม้จะเจ็บปวดหัวใจเพียงใด เหตุผลเดียวคือเธอรักผู้ชายคนนี้มาก เพราะเขาเป็นคนแรกและคนเดียวในชีวิตเธอ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งครั้ง แต่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เธอจะอดทนได้ ความเศร้าเสียใจที่ถูกคนรักทรยศหักหลัง มันกัดกินหัวใจเธอมาโดยตลอด จนสุดท้ายใจดวงนี้ก็ไม่มีที่เหลือให้มันกัดกินได้อีก
"เฮอะ จะไปก็เชิญ ถึงไม่มีน้ำบอสก็หาผู้หญิงสวยๆ ได้" ชายหนุ่มไม่ยี่หระกับการกระทำของแฟนสาว กลับนั่งดื่มเบียร์ต่ออย่างสบายใจ
เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือนแล้วที่น้ำหายไปจากชีวิตเขา เธอหายไปเลย หายไปราวกับเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ สิ่งที่พอจะทำให้รู้ว่าเขาเคยมีเธออยู่เคียงข้าง ก็คือข้าวของเครื่องใช้ในห้อง ทุกอย่างของเธอยังอยู่ หากแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่าใดนัก อาจจะมีบ้างแต่ก็เพียงแค่เหงาๆ พอออกไปพบปะเพื่อนฝูงเขาก็ลืมเธอได้
อนาคตการงานของเขาเจร็ญก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะการที่เขามีสัมพันธ์สวาทกับหัวหน้าแผนก หรือเป็นเพราะความสามารถในการทำงานของเขา แต่จะด้วยเหตุผลใด ตอนนี้เขาก็ได้ขึ้นเป็นรองหัวหน้าแล้ว ทั้งเงินเดือนและตำแหน่ง พอที่จะอวดใครๆได้ว่าเขานั่นก็ไม่ใช่หนุ่มพนักงานออฟฟิศธรรมดาๆทั่วไป
ในตอนนี้เขามีหน้าที่การงานที่ดีพร้อม สิ่งที่เขาต้องมองหาคือคนข้างกายที่ดีสักคน แน่นอนต้องไม่ใช่หัวหน้าแผนก หรือหญิงสาวที่เขาเคยไปเอี่ยวด้วย คนเดียวที่เขานึกถึงคือน้ำ คนรักที่หายไปไม่ติดต่อของเขา เขาคิดว่าเวลานี้แหละเขาพร้อมแล้ว เขาจะขอเธอแต่งงาน สัญญาว่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก ด้วยความรักที่มีให้กันเธอคงยอมใจอ่อน เขาคิดเช่นนั้น
"ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก...."
หลายวันแล้วที่เขาเฝ้ากดโทรศัพท์โทรหาน้ำ ทั้งเฟสทั้งไลน์ ถามกับเพื่อนที่เธอสนิทแต่ก็ไม่ได้ความคืบหน้า ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็หาทางติดต่อเธอไม่ได้เลย ในที่สุดก็เหลือทางสุดท้าย ที่สุดท้ายที่เขาจะไปตามหาเธอ และคิดว่ายังไงก็ต้องได้พบ หรือไม่ก็ต้องได้รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
ที่บ้านไม้หลังใหญ่ติดชายทุ่ง รั้วรอบขอบชิดไม่ได้ทำจากไม้ หากเป็นรั้วที่เกิดจากต้นชบา ใบสีเขียวเข้มที่มีสีแดงจากดอกแทรกเป็นจุด แลดูสบายตา ยิ่งบรรยากาศโดยรอบที่เป็นทุ่งนาสลับทิวเขา มันทำให้ผู้พบเห็นต้องยืนมองราวต้องมนต์สะกดของเสน่ห์บ้านนา เขาขับรถไปจอดที่หน้าบ้าน ชายชราที่นั่งสูบบุหรี่ใบจากหันมองด้วยความแปลกใจ
"สวัสดีครับพ่อ น้ำอยู่มั๊ยครับ" ทันทีที่ลงจากรถ เขายกมือไหว้ชายชรา พร้อมถามหาหญิงคนรักทันที
"อยู่ อยู่ข้างบน" ชายชราตอบด้วยสีหน้าเศร้าหมอง แต่นั่นไม่ได้เป็นที่สังเกตุของเขา ด้วยความข้องใจเขารีบก้าวเท้าขึ้นข้างบน กะว่าเจอหน้าจะถามให้รู้เรื่อง
เมื่อไปถึงห้องของน้ำ เธอนอนอยู่บนเตียง มีบัวพี่สาวของเธอนั่งอยู่ข้างๆด้วยท่าทีเศร้าสร้อย ทันทีที่เห็นเขา บัวน้ำตานองหน้าทันที เธอฉุดมือเขาออกมาจากห้อง ถามด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
"บอสมาทำไมตอนนี้ ไม่คิดว่ามันสายไปเหรอ"
"ผะ ผม...นี่มันอะไรกันครับพี่บัว ผมงงไปหมดแล้ว เนี่ย น้ำเป็นอะไรครับ"
เขาถามกลับ ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก ในหัวของเขาเวลานี้มึนงงราวถูกทุบด้วยฆ้อน
"น้ำเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย รู้ตัวมา3 4 ปีละ"
บัวพูดแค่นั้นก็เดินจากไป
เขาก้าวเข้าไปนั่งข้างเตียงอย่างช้าๆ ค่อยๆสัมผัสมือเธออย่างแผ่วเบา น้ำที่นอนหลับอยู่เผยอเปลือกตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็ยิ้มออกมาน้อยๆ ดวงตามีน้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกมา
"น้ำ...เป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่เคยบอกบอสเลย"
เขาเอ่ยถาม น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินมาดุจน้ำป่าไหลหลาก เธอไม่ตอบใดๆ เพียงแต่ยิ้มอ่อนๆ
"ตอนนี้บอสได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนะ บอสมีทุกอย่าง ทั้งเงิน บ้าน รถ เราแต่งงานกันนะน้ำ"
เขาเอ่ยบอก พลางควานหาแหวนแต่งานที่เขาตั้งใจเลือกมาให้เธอ คิดว่าเธอต้องชอบแน่
เมื่อควานจนเจอขณะจะหยิบออกมาเพื่อสวมให้สาวคนรัก แหวนก็บังเอิญหลุดจากมือกลิ้งไปตามพื้น เขาก้มลงมองหาทันที เมื่อพบว่ามันวางนิ่งสนิทอยู่ใต้เตียงก็รีบหยิบขึ้นมาทันที
แต่สายไปเสียแล้ว น้ำคนรักของเขา เธอจากไปแล้ว เธอนอนหลับไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มและคราบน้ำตา เขานั่งมองเธออยู่แบบนั้น น้ำตาที่เคยไหลหยุดลงทันที นี่กระมังที่เขาว่า เสียใจจนร้องไห้ไม่ออก ภาพความหลังย้อนกลับมาในหัวของเขาราวกับภาพยนต์ที่ถูกกรอม้วนฟิล์มกลับ ทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ มันเด่นชัดในมโนสำนึกทุกเหตุการณ์ รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ อ้อมกอดของเธอ จูบของเธอ กลิ่นของเธอ ความรักของเธอ เขาเคยมีสิ่งเหล่านั้นเพราะเธอมอบให้ แต่เขาล่ะเคยมอบสิ่งให้ตอบแทนให้เธอบ้าง นอกจากน้ำตาและความเสียใจ ตอนนี้ ที่นี่ ในห้องนี้เธอนอนอยู่ห่างเขาไม่ถึงศอก แม้เขาจะตะโกนขอโทษหรือบอกรักให้ดังสุดเสียง เธอก็คงไม่ได้ยิน เธอจากไปแล้ว เธอทิ้งเขาไปแล้ว ทิ้งเขาไปตลอดกาล
สวัสดีครับผมชื่อบอส ปัจจุบันสถานะของผมคือผมเป็นคนโสดเป็นคนเหงาแถมยังเป็นคนโง่ และผมจะยังคงสถานะนี้ตลอดไป ผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว ความรักมันน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะคิดเสี่ยง
ความเลวร้ายที่ผมสร้างไว้ให้กับคนที่ผมรักและเธอก็รักผมมาก บัดนี้มันได้ย้อนกลับมาที่ผม
เธอเอาคืนผมอย่างเจ็บแสบ และผมก็สมควรโดน
จบ..
(ชื่อตัวละครนี่ คุ้นๆกันบ้างมั๊ยครับ ขออนุญาตเจ้าตัวอีกทีเด้อ และต้องขอโทษด้วยที่อ้างชื่อโดยไม่บอกกล่าว)
เรื่องสั้น เรื่อง "เอาคืน"
วันนี้ผมได้ลองแต่งเรื่องสั้นที่ผิดแผกไปจากที่เคยแต่ง เห็นว่านี่เป็นอีกหนึ่งกิจกรรมของเหล่านักเขียนของพันทิป
ผมเลยอยากมีส่วนร่วมบ้าง
(ขอเป็นส่วนน้อยๆก็ได้)
ครั้งนี้ ผมต้องขออนุญาตบรรดาเหล่านักเขียนของพันทิป
ผู้ทรงคุณวุฒิ วัยวุฒิ และอาวุธทุกท่าน
ผมจะขอนำเอาชื่อเรื่อง "เอาคืน" มาเป็นชื่อของเรื่องสั้นที่ผมแต่งขึ้น หากผิดพลาดประการใดผมน้อมรับทุกคำติชม หากท่านอ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่ กระผมต้องกราบขออภัยด้วยนะครับ ด่าผมได้นะครับแต่อย่าด่าแรง ผมจิตใจอ่อนแอ
เอาล่ะครับ ลองอ่านผลงานของผมดูกันเลยนะครับ
เรื่อง เอาคืน
โดย ผมชื่อง่วง
สวัสดีครับผมชื่อบอส ปัจจุบันสถานะของผมคือคนโสดและคนเหงา แถมเป็นคนโง่
แต่ก่อนที่ผมจะตกที่นั่งลำบากแสนอาภัพนี้ มันมีที่มาครับ ที่มาอันเกิดจากการกระทำของผมเอง
"บอส น้ำว่าเราเลิกกันเหอะ บอสทำตัวแบบนี้เราคงอยู่ด้วยกันไม่ได้"
หญิงสาวรูปร่างผอมบาง ผิวขาวเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตารู้สึกอักอั้นตันใจที่ต้องบอกเลิกแฟนหนุ่มที่คบกันมาร่วม 10 ปี
"หึ ที่บอสทำทุกอย่างก็เพื่ออนาคตของเราทั้งนั้น"
ชายหนุ่มตะคอกกลับอย่างมีอารมณ์
"เพื่ออนาคต? ด้วยการมีอะไรกับหัวหน้าแผนกเนี่ยนะ แล้วความรู้สึกน้ำล่ะ"
หญิงสาวถามกลับ เธอเสียใจกับคำพูดที่ออกมาจากปากชายคนที่เธอรักและเทิดทูล
"จะอะไรนักหนา แค่ครั้งสองครั้ง ถ้าผมได้เลื่อนตำแหน่งเมื่อไหร่ ผมก็หยุดเองแหละ ทนเอาหน่อยไม่ได้เหรอ"
ชายหนุ่มเถียงกลับพลางกระดกเบียร์อึกใหญ่
"งั้นเหรอ ขอโทษนะเราคงเป็นคนที่มีความอดทนต่ำ"
พูดเพียงแค่นั้น หญิงสาวก็เดินออกจากห้องไป
ตลอดเวลาที่คบกันมา เขานอกใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน กี่ครั้งที่เธอจับได้ว่าเขาแอบคุยกับหญิงอื่น กี่ครั้งที่เธอพบเห็นว่าเขานั่งกินข้าวในร้านอาหารหรูๆกับสาวสวยๆ
และกี่ครั้งกันที่เธอกลับจากบ้านที่ต่างจังหวัด พอเปิดห้องมาพบเขานอนอยู่กับใครอีกคน
แต่ทุกครั้งเธอยอมกล้ำกลืนฝืนทน แม้จะเจ็บปวดหัวใจเพียงใด เหตุผลเดียวคือเธอรักผู้ชายคนนี้มาก เพราะเขาเป็นคนแรกและคนเดียวในชีวิตเธอ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งครั้ง แต่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เธอจะอดทนได้ ความเศร้าเสียใจที่ถูกคนรักทรยศหักหลัง มันกัดกินหัวใจเธอมาโดยตลอด จนสุดท้ายใจดวงนี้ก็ไม่มีที่เหลือให้มันกัดกินได้อีก
"เฮอะ จะไปก็เชิญ ถึงไม่มีน้ำบอสก็หาผู้หญิงสวยๆ ได้" ชายหนุ่มไม่ยี่หระกับการกระทำของแฟนสาว กลับนั่งดื่มเบียร์ต่ออย่างสบายใจ
เวลาผ่านไปเกือบ 2 เดือนแล้วที่น้ำหายไปจากชีวิตเขา เธอหายไปเลย หายไปราวกับเธอไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกนี้ สิ่งที่พอจะทำให้รู้ว่าเขาเคยมีเธออยู่เคียงข้าง ก็คือข้าวของเครื่องใช้ในห้อง ทุกอย่างของเธอยังอยู่ หากแต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจเท่าใดนัก อาจจะมีบ้างแต่ก็เพียงแค่เหงาๆ พอออกไปพบปะเพื่อนฝูงเขาก็ลืมเธอได้
อนาคตการงานของเขาเจร็ญก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ไม่แน่ใจนักว่าเป็นเพราะการที่เขามีสัมพันธ์สวาทกับหัวหน้าแผนก หรือเป็นเพราะความสามารถในการทำงานของเขา แต่จะด้วยเหตุผลใด ตอนนี้เขาก็ได้ขึ้นเป็นรองหัวหน้าแล้ว ทั้งเงินเดือนและตำแหน่ง พอที่จะอวดใครๆได้ว่าเขานั่นก็ไม่ใช่หนุ่มพนักงานออฟฟิศธรรมดาๆทั่วไป
ในตอนนี้เขามีหน้าที่การงานที่ดีพร้อม สิ่งที่เขาต้องมองหาคือคนข้างกายที่ดีสักคน แน่นอนต้องไม่ใช่หัวหน้าแผนก หรือหญิงสาวที่เขาเคยไปเอี่ยวด้วย คนเดียวที่เขานึกถึงคือน้ำ คนรักที่หายไปไม่ติดต่อของเขา เขาคิดว่าเวลานี้แหละเขาพร้อมแล้ว เขาจะขอเธอแต่งงาน สัญญาว่าจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก ด้วยความรักที่มีให้กันเธอคงยอมใจอ่อน เขาคิดเช่นนั้น
"ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียก...."
หลายวันแล้วที่เขาเฝ้ากดโทรศัพท์โทรหาน้ำ ทั้งเฟสทั้งไลน์ ถามกับเพื่อนที่เธอสนิทแต่ก็ไม่ได้ความคืบหน้า ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็หาทางติดต่อเธอไม่ได้เลย ในที่สุดก็เหลือทางสุดท้าย ที่สุดท้ายที่เขาจะไปตามหาเธอ และคิดว่ายังไงก็ต้องได้พบ หรือไม่ก็ต้องได้รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน
ที่บ้านไม้หลังใหญ่ติดชายทุ่ง รั้วรอบขอบชิดไม่ได้ทำจากไม้ หากเป็นรั้วที่เกิดจากต้นชบา ใบสีเขียวเข้มที่มีสีแดงจากดอกแทรกเป็นจุด แลดูสบายตา ยิ่งบรรยากาศโดยรอบที่เป็นทุ่งนาสลับทิวเขา มันทำให้ผู้พบเห็นต้องยืนมองราวต้องมนต์สะกดของเสน่ห์บ้านนา เขาขับรถไปจอดที่หน้าบ้าน ชายชราที่นั่งสูบบุหรี่ใบจากหันมองด้วยความแปลกใจ
"สวัสดีครับพ่อ น้ำอยู่มั๊ยครับ" ทันทีที่ลงจากรถ เขายกมือไหว้ชายชรา พร้อมถามหาหญิงคนรักทันที
"อยู่ อยู่ข้างบน" ชายชราตอบด้วยสีหน้าเศร้าหมอง แต่นั่นไม่ได้เป็นที่สังเกตุของเขา ด้วยความข้องใจเขารีบก้าวเท้าขึ้นข้างบน กะว่าเจอหน้าจะถามให้รู้เรื่อง
เมื่อไปถึงห้องของน้ำ เธอนอนอยู่บนเตียง มีบัวพี่สาวของเธอนั่งอยู่ข้างๆด้วยท่าทีเศร้าสร้อย ทันทีที่เห็นเขา บัวน้ำตานองหน้าทันที เธอฉุดมือเขาออกมาจากห้อง ถามด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
"บอสมาทำไมตอนนี้ ไม่คิดว่ามันสายไปเหรอ"
"ผะ ผม...นี่มันอะไรกันครับพี่บัว ผมงงไปหมดแล้ว เนี่ย น้ำเป็นอะไรครับ"
เขาถามกลับ ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก ในหัวของเขาเวลานี้มึนงงราวถูกทุบด้วยฆ้อน
"น้ำเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย รู้ตัวมา3 4 ปีละ"
บัวพูดแค่นั้นก็เดินจากไป
เขาก้าวเข้าไปนั่งข้างเตียงอย่างช้าๆ ค่อยๆสัมผัสมือเธออย่างแผ่วเบา น้ำที่นอนหลับอยู่เผยอเปลือกตาขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็ยิ้มออกมาน้อยๆ ดวงตามีน้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกมา
"น้ำ...เป็นยังไงบ้าง ทำไมไม่เคยบอกบอสเลย"
เขาเอ่ยถาม น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินมาดุจน้ำป่าไหลหลาก เธอไม่ตอบใดๆ เพียงแต่ยิ้มอ่อนๆ
"ตอนนี้บอสได้เลื่อนตำแหน่งแล้วนะ บอสมีทุกอย่าง ทั้งเงิน บ้าน รถ เราแต่งงานกันนะน้ำ"
เขาเอ่ยบอก พลางควานหาแหวนแต่งานที่เขาตั้งใจเลือกมาให้เธอ คิดว่าเธอต้องชอบแน่
เมื่อควานจนเจอขณะจะหยิบออกมาเพื่อสวมให้สาวคนรัก แหวนก็บังเอิญหลุดจากมือกลิ้งไปตามพื้น เขาก้มลงมองหาทันที เมื่อพบว่ามันวางนิ่งสนิทอยู่ใต้เตียงก็รีบหยิบขึ้นมาทันที
แต่สายไปเสียแล้ว น้ำคนรักของเขา เธอจากไปแล้ว เธอนอนหลับไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มและคราบน้ำตา เขานั่งมองเธออยู่แบบนั้น น้ำตาที่เคยไหลหยุดลงทันที นี่กระมังที่เขาว่า เสียใจจนร้องไห้ไม่ออก ภาพความหลังย้อนกลับมาในหัวของเขาราวกับภาพยนต์ที่ถูกกรอม้วนฟิล์มกลับ ทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ มันเด่นชัดในมโนสำนึกทุกเหตุการณ์ รอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ อ้อมกอดของเธอ จูบของเธอ กลิ่นของเธอ ความรักของเธอ เขาเคยมีสิ่งเหล่านั้นเพราะเธอมอบให้ แต่เขาล่ะเคยมอบสิ่งให้ตอบแทนให้เธอบ้าง นอกจากน้ำตาและความเสียใจ ตอนนี้ ที่นี่ ในห้องนี้เธอนอนอยู่ห่างเขาไม่ถึงศอก แม้เขาจะตะโกนขอโทษหรือบอกรักให้ดังสุดเสียง เธอก็คงไม่ได้ยิน เธอจากไปแล้ว เธอทิ้งเขาไปแล้ว ทิ้งเขาไปตลอดกาล
สวัสดีครับผมชื่อบอส ปัจจุบันสถานะของผมคือผมเป็นคนโสดเป็นคนเหงาแถมยังเป็นคนโง่ และผมจะยังคงสถานะนี้ตลอดไป ผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว ความรักมันน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะคิดเสี่ยง
ความเลวร้ายที่ผมสร้างไว้ให้กับคนที่ผมรักและเธอก็รักผมมาก บัดนี้มันได้ย้อนกลับมาที่ผม
เธอเอาคืนผมอย่างเจ็บแสบ และผมก็สมควรโดน
จบ..
(ชื่อตัวละครนี่ คุ้นๆกันบ้างมั๊ยครับ ขออนุญาตเจ้าตัวอีกทีเด้อ และต้องขอโทษด้วยที่อ้างชื่อโดยไม่บอกกล่าว)