เครียดกับการให้คำปรึกษาคนอื่น

ตามหัวข้อเลยค่ะ พอดีว่าเราเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์​เลวร้ายมา ซึ่งเป็นการสูญเสีย​เพื่อนคนนึงไป (ขออนุญาต​ไม่ลงรายละเอียด​ในส่วนนี้นะคะ)​ และมีเพื่อนที่สนิทกับเพื่อนที่เสียไป ขอตั้งนามสมมุติ​ให้เพื่อนคนนั้นว่าเอนะคะ
เอก็คือตกอยู่ในอาการซึมเศร้าค่ะ และประกอบกับที่เราสนิทกับเอ ทำให้ในหลายๆครั้งเอก็จะมาปรึกษาและระบายให้เราฟัง ตอนแรกมันก็โอเคนะคะเราไม่มีปัญหา​กับการให้คำปรึกษาคนอื่นอยู่แล้ว แต่มันเริ่มมากขึ้นเพราะเอแทบจะทักมาทุกวันเลย เราเข้าใจค่ะว่าเอเพิ่งจะสูญเสีย​และได้รับความกระทบกระเทือน​ทางจิตใจ แต่บางทีเอก็คือจะทักมาตัดพ้อ มาเพ้อถึงเพื่อนที่จากไป หรือหนักสุดเลยคือบางครั้งเอก็บ่นว่าอยากที่จะตายตามไป ซึ่งพอรับฟังมาเราก็พยายามจะปลอบเอ เอก็ฟังนะคะ แต่สุดท้ายมันก็วนลูปกลับมาเป็นเหมือนเดิม และในบางวันที่เราเหนื่อยจากงานหรือตัวเราเองก็มีปัญหาเหมือนกันเอก็จะทักมาเป็นเหมือนเดิมคือทักมาซึ่งเราก็ไม่กล้าที่จะบอกกับเอไปตรงๆว่าวันนี้เราเหนื่อย สุดท้ายเราเลยต้องรับฟังเอเหมือนเดิม ซึ่งวันนี้เราเหนื่อยอยู่แล้วเรารู้สึกแย่อยู่แล้ว แต่เราก็ยังต้องมารับฟังความคิดลบๆเรื่ิองลบๆจาคนอื่นอีก มันบั่นทอน​จิตใจมากเลยนะคะ
สุดท้ายพอเอไปพบจิตแพทย์​สรุปคือเออยู่ในภาวะซึมเศร้า​ที่ค่อนข้างจะรุนแรง พอเรารับรู้เราก็เริ่มเกิดความเครียดที่จะให้คำปรึกษาเอยิ่งกว่าเดิม เพราะบางครั้งมันก็มากเกินกว่าที่ตัวเราจะรับไหวเหมือนกัน บางครั้งเราก็ไม่คิดว่าเราจะมีความสามารถพอที่จะให้คำปรึกษาเอ เพราะมันเกินจุดที่เราจะสามารถให้ตำปรึกษาได้ไปแล้วและให้ไปก็ไม่ได้ดีขึ้น เรากลัวว่าถ้าให้คำปรึกษาหรือพูดอะไรผิดไปจะทำให้เอรู้สึกแย่กว่าเดิม
จนตอนนี้บางทีเราก็กลัวว่าเอจะทักมาตอนดึก หรือโทรมาหา เราเป็นเพื่อนที่แย่รึป่าวคะ แล้วเราควรจะทำยังไงกับความรู้สึกตรงนี้ดี
ขอบคุณล่วงหน้าเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ