ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะครับ ใครมีเรื่องทุกใจก็มาเปิดอกคุยกันได้นะครับ
ผมในปัจจุบันอายุ 16 เมื่อก่อนผมมีนิสัยคุยไม่เก่งชอบคิดมากขี้กังวลอย่างมาก ผมมีแฟนแค่2คนในชีวิต คนแรกในวัยประถม คนที่2คือคนที่พึ่งเลิกกัน ประสบการณ์ความรักผมน้อยมากๆเพราะผมไม่กล้าที่จะจีบใครเลย
อ่ะ...เข้าเรื่อง ผมได้แอบชอบผู้หญิงคนนึงซึ่งเค้าก็ชอบผมเหมือนกันความรักดู win winทั้งคู่ เรา2คนได้คุยกันเค้าก็คล้ายกับผมคือเค้าเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งมันเลยทำให้ไม่มีใครกล้าบอกความในใจของตัวเองพอมาถึงจุดนึงผมได้บอกรักเค้า เค้าก็ตอบตกลงที่จะคบกัน เค้าเป็นคนชอบเขียนนิยาย เป็นนักเขียน ทำให้เราไม่ได้คุยกันมากนักผมจะเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อนแทบจะตลอดเพราะเค้าไม่รู้ว่าจะคุยกับผมยังไงดีซึ่งผมก็เป็นเหมือนเค้าเลยไม่รุ้จะคุยกับแฟนตัวเองยังไงดี แต่ผมก็พยายามคุย เค้าก็คุยกับผมบทสนทนามีความหวานอย่างมากแบบน่ารักๆ จนผ่านมาเรื่อยๆด้วยวัยละอ่อนของผม ผมเริ่มหงุดหงิดเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องเป็นคนทักก่อนเริ่มบทสนทนาก่อนตลอดเลย ผมคิดไปเองว่าเค้าไม่ค่อยมีใจให้ผมเค้าไม่น่าจะรักผมจริงๆ คิดเองเออเองคิดไปคนเดียวตลอดโดยที่ไม่ได้คุยกับเค้าแบบมีเหตุผลมั้งเลย เวลาผ่านไปเรื่อยๆถึง1เดือนเต็มๆ ผมก็บอกเลิกเค้าแต่ผมไม่ได้บอกเหตุผลจริงๆให้เค้าฟัง ผมบอกไปว่า "เราขออยู่ตัวคนเดียวเราอยากอยู่คนเดียว" ประมาณนี้... เค้าก็ด่าผมกับมาแต่ผมจำไม่ได้จริงๆว่าอะไรเราทะเลาะกันบทสนทนาสุดท้ายจำได้แค่เค้าบอกว่า "อยากทำอะไรก็ทำกูไปก็ได้" ผมช็อกมาก เลยจำอะไรไม่ค่อยได้ จบบทสนทนาเค้าก็บล็อคผมทิ้งไปผมก็ลบบทสนทนาทิ้งไปเพื่อที่จะมูฟออนให้ได้ เวลาก็ผ่านไปหลายเดือนลผมก็เริ่มคิดได้กลับมาทบทวนกับตัวเองว่าผมทำอะไรลงไปทำไปทำไม ทำไมกูไม่มีเหตุผลเลย ทำไมกูถึงคิดมากขนาดนั้น ทำไมคิดไปเองขนาดนั้น อยากกลับไปแก้ไขมันมากๆแต่มันทำไม่ได้อีกแล้ว ได้แต่ซึมอยู่คนเดียวปรึกษาใครไม่ได้เลย ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมกูโง่ขนาดนั้นทำไมไม่ยอมโตตั้งแต่ตอนนั้น ต่างคนต่างมีหน้าที่ทำไมถึงคิดไม่ได้ โทษตัวเองจนอยากตายๆไปซะเลยแต่ก็ไม่กล้าทำอยู่ดีได้แต่คิดเอาอย่างเดียว ทุกวันนี้เห็นคนมีคู่กันผมก็จะจุกที่อกมากๆอยากจะหนีไปไกลๆจากที่ที่อยู่มากๆ แต่ตอนนี้ความคิดก็เปลี่ยนไปเยอะละพยายามไม่คิดมาก ไม่คิดไปเอง พยายามคุมเรื่องพวกนี้ให้ได้
ที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้ผมแค่อยากระบายมันออกมาเฉยๆเพราะไม่มีพื้นที่ให้ระบายเลย
มีใครเลิกกับแฟนที่รักมากๆเพราะความคิดมาก ความเป็นเด็กของตัวเองบ้างครับ
ผมในปัจจุบันอายุ 16 เมื่อก่อนผมมีนิสัยคุยไม่เก่งชอบคิดมากขี้กังวลอย่างมาก ผมมีแฟนแค่2คนในชีวิต คนแรกในวัยประถม คนที่2คือคนที่พึ่งเลิกกัน ประสบการณ์ความรักผมน้อยมากๆเพราะผมไม่กล้าที่จะจีบใครเลย
อ่ะ...เข้าเรื่อง ผมได้แอบชอบผู้หญิงคนนึงซึ่งเค้าก็ชอบผมเหมือนกันความรักดู win winทั้งคู่ เรา2คนได้คุยกันเค้าก็คล้ายกับผมคือเค้าเป็นคนคุยไม่ค่อยเก่งมันเลยทำให้ไม่มีใครกล้าบอกความในใจของตัวเองพอมาถึงจุดนึงผมได้บอกรักเค้า เค้าก็ตอบตกลงที่จะคบกัน เค้าเป็นคนชอบเขียนนิยาย เป็นนักเขียน ทำให้เราไม่ได้คุยกันมากนักผมจะเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อนแทบจะตลอดเพราะเค้าไม่รู้ว่าจะคุยกับผมยังไงดีซึ่งผมก็เป็นเหมือนเค้าเลยไม่รุ้จะคุยกับแฟนตัวเองยังไงดี แต่ผมก็พยายามคุย เค้าก็คุยกับผมบทสนทนามีความหวานอย่างมากแบบน่ารักๆ จนผ่านมาเรื่อยๆด้วยวัยละอ่อนของผม ผมเริ่มหงุดหงิดเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องเป็นคนทักก่อนเริ่มบทสนทนาก่อนตลอดเลย ผมคิดไปเองว่าเค้าไม่ค่อยมีใจให้ผมเค้าไม่น่าจะรักผมจริงๆ คิดเองเออเองคิดไปคนเดียวตลอดโดยที่ไม่ได้คุยกับเค้าแบบมีเหตุผลมั้งเลย เวลาผ่านไปเรื่อยๆถึง1เดือนเต็มๆ ผมก็บอกเลิกเค้าแต่ผมไม่ได้บอกเหตุผลจริงๆให้เค้าฟัง ผมบอกไปว่า "เราขออยู่ตัวคนเดียวเราอยากอยู่คนเดียว" ประมาณนี้... เค้าก็ด่าผมกับมาแต่ผมจำไม่ได้จริงๆว่าอะไรเราทะเลาะกันบทสนทนาสุดท้ายจำได้แค่เค้าบอกว่า "อยากทำอะไรก็ทำกูไปก็ได้" ผมช็อกมาก เลยจำอะไรไม่ค่อยได้ จบบทสนทนาเค้าก็บล็อคผมทิ้งไปผมก็ลบบทสนทนาทิ้งไปเพื่อที่จะมูฟออนให้ได้ เวลาก็ผ่านไปหลายเดือนลผมก็เริ่มคิดได้กลับมาทบทวนกับตัวเองว่าผมทำอะไรลงไปทำไปทำไม ทำไมกูไม่มีเหตุผลเลย ทำไมกูถึงคิดมากขนาดนั้น ทำไมคิดไปเองขนาดนั้น อยากกลับไปแก้ไขมันมากๆแต่มันทำไม่ได้อีกแล้ว ได้แต่ซึมอยู่คนเดียวปรึกษาใครไม่ได้เลย ได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมกูโง่ขนาดนั้นทำไมไม่ยอมโตตั้งแต่ตอนนั้น ต่างคนต่างมีหน้าที่ทำไมถึงคิดไม่ได้ โทษตัวเองจนอยากตายๆไปซะเลยแต่ก็ไม่กล้าทำอยู่ดีได้แต่คิดเอาอย่างเดียว ทุกวันนี้เห็นคนมีคู่กันผมก็จะจุกที่อกมากๆอยากจะหนีไปไกลๆจากที่ที่อยู่มากๆ แต่ตอนนี้ความคิดก็เปลี่ยนไปเยอะละพยายามไม่คิดมาก ไม่คิดไปเอง พยายามคุมเรื่องพวกนี้ให้ได้
ที่พิมพ์มาทั้งหมดนี้ผมแค่อยากระบายมันออกมาเฉยๆเพราะไม่มีพื้นที่ให้ระบายเลย