คือเรากับแฟน คบกันมาได้ 3 ปีกว่าๆ แล้ว ช่วงแรกๆ ไม่เคยมีปัญหาอะไรเลย เราคบกันช่วงเรียนจนเรียนจบ เราจบแค่ปวส. เพราะอยากจะทำงานตอนนั้น. และเราก็ได้อยู่ด้วยกัน ช่วงแรกๆ เค้าเป็นคนนึงที่ดีกับเรามากๆ แคร์เรา ใส่ใจเราทุกอย่าง ผิดคือขอโทษ ไปรับไปส่งตั้งแต่ตอนเรียน จนทำงาน
...พอเข้าปีที่สองเริ่มมีปัญหากันบ้าง แต่ก็จบด้วยการเข้าใจ เราสองคนชอบทะเลาะกันทุกเรื่องแม้แต่เรื่องเล็กน้อย เราก็ทะเลาะ
...พอเข้าปีที่สาม เป็นช่วงโควิท เราทำงานที่โรงแรม เราตกงานค่ะ เป็นระยะเวลาที่นาน 10 เดือนที่หางานทำไม่ได้ แต่ยังพอมีเงินที่จะใช้จ่าย..เพื่อเจือจุนเค้าถึงจะไม่มาก เพราะเราไม่อยากให้มองว่าเป็นภาระ..และเค้าก็ทำงานของเค้าไป แต่กลับกัน ครอบครัวเค้ากับไม่ชอบเราเลย พยายามบอกลูกชายของเค้าให้เลิกคบกับเรา บอกว่าเราไม่มีอะไร อยู่กินไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ถ้าคบต่อไปทางครอบครัวเค้าจะไม่ให้สมบัติอะไรกับลูกชายเค้าเลย . เรารับรู้มาตลอด แต่เพราะรัก เราถึงไดอดทนมาตบอด ต่อให้โดนว่ายังไง
...จนช่วงปี 64 เราได้งานที่นึง เป็นออฟฟิตเราทำการตลาดออนไลน์ ทำได้แค่15 วัน เพราะ หัวหน้าค่อนข้างมีปัญหากับพนักงานทุกคน ใช้อารมณ์ ทำให้ทุกคนลาออกพร้อมกันหมด เราก็ไม่รู้เองว่าบริษัทนี้ เปิดรับพนักงานบ่อยมากๆ ทุกๆเดือน เพราะมีหัวหน้าแบบนี้ ..พอเราลาออก ครอบครัวเค้ายิ่งมองว่าเราล้มเหลว เราคิดอยู่แล้วว่าจะทำให้เค้าไม่ชอบเราเข้าไปอีก ถึงพยายามเเค่ไหน ..
...หลังจากลาออกได้ไม่นานแฟนก็เริ่มได้งานทำที่ใหม่แถวบ้านเกิด เรากับแฟนตกลงกลับบไปอยู่บ้านกัน ซึ่งมันไม่ไกลกันมากแค่ต่างตำบล เรากลับมาบ้านมาอยู่กับแม่และตายายได้ประมาณเดือนกว่าๆ แฟนเราเริ่มเปลี่ยนไปมาก เฉยชา เย็นชา ไม่สน ไม่แคร์ ทุกคำพูด เรามารู้ว่าเค้าโดนครอบครัวบังคับให้เลิกกับเรา เพราะเราไม่มีอะไรให้เค้า ไม่มีอนาคตที่ดีพอ มันจุดในอกมาก แต่ทำได้แค่ยอมรับ บอกเค้าว่สจะพยายาม ไม่หยุดแค่ตรงนี้ เพราะคำว่ารักและผูกพันธ์ ทำให้เราอยากจะดีกว่านี้มากๆ ..
...แม้รู้ว่าเค้าเปลี่ยนไป จากที่เคยทักหามาตลอด ไม่ทัก ก็คือไม่คุยทั้งวัน เราคือฝ่ายถามตลอด ทั้งที่อยากให้ถามเราบ้าง เราสองคนไม่โทรคุยกันเพราะเค้าไม่ชอบคุย แชทกันมากกว่า.. จนวันนี้สิ่งที่ไม่ได้อยากรับรู้ก็เกิดขึ้น
.
.เค้าพูดกะบเราว่า ขอไปมีอะไรกับคนอื่นได้ไหม ?...
เรารีบบอกว่า ไม่. เราไม่ต้องการให้ทำแบบนั้นเลย เราพยายามอธิบายว่ามันไม่ได้นะแบบนั้น กลับกลายเป็นเราที่ผิด เค้ากลับมาด่าเรา ว่าเรา รำคาญเรา และไล่ให้เราไปเหมือนหมา เพราะไม่อยากคุย และทำตามคำที่ขอให้เค้าไม่ได้ . กลับกายว่าเราผิด ที่เราไม่ยอมให้เค้ามีอะไรกับคนอื่น.. แล้วบอกขอเลิกกับเรา เพราะไปกันไม่รอด ทั้งที่เราไม่รู้เลยว่ามันผิดขนาดนี้เลยหรอ เหมือนเราไร้ค่า เหมือนโดนกระทำคำพุดมาตลอด โดนด่า โดนว่ามาตลอด จนตอนนี้เรายอมถอยแล้วจริงๆค่ะ เราบล็อคทุกอย่างที่เป็นช่องทางติดต่อกับเค้า เราแค่หวังว่าเราจะลืมมันได้สักวัน ลืมความทรงจำที่ดีๆ และไม่ดีทุกอย่าง แม้ตอนนี้เราจะร้องให้แค่ไหน ทรมารแค่ไหนก็ตาม .. เราคิดว่าเราไม่เหมาะจะรักใครสักคนแล้วแหละค่ะ เพราะผิดไปหมดทุกอย่าง
เราผิดอะไร กับความรักครั้งนี้? ก่อนตัดสินใจเลิก
...พอเข้าปีที่สองเริ่มมีปัญหากันบ้าง แต่ก็จบด้วยการเข้าใจ เราสองคนชอบทะเลาะกันทุกเรื่องแม้แต่เรื่องเล็กน้อย เราก็ทะเลาะ
...พอเข้าปีที่สาม เป็นช่วงโควิท เราทำงานที่โรงแรม เราตกงานค่ะ เป็นระยะเวลาที่นาน 10 เดือนที่หางานทำไม่ได้ แต่ยังพอมีเงินที่จะใช้จ่าย..เพื่อเจือจุนเค้าถึงจะไม่มาก เพราะเราไม่อยากให้มองว่าเป็นภาระ..และเค้าก็ทำงานของเค้าไป แต่กลับกัน ครอบครัวเค้ากับไม่ชอบเราเลย พยายามบอกลูกชายของเค้าให้เลิกคบกับเรา บอกว่าเราไม่มีอะไร อยู่กินไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ถ้าคบต่อไปทางครอบครัวเค้าจะไม่ให้สมบัติอะไรกับลูกชายเค้าเลย . เรารับรู้มาตลอด แต่เพราะรัก เราถึงไดอดทนมาตบอด ต่อให้โดนว่ายังไง
...จนช่วงปี 64 เราได้งานที่นึง เป็นออฟฟิตเราทำการตลาดออนไลน์ ทำได้แค่15 วัน เพราะ หัวหน้าค่อนข้างมีปัญหากับพนักงานทุกคน ใช้อารมณ์ ทำให้ทุกคนลาออกพร้อมกันหมด เราก็ไม่รู้เองว่าบริษัทนี้ เปิดรับพนักงานบ่อยมากๆ ทุกๆเดือน เพราะมีหัวหน้าแบบนี้ ..พอเราลาออก ครอบครัวเค้ายิ่งมองว่าเราล้มเหลว เราคิดอยู่แล้วว่าจะทำให้เค้าไม่ชอบเราเข้าไปอีก ถึงพยายามเเค่ไหน ..
...หลังจากลาออกได้ไม่นานแฟนก็เริ่มได้งานทำที่ใหม่แถวบ้านเกิด เรากับแฟนตกลงกลับบไปอยู่บ้านกัน ซึ่งมันไม่ไกลกันมากแค่ต่างตำบล เรากลับมาบ้านมาอยู่กับแม่และตายายได้ประมาณเดือนกว่าๆ แฟนเราเริ่มเปลี่ยนไปมาก เฉยชา เย็นชา ไม่สน ไม่แคร์ ทุกคำพูด เรามารู้ว่าเค้าโดนครอบครัวบังคับให้เลิกกับเรา เพราะเราไม่มีอะไรให้เค้า ไม่มีอนาคตที่ดีพอ มันจุดในอกมาก แต่ทำได้แค่ยอมรับ บอกเค้าว่สจะพยายาม ไม่หยุดแค่ตรงนี้ เพราะคำว่ารักและผูกพันธ์ ทำให้เราอยากจะดีกว่านี้มากๆ ..
...แม้รู้ว่าเค้าเปลี่ยนไป จากที่เคยทักหามาตลอด ไม่ทัก ก็คือไม่คุยทั้งวัน เราคือฝ่ายถามตลอด ทั้งที่อยากให้ถามเราบ้าง เราสองคนไม่โทรคุยกันเพราะเค้าไม่ชอบคุย แชทกันมากกว่า.. จนวันนี้สิ่งที่ไม่ได้อยากรับรู้ก็เกิดขึ้น
.
.เค้าพูดกะบเราว่า ขอไปมีอะไรกับคนอื่นได้ไหม ?...
เรารีบบอกว่า ไม่. เราไม่ต้องการให้ทำแบบนั้นเลย เราพยายามอธิบายว่ามันไม่ได้นะแบบนั้น กลับกลายเป็นเราที่ผิด เค้ากลับมาด่าเรา ว่าเรา รำคาญเรา และไล่ให้เราไปเหมือนหมา เพราะไม่อยากคุย และทำตามคำที่ขอให้เค้าไม่ได้ . กลับกายว่าเราผิด ที่เราไม่ยอมให้เค้ามีอะไรกับคนอื่น.. แล้วบอกขอเลิกกับเรา เพราะไปกันไม่รอด ทั้งที่เราไม่รู้เลยว่ามันผิดขนาดนี้เลยหรอ เหมือนเราไร้ค่า เหมือนโดนกระทำคำพุดมาตลอด โดนด่า โดนว่ามาตลอด จนตอนนี้เรายอมถอยแล้วจริงๆค่ะ เราบล็อคทุกอย่างที่เป็นช่องทางติดต่อกับเค้า เราแค่หวังว่าเราจะลืมมันได้สักวัน ลืมความทรงจำที่ดีๆ และไม่ดีทุกอย่าง แม้ตอนนี้เราจะร้องให้แค่ไหน ทรมารแค่ไหนก็ตาม .. เราคิดว่าเราไม่เหมาะจะรักใครสักคนแล้วแหละค่ะ เพราะผิดไปหมดทุกอย่าง