จำไม่ได้แน่ชัดว่ามีอะไรผิดปกติในเดือนกุมภาพันธ์ปีนั้น นักเรียนห้อง ป.1/1 และ ป.1/2 จึงต้องเข้าวัดขนาดร่างกายร่วมกันตอนพักเที่ยงในโรงยิม หลังจากที่ผ่านมา เด็กๆ สองห้องจะได้ชั่งน้ำหนัก-วัดส่วนสูงภายในชั่วโมงพลศึกษาที่แบ่งแยกออกจากกันอย่างเป็นเอกเทศ
เป็นผมและเพื่อนๆ ห้องทับหนึ่งที่ถูกเรียกตัวให้ไปวัดขนาดร่างกายกันก่อน หนนั้น ผมมีส่วนสูง 127 ซม. นำหน้าสมาชิกร่วมห้องส่วนใหญ่แบบขาดลอย จะมีก็แค่เพื่อนผู้หญิงชื่อ ‘ปริม’ ที่สูง 126.5 ซม. เตี้ยกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมยึดตำแหน่งนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดของห้อง 1/1 มาครองได้อย่างไร้ปัญหา เช่นเดียวกับเมื่อเดือนพฤษภาคม, สิงหาคม และพฤศจิกายน
ผมเผลอคิดจินตนาการไปไกลว่าตนเองน่าจะเป็นนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดในรุ่น หรือพูดอีกอย่างคือคงไม่มีเพื่อนคนไหนที่จะตัวสูงไปกว่าผม
หลังผมและเพื่อนๆ ห้อง 1 วัดส่วนสูง-ชั่งน้ำหนักจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ครบทุกคน ครูพละได้เอ่ยไล่ให้พวกเราไปวิ่งเล่นตรงลานกว้างกลางโรงยิม แต่ผมกลับตัดสินใจปักหลักยืนสังเกตการณ์ผลการวัดขนาดร่างกายของเพื่อนห้อง 2 อยู่เงียบๆ
เพื่อนนักเรียนชายห้องทับสองทยอยขึ้นวัดส่วนสูงคนแล้วคนเล่า แต่ก็ไม่มีใครตัวสูงเทียบเคียงผมได้
ครั้นเพื่อนผู้หญิงห้องนั้นขึ้นมายืนวัดความสูงเป็นลำดับถัดไป ก็ยังไม่มีใครในพวกเธอที่จะตัวสูงไล่เลี่ยสูสีกับผม
กระทั่งถึงคิวของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งมีรูปร่างสูงผอมหน่วยก้านดีทีเดียว หลังขึ้นไปยืนบนแท่นวัดส่วนสูงได้ชั่วครู่ ครูก็ประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงอันดังว่า “ปัทมาสูง 126 ครึ่ง”
‘ปัทมา’ หรือที่ผมแอบได้ยินเพื่อนๆ ห้องทับสองเรียกขานกันว่า ‘ปอ’ จึงเป็นอีกหนึ่งคู่แข่งที่น่าจับตา แต่เธอก็ยังเตี้ยกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
ผมนึกดีใจว่าคงไม่มีใครในห้อง ป.1/2 ที่จะตัวสูงทัดเทียมผมอีกแล้ว แต่ทันใดนั้น เพื่อนนักเรียนหญิงผิวขาวสว่างและสูงใหญ่คนหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้น
ผมพอจะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเพื่อนผู้หญิงคนนี้อยู่บ้าง เธอมีชื่อว่า ‘ธนาพร’ หรือ ‘แป้ง’ เป็นนักเรียนที่หัวดีที่สุดคนหนึ่งในระดับชั้น ป.1 แต่ผมไม่เคยตระหนักมาก่อนว่าแป้งอาจเป็นคู่แข่งอันตรายของตนเองบนสังเวียนประชันขันแข่งเรื่องพัฒนาการความเจริญเติบโต
แป้งขึ้นไปยืนตัวตรงบนแท่นวัดส่วนสูง ครูพละค่อยๆ บรรจงเลื่อนแผ่นไม้ลงมากดแนบบนศีรษะเธอ ก่อนเอ่ยว่า “ธนาพรสูง 127 ครึ่ง”
ผลจึงปรากฏว่าแป้งมีส่วนสูง 127.5 ซม. สูงกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
เธอเป็นเพื่อนคนแรกในรุ่นที่สอนให้เด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างผมได้รู้จักความพ่ายแพ้
เรื่องสั้น : ความพ่ายแพ้ครั้งแรก
จำไม่ได้แน่ชัดว่ามีอะไรผิดปกติในเดือนกุมภาพันธ์ปีนั้น นักเรียนห้อง ป.1/1 และ ป.1/2 จึงต้องเข้าวัดขนาดร่างกายร่วมกันตอนพักเที่ยงในโรงยิม หลังจากที่ผ่านมา เด็กๆ สองห้องจะได้ชั่งน้ำหนัก-วัดส่วนสูงภายในชั่วโมงพลศึกษาที่แบ่งแยกออกจากกันอย่างเป็นเอกเทศ
เป็นผมและเพื่อนๆ ห้องทับหนึ่งที่ถูกเรียกตัวให้ไปวัดขนาดร่างกายกันก่อน หนนั้น ผมมีส่วนสูง 127 ซม. นำหน้าสมาชิกร่วมห้องส่วนใหญ่แบบขาดลอย จะมีก็แค่เพื่อนผู้หญิงชื่อ ‘ปริม’ ที่สูง 126.5 ซม. เตี้ยกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
นี่เป็นอีกครั้งที่ผมยึดตำแหน่งนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดของห้อง 1/1 มาครองได้อย่างไร้ปัญหา เช่นเดียวกับเมื่อเดือนพฤษภาคม, สิงหาคม และพฤศจิกายน
ผมเผลอคิดจินตนาการไปไกลว่าตนเองน่าจะเป็นนักเรียนที่ตัวสูงที่สุดในรุ่น หรือพูดอีกอย่างคือคงไม่มีเพื่อนคนไหนที่จะตัวสูงไปกว่าผม
หลังผมและเพื่อนๆ ห้อง 1 วัดส่วนสูง-ชั่งน้ำหนักจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ครบทุกคน ครูพละได้เอ่ยไล่ให้พวกเราไปวิ่งเล่นตรงลานกว้างกลางโรงยิม แต่ผมกลับตัดสินใจปักหลักยืนสังเกตการณ์ผลการวัดขนาดร่างกายของเพื่อนห้อง 2 อยู่เงียบๆ
เพื่อนนักเรียนชายห้องทับสองทยอยขึ้นวัดส่วนสูงคนแล้วคนเล่า แต่ก็ไม่มีใครตัวสูงเทียบเคียงผมได้
ครั้นเพื่อนผู้หญิงห้องนั้นขึ้นมายืนวัดความสูงเป็นลำดับถัดไป ก็ยังไม่มีใครในพวกเธอที่จะตัวสูงไล่เลี่ยสูสีกับผม
กระทั่งถึงคิวของเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งมีรูปร่างสูงผอมหน่วยก้านดีทีเดียว หลังขึ้นไปยืนบนแท่นวัดส่วนสูงได้ชั่วครู่ ครูก็ประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงอันดังว่า “ปัทมาสูง 126 ครึ่ง”
‘ปัทมา’ หรือที่ผมแอบได้ยินเพื่อนๆ ห้องทับสองเรียกขานกันว่า ‘ปอ’ จึงเป็นอีกหนึ่งคู่แข่งที่น่าจับตา แต่เธอก็ยังเตี้ยกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
ผมนึกดีใจว่าคงไม่มีใครในห้อง ป.1/2 ที่จะตัวสูงทัดเทียมผมอีกแล้ว แต่ทันใดนั้น เพื่อนนักเรียนหญิงผิวขาวสว่างและสูงใหญ่คนหนึ่งก็ปรากฏกายขึ้น
ผมพอจะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเพื่อนผู้หญิงคนนี้อยู่บ้าง เธอมีชื่อว่า ‘ธนาพร’ หรือ ‘แป้ง’ เป็นนักเรียนที่หัวดีที่สุดคนหนึ่งในระดับชั้น ป.1 แต่ผมไม่เคยตระหนักมาก่อนว่าแป้งอาจเป็นคู่แข่งอันตรายของตนเองบนสังเวียนประชันขันแข่งเรื่องพัฒนาการความเจริญเติบโต
แป้งขึ้นไปยืนตัวตรงบนแท่นวัดส่วนสูง ครูพละค่อยๆ บรรจงเลื่อนแผ่นไม้ลงมากดแนบบนศีรษะเธอ ก่อนเอ่ยว่า “ธนาพรสูง 127 ครึ่ง”
ผลจึงปรากฏว่าแป้งมีส่วนสูง 127.5 ซม. สูงกว่าผมครึ่งเซนติเมตร
เธอเป็นเพื่อนคนแรกในรุ่นที่สอนให้เด็กผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่อย่างผมได้รู้จักความพ่ายแพ้