27/2/64
วันนี้ร้องไห้บ่อยมาก เ็นแบบนี้มา2เดือนแล้ว นอนไม่หลับ หนักสุดตี5 ไม่อยากกินข้าง เบื่ิมากไม่อยากทําอะไร วันนี้ได้คุยกับยายเรื่องแม่แล้ว หลังจากที่ได้ระบายกับเพื่อนไป ก็นั่นแหละยายบอกว่าเขาโตแล้วเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว แม่แค่คุยกับคนอื่นเฉยๆแม่ไม่ได้ไปอยู่กับคนอื่น แม่ยังหาเงินมาให้เราไปเรียนหนังสือ ถ้าแม่ไม่รักเราจริงแม่คงหนีไปอยู่กับผู้ชายแล้ว ยายบอกว่าพอแม่คลอดเราได้ไม่กี่เดือนแม่ก็ไไปทํางาน ยายบอกว่าแม่ส่งเงินมาให้ยายทุกเดือน ตอนเด็กๆแม่ชอบซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่ๆมาให้เรา แม่ซื้อขนมอร่อยๆส่งมาให้เราทางไปรษณีย์เพราะตอนเด็กๆแม่ต้องไปทํางาน เราคิดถึงแม่มากๆ ด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างทําให้เราได้ย้ายมาอยู่กับแม่ที่กรุงเทพ ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีลุง ป้า ด้วย เราคิดว่ามันมีความสุขมากๆเลยตอนนั้น แม่มีพ่อใหม่ มีน้องอีก1คน เรารักน้องมากๆ เราห่างกับน้อง 10 ปี เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อตัวเองมาก่อนเลย ทําให้สิ่งนี้เป็นปมด้อยของเราตอนเป็นเด็ก เราชอบร้องไห้คนเดียวตอนเด็ก เราอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นบ้าง ก็แค่นั้น พอเราโตขึ้นมาทําให้เราคิดว่าไม่ต้องมีก็ได้ เราไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว พอน้องได้ 6 ขวบ พ่อเลี้ยงกับแม่ก็แยกทางกันแต่เขายังส่งเงินมาให้น้องเราอยู่ เราคิดว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างดีมากๆเลยล่ะ แต่คงจะเป็นคนที่เล่นกับลูกไม่เป็น ไม่อบอุ่นมาก แต่เรามองออกว่าเขาคงรักลูกมากจริงๆ เขาค่อนข้างดีกับเรามากๆ เอาความจริงนะเราเป็นคนนึงที่แม่ไม่ได้มาสนใจ หรือสอนเรามากมายขนาดนั้น ไม่เท่ากับแม่คนอื่นๆ เราว่าเราไม่ได้คิดไปเองจริงๆ เราเป็นคนนึงที่จะสอนตัวเองอยู่ตลอดว่าสิ่งไหนควรทำ หรือไม่ควรจะทำ วันนี้ได้โทรไปหาเพื่อนด้วย ดีขึ้นเยอะได้คุยกับคนที่เข้าใจเรา คนที่ในชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้เจอ ดีใจมาก เป็นคนแรกนะที่กูกล้าบอกทุกๆเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับตัวกู กูรู้สึกดีขึ้นเยอะมากๆ ขนาดคนที่กูอยู่ด้วยมาทั้งชีวิตกูยังไม่กล้าบอกให้เขาฟังเลย กูไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทมากๆเลยสักคน เป็นคนแรกที่กูกล้าพูดเต็มปากว่า เป็นเพื่อนกูจริงๆ กูดีใจมากๆนะที่มีเป็นเพื่อน แต่เมื่อวานก็โกรธกับแม่นิดหน่อย ตอนเที่ยงคืนเกือบตีหนึ่งลงไปเอาคอมข้างล่าง แม่ก็เหมือนเดิมคุยกับใครก็ไม่รู้แต่ดูมีความสุขดีนะ แต่แม่คงไม่เคยมีความสุขเลยเวลาได้คุยกับลูกแบบเรา เราโกรธมากเรานั่งฟังเเม่อยู่ตรงบันได ตอนแรกเราคิดว่าแม่คงจะวางสายแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เราเลยหยิบแก้วในห้องปาใส่ไปตรงบันได เราเข้ามาในห้อง เราโกรธมากๆเราร้องไห้จนตัวสั่น เราหยุดร้องไห้อีกทีก็ตี2กว่าๆ เบื่อ อยากย้ายออกจากบ้าน อยากไปอยู่คนเดียว ไม่เรียนแล้วก็ได้ เพราะเข้าใจแล้วล่ะ คนเรามันมีโชคชะตาไม่เหมือนกัน มันต้องรอบุญวาสนาถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ คำที่แม่ชอบพูดบ่อยๆ เวลาเราบ่นว่าอยากต่อมหาวิทยาลัย เราเบื่อมากที่เราต้องเกิดมาแล้วมีใครต่อใครพูดว่าเราเรียนเก่ง เราเป็นคนดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยทำให้คนที่บ้านต้องเสียใจ ไม่เหมือนลูกบ้านอื่น เราดีกว่าพวกเขา แต่ไม่เคยมีใครถามเราเลยว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง ตั้งแต่เราเกิดมาไม่เคยมีใครถามความรู้สึกเราเลยจริงๆ เราโดดเดี่ยวมาก ยายคงจะเป็นคนเดียวที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด แต่เราก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาอยู่ดี เราไม่อยากให้คนอื่นมาเครียดเรื่องของเรา เรามั่นใจว่าคนที่บ้านคงจะตั้งความหวังไว้กับเรามากๆ ก็ทำไงได้ มันโชคดีแล้วล่ะที่เราได้เกิดมาอยู่ในโลกใบนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่เหมือนแบบเดิมอีกแล้ว เรากลับคิดว่า ทำไมเราต้องเกิดมาด้วย เราไม่อยากเกิดมาเลย ไม่อยากเกิดมาใช้ชีวิตแบบนี้ อยู่ไปวันๆโดยไม่รู้ว่าในอานาคตข้างหน้าเราจะเป็นยังไง มันก็เครียดอยู่ที่ต้องคอยบอกตัวเองทุกวันว่า เราไม่ได้เกิดมามีชีวิตที่ดีเท่ากับคนอื่นๆ ไม่ได้มีทุกอย่างพร้อมเหมือนคนอื่นๆ เราต้องดูแดตัวเอง เดินไปข้างหน้าด้วยตัวเอง เรารู้สึกว่าชีวิตนี้เราอยู่ตัวคนเดียว เราเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบตั้งแต่เด็ก ไม่ค่อยพูดกับใครเท่าไหร่ เราพูดค่อนข้างเยอะเวลาอยู่ รร แต่เราจะพูดกับยายเยอะเวลาอยู่บ้าน เราสนิทกับยายมากกว่าแม่ เมื่อก่อนเราคิดว่าเราสนิทกับแม่มากกว่านี้ ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด แต่เราก็ไม่ได้อยากเหมือนครอบครัวคนอื่นสักเท่าไหร่ เราแค่อยากมีแม่ที่เข้าใจเรา แม่ที่สนใจเรา คอยถามว่า วันนี้กินข้ากับอะไร เพื่อนเป็นยังไง ทํากับข้าวให้เรากินช้าง แค่นั้นจริงๆ ตอนเด็กๆเราอยากให้แม่ไปส่งที่ รร ตอนเช้าเหมือนที่แม่คนอื่นเขาทำ อยากให้แม่ซิ้อโทรศัพท์แพงๆให้ อยากได้นาฬิกาสักเรือน เวลาเราเรียนได้เกรดดีๆ แต่วันนี้เรากลับคิดว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร ไม่มีใครภูมิใจกับเราอยู่แล้ว เวลาเราได้เกรดดีดีแม่ก็จะชมว่าเราเก่ง เก่งเหมือนพ่อ พ่อเป็นคนฉลาด ทําดีแล้ว แค่นั้น แต่เราโชคดีมากๆที่คนที่บ้านไม่เคยบังคับเรื่องการเรียนกับเเราเลย เราสามารถเรียนอะไรก็ได้ที่เราอยากจะเรียน จากที่เคยอยากให้แม่ซื้อของให้แต่ทุกวันนี้เราไม่อยากได้อะไรแล้ว เราเข้าใจว่าแม่ทำงานหนัก ทำทุกวัน แม่ไม่มีเวลามาดูแลเราได้เหมือนตอนเป็นเด็ก อีกแล้ว แม่คงจะไม่มาขอโทษเราปลอบเราเหมือนตอนเป็นเด็กตอนที่เขาเคยว่าเรา แล้วเราร้องไห้ เพราะแม่สนใจแต่เรื่องตัวเองไม่เคยถามความรู้สึกของลูก โอเค เราคงโตมากพอที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ดูแลตัวเองให้ได้ แต่เราแค่อยากให้แม่สนใจเราบ้าง สนใจน้องบ้าง เราต้องการแค่นั้นจริงๆ แต่ก็เข้าใจนะ มันคงจะไม่มีวันนั้นหรอก ไม่อยากให้น้องต้องโตขึ้นมาแล้วรู้สึกแบบที่เรารู้สึก ไม่ใช่ทุกคนที่จะอดทนแบบเราได้ขนาดนี้หรอกนะ บางคนเขาคงทนไม่ไหวจนอยากจะตายไปแล้วล่ะ แต่เรายังไม่อยากตายนะ เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ด้วยความที่เราไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีใครมาบอกหรือสอนเรามากเท่าที่ควร มันทำให้เราต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าถ้าเราตายไปจริงๆ ยายจะอยู่ยังไง ยายจะเสียใจไหม แม่จะอยู่กับใคร น้องจะโตขึ้นมาเป็นคนที่ดีหรือเปล่า ถ้าเราไม่ได้อยู่บอกหรือสอนเขาให้เป็นคนที่ดี สอนแทนพ่อกับแม่ของเขาที่ไม่มีเวลาให้เขามากพอเท่าที่ควร สอนการบ้างน้องข้อไหนที่น้องทำไม่เป็น ใครจะไปรับน้องที่ รร ถ้าวันไหนยายไม่ว่าง เราคงจะคอยสอนเขาเวลาเขาโตขึ้นว่า ต้องเป็นคนที่ดี ไม่ทำร้ายคนอื่น ดูแล พ่อ แม่ ปู่ ย่า ญาติพี่น้องทุกคนที่มีพระคุณกับเรา คอยบอกเขาว่าหากวันใดไปพลาดทำผู้หญิงคนไหนท้องขึ้นมาก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ ดูแลผู้หญิงและลูกของตัวเองให้ดีมากที่สุดเท่าที่คนๆนึงจะทำได้ อย่าเป็นแบบพ่อของพี่ที่พอรู้ว่าตัวเองไปพลาดทำผู้หญิงท้องแล้วกลับพูดว่า เด็กคนนี้มันไม่ใช่ลูกกู มันเป็นลูกชู้ ไม่อยากให้โตขึ้นไปแล้วไปพูดกับใครแบบนี้ เด็กคนนั้นที่โดนคำพูดแบบนี้กล่าวหาจะคิดว่า กู
ไม่น่าเกิดมาเลย ตายๆไปซะก็ดี อยู่ไปกูก็ไม่มีค่าอะไร ไม่มีใครมาสนใจใยดีกับกูหรอก ชีวิตกูนี่
โคตรจะอัปปรีจริงๆเลย กูไปทำกรรมอะไรไว้เมื่อชาติที่แล้วทำไมกูต้องมาจมอยู่กับชีวิต
ๆแบบนี้ ไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกแบบเดียวกับที่เรารู้สึก ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้มแข็งได้ขนาดนี้หรอก เราคิดแบบนั้น ชีวิตนี้เราตั้งใจเรียนมากๆเพราะว่าเราอยากมีเงินเยอะๆ เราอยากทำให้ที่บ้านสุขสบายที่สุดเท่าที่คนๆนึงจะทำได้ เราอยากมีบ้าน มีรถ มีในสิ่งที่เราอยากได้ในตอนเด็กๆแล้วเราไม่มี เราเคยอยากได้ของแพงๆนะ เวลาเห็นเพื่อนมีใช้กัน เราอยากไปเที่ยวทะเล อยากไปในที่ๆไม่เคยไป เราชอบไปเที่ยว เราอยากไปเที่ยวมากๆเพราะเราไม่ค่อยจะได้ไปไหนสักเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้แค่ไปบิ๊กซีหรือตลาดกลับเป็นสถานที่ๆเราอยากไปมากที่สุด เราชอบไปมากๆ เราชอบอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไปเที่ยวคนเดียว ไม่ต้องมีใครมาสนใจเรา ชอบไปซื้อของกินที่ตัวเองชอบคนเดียว เราอยากมีพ่อ เราอยากมีแม่ มีครอบครัวที่ครบสมบูรณ์ แต่พอเราโตขึ้นเรากลับคิดว่าชีวิตนี้เราไม่ต้องอยากได้อะไรมากมายก็ได้ เราเข้าใจแม่เพราะแม่ต้องทำงานหนักทุกวัน แม่ชอบพูดว่ากูทำงานมาก็หนักอยู่แล้ว จะให้เอาเงินที่ไหนพาไปเที่ยว ก็โอเคเราไม่ไปก็ได้ แม่ทํางาน 8โมง เลิก 5โมงเย็น เวลาที่เหลือแม่ให้กับคนที่อยู่ในโทรศัพท์ ไม่ใช่คนที่อยู่ในชีวิตจริงๆ เราไม่อยากโตขึ้นไปแล้วมีพ่อ เราไม่คิดแบบนั้นแล้วล่ะ เพราะเรามีแค่ยายคนเดียวก็พอแล้ว ยายสำคัญที่สุดในชีวิตของเรา ยายคือแม่ของเรา ยายทำทุกๆอย่างที่คนเป็นแม่ควรจะทำ ยายเก่งมาก ยายทำได้ทุกอย่าง ยายเป็นแม่ที่ดีมาก ยายขยันตื่นเช้าทุกวัน ยายทำกับข้าวให้กินทุกวัน ยายยืนรอเราขึ้นวินไป รร ในตอนเช้า วันไหนเราเงินไม่พอเราก็ขอยายได้ เราไม่ต้องมีใครก็ได้ มีแค่ยายก็พอแล้ว แต่ความจริงก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกเราก็ยังอยากมีแม่เหมือนกัน เราอยากให้แม่สนใจเราบ้างแค่นั้นเอง เรามองแม่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปตั้งแต่ที่แม่เริ่มคุยโทรศัพท์กับคนอื่น เราอยากให้แม่สนใจเราบ้าง เราเกลียดมันเพราะมันทําให้แม่เราเปลี่ยนไป ที่บ้านไม่ค่อยแสดงความอบอุ่นให้กันเท่าไหร่ ไม่เคยกอดกัน ไม่เคยบอกรักกัน เราไม่เคยบอกรักแม่ หรือยายเลยสักครั้ง แต่การกระทําของเราเขาน่าจะมองออกเองว่าเรารักเขามากจริงๆ วันนี้หลังแม่เลิกงานยายเล่าให้ฟังว่าแม่กลับมาเอาเงินที่บ้านแล้วไปซื้อชุดนอนให้เราใหม่ เราบอกแม่เมื่อไม่กี่วันมานี้ว่าอยากได้ตัวใหม่ ซึ่งเราคิดว่าคงจะได้อีกทีก็คงจะเดือนหน้า เราชอบมาก มันสวยดี แต่แม่กลับไม่พูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานเลยสักคําเดียว เราคงหวังมากเกินไปที่อยากจะให้แม่ขอโทษเรากับสิ่งที่แม่ไม่ค่อยจะมีให้เราสักเท่าไหร่ เราไม่อยากจะโกรธแม่ เรารักแม่เหมือนเดิม แค่ตอนนี้เราแค่ไม่ชอบก็เท่านั้นเอง เราอายุ17ค่ะ
เราควรจะทํายังไงดีกับเรื่องทั้งหมดนี้ เรากลัวเราเป็นโรคซึมเศร้า
วันนี้ร้องไห้บ่อยมาก เ็นแบบนี้มา2เดือนแล้ว นอนไม่หลับ หนักสุดตี5 ไม่อยากกินข้าง เบื่ิมากไม่อยากทําอะไร วันนี้ได้คุยกับยายเรื่องแม่แล้ว หลังจากที่ได้ระบายกับเพื่อนไป ก็นั่นแหละยายบอกว่าเขาโตแล้วเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีกแล้ว แม่แค่คุยกับคนอื่นเฉยๆแม่ไม่ได้ไปอยู่กับคนอื่น แม่ยังหาเงินมาให้เราไปเรียนหนังสือ ถ้าแม่ไม่รักเราจริงแม่คงหนีไปอยู่กับผู้ชายแล้ว ยายบอกว่าพอแม่คลอดเราได้ไม่กี่เดือนแม่ก็ไไปทํางาน ยายบอกว่าแม่ส่งเงินมาให้ยายทุกเดือน ตอนเด็กๆแม่ชอบซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่ๆมาให้เรา แม่ซื้อขนมอร่อยๆส่งมาให้เราทางไปรษณีย์เพราะตอนเด็กๆแม่ต้องไปทํางาน เราคิดถึงแม่มากๆ ด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างทําให้เราได้ย้ายมาอยู่กับแม่ที่กรุงเทพ ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตามีลุง ป้า ด้วย เราคิดว่ามันมีความสุขมากๆเลยตอนนั้น แม่มีพ่อใหม่ มีน้องอีก1คน เรารักน้องมากๆ เราห่างกับน้อง 10 ปี เราไม่เคยเห็นหน้าพ่อตัวเองมาก่อนเลย ทําให้สิ่งนี้เป็นปมด้อยของเราตอนเป็นเด็ก เราชอบร้องไห้คนเดียวตอนเด็ก เราอยากมีพ่อเหมือนคนอื่นบ้าง ก็แค่นั้น พอเราโตขึ้นมาทําให้เราคิดว่าไม่ต้องมีก็ได้ เราไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว พอน้องได้ 6 ขวบ พ่อเลี้ยงกับแม่ก็แยกทางกันแต่เขายังส่งเงินมาให้น้องเราอยู่ เราคิดว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างดีมากๆเลยล่ะ แต่คงจะเป็นคนที่เล่นกับลูกไม่เป็น ไม่อบอุ่นมาก แต่เรามองออกว่าเขาคงรักลูกมากจริงๆ เขาค่อนข้างดีกับเรามากๆ เอาความจริงนะเราเป็นคนนึงที่แม่ไม่ได้มาสนใจ หรือสอนเรามากมายขนาดนั้น ไม่เท่ากับแม่คนอื่นๆ เราว่าเราไม่ได้คิดไปเองจริงๆ เราเป็นคนนึงที่จะสอนตัวเองอยู่ตลอดว่าสิ่งไหนควรทำ หรือไม่ควรจะทำ วันนี้ได้โทรไปหาเพื่อนด้วย ดีขึ้นเยอะได้คุยกับคนที่เข้าใจเรา คนที่ในชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้เจอ ดีใจมาก เป็นคนแรกนะที่กูกล้าบอกทุกๆเรื่องที่มันเกิดขึ้นกับตัวกู กูรู้สึกดีขึ้นเยอะมากๆ ขนาดคนที่กูอยู่ด้วยมาทั้งชีวิตกูยังไม่กล้าบอกให้เขาฟังเลย กูไม่เคยมีเพื่อนที่สนิทมากๆเลยสักคน เป็นคนแรกที่กูกล้าพูดเต็มปากว่า เป็นเพื่อนกูจริงๆ กูดีใจมากๆนะที่มีเป็นเพื่อน แต่เมื่อวานก็โกรธกับแม่นิดหน่อย ตอนเที่ยงคืนเกือบตีหนึ่งลงไปเอาคอมข้างล่าง แม่ก็เหมือนเดิมคุยกับใครก็ไม่รู้แต่ดูมีความสุขดีนะ แต่แม่คงไม่เคยมีความสุขเลยเวลาได้คุยกับลูกแบบเรา เราโกรธมากเรานั่งฟังเเม่อยู่ตรงบันได ตอนแรกเราคิดว่าแม่คงจะวางสายแล้วล่ะ แต่ก็ไม่เราเลยหยิบแก้วในห้องปาใส่ไปตรงบันได เราเข้ามาในห้อง เราโกรธมากๆเราร้องไห้จนตัวสั่น เราหยุดร้องไห้อีกทีก็ตี2กว่าๆ เบื่อ อยากย้ายออกจากบ้าน อยากไปอยู่คนเดียว ไม่เรียนแล้วก็ได้ เพราะเข้าใจแล้วล่ะ คนเรามันมีโชคชะตาไม่เหมือนกัน มันต้องรอบุญวาสนาถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ คำที่แม่ชอบพูดบ่อยๆ เวลาเราบ่นว่าอยากต่อมหาวิทยาลัย เราเบื่อมากที่เราต้องเกิดมาแล้วมีใครต่อใครพูดว่าเราเรียนเก่ง เราเป็นคนดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยทำให้คนที่บ้านต้องเสียใจ ไม่เหมือนลูกบ้านอื่น เราดีกว่าพวกเขา แต่ไม่เคยมีใครถามเราเลยว่าเรารู้สึกยังไงบ้าง ตั้งแต่เราเกิดมาไม่เคยมีใครถามความรู้สึกเราเลยจริงๆ เราโดดเดี่ยวมาก ยายคงจะเป็นคนเดียวที่เราอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด แต่เราก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาอยู่ดี เราไม่อยากให้คนอื่นมาเครียดเรื่องของเรา เรามั่นใจว่าคนที่บ้านคงจะตั้งความหวังไว้กับเรามากๆ ก็ทำไงได้ มันโชคดีแล้วล่ะที่เราได้เกิดมาอยู่ในโลกใบนี้ แต่ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่เหมือนแบบเดิมอีกแล้ว เรากลับคิดว่า ทำไมเราต้องเกิดมาด้วย เราไม่อยากเกิดมาเลย ไม่อยากเกิดมาใช้ชีวิตแบบนี้ อยู่ไปวันๆโดยไม่รู้ว่าในอานาคตข้างหน้าเราจะเป็นยังไง มันก็เครียดอยู่ที่ต้องคอยบอกตัวเองทุกวันว่า เราไม่ได้เกิดมามีชีวิตที่ดีเท่ากับคนอื่นๆ ไม่ได้มีทุกอย่างพร้อมเหมือนคนอื่นๆ เราต้องดูแดตัวเอง เดินไปข้างหน้าด้วยตัวเอง เรารู้สึกว่าชีวิตนี้เราอยู่ตัวคนเดียว เราเป็นคนที่ค่อนข้างเงียบตั้งแต่เด็ก ไม่ค่อยพูดกับใครเท่าไหร่ เราพูดค่อนข้างเยอะเวลาอยู่ รร แต่เราจะพูดกับยายเยอะเวลาอยู่บ้าน เราสนิทกับยายมากกว่าแม่ เมื่อก่อนเราคิดว่าเราสนิทกับแม่มากกว่านี้ ยายเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด แต่เราก็ไม่ได้อยากเหมือนครอบครัวคนอื่นสักเท่าไหร่ เราแค่อยากมีแม่ที่เข้าใจเรา แม่ที่สนใจเรา คอยถามว่า วันนี้กินข้ากับอะไร เพื่อนเป็นยังไง ทํากับข้าวให้เรากินช้าง แค่นั้นจริงๆ ตอนเด็กๆเราอยากให้แม่ไปส่งที่ รร ตอนเช้าเหมือนที่แม่คนอื่นเขาทำ อยากให้แม่ซิ้อโทรศัพท์แพงๆให้ อยากได้นาฬิกาสักเรือน เวลาเราเรียนได้เกรดดีๆ แต่วันนี้เรากลับคิดว่าจะเรียนไปเพื่ออะไร ไม่มีใครภูมิใจกับเราอยู่แล้ว เวลาเราได้เกรดดีดีแม่ก็จะชมว่าเราเก่ง เก่งเหมือนพ่อ พ่อเป็นคนฉลาด ทําดีแล้ว แค่นั้น แต่เราโชคดีมากๆที่คนที่บ้านไม่เคยบังคับเรื่องการเรียนกับเเราเลย เราสามารถเรียนอะไรก็ได้ที่เราอยากจะเรียน จากที่เคยอยากให้แม่ซื้อของให้แต่ทุกวันนี้เราไม่อยากได้อะไรแล้ว เราเข้าใจว่าแม่ทำงานหนัก ทำทุกวัน แม่ไม่มีเวลามาดูแลเราได้เหมือนตอนเป็นเด็ก อีกแล้ว แม่คงจะไม่มาขอโทษเราปลอบเราเหมือนตอนเป็นเด็กตอนที่เขาเคยว่าเรา แล้วเราร้องไห้ เพราะแม่สนใจแต่เรื่องตัวเองไม่เคยถามความรู้สึกของลูก โอเค เราคงโตมากพอที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ดูแลตัวเองให้ได้ แต่เราแค่อยากให้แม่สนใจเราบ้าง สนใจน้องบ้าง เราต้องการแค่นั้นจริงๆ แต่ก็เข้าใจนะ มันคงจะไม่มีวันนั้นหรอก ไม่อยากให้น้องต้องโตขึ้นมาแล้วรู้สึกแบบที่เรารู้สึก ไม่ใช่ทุกคนที่จะอดทนแบบเราได้ขนาดนี้หรอกนะ บางคนเขาคงทนไม่ไหวจนอยากจะตายไปแล้วล่ะ แต่เรายังไม่อยากตายนะ เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ด้วยความที่เราไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ ไม่ค่อยมีใครมาบอกหรือสอนเรามากเท่าที่ควร มันทำให้เราต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าถ้าเราตายไปจริงๆ ยายจะอยู่ยังไง ยายจะเสียใจไหม แม่จะอยู่กับใคร น้องจะโตขึ้นมาเป็นคนที่ดีหรือเปล่า ถ้าเราไม่ได้อยู่บอกหรือสอนเขาให้เป็นคนที่ดี สอนแทนพ่อกับแม่ของเขาที่ไม่มีเวลาให้เขามากพอเท่าที่ควร สอนการบ้างน้องข้อไหนที่น้องทำไม่เป็น ใครจะไปรับน้องที่ รร ถ้าวันไหนยายไม่ว่าง เราคงจะคอยสอนเขาเวลาเขาโตขึ้นว่า ต้องเป็นคนที่ดี ไม่ทำร้ายคนอื่น ดูแล พ่อ แม่ ปู่ ย่า ญาติพี่น้องทุกคนที่มีพระคุณกับเรา คอยบอกเขาว่าหากวันใดไปพลาดทำผู้หญิงคนไหนท้องขึ้นมาก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ ดูแลผู้หญิงและลูกของตัวเองให้ดีมากที่สุดเท่าที่คนๆนึงจะทำได้ อย่าเป็นแบบพ่อของพี่ที่พอรู้ว่าตัวเองไปพลาดทำผู้หญิงท้องแล้วกลับพูดว่า เด็กคนนี้มันไม่ใช่ลูกกู มันเป็นลูกชู้ ไม่อยากให้โตขึ้นไปแล้วไปพูดกับใครแบบนี้ เด็กคนนั้นที่โดนคำพูดแบบนี้กล่าวหาจะคิดว่า กู