คุณคิดว่าเราปกติมั้ย??

เป็นคนที่ตั้งแต่เด็กจะถูกสอนมาให้เก็บความรู้สึกจะเรียกว่าสอนมั้ยก็ไม่เชิงสอนแค่เป็นการขู่จากผู้ใหญ่เวลาร้องไห้ว่าห้ามร้องให้ได้ยินเด็ดขาดเสียมากกว่า

ตอนเด็กอาศัยอยู่กับตายาย(ตาไม่ใช่ตาแท้)ยายกับตาเป็นคนที่กินเหล้าหนักมากและยายด้วยความที่เหล้าเข้าปากแล้วอารมณ์ร้ายด่าทุกๆคนไปทั่วด่าพ่อแม่ป้าน้าอาไปทั่วและก็มาด่าเราแล้วด้วยความเป็นเด็กก็ร้องไห้สิคะแล้วเค้าก็เหมือนลงไม้ลงมืออ่ะแล้วก็ไม่ให้เราร้องไห้เราก็เลยจำฝังใจแต่ถามว่าร้องมั้ยร้องทุกคืนทุกครั้งที่เค้าเมาแล้วด่าทอแต่ร้องของเราคือ การร้องเหมือนคนใบ้อ่ะร้องไม่มีเสียงกรีดร้องแบบไม่มีเสียงทำแบบนี้จนเริ่มโตประมาณป.4-ป.5เราก็เริ่มทำร้ายตัวเองโดยการจิกเล็บที่มือกัดข้อมือตัวเองเริ่มเป็นคนอารมณ์ร้อนควบคุมตัวเองไม่อยู่จนขึ้นม.ต้นอาการเริ่มดีขึ้นคือไม่ทำร้ายตัวเองไม่ร้องไห้แต่ใช้การเคยชินจากตอนเด็กกลายเป็นคนนิ่งเฉยและเก็บอารมณ์ตัวเองกลายเป็นเดาอารมณ์ไม่ถูกมีหลายร้อยอารมณ์ในตัวขนาดตัวเจ้าของกระทู้เองยังไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองเลย เป็นคนเฉยชานิ่งเฉยไม่สนใจเรื่องอื่นใดนอกจากตัวเองเป็นคนที่ไม่แสดงอารมณ์จริงๆเลยถ้าร้องไห้ออกมาให้เห็นแบบตรงๆไม่ใช่อ่อนแอหรือเสียใจแต่คืออาการเจ็บใจโกรธมากแต่ทำอะไรไม่ได้เสียมากกว่า

ถ้าคนปกติว่าซับซ้อนแล้วเราว่าเราซับซ้อนกว่าอารมณ์ความรู้สึกมีมากกว่าคนอื่นเศร้าก็จะมีมากกว่าคนอื่นดีใจก็จะมากกว่าโกรธก็จะมากกว่าคนอื่นเป็นคนที่ถ้าไม่รู้จักจริงๆหรือไม่สังเกตุจริงๆก็จะไม่รู้เลยว่าเราอยู่ในอารมณ์ไหน