เลี้ยงหลานมาแต่เด็กๆ หนีออกจากบ้านไปหาแม่

เราคงฉีกแนวว จากทุกคนที่อยากบอกว่า เลี้ยงเถอะค่ะ ถ้าไม่เป็นภาระหนักจนเกินไป เลี้ยงเค้านะคะ
ส่วนจะเป็นภาระหรือหนักไปมั้ย จขกท ต้องตัดสินใจค่ะ ตรงนี้ไม่มีใครรู้กับ จขกท ด้วย ว่า สถานการณ์เป็นยังงัย

เราเองก็เลี้ยงหลานฉาว น้องเป็น lgbq ลูกพี่สาวเหมืนอกัน
ตอนนี้น้องเรียน มหาลัย ปี 3 ละ จำได้ว่าช่วงเวลาที่ ปวดหัวที่สุดคือตอน หลานอยู่ม 5 จะขึ้น ม 6
คือ อาจจะด้วยช่วงอายุ และ ฮอรโมน ของเด็กในวัยนั้น บอกเลยว่า อยากไล่ออกจากบ้านทุกวัน
ทุกวันจริงๆ ไม่มีเหตุผล ไม่ฟังอะไร เอาแต่ใจ กระทืบเท้าใส่ ปิดประตูดังปัง ทุกอย่างค่ะ
จนเราคิดเลยว่าลูกกูก็ไม่ใช่ จะต้องสนใจทำไม แม่มันยังไม่สนใจเลย

แต่ท้ายสุด เราอดทน เพราะเราเชื่อว่า เราเป็นผู้ใหญ่กว่าเค้า เราควรมีความเข้าใจในความเปลี่ยนแปลงของเด็กที่มีผลจากฮอรโมน
ถ้าเราปล่อยเค้าตอนนี้ แล้วเค้าจะเป็นยังงัย???  นี่คือสิ่งที่ทำให้ทนมาได้ ตอนนั้นพูดเลยว่า ใช้ความเข้าใจ ใช้เหตุผลไม่ได้เลย
เราใช้ความอดทน อย่างเดียวเท่านั้น ทนว่า เมื่อไรจะผ่านปีนี้ไป ปีหน้า อายุมากขึ้น น่าจะดีขึ้น

แล้วก็ได้ผลจริงๆค่ะ  ผ่านตอนนั้นมา สักปีนึง เริ่มเปลี่ยน เริ่มฟัง ยิ่งตอนนี้ ไม่ต้องพูด โต มาก ความคิดโตกว่าแม่เค้าเยอะแล้วตอนนี้ (แต่ก็ยังเด็กในสายตาเราแหละ) พอเค้าได้เห็นอะไรเยอะขึ้น เข้ามหาลัย เจอโลกกว้าง เค้าก็เห็นอะไรเยอะขึ้น เข้าใจโลกมากขึ้น

ตอนนี้ได้แต่ขอบคุณตัวเองในตอนนั้นที่ อดทนมากพอ กับเค้า ไม่งั้น วันนี้ก็ คงเละ ตุ้มเป๊ะ แน่นอน

คำนึงที่ทำเราน้ำตาไหล คือ หลานบอก ตอนเรียนมหาลัย แล้ว ว่า  ขอบคุณที่ อดทนกับหนู นะ ถ้าหนูไม่มีน้า ชีวิตหนูก็คงไม่ดีแบบนี้

แค่นี้แหละที่ต้องการ ต้องการให้เค้ามีชีวิตทีดี มีต้นทุนพอให้เดินหน้าต่อได้ และได้ดีกว่า แม่ของเค้า ที่สำคัญ หางานทำได้เราไม่ต้องเลี้ยงเค้าไปจนตลอดชีวิต

อยากให้จขกท ลองตัดสินใจดูว่า ถ้า ทนได้อีกปีสองปี  จขกท คิดว่า หลาน จะเป็นอย่างไร   โดยดูจากพื้นฐานเดิมของเค้าประกอบ คือถ้าเค้าพอมีส่วนดี พยายามประคองเค้านะคะให้พ้นช่วงนี้ ในฐานะเราเป็นผุ้ใหญ่ เราต้องมีความอดทนและความเข้าใจมากกว่าเค้า   แต่ถ้า ที่ผ่านมาที่เลี้ยงดุเค้ามา เค้าไม่ได้เชื่อฟัง เค้าไม่ใช่เด็กดีอะไร เค้าดื้อ แต่ไหนแต่ไรแล้ว และคิดว่าต่อให้เราอดทนกับเค้า ก็ไม่เกิดผลดี ก็ปล่อยเค้าไปค่ะ ตามแต่เวร แต่กรรมค่ะ

ยังงัยก็ลองตัดสินใจดูนะคะ