แม่พูดเหมือนจะแยกทางกับพ่อ..

ตามนั้นเลยค่ะ แม่เปิดประเด็นมาประมาณว่า ถ้าสมมติว่าถ้าพ่อกับแม่เลิกกัน หนูจะเลือกไปอยู่กับใคร.. ตอนนั้นสตั้นเลย แม่ไม่เคยตั้งคำถามแบบนี้ เราเลยตั้งสติแล้วตอบแม่ว่า ถ้าในทางกฏหมาย พ่อจะได้สิทธิ์เลี้ยงดูเพราะพ่อทำงานคนเดียว(แม่เราเป็นแม่บ้านอยู่ที่บ้าน) แต่ถ้าไม่ทางกฏหมายพ่อก็ต้องส่งเราเรียน แต่เราลั่นวาจาไว้อย่างนึงว่า"ถ้าสมมุติที่แม่พูดมาแม่กับพ่อจะทำจริง หนูบอกเลยนะ ว่าหนูจะอยู่ตรงกลาง จะไม่อยู่กับใครทั้งนั้น แต่ถ้าแม่ลำบากจะกลับไปช่วยแม่ ถ้าพ่อลำบากจะกลับไปช่วยพ่อ ไม่ได้ตัดพ่อตัดแม่ แต่ไม่อยู่ด้วยประมาณนั้น แล้วถ้าใครมีใหม่หรือยังไง ไม่ต้อง เราย้ำอันนี้หนักมาก ไม่ต้องพามาที่บ้าน ไม่ต้องพามาเหยียบ พามาให้ไหว้ ให้เรียกพ่อเรียกแม่ ไม่ต้องพามา ถ้าจะมาแบบนี้คราวหลังก็อย่ามา ไม่ต้องเอามาเย้ยกัน ถ้าไม่คิดเกรงใจถึงลำบากก็ไม่กลับไปหรอก มีหน้าที่ส่งหนูเรียนให้จบก็พอ ชีวิตนี้หนูขอมีพ่อมีแม่คนเดียว ส่วนพี่สาวจะเลือกอยู่ตรงไหนก็ได้ไม่ว่ากัน(เรากับพี่รักกันมาก)แต่ถึงรักพี่มาก ถ้าพี่เลือกแม่ก็ตามแต่พี่ หนูไม่ตามอีกแล้ว จะว่าใจร้ายก็ได้ที่ทำเหมือนลูกอกตัญญู ทำเหมือนไม่ดูดำดูดีพ่อแม่ที่เลี้ยงดูส่งเสริม แต่ถ้าทุกอย่างมันพังจริงๆ ขอเลือกตรงกลางไม่ให้ฝ่ายใดฝ่ายนึงคิดว่าตัวเองกำลังได้เปรียบหรือเสียเปรียบ" แล้วแม่ก็เงียบไปเลย คิดว่าเราพูดแรงไปมั้ยคะ;-;;;