สวัสดีคะทั้งหมดในนี้เป็นเรื่องจริงคะ เรื่องที่เกิดกับตัวหนูจริงๆ
เลยคะหลายปีที่ผ่านมานี้หนูไม่เคยได้บอกเรื่องนี้กับใครมาก่อนเลยคะเมื่อประมาณ2-3เดือนที่ผ่านมาจำเป็นจะต้องเล่าให้แม่ฟังจริงๆเพราะอึดอัดมากเลยคะ
เมื่อตอนหนูอายุประมาณ4ขวบอ่ะคะ จะมีลุงที่เป็นญาติของน้องชายยายของเราน่ะคะเขาเป็นญาติห่างๆตะไม่ได้รู้จักอย่าเป็นทางการ เขาเคยมาชวนไผเล่นกับหลานเขาซึ่งอายุไม่ห่างจากเรามากคะ เราก็ไปคะด้วยความที่เป็นเด็กแล้วตอนนั้นไม่เพื่อนเลยตะ เราต้องเดินไปบ้านเพื่อนคนนั้นไม่ไกลมากคะเดินเข้าไปในซอยได้สักพักก็จะเป็นป่าไผ่คะแถวนั้นก็ไม่ค่อยมีบ้านคนอยู่นักหรอกคะเราเดินกับลุงไปได้สักพักเขาบอกให้เราเข้าป่าไป แล้วคือเด็กอายุ4ขวบอ่ะไม่เคยได้เรียนว่าการป้องกันตัว หรือว่าการโดนข่มขืนคืออะไร? เราก็เข้าไปคะเขาบอกให้เรานอนลงเราก็นอนคะแล้วก็อย่างที่คิดคะ ผ่านไปไม่นานก็มีเพื่อนของเราอ่ะคะผ่านมาแล้วลุงแกก็ให้ตังเรา10บ แล้วบอกเพิ่อนว่าหาเจอ เราก็ทำตามคะ เพราะเราไม่รู้ว่าไอสิ่งที่มันทำกับเราคืออะไร เราเคยโดนข่มขืนมากกว่า10ครั้งแน่นอนคะในบ้านตัวเองเราก็โดนมันข่มขื่นคะ วันนั้นเย็นคะประมาณ4โมง มันเข้ามาในบ้านเพราะเราไม่ยอมออกไป มันกวักมือเรียกเราคะแต่เราไม่ยอมออกไปมันเลยเข้ามาในบ้านคะด้วยความที่เป็นญาติมันก็ไม่มีใครสงสัยอ่ะคะเราวิ่งไปที่ประตูหน้างห้องน้ำหลังบ้านมันเดินมาแล้วก็เข้ามาอยู่กับเราในห้องน้ำคะมันนั้นเราและคะ แต่มันมีคนในบ้านอ่ะคเราก็ตะโกนไม่ได้มันเอามือปิดปากเราอยู่คะมันก็เลยออกจากบ้านไป หลายคนคงจะคิดว่าทำไมไม่บอกใครล่ะ หนูอยู่คนเดียวในบ้านหลังนั้น2-3ปีอ่ะคะพี่ซึ่งเด็กอายุ4ข ใครเขาจะมาเชื่อใช่ไหมคะ ในบ้าที่อยู่ก็จะมีตา ที่แถบจะไม่อยู่บ้านตาอีกคนนค่งสติไม่ดีมีเด็กผชสามคนในบ้าซึ่ง1ในนั้นมีพี่ชายเราอยู่ด้วยแต่เขาแกล้งเราตลอดเยคะ พี่หนูแบบอยู่คนเดียวอ่ะแม่ก็ไปทำงานที่ไหนก็ไม่รู้พ่อนานเป็นปีกว่าจะมาหาอ่ะ หนูแสดงตลอดว่าไม่มีอะแต่แบบเด็กอายุ4ปีมีอารมทางเพศอ่ะพี่หนูต้องกับอาการที่หนูอากโดน
โคตรเสียใจคะ
อย่าเพิ่งคะมันยังไม่จบคะเพิ่งคนแรกผ่านมีอีก2ค่ะ
ย้ำคะว่าเรื่องที่เล่ามาทั่งหมดเป็นเรื่องจริงตอนนี้หนูอยู่กับแม่อ่ะ.1คะจำได้ไหมคะว่ามีเด็กผชอีกสองคนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องก็คือง่ายๆน้าแหละคะ มันก็ข่มขืนหนูคะมันอยู่ม.3ช่วงนี้คงมีแฟนกันง่ายคะแต่มันไม่หาคะมันมาข่มขืนหนูคะในทุกๆวันตอนตีสี่มานจะเข้ามาในห้องของเราเพื่อมาถูตัวมันกับตัวเราคะมันแบบี้นี้กับเรา2ครั้งคะรอบที่สามมันสอดจริงๆคะแล้วรอบที่สี่วันนั้นหนูตื่นมาก่อนคะแล้วเราก็ออกมานั่งดูหนังข้างนอกได้ยินเสียงประตูห้องเราอะคะหันไปเลยรู้ว่าเป็นมันคะทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วคะ
เป็นผญคนเดียวในบ้านคะพอมันรู้ว่าเราเห็นมันมันก็เลยไม่ทำอีกเลยคะเราเก็บเรื่องมาเป็นเวลา8ปีคะ
ซึ่งในขณะเดียวดันเราก็จะมีน้าผญคนนึ่งคะเขาเป็นหมออยูกับสมามีลูกสาวสองลูกชายหนึ่งสามีเขาไม่ได้ข่มขืนคะแต่มันลวนลามคะ วันนั้นจำได้แม่นค่ะ ป่วยเป็นไข้42°เรานอนอยู่หน้าที่วีหน้าบ้านคะขยับแม้แต่นิดเดียวรู้สึกเหมือนจะตายคะตัวร้อนเหือนไฟคะลูกสาวเขานอนดูหนังกับเรา1คนคะเรานอนติดผนังลูกสาวเขานอนตรงกลางแล้วเขาก็เดินมานอนคะคือเขาเอามือข้ามลูกสาวเขาตรงกลางแล้วมาจับนั้นของเราอ่ะคะ คือเราร้องไห้คะตอนนั้นพูดไม่ได้ขยับไม่ได้ทำอะไรไม่ได้เลยคะมันก็เลยเดินไปคะ ซึ่งเป็นครังแรกที่มันจับคะก่อนหน้านี้มันมองเราด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจอยู่แล้วคะแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เราเป็นเด็กใครมันจะมาเชื่ออะไรเราใช่ไหมคะมันทั่งมองพูดแปลกๆซึ่งไม่ใครสงสัย
เลยคะแล้วมันก็จะทำเรื่อนทุกครั่งที่มีโอกาสคะ
แล้วเหมือนย่าฝั่พ่อเขาเห็นว่าเราอยู่คนเดียวเขาก็เลยถามเราว่าอยากไปอยู่ด้วยไหม เราตอบทันทีเลนคะว่าไปเราไปอยู่กับเขาจน10ข เราตัดสินใจบอกย่าคะว่าเราเคยเจออะไรมาบ้างย่าเราโกรธมากเลยคะ ซึ่งพี่ชายเราก็ต้องย้ายมาด้วยใช่ไหมคะ แล้วไอลูกพี่ลูกน้องอ่ะมันจะมาหาพี่ชายเราคะพอมันเห็นกิริยาย่าเรามันก็รู้เลยคะว่าเราบอกย่าแต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรคะแล้วมันก็ไม่เคยยมาบ้านย่าอีกเลยคะพอเราอายุ12เราก็ตัดสินใจมาอยู่กับแม่ที่เมืองนอกคะเหมือนจะดีคะ แต่เราก็ยังปิดตัวเราจากคนอื่นเช่พ่อเลี้ยงอ่ะคะเป็นชาวต่างชาติเป็นคนชอบบ่นคะพแเราไม่พูดเยอะเขาก็บอกเราเครียดอะไรมันต้องแบกอะไรหนักหนา เราก็เลยไม่ชอบเขาคะพยยามหลบหน้าคะแล้วแม่เราก็มาด่าเราเป็นอะไรคะตอนนี้เพิ่งอายุ14ปีคะเราเลยตัดสินใจบอก พอเราบอกเขาเขาก็บอกว่าคงทำอะไรไม่ได้ เพราะเราไม่มีหลักทานรู้คะว่าทำอะไรไม่ได้แล้วแต่อยากให้เขาช่วยแสดงความเป็นแม่ที่รักลูหน่อยไม่ได้หรอคะมันยากขนาดเลยหรอ เป็นเวลา14ปีที่เขาไม่เคยรู้แล้วไม่คิดจะพยามทำอะไรหน่อยหรอเ มันท้อจุกๆอ่ะคะเขาให้เราไปหาหมอเพื่อรักษาเราก็ต้องไปคะปฎิเสธไม่ได้คะ
ในชีวิตนี้มีแค่3ในที่นี้ ย่า ตอน8ข แม่14ข หมอ14ข
เรารู้สึกผิดกับมันมากทั่งที่เราไม่ได้ทำอะไเลยแต่แบบมันร้องไห้อ่ะคะพี่
เด็กจะต้องเติบโตมาแบบนี้อีกกี่คนหรอคะ
หนูเหนื่อยมากเกินไปแล้วคะ ให้มันจบไปเลยเราก็จะมาเสียดายที่หลัง ไหนจะย่าคนที่ทำให้เราทุกอย่างอ่ะ หนูอยู่ไกลบ้านมา3ปีไม่มีแม้แต่เพื่อนหรือคนที่จะระบาย มันเครียดอ่ะคะมันเหนื่อยเนาะ ทำไงดีคะ
?
โดนข่มขืนโดยญาติตัวเองทั่งหมด?
เลยคะหลายปีที่ผ่านมานี้หนูไม่เคยได้บอกเรื่องนี้กับใครมาก่อนเลยคะเมื่อประมาณ2-3เดือนที่ผ่านมาจำเป็นจะต้องเล่าให้แม่ฟังจริงๆเพราะอึดอัดมากเลยคะ
เมื่อตอนหนูอายุประมาณ4ขวบอ่ะคะ จะมีลุงที่เป็นญาติของน้องชายยายของเราน่ะคะเขาเป็นญาติห่างๆตะไม่ได้รู้จักอย่าเป็นทางการ เขาเคยมาชวนไผเล่นกับหลานเขาซึ่งอายุไม่ห่างจากเรามากคะ เราก็ไปคะด้วยความที่เป็นเด็กแล้วตอนนั้นไม่เพื่อนเลยตะ เราต้องเดินไปบ้านเพื่อนคนนั้นไม่ไกลมากคะเดินเข้าไปในซอยได้สักพักก็จะเป็นป่าไผ่คะแถวนั้นก็ไม่ค่อยมีบ้านคนอยู่นักหรอกคะเราเดินกับลุงไปได้สักพักเขาบอกให้เราเข้าป่าไป แล้วคือเด็กอายุ4ขวบอ่ะไม่เคยได้เรียนว่าการป้องกันตัว หรือว่าการโดนข่มขืนคืออะไร? เราก็เข้าไปคะเขาบอกให้เรานอนลงเราก็นอนคะแล้วก็อย่างที่คิดคะ ผ่านไปไม่นานก็มีเพื่อนของเราอ่ะคะผ่านมาแล้วลุงแกก็ให้ตังเรา10บ แล้วบอกเพิ่อนว่าหาเจอ เราก็ทำตามคะ เพราะเราไม่รู้ว่าไอสิ่งที่มันทำกับเราคืออะไร เราเคยโดนข่มขืนมากกว่า10ครั้งแน่นอนคะในบ้านตัวเองเราก็โดนมันข่มขื่นคะ วันนั้นเย็นคะประมาณ4โมง มันเข้ามาในบ้านเพราะเราไม่ยอมออกไป มันกวักมือเรียกเราคะแต่เราไม่ยอมออกไปมันเลยเข้ามาในบ้านคะด้วยความที่เป็นญาติมันก็ไม่มีใครสงสัยอ่ะคะเราวิ่งไปที่ประตูหน้างห้องน้ำหลังบ้านมันเดินมาแล้วก็เข้ามาอยู่กับเราในห้องน้ำคะมันนั้นเราและคะ แต่มันมีคนในบ้านอ่ะคเราก็ตะโกนไม่ได้มันเอามือปิดปากเราอยู่คะมันก็เลยออกจากบ้านไป หลายคนคงจะคิดว่าทำไมไม่บอกใครล่ะ หนูอยู่คนเดียวในบ้านหลังนั้น2-3ปีอ่ะคะพี่ซึ่งเด็กอายุ4ข ใครเขาจะมาเชื่อใช่ไหมคะ ในบ้าที่อยู่ก็จะมีตา ที่แถบจะไม่อยู่บ้านตาอีกคนนค่งสติไม่ดีมีเด็กผชสามคนในบ้าซึ่ง1ในนั้นมีพี่ชายเราอยู่ด้วยแต่เขาแกล้งเราตลอดเยคะ พี่หนูแบบอยู่คนเดียวอ่ะแม่ก็ไปทำงานที่ไหนก็ไม่รู้พ่อนานเป็นปีกว่าจะมาหาอ่ะ หนูแสดงตลอดว่าไม่มีอะแต่แบบเด็กอายุ4ปีมีอารมทางเพศอ่ะพี่หนูต้องกับอาการที่หนูอากโดน
อย่าเพิ่งคะมันยังไม่จบคะเพิ่งคนแรกผ่านมีอีก2ค่ะ
ย้ำคะว่าเรื่องที่เล่ามาทั่งหมดเป็นเรื่องจริงตอนนี้หนูอยู่กับแม่อ่ะ.1คะจำได้ไหมคะว่ามีเด็กผชอีกสองคนที่เป็นลูกพี่ลูกน้องก็คือง่ายๆน้าแหละคะ มันก็ข่มขืนหนูคะมันอยู่ม.3ช่วงนี้คงมีแฟนกันง่ายคะแต่มันไม่หาคะมันมาข่มขืนหนูคะในทุกๆวันตอนตีสี่มานจะเข้ามาในห้องของเราเพื่อมาถูตัวมันกับตัวเราคะมันแบบี้นี้กับเรา2ครั้งคะรอบที่สามมันสอดจริงๆคะแล้วรอบที่สี่วันนั้นหนูตื่นมาก่อนคะแล้วเราก็ออกมานั่งดูหนังข้างนอกได้ยินเสียงประตูห้องเราอะคะหันไปเลยรู้ว่าเป็นมันคะทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วคะ
เป็นผญคนเดียวในบ้านคะพอมันรู้ว่าเราเห็นมันมันก็เลยไม่ทำอีกเลยคะเราเก็บเรื่องมาเป็นเวลา8ปีคะ
ซึ่งในขณะเดียวดันเราก็จะมีน้าผญคนนึ่งคะเขาเป็นหมออยูกับสมามีลูกสาวสองลูกชายหนึ่งสามีเขาไม่ได้ข่มขืนคะแต่มันลวนลามคะ วันนั้นจำได้แม่นค่ะ ป่วยเป็นไข้42°เรานอนอยู่หน้าที่วีหน้าบ้านคะขยับแม้แต่นิดเดียวรู้สึกเหมือนจะตายคะตัวร้อนเหือนไฟคะลูกสาวเขานอนดูหนังกับเรา1คนคะเรานอนติดผนังลูกสาวเขานอนตรงกลางแล้วเขาก็เดินมานอนคะคือเขาเอามือข้ามลูกสาวเขาตรงกลางแล้วมาจับนั้นของเราอ่ะคะ คือเราร้องไห้คะตอนนั้นพูดไม่ได้ขยับไม่ได้ทำอะไรไม่ได้เลยคะมันก็เลยเดินไปคะ ซึ่งเป็นครังแรกที่มันจับคะก่อนหน้านี้มันมองเราด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้ใจอยู่แล้วคะแต่เราก็ทำอะไรไม่ได้เราเป็นเด็กใครมันจะมาเชื่ออะไรเราใช่ไหมคะมันทั่งมองพูดแปลกๆซึ่งไม่ใครสงสัย
แล้วเหมือนย่าฝั่พ่อเขาเห็นว่าเราอยู่คนเดียวเขาก็เลยถามเราว่าอยากไปอยู่ด้วยไหม เราตอบทันทีเลนคะว่าไปเราไปอยู่กับเขาจน10ข เราตัดสินใจบอกย่าคะว่าเราเคยเจออะไรมาบ้างย่าเราโกรธมากเลยคะ ซึ่งพี่ชายเราก็ต้องย้ายมาด้วยใช่ไหมคะ แล้วไอลูกพี่ลูกน้องอ่ะมันจะมาหาพี่ชายเราคะพอมันเห็นกิริยาย่าเรามันก็รู้เลยคะว่าเราบอกย่าแต่มันก็ไม่ได้ทำอะไรคะแล้วมันก็ไม่เคยยมาบ้านย่าอีกเลยคะพอเราอายุ12เราก็ตัดสินใจมาอยู่กับแม่ที่เมืองนอกคะเหมือนจะดีคะ แต่เราก็ยังปิดตัวเราจากคนอื่นเช่พ่อเลี้ยงอ่ะคะเป็นชาวต่างชาติเป็นคนชอบบ่นคะพแเราไม่พูดเยอะเขาก็บอกเราเครียดอะไรมันต้องแบกอะไรหนักหนา เราก็เลยไม่ชอบเขาคะพยยามหลบหน้าคะแล้วแม่เราก็มาด่าเราเป็นอะไรคะตอนนี้เพิ่งอายุ14ปีคะเราเลยตัดสินใจบอก พอเราบอกเขาเขาก็บอกว่าคงทำอะไรไม่ได้ เพราะเราไม่มีหลักทานรู้คะว่าทำอะไรไม่ได้แล้วแต่อยากให้เขาช่วยแสดงความเป็นแม่ที่รักลูหน่อยไม่ได้หรอคะมันยากขนาดเลยหรอ เป็นเวลา14ปีที่เขาไม่เคยรู้แล้วไม่คิดจะพยามทำอะไรหน่อยหรอเ มันท้อจุกๆอ่ะคะเขาให้เราไปหาหมอเพื่อรักษาเราก็ต้องไปคะปฎิเสธไม่ได้คะ
ในชีวิตนี้มีแค่3ในที่นี้ ย่า ตอน8ข แม่14ข หมอ14ข
เรารู้สึกผิดกับมันมากทั่งที่เราไม่ได้ทำอะไเลยแต่แบบมันร้องไห้อ่ะคะพี่
เด็กจะต้องเติบโตมาแบบนี้อีกกี่คนหรอคะ
หนูเหนื่อยมากเกินไปแล้วคะ ให้มันจบไปเลยเราก็จะมาเสียดายที่หลัง ไหนจะย่าคนที่ทำให้เราทุกอย่างอ่ะ หนูอยู่ไกลบ้านมา3ปีไม่มีแม้แต่เพื่อนหรือคนที่จะระบาย มันเครียดอ่ะคะมันเหนื่อยเนาะ ทำไงดีคะ