โดนข่มขืนแล้วต้องมาใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ข่มขืนทำไงดี

คือเราอยู่ม.4เรามีรุ่นพี่ม.6มาจีบ แต่ตัวเราเองชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายเราก็พยายามปฏิเสธทุกครั้งที่พี่เค้าพูดถึงเรื่องที่จะจีบเรา ส่วนตัวเราก็คิดว่าพี่เค้าไม่ได้แย่เลยน่าตา นิสัยค่อนข้างดี เราก็นับถือพี่เค้าเป็นรุ่นพี่ที่ดีคนนึงมีอะไรก็ปรึกษา ตอนเรามีแฟนแล้วทะเราะกันพี่เค้าจะคอยเคลียให้ คือรวมๆจะคอยดูแลเราตลอด จนมาถึงม.4ช่วงใกล้ปิดเทอมวันปัจฉิมพี่เค้าบอกว่าเค้าอยากให้เราไปกินข้าวบ้านเค้า เราก็เออไม่มีปัญหา พอตกเย็นหลังเลิกเรียนก็ไปบ้านพี่เค้าแฟนเราเองก็ไปด้วย พอถึงบ้านกินข้าวยังไม่ทันเสร็จแฟนเราก็รีบกลับบอกว่ามีธุระเราเองก็เออๆเดี๋ยวไปส่งก่อนก็ได้  พอส่งแฟนเสร็จเราก็มาช่วยพี่เค้าล้างจาน เก็บข้าวของแล้วเราก็ขอเค้าเข้าห้องน้ำ และก็มาถึงจุดพีคในชีวิตเราพี่มันล็อคลูกบิดห้องน้ำเราออกไปไม่ได้ จนเราโมโหหนักมากๆคือไม่คิดว่าเค้าจะล็อคคิดแค่ลูกบิดพังเราเลยถีบประตูแรงๆ แรงหมดตัวจิงๆแล้วมันก็เปิด พี่เค้าก็หายไปเราก็คิดเยอะแบบมีโจรรึป่าววะ ก็เดินรอบบ้านเดินหาทั่วจนไปข้างบนเราเห็นห้องพี่เค้าแต่เราไม่กล้าเข้าไปแล้วจู่เราก็โดนผลักเข้าไปเราตกใจมากๆกรี้ดเลยล่ะ แล้วภาพที่เราเห็นคือพี่คนนี้ค่ะ หลังจากที่โดนผลักพี่เค้าก็เข้ามาผลักเราลงพื้นแล้วกดตัวเราเราก็ดิ้นสุดๆจนพี่เค้าก็มาจับตามน่าอกเราเราก็ร้องไห้แบบน้ำตาไหลเลยเราก็สู้นะ จนเรามึนแบบไม่ไหวแล้วเราทั้งถีบทั้งจิก สารพัดนานาทำทุกอย่างไม่ให้เค้าทำไรเราได้  แต่สุดท้ายเค้าก็ชนะค่ะเราก็นอนร้องไห้แบบหนักมากที่สุด พอเราตั้งสติได้เราก็เข้าห้องน้ำไปใส่เสื้อผ้า พอมองเนื้อตัวตามกระจกเรายิ่งร้องไห้ค่ะมีแต่รอยช้ำ พอเราออกจากห้องน้ำพี่เค้าก็บอกขอโทษเรา เราก็บอกเค้าว่าต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกะกูอีก แล้วเราก็กลับบ้านตัวเองเลย เค้าก็ตามมาตื๊อตอแยถึงบ้าน แม่เราก็ไม่รู้เรื่องก็คิดว่าเพื่อนเราเลยให้เข้ามา แล้วเค้าก็ขึ้นมาห้องเราโดยใช้แม่เราให้เปิดห้องให้ เค้าก็มาคุยกับเราดีนะถามเราเจ็บไหม ไปหาหมอไหม เราก็โกรธอ่ะก็ไม่พูดไรนั่งเงียบให้เค้าพล่ามไป ทุกวันเค้าจะมาหาเราทุกวันมาถามนั่นนี่จนผ่านไป2เดือนกว่า เราเริ่มกินข้าวไม่ได้ขมปากขมคอ เหม็นแม้กระทั่งลูกกลิ้งที่ทาประจำจนแม่เราผิดสังเกต แม่ก็จะถามเราไปหาหมอไหม เราก็ไม่ไป จนพี่เค้ามาหาแล้วเห็นอาการเราพี่เค้าก็หายไปพักนึง แล้วกลับมาพร้อมที่ตรวจครรภ์เค้าบังคับเราให้ตรวจไม่งั้นเค้าจะข่มขืนเรา เรากลัวมากคือรีบทำตามเลยจนผลออกมาเราท้อง พี่เค้าบอกแม่เราหมดแล้วสัญญาจะรับผอดชอบทุกอย่างเราก็อายแม่ ส่วนแฟนเราเราก็บอกเลิกไปเพราะละอายใจมาก เราต้องออกจากรร.มารอจนคลอดถึงจะกลับไปเรียนใหม่ พ่อแม่พี่เค้าก็ไม่มีปัญหาดูเหมือนจะชอบด้วยซ้ำ เราก็ตกลงต้องจดทะเบียนสมรสแต่ติดตรงที่เราไม่ได้รักเค้าเลยเราไม่ชอบผู้ชายเลยแต่คือเราก็แต่งตัวไว้ผมยาวเหมือนผู้หญิงทั่วไปนะ อืมมมเราก็คิดหนักมากแต่แม่เราบอกว่ามันจำเป็นเราก็เออเพื่อลูกจนตอนนี้เราคลอดมาลูกหน้าตาเหมือนพ่อเรานี่เหวอมาก พี่เค้าก็คอยดูแลเรามาตลอด ส่วนลูกยายๆตาๆเค้าก็แบ่งๆกันเลี้ยง เราก็กลับมาเรียนจนตอนนี้จบม.6แล้ว แต่เราไม่ได้รักพี่เค้าเลยคือพี่เค้าดีมากๆนะแต่เราทำใจรักไม่ได้ทั้งเจ็บทั้งแค้น แต่เราก็ต้องทนอยู่เพื่อลูก บางวันที่พี่เค้ามาแล้วแม่เราไม่อยู่บ้านเค้าก็ชอบหาเรื่องอย่างว่ามาทำกับเราแต่เราจะสั่นจนเค้าหยุดไม่ทำเราเลย เราก็ปรึกษาแม่นะว่าหนูชอบผู้หญิงหนูไม่ได้รักชอบเค้าเลย แต่แม่เราก็บอกแค่ปล่อยให้มันเป็นไปเรื่อยๆ