สวัสดีค่ะ เรื่องที่ฉันอยากจะแชร์ประสบการณ์ต่อจากนี้มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด 100% ไม่มีการปรับแต่งใดๆ เนื่องจากฉันเป็นบุคคลที่อยู่ในเว็บไซต์แห่งนี้มาสักพัก และเห็นกระทู้มามากมายจึงรวบรวมความกล้าและขอให้เรื่องนี้หายไปจากสังคมได้ในสักวัน ปล.ข้อมูลใดๆที่ลงไปใน ณ ที่นี้ รวมทั้งการใช้ไอดีนี้เช่นเดียวกัน ฉันขออนุญาตเปลี่ยนแปลงและปรับเปลี่ยนเพื่อให้เกิดความเหมาะสม และป้องกันการสืบสาวและพาดพิงกันได้ในอนาคต อีกทั้งถ้าหากฉันเขียนคำใดตกหล่น ขาดหายไป หรือเกิดความคิดเห็นทางด้านบวกและลบ ณ กระทู้นี้ ฉันยินดีที่รับฟังความคิดเห็นของทุกๆท่านค่ะ
เรื่องราวนี้เกิดขึ้นมาได้ประมาณปีกว่าๆได้แล้ว ฉันยังจำเหตุการณ์ทุกอย่างยังได้ดี และยังจำมันฝังได้ดีจนถึงทุกวันนี้ สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นเพราะความไว้ใจ(มากเกินไป)ของฉันและพี่เลี้ยงฝึกงาน ช่วงปิดเทอมของภาคเรียนฤดูร้อน ฉันได้มีโอกาสไปฝึกงาน ณ ภาคใต้ของประเทศไทย ตอนนั้นฉันถือว่ามันเป็นช่วงเวลาดีช่วงหนึ่งของชีวิตที่สามารถเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงานในรูปแบบต่างๆ พร้อมทั้งเจอคนมากมายหลายประเภททั้งดีและไม่ดี แต่พี่เลี้ยงคนนี้ถือว่าเป็นคนที่รักและไว้ใจของคนที่ทำงานด้วยเช่นกัน เขาพร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นได้ในทุกสถานการณ์ทั้งเรื่องงานหรือเรื่องอื่นๆ และพี่เลี้ยงคนนี้ทำงาน ณ ที่แห่งนั้นมาได้นานพอสมควร และฉันก็เป็นหนึ่งในนักศึกษาฝึกงานหลายๆคนที่เขาเคยให้ความช่วยเหลือ มันจึงไม่แปลกใจที่ฉันจะวางใจเขาได้อย่างง่ายดาย พร้อมทั้งต้องรู้จักนอบนอมผู้ใหญ่ได้มากๆ ซึ่งฉันมักถือคตินี้ประจำตัว ณ ช่วงเวลาที่มันใกล้ถึงเวลาสิ้นสุดการฝึกงาน งานเลี้ยงส่งต่างๆและการพาไปซื้อของ ดูหนังมันก็ย่อมทำให้เกิดการตอบรับอย่างง่ายดาย แต่มันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันได้ตายทั้งเป็นได้จนถึงทุกวันนี้
พี่เลี้ยงคนนั้นได้ชวนฉันไปดูหนัง ซึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานและที่พักมากนัก เขาอ้างว่าได้ชวนพี่เลี้ยงคนอื่นไปด้วยประมาณ 2-3 คน และให้ฉันติดรถไปกับเขาด้วย แต่สุดท้ายคำชวนนั้นมันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง เขาพาไปห้องพักและบอกว่า "เอาของลงมาเก็บประมาณ 5 นาที" ฉันจึงรอข้างนอก สุดท้ายเพราะความโง่และไว้ใจ เขาให้ช่วยยกของเข้าไปเก็บข้างใน เพราะปริมาณของค่อนข้างเยอะ ประมาณ 5-6 กล่อง หลังจากนั้นเขาล็อกประตูห้อง ณ ขณะนั้นฉันเริ่มไม่ไว้ใจเขาและอะไรทั้งสิ้น ฉันจึงรีบวางของลงและนั่งอยู่มุมห้อง ซึ่งมันตรงข้ามกับเขาพอดี ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้มันต้องควรใจดีสู้เสือ ไม่ตื่นตระหนกมากจนเกินไปและพยามมีสติ สุดท้ายเขาเข้ามาดึงตัวฉันและเหวี่ยงลงเตียง ฉันทั้งร้องขอความช่วยเหลือจากห้องข้างๆ ไหว้ขอร้องเขา ร้องไห้ แต่ทั้งห้องข้างๆก็ไม่ออกมาช่วยเหลือ แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่หยุดการกระทำเช่นนั้น ต่อให้ฉันร้องสุดเสียงขนาดไหน ก็ไม่มีใครมาเคาะประตูห้องหรือถามใถ่ ฉันคิดถึงหน้าพ่อแม่ขึ้นมาทันที ฉันอยากเอาตัวออกนี้ไปจากห้องนั้นแต่ฉันทำไม่ได้ ต่อให้ฉันพยามลุกขึ้น ต่อสู้ขัดขืน ทั้งถีบ เตะท้องหรือข่วนหน้าเขาก็ยิ่งใช้ความรุนแรงเขามาที่ฉันทุกที ถึงขนาดว่าเขาจะฆ่าฉันด้วยการเอาหมอนมาปิดหน้าไม่ให้ฉันหายใจ ฉันพยามขอร้องและหยุดสู้ เนื่องจากตอนนั้นมันเริ่มหมดแรงที่จะขัดขืน ต่อให้สู้จนตายยังไงก็หนีไม่พ้น และไม่มีเพื่อนบ้านหรือข้างห้องคนไหนมาช่วยเหลือฉัน
หลังจากนั้นเขาบังคับไม่ให้ฉันไปบอกคนอื่น เพราะถ้าไปบอกคนอื่นยังไง ก็ไม่มีใครเชื่อฉันแน่นอน และเขารู้ว่าฉันคงอายจนไม่กล้าบอกคนอื่น ต่อให้บอกด้วยวิธีไหน เรื่องราวของฉันมันก็ต้องประกาศไปทั้งบริษัทและพูดดูถูกต่อว่าฉันว่าเป็น "นักศึกษาใจแตก" เมื่อฉันกลับมายังที่พัก ฉันรีบหาซื้อยาคุมฉุกเฉินกินทันที ช่วงนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันเครียดมากที่สุดในชีวิต กังวลและกลัวต่างๆนานา แม้กระทั่งเสียง "ช่วยด้วย" หรือการอยู่ใกล้ผู้ชายฉันยังกลัว ซึ่งมันยังกลัวมาจนถึงทุกวันนี้ ชีวิตหลังจากนั้นมันเหมือนตกเหวทั้งเป็น ทั้งต้องมากังวลเรื่องท้องหรือไม่ท้อง กังวลกลัวเขาจะมาทำร้ายฉันอีก กังวลที่จะไม่ให้เรื่องนี้ถึงหูคนอื่น ซึ่งฉันยังเก็บมันไว้ในใจจนถึงทุกวันนี้ แต่ความโชคร้ายยังมีความโชคดี ฉันฝึกงานเสร็จสิ้นแล้ว ฉันเดินทางกลับมาบ้าน เพื่อรักษาบาดแผลและตราบาปที่มันเกิดขึ้นในใจฉัน แต่เกือบทุกๆคืน ฉันมักฝันหรือนึกเหตุการณ์นั้นเสมอ ฉันต้องใช้เวลาประมาณครึ่งปีถึงทำให้ชีวิตฉันดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ยังไงมันก็ยังจำมันฝังใจเสมอ ช่วงนี้ฉันถือว่าตัวเองเริ่มดีขึ้น โดยการไปทำกิจกรรมต่างๆข้างนอกกับเพื่อน เล่นกีฬาต่างๆหลากหลายประเภท และการอยู่กับครอบครัว มันช่วยให้ฉันได้สมานแผลในใจได้ดีขึ้นบ้าง ถึงยังไงแผลนี้มันอยู่ลึกในขั้วหัวใจจนยากที่ลบล้างออกได้ นอกจากความตายเท่านั้นที่จะลบมันทิ้งได้
สุดท้ายนี้ฉันขอให้เรื่องนี้มันเป็นอุทาหรณ์ของนักศึกษาฝึกงานหรือผู้หญิงทุกๆท่าน และไม่ควรที่จะไว้ใจคนอื่นมากจนเกินไป ทั้งความสนิทสนมหรือความเกรงใจก็ตาม เพียงเพราะการพลาดเกิดเหตุการณ์เช่นนี้มันมีผลต่อชีวิตคนๆหนึ่งได้อย่างมากมาย จนไม่สามารถลบล้างได้ และฉันขอนอบรับทุกความเห็นที่เข้ามา ซึ่งอาจจะมีการต่อว่าถึงการเชื่อคนอย่างง่ายดายก็ตามหรือความเห็นในรูปแบบอื่นๆ ทั้งด้านดีและลบ
"เคยโดนข่มขืน" มันทำให้ฉันมีชีวิตตายทั้งเป็น
เรื่องราวนี้เกิดขึ้นมาได้ประมาณปีกว่าๆได้แล้ว ฉันยังจำเหตุการณ์ทุกอย่างยังได้ดี และยังจำมันฝังได้ดีจนถึงทุกวันนี้ สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นเพราะความไว้ใจ(มากเกินไป)ของฉันและพี่เลี้ยงฝึกงาน ช่วงปิดเทอมของภาคเรียนฤดูร้อน ฉันได้มีโอกาสไปฝึกงาน ณ ภาคใต้ของประเทศไทย ตอนนั้นฉันถือว่ามันเป็นช่วงเวลาดีช่วงหนึ่งของชีวิตที่สามารถเก็บเกี่ยวประสบการณ์การทำงานในรูปแบบต่างๆ พร้อมทั้งเจอคนมากมายหลายประเภททั้งดีและไม่ดี แต่พี่เลี้ยงคนนี้ถือว่าเป็นคนที่รักและไว้ใจของคนที่ทำงานด้วยเช่นกัน เขาพร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นได้ในทุกสถานการณ์ทั้งเรื่องงานหรือเรื่องอื่นๆ และพี่เลี้ยงคนนี้ทำงาน ณ ที่แห่งนั้นมาได้นานพอสมควร และฉันก็เป็นหนึ่งในนักศึกษาฝึกงานหลายๆคนที่เขาเคยให้ความช่วยเหลือ มันจึงไม่แปลกใจที่ฉันจะวางใจเขาได้อย่างง่ายดาย พร้อมทั้งต้องรู้จักนอบนอมผู้ใหญ่ได้มากๆ ซึ่งฉันมักถือคตินี้ประจำตัว ณ ช่วงเวลาที่มันใกล้ถึงเวลาสิ้นสุดการฝึกงาน งานเลี้ยงส่งต่างๆและการพาไปซื้อของ ดูหนังมันก็ย่อมทำให้เกิดการตอบรับอย่างง่ายดาย แต่มันก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันได้ตายทั้งเป็นได้จนถึงทุกวันนี้
พี่เลี้ยงคนนั้นได้ชวนฉันไปดูหนัง ซึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานและที่พักมากนัก เขาอ้างว่าได้ชวนพี่เลี้ยงคนอื่นไปด้วยประมาณ 2-3 คน และให้ฉันติดรถไปกับเขาด้วย แต่สุดท้ายคำชวนนั้นมันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง เขาพาไปห้องพักและบอกว่า "เอาของลงมาเก็บประมาณ 5 นาที" ฉันจึงรอข้างนอก สุดท้ายเพราะความโง่และไว้ใจ เขาให้ช่วยยกของเข้าไปเก็บข้างใน เพราะปริมาณของค่อนข้างเยอะ ประมาณ 5-6 กล่อง หลังจากนั้นเขาล็อกประตูห้อง ณ ขณะนั้นฉันเริ่มไม่ไว้ใจเขาและอะไรทั้งสิ้น ฉันจึงรีบวางของลงและนั่งอยู่มุมห้อง ซึ่งมันตรงข้ามกับเขาพอดี ด้วยเหตุการณ์เช่นนี้มันต้องควรใจดีสู้เสือ ไม่ตื่นตระหนกมากจนเกินไปและพยามมีสติ สุดท้ายเขาเข้ามาดึงตัวฉันและเหวี่ยงลงเตียง ฉันทั้งร้องขอความช่วยเหลือจากห้องข้างๆ ไหว้ขอร้องเขา ร้องไห้ แต่ทั้งห้องข้างๆก็ไม่ออกมาช่วยเหลือ แม้กระทั่งตัวเขาเองก็ไม่หยุดการกระทำเช่นนั้น ต่อให้ฉันร้องสุดเสียงขนาดไหน ก็ไม่มีใครมาเคาะประตูห้องหรือถามใถ่ ฉันคิดถึงหน้าพ่อแม่ขึ้นมาทันที ฉันอยากเอาตัวออกนี้ไปจากห้องนั้นแต่ฉันทำไม่ได้ ต่อให้ฉันพยามลุกขึ้น ต่อสู้ขัดขืน ทั้งถีบ เตะท้องหรือข่วนหน้าเขาก็ยิ่งใช้ความรุนแรงเขามาที่ฉันทุกที ถึงขนาดว่าเขาจะฆ่าฉันด้วยการเอาหมอนมาปิดหน้าไม่ให้ฉันหายใจ ฉันพยามขอร้องและหยุดสู้ เนื่องจากตอนนั้นมันเริ่มหมดแรงที่จะขัดขืน ต่อให้สู้จนตายยังไงก็หนีไม่พ้น และไม่มีเพื่อนบ้านหรือข้างห้องคนไหนมาช่วยเหลือฉัน
หลังจากนั้นเขาบังคับไม่ให้ฉันไปบอกคนอื่น เพราะถ้าไปบอกคนอื่นยังไง ก็ไม่มีใครเชื่อฉันแน่นอน และเขารู้ว่าฉันคงอายจนไม่กล้าบอกคนอื่น ต่อให้บอกด้วยวิธีไหน เรื่องราวของฉันมันก็ต้องประกาศไปทั้งบริษัทและพูดดูถูกต่อว่าฉันว่าเป็น "นักศึกษาใจแตก" เมื่อฉันกลับมายังที่พัก ฉันรีบหาซื้อยาคุมฉุกเฉินกินทันที ช่วงนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่ฉันเครียดมากที่สุดในชีวิต กังวลและกลัวต่างๆนานา แม้กระทั่งเสียง "ช่วยด้วย" หรือการอยู่ใกล้ผู้ชายฉันยังกลัว ซึ่งมันยังกลัวมาจนถึงทุกวันนี้ ชีวิตหลังจากนั้นมันเหมือนตกเหวทั้งเป็น ทั้งต้องมากังวลเรื่องท้องหรือไม่ท้อง กังวลกลัวเขาจะมาทำร้ายฉันอีก กังวลที่จะไม่ให้เรื่องนี้ถึงหูคนอื่น ซึ่งฉันยังเก็บมันไว้ในใจจนถึงทุกวันนี้ แต่ความโชคร้ายยังมีความโชคดี ฉันฝึกงานเสร็จสิ้นแล้ว ฉันเดินทางกลับมาบ้าน เพื่อรักษาบาดแผลและตราบาปที่มันเกิดขึ้นในใจฉัน แต่เกือบทุกๆคืน ฉันมักฝันหรือนึกเหตุการณ์นั้นเสมอ ฉันต้องใช้เวลาประมาณครึ่งปีถึงทำให้ชีวิตฉันดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย แต่ยังไงมันก็ยังจำมันฝังใจเสมอ ช่วงนี้ฉันถือว่าตัวเองเริ่มดีขึ้น โดยการไปทำกิจกรรมต่างๆข้างนอกกับเพื่อน เล่นกีฬาต่างๆหลากหลายประเภท และการอยู่กับครอบครัว มันช่วยให้ฉันได้สมานแผลในใจได้ดีขึ้นบ้าง ถึงยังไงแผลนี้มันอยู่ลึกในขั้วหัวใจจนยากที่ลบล้างออกได้ นอกจากความตายเท่านั้นที่จะลบมันทิ้งได้
สุดท้ายนี้ฉันขอให้เรื่องนี้มันเป็นอุทาหรณ์ของนักศึกษาฝึกงานหรือผู้หญิงทุกๆท่าน และไม่ควรที่จะไว้ใจคนอื่นมากจนเกินไป ทั้งความสนิทสนมหรือความเกรงใจก็ตาม เพียงเพราะการพลาดเกิดเหตุการณ์เช่นนี้มันมีผลต่อชีวิตคนๆหนึ่งได้อย่างมากมาย จนไม่สามารถลบล้างได้ และฉันขอนอบรับทุกความเห็นที่เข้ามา ซึ่งอาจจะมีการต่อว่าถึงการเชื่อคนอย่างง่ายดายก็ตามหรือความเห็นในรูปแบบอื่นๆ ทั้งด้านดีและลบ