ทุกคนคะ เราเป็นผู้หญิงทำงานออฟฟิศคนนึง อายุย่างเข้าวัย30 ในอีกไม่นาน
มองย้อนกลับไปเรามีความคิดและความรู้สึกที่ว่า เราใช้เวลาที่ผ่านมา ทำอะไรอยู่???
เราเป็นคนมีหน้าที่การงานที่ดี และมีเงินมากพอเลี้ยงดูพ่อแม่ มีของขวัญให้คนในบ้านทุกๆโอกาส
พาพ่อแม่ไปเที่ยว ไปทานอาหารอร่อยๆได้บ่อยๆ มีชีวิตที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบระดับนึง
มาถึงตอนนี้ เราเองผู้ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้ต้องคิดต้องเครียด กลับมาเป็นบุคคลผู้ล้มเหลวที่สุดในทุกๆด้าน
ความรู้สึกมันดิ่งที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา...
งาน...ที่ต้องปิดตัวลงเพราะได้รับผลกระทบจากโควิด-19 บวกกับความขัดแย้งของหุ้นส่วนในบริษัทซึ่งเป็นคนในครอบครัว ทำให้เราตกงานแบบไม่ทันตั้งตัว
(เราทำงานในบริษัทที่เป็นกิจการครอบครัว มีวันหยุด มีอิสระในการทำงาน และที่สำคัญค่าตอบแทนค่อนข้างดีเพราะเราบริหารงานให้บ้านนี้เองทั้งหมด)
เงิน...ที่เราไม่ทันตั้งตัวว่าจะตกงาน 3เดือนมานี้เราใช้เงินเก็บที่มีไม่มากไปกับการลงทุนขายของรอระหว่างหางานใหม่ได้
แต่สถานการณ์ตอนนี้ ยอมรับว่าแค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันให้รอดยังลำบาก กำลังซื้อของคนก็น้อยลงเพราะทุกคนต่างแย่ ใช่ค่ะ เราขาดทุนยับ!!!
เงินเก็บไม่เหลือ ทองเก็บก็ขายมาใช้จ่ายหมด ค่ารถก็ทำเรื่องปรับโครงสร้างหนี้ให้ผ่อนน้อยลง คิดว่าเราต้องรอดให้ได้
แต่มันแย่ค่ะ เราเป็นหนี้นอกระบบ หมุนตรงนั้นมาใส่ตรงนี้ ลงทุนขายของกับเพื่อนก็เจ๊งโดนโกงไปเรียบร้อย เพื่อนเชิดเงินหนี แอบกู้หนี้นอกระบบ
เอาหน้าร้านไปอ้าง สุดท้าย ทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้เรา เรายอมรับว่าเราใช้ชีวิตประมาทเกินไป ตอนนี้ทำงานที่โรงงาน เลิกกงานกลับมาเปิดร้านขายสเต็กตอนเย็นถึงเที่ยงคืนหาเงินได้ก็ใช้หนี้หมด ยอดรวมๆก็3แสนเข้าไปแล้ว ตอนนี้เราเครียดมากเพราะรู้ตัวเองแล้วว่า ไม่สามารถจัดการหนี้ก้อนนี้ได้คนเดียวแน่ๆ แต่เราไม่มีใครเลย บอกใครไม่ได้แม้แต่พ่อแม่ แม่เราป่วย เราไม่อยากให้เขาต้องมาคิดมากกับเรา เราหาทางทุกอย่างให้ครอบครัวเรารอด ให้มีกินมีใช้ อาจจะน้อยกว่าเดิมบ้างแต่ไม่ให้ขาด
เรารู้สึกเหนื่อยมากเลยทุกคน เหนื่อยที่บอกกับใครไม่ได้ บางวันเราขายของไม่ได้เราไม่มีเงินไปทำงานสักบาทต้องอดข้าวทั้งวัน กลับมาเปิดร้านต้มมาม่ากินตอนเย็นทีเดียว เราไม่รู้ว่าเราปล่อยตัวเองลงมาถึงจุดนี้ได้ยังไง สิ้นเดือนทีใจแทบขาด นับเงินใช้หนี้ทุกบาททุกสตางค์ ไม่เหลือเก็บไม่พอ ไม่เหลือให้กินเลย
ใช้ชีวิตวันต่อวัน กู้รายวันมาซื้อของขาย มีเงินติดตัวไม่เคยถึง5ร้อย คิดทุกวันพรุ่งนี้จะหาจากไหน มันหนัก หนักมากจริงๆสำหรับเราที่ต้องอยู่กับความรู้สึกนี้ทุกวัน
เราว่า เงิน สำคัญมากนะคะทุกคน เงินซื้อทุกอย่างได้จริงๆ แม้กระทั่งความเป็นคน
แวะมาบ่นให้ฟังเพราะไม่รู้จะระบายกับใคร
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ
มาระบายปัญหาชีวิตตอนนี้กันค่ะ
มองย้อนกลับไปเรามีความคิดและความรู้สึกที่ว่า เราใช้เวลาที่ผ่านมา ทำอะไรอยู่???
เราเป็นคนมีหน้าที่การงานที่ดี และมีเงินมากพอเลี้ยงดูพ่อแม่ มีของขวัญให้คนในบ้านทุกๆโอกาส
พาพ่อแม่ไปเที่ยว ไปทานอาหารอร่อยๆได้บ่อยๆ มีชีวิตที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบระดับนึง
มาถึงตอนนี้ เราเองผู้ไม่เคยมีเรื่องอะไรให้ต้องคิดต้องเครียด กลับมาเป็นบุคคลผู้ล้มเหลวที่สุดในทุกๆด้าน
ความรู้สึกมันดิ่งที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา...
งาน...ที่ต้องปิดตัวลงเพราะได้รับผลกระทบจากโควิด-19 บวกกับความขัดแย้งของหุ้นส่วนในบริษัทซึ่งเป็นคนในครอบครัว ทำให้เราตกงานแบบไม่ทันตั้งตัว
(เราทำงานในบริษัทที่เป็นกิจการครอบครัว มีวันหยุด มีอิสระในการทำงาน และที่สำคัญค่าตอบแทนค่อนข้างดีเพราะเราบริหารงานให้บ้านนี้เองทั้งหมด)
เงิน...ที่เราไม่ทันตั้งตัวว่าจะตกงาน 3เดือนมานี้เราใช้เงินเก็บที่มีไม่มากไปกับการลงทุนขายของรอระหว่างหางานใหม่ได้
แต่สถานการณ์ตอนนี้ ยอมรับว่าแค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันให้รอดยังลำบาก กำลังซื้อของคนก็น้อยลงเพราะทุกคนต่างแย่ ใช่ค่ะ เราขาดทุนยับ!!!
เงินเก็บไม่เหลือ ทองเก็บก็ขายมาใช้จ่ายหมด ค่ารถก็ทำเรื่องปรับโครงสร้างหนี้ให้ผ่อนน้อยลง คิดว่าเราต้องรอดให้ได้
แต่มันแย่ค่ะ เราเป็นหนี้นอกระบบ หมุนตรงนั้นมาใส่ตรงนี้ ลงทุนขายของกับเพื่อนก็เจ๊งโดนโกงไปเรียบร้อย เพื่อนเชิดเงินหนี แอบกู้หนี้นอกระบบ
เอาหน้าร้านไปอ้าง สุดท้าย ทิ้งหนี้ก้อนโตไว้ให้เรา เรายอมรับว่าเราใช้ชีวิตประมาทเกินไป ตอนนี้ทำงานที่โรงงาน เลิกกงานกลับมาเปิดร้านขายสเต็กตอนเย็นถึงเที่ยงคืนหาเงินได้ก็ใช้หนี้หมด ยอดรวมๆก็3แสนเข้าไปแล้ว ตอนนี้เราเครียดมากเพราะรู้ตัวเองแล้วว่า ไม่สามารถจัดการหนี้ก้อนนี้ได้คนเดียวแน่ๆ แต่เราไม่มีใครเลย บอกใครไม่ได้แม้แต่พ่อแม่ แม่เราป่วย เราไม่อยากให้เขาต้องมาคิดมากกับเรา เราหาทางทุกอย่างให้ครอบครัวเรารอด ให้มีกินมีใช้ อาจจะน้อยกว่าเดิมบ้างแต่ไม่ให้ขาด
เรารู้สึกเหนื่อยมากเลยทุกคน เหนื่อยที่บอกกับใครไม่ได้ บางวันเราขายของไม่ได้เราไม่มีเงินไปทำงานสักบาทต้องอดข้าวทั้งวัน กลับมาเปิดร้านต้มมาม่ากินตอนเย็นทีเดียว เราไม่รู้ว่าเราปล่อยตัวเองลงมาถึงจุดนี้ได้ยังไง สิ้นเดือนทีใจแทบขาด นับเงินใช้หนี้ทุกบาททุกสตางค์ ไม่เหลือเก็บไม่พอ ไม่เหลือให้กินเลย
ใช้ชีวิตวันต่อวัน กู้รายวันมาซื้อของขาย มีเงินติดตัวไม่เคยถึง5ร้อย คิดทุกวันพรุ่งนี้จะหาจากไหน มันหนัก หนักมากจริงๆสำหรับเราที่ต้องอยู่กับความรู้สึกนี้ทุกวัน
เราว่า เงิน สำคัญมากนะคะทุกคน เงินซื้อทุกอย่างได้จริงๆ แม้กระทั่งความเป็นคน
แวะมาบ่นให้ฟังเพราะไม่รู้จะระบายกับใคร
ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ