รัตติกาลกอดกล้ำ ........... งำเงา
แสงหล่นเหลือรางเลา .... ร่างรู้
กลกามกว่าผ่าวเผา ...... ฤๅผ่อน
สองก่ายสองกอดคู้ ....... ล่วงรู้หนึ่งไฉน

ใครคือหนึ่งป่ายนี้ .......... ปริศนา
จุมพิตเพียงมายา .......... ภาพเย้า
สัณฐานกระสันถา ......... โถมถั่ง
ความมืดห่อนเผยเค้า ..... ซ่อนเจ้าซ่อนใจ

ทราบเพียงไหวหวั่นนี้ ..... ในทรวง
เลือนร่างรางพรางลวง .... พี่รู้
หากไยกลับอดหวง ........ ห่วงอาจ .. ได้เอย
หากปักหลักกระทู้ ......... หล่นรู้เพียงฝัน

อันความจริงตื่นต้อง ....... ลาจาก
จำห่างยลแม้อยาก ......... ห่อนใกล้
จุมพิตปริศนายาก .......... สานต่อ .. แม่เอย
สองร่างสองเราไร้ ......... กอดได้ในจริง   ฯ