ตะวันย่ำสนธยา
หมู่นกกาบินกลับรัง
บนผาแห่งความหลัง
สถิตฝังใจมิเลือน
ก้อนหินยังคงอยู่
มันมองดูคอยย้ำเตือน
ประดู่ ใบหล่นเกลื่อน
นั่นพุดเขาเราเคยดม
ลานหินตรงมุมแคบ
เราเคยแอบอภิรมย์
สองร่างเคยชิดชม
นั่นลั่นทมขาวเกลื่อนตา
เคยเสียบดอกข้างหู
เอียงคอดูกัลยา
ผิวผ่องพิศโสภา
นัยนาดั่งดวงเดือน
ร่ำกลิ่นเจ้าหอมกรุ่น
ร่างละมุนมิลืมเลือน
วันผ่านยังคอยเตือน
โศกเสมือนจะขาดใจ
เจ้านกกางเขนดง
ร้องโผ.ลงระหว่างไพร
ส่งเสียงมาปราศรัย
เหตุไฉนพี่ต้องตรม
โอ้อนาถเจ้านกเอ๋ย
ยากจะเอ่ยความขื่นขม
เพราะรักเคยชิดชม
กลับระทมทรมาน
จวบสิ้นแสงตะวัน
แว่วเสียงลั่นกังสดาล
ย่างเข้ารัตติกาล
ภวังค์ผ่านเป็นเรื่องราว
ฟากฟ้ามีพระจันทร์
ใกล้ใกล้กันมีดวงดาว
ประดับนภาพราว
เด่นสกาวบนฟ้าไกล
เหมันต์แห่งความหลัง
ประดุจดังเพิ่งผ่านไป
ยามหวนกลับมาใหม่
ยังคงไว้ความทรงจำ
ขาดแต่มิ่งสมร
เจ้าจากจรสุดชอกช้ำ
ลืมถ้อยเคยร้อยคำ
เจ้าใยทำให้พี่ตรม
กึ่งคืนที่ยืนเศร้า
อยู่กับเงาความระทม
บาดแผลในอารมณ์
ยากจะข่มสวาทวาย
หลับตาหวนระลึก
นัยสำนึกที่ห่างหาย
หนึ่งหญิงกับหนึ่งชาย
ครามั่นหมายใคร่ภิรมย์
ลานหินแม้นจะแคบ
สองร่างแนบชิดเชยชม
ใต้ฟ้าห้อมสายลม
โผเหินหาว สู่ฉิมพลี
ลั่นทมหอมขจาย
ฤากลิ่นกายของเจ้านี่
ปั่นป่วนดวงฤดี
ทุกนาทียังตรึงตรา
หอมเอ๋ยเจ้าผิวผ่อง
ยามประคองเจ้าอิงหา
เอนพบสบสายตา
ดั่งดาราพรรณราย
กองไฟที่ก่อเกื้อ
ยามแนบเนื้อหมดความหมาย
แสงส่องที่พร่างพราย
สะท้อนผิวระยับไว.
โอบกอดพลอดคำหวาน
ร่างสะท้านเจ้าสั่นไหว
ยินเสียงจากห้วงใจ
ระรัวเรียกขวัญพี่เอย
เจ้านกโพระดก
ร้องโขกป๊ก.โอ้ละเหย
แอบมองร้องเฉลย
หรือมันเคยแอบมองใคร
จุมพิตสนิทนวล
เฝ้าทบทวนสนิทใน
ว่ายเวิ้งเชิงวิสัย
รสวิไลเสน่ห์คง
รสรักมโนภาพ
ยังกำซาบให้ลุ่มหลง
จูบเงาร่างระหง
ใฝ่พะวงภาพมายา
เหลือพี่ตรงที่เก่า
คงสิ้นเงาเจ้ากลับมา
สิ้นซากเสน่หา
ประหนึ่งว่าตายจากกัน
จนรุ่งอุษาสาง
ฟ้าสว่างลบภาพฝัน
สิ้นรักเคยผูกพัน
สัญญามั่นเป็นเพียงลม
หมอกขาวคลุมหน้าผา
หยุดเวลาความระทม
หยุดโลกที่โศกตรม
ฝังมันจมพร้อมน้ำตา
ก้าวผ่านในม่านหมอก
จนหลุดออกนอกหน้าผา
สำนึกสุดท้ายว่า
ขอชาติหน้า..ค่อยพบกัน..@
...
ในฝัน
หมู่นกกาบินกลับรัง
บนผาแห่งความหลัง
สถิตฝังใจมิเลือน
ก้อนหินยังคงอยู่
มันมองดูคอยย้ำเตือน
ประดู่ ใบหล่นเกลื่อน
นั่นพุดเขาเราเคยดม
ลานหินตรงมุมแคบ
เราเคยแอบอภิรมย์
สองร่างเคยชิดชม
นั่นลั่นทมขาวเกลื่อนตา
เคยเสียบดอกข้างหู
เอียงคอดูกัลยา
ผิวผ่องพิศโสภา
นัยนาดั่งดวงเดือน
ร่ำกลิ่นเจ้าหอมกรุ่น
ร่างละมุนมิลืมเลือน
วันผ่านยังคอยเตือน
โศกเสมือนจะขาดใจ
เจ้านกกางเขนดง
ร้องโผ.ลงระหว่างไพร
ส่งเสียงมาปราศรัย
เหตุไฉนพี่ต้องตรม
โอ้อนาถเจ้านกเอ๋ย
ยากจะเอ่ยความขื่นขม
เพราะรักเคยชิดชม
กลับระทมทรมาน
จวบสิ้นแสงตะวัน
แว่วเสียงลั่นกังสดาล
ย่างเข้ารัตติกาล
ภวังค์ผ่านเป็นเรื่องราว
ฟากฟ้ามีพระจันทร์
ใกล้ใกล้กันมีดวงดาว
ประดับนภาพราว
เด่นสกาวบนฟ้าไกล
เหมันต์แห่งความหลัง
ประดุจดังเพิ่งผ่านไป
ยามหวนกลับมาใหม่
ยังคงไว้ความทรงจำ
ขาดแต่มิ่งสมร
เจ้าจากจรสุดชอกช้ำ
ลืมถ้อยเคยร้อยคำ
เจ้าใยทำให้พี่ตรม
กึ่งคืนที่ยืนเศร้า
อยู่กับเงาความระทม
บาดแผลในอารมณ์
ยากจะข่มสวาทวาย
หลับตาหวนระลึก
นัยสำนึกที่ห่างหาย
หนึ่งหญิงกับหนึ่งชาย
ครามั่นหมายใคร่ภิรมย์
ลานหินแม้นจะแคบ
สองร่างแนบชิดเชยชม
ใต้ฟ้าห้อมสายลม
โผเหินหาว สู่ฉิมพลี
ลั่นทมหอมขจาย
ฤากลิ่นกายของเจ้านี่
ปั่นป่วนดวงฤดี
ทุกนาทียังตรึงตรา
หอมเอ๋ยเจ้าผิวผ่อง
ยามประคองเจ้าอิงหา
เอนพบสบสายตา
ดั่งดาราพรรณราย
กองไฟที่ก่อเกื้อ
ยามแนบเนื้อหมดความหมาย
แสงส่องที่พร่างพราย
สะท้อนผิวระยับไว.
โอบกอดพลอดคำหวาน
ร่างสะท้านเจ้าสั่นไหว
ยินเสียงจากห้วงใจ
ระรัวเรียกขวัญพี่เอย
เจ้านกโพระดก
ร้องโขกป๊ก.โอ้ละเหย
แอบมองร้องเฉลย
หรือมันเคยแอบมองใคร
จุมพิตสนิทนวล
เฝ้าทบทวนสนิทใน
ว่ายเวิ้งเชิงวิสัย
รสวิไลเสน่ห์คง
รสรักมโนภาพ
ยังกำซาบให้ลุ่มหลง
จูบเงาร่างระหง
ใฝ่พะวงภาพมายา
เหลือพี่ตรงที่เก่า
คงสิ้นเงาเจ้ากลับมา
สิ้นซากเสน่หา
ประหนึ่งว่าตายจากกัน
จนรุ่งอุษาสาง
ฟ้าสว่างลบภาพฝัน
สิ้นรักเคยผูกพัน
สัญญามั่นเป็นเพียงลม
หมอกขาวคลุมหน้าผา
หยุดเวลาความระทม
หยุดโลกที่โศกตรม
ฝังมันจมพร้อมน้ำตา
ก้าวผ่านในม่านหมอก
จนหลุดออกนอกหน้าผา
สำนึกสุดท้ายว่า
ขอชาติหน้า..ค่อยพบกัน..@
...