สวัสดีเพื่อนชาวพันทิป ตอนนี้เราเรียนจบแล้ว แต่เรื่องของเรามันเริ่มมาจากตอนที่เราเข้าเรียนป.ตรี ...
ช่องรอยต่อจากการเป็นเด็กมัธยมสู่มหาลัยเขาเรา ช่างวุ่นวายนัก เรามีปัญหาทางด้านการเงินที่จะใช้เรียนและปัญหาในครอบครัว ตอนนั้นเรามืดแปดด้านมาก ไม่รู้จะหันไปคุยกับใครเราเป็นคนมีเพื่อน แต่ปัญหาที่เราเจอไม่ใช่เรื่องที่คนวัยเราจะเข้าใจมันได้อย่างดี ทำได้แค่ระบายเท่านั้น ซึ่งในช่วงเวลานั้น เราต้องการที่ปรึกษามากกว่า เราเลยกลับไปคุยกับครูที่โรงเรียนมัธยมที่จบมา(เป็นเด็กกิจกรรมสนิทกับครูหลายคน) ครูส่วนใหญ่บอกแนวๆว่านี่เป็นปัญหาเด็กๆ เดียวโตขึ้นต้องเจออะไรอีกเยอะ คือในความคิดเราช่วงนั้นด้วยวัยมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กหรอกนะ ตอนเราเรียนม.6 บวกเลขแบบอ.3 มันก็ง่ายจริงมั้ย แต่ลองเป็นเด็กอ.2 บวกเลขแบบ อ.3 ดูดิ มันช่างแสนยาก จนกระทั่งเราได้เจอครูคนหนึ่งที่เขาเข้าใจเราจริงๆ ยอมรับฟัง และยื่นมือเข้ามาช่วยแก้ปัญหา คอยถามเราว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง จนเราผ่านวิกฤตช่วงนั้นมาได้เพราะคำปรึกษาและกำลังใจของเขา จากนั้นเขาก็กลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตเรา เราคุยกันทุกวัน ไม่ใช่เป็นข้อความยืดยาวอะไรมากมาย เป็นเรื่องทั่วๆไปในชีวิตประจำวัน ที่ไม่ใช่การคุยแบบคนรัก ยังเรียกเขาว่าครู เช่นเรื่องเรียน เรื่องการสอนวิชาโน้นนี่ เรื่องสุขภาพ (ครูเขาจบสายเดียวกับที่เราเรียนอยู่และเราเป็นติวเตอร์ระหว่างเรียน) แล้วก็มีเรื่องปัญหาในที่ทำงานของเขา ที่เขาก็จะระบายให้เราฟังบ้างบางครั้ง เรื่องในอดีต ประสบการณ์ต่างๆ ตอนเขาไปเที่ยวหรือพานักเรียนไปทัศนศึกษาที่ต่างๆ เขาก็จะถ่ายรูปมาให้ดู บอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้เราฟัง(งานที่เราทำอยู่เป็นงานประจำที่ไม่ค่อยได้เห็นเดือนเห็นตะวันเท่าไหร่555 เข้างานเช้าออกมาอีกทีประอาทิตย์ตกดินแล้ว) เรารู้สึกว่าได้เห็นโลกข้างนอกจากเขา ถ้ามีช่วงหนึ่งที่เรายุ่งหรือเขายุ่ง แล้วไม่ได้คุยกัน ก็จะรู้สึกเหงาๆ คิดถึง (เรารู้สึกแต่ไม่รู้ว่าเขารู้สึกแบบเรามั้ย แต่พอเราหายไปนานๆเขาก็ทักเรามาเหมือนกัน) เป็นอย่างนี้มาตลอด 10 ปี เราก็ไม่แน่ใจ เรามีเพื่อนที่สนิทแบบนี้เหมือนกันชนิดที่ว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ความรู้สึกของเราไม่ใช่แบบนี้ ตอนนี้เราทำงานเป็นหลักแหล่งมีการงานมั่นคงแล้ว เราตั้งใจว่าจะชวนเขามาใช้ชีวิตร่วมกัน แต่เราอยากแน่ใจในความรู้สึกของเรา เพราะว่าเรากับเขาอายุห่างกันมาก และเราก็เคยเป็นลูกศิษย์เขามาก่อน แต่เราไม่ได้ทำงานเป็นครู เราเลยอยากปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปว่า ความรู้สึกเช่นนี้มันเรียกว่าความรักหรือเปล่า หรือเป็นความผูกพันธ์ หรือเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วเขาคิดอย่างไรกับเรา และมีความเป็นไปได้มั้ยที่เราจะใช้ชีวิตร่วมกัน
ความสัมพันธ์นี้เรียกว่าอะไร?
ช่องรอยต่อจากการเป็นเด็กมัธยมสู่มหาลัยเขาเรา ช่างวุ่นวายนัก เรามีปัญหาทางด้านการเงินที่จะใช้เรียนและปัญหาในครอบครัว ตอนนั้นเรามืดแปดด้านมาก ไม่รู้จะหันไปคุยกับใครเราเป็นคนมีเพื่อน แต่ปัญหาที่เราเจอไม่ใช่เรื่องที่คนวัยเราจะเข้าใจมันได้อย่างดี ทำได้แค่ระบายเท่านั้น ซึ่งในช่วงเวลานั้น เราต้องการที่ปรึกษามากกว่า เราเลยกลับไปคุยกับครูที่โรงเรียนมัธยมที่จบมา(เป็นเด็กกิจกรรมสนิทกับครูหลายคน) ครูส่วนใหญ่บอกแนวๆว่านี่เป็นปัญหาเด็กๆ เดียวโตขึ้นต้องเจออะไรอีกเยอะ คือในความคิดเราช่วงนั้นด้วยวัยมันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กหรอกนะ ตอนเราเรียนม.6 บวกเลขแบบอ.3 มันก็ง่ายจริงมั้ย แต่ลองเป็นเด็กอ.2 บวกเลขแบบ อ.3 ดูดิ มันช่างแสนยาก จนกระทั่งเราได้เจอครูคนหนึ่งที่เขาเข้าใจเราจริงๆ ยอมรับฟัง และยื่นมือเข้ามาช่วยแก้ปัญหา คอยถามเราว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง จนเราผ่านวิกฤตช่วงนั้นมาได้เพราะคำปรึกษาและกำลังใจของเขา จากนั้นเขาก็กลายเป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิตเรา เราคุยกันทุกวัน ไม่ใช่เป็นข้อความยืดยาวอะไรมากมาย เป็นเรื่องทั่วๆไปในชีวิตประจำวัน ที่ไม่ใช่การคุยแบบคนรัก ยังเรียกเขาว่าครู เช่นเรื่องเรียน เรื่องการสอนวิชาโน้นนี่ เรื่องสุขภาพ (ครูเขาจบสายเดียวกับที่เราเรียนอยู่และเราเป็นติวเตอร์ระหว่างเรียน) แล้วก็มีเรื่องปัญหาในที่ทำงานของเขา ที่เขาก็จะระบายให้เราฟังบ้างบางครั้ง เรื่องในอดีต ประสบการณ์ต่างๆ ตอนเขาไปเที่ยวหรือพานักเรียนไปทัศนศึกษาที่ต่างๆ เขาก็จะถ่ายรูปมาให้ดู บอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้เราฟัง(งานที่เราทำอยู่เป็นงานประจำที่ไม่ค่อยได้เห็นเดือนเห็นตะวันเท่าไหร่555 เข้างานเช้าออกมาอีกทีประอาทิตย์ตกดินแล้ว) เรารู้สึกว่าได้เห็นโลกข้างนอกจากเขา ถ้ามีช่วงหนึ่งที่เรายุ่งหรือเขายุ่ง แล้วไม่ได้คุยกัน ก็จะรู้สึกเหงาๆ คิดถึง (เรารู้สึกแต่ไม่รู้ว่าเขารู้สึกแบบเรามั้ย แต่พอเราหายไปนานๆเขาก็ทักเรามาเหมือนกัน) เป็นอย่างนี้มาตลอด 10 ปี เราก็ไม่แน่ใจ เรามีเพื่อนที่สนิทแบบนี้เหมือนกันชนิดที่ว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ความรู้สึกของเราไม่ใช่แบบนี้ ตอนนี้เราทำงานเป็นหลักแหล่งมีการงานมั่นคงแล้ว เราตั้งใจว่าจะชวนเขามาใช้ชีวิตร่วมกัน แต่เราอยากแน่ใจในความรู้สึกของเรา เพราะว่าเรากับเขาอายุห่างกันมาก และเราก็เคยเป็นลูกศิษย์เขามาก่อน แต่เราไม่ได้ทำงานเป็นครู เราเลยอยากปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปว่า ความรู้สึกเช่นนี้มันเรียกว่าความรักหรือเปล่า หรือเป็นความผูกพันธ์ หรือเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แล้วเขาคิดอย่างไรกับเรา และมีความเป็นไปได้มั้ยที่เราจะใช้ชีวิตร่วมกัน