จะมีชีวิตอยู่ไปทำไมคะ?

ตอนนี้คือเราคิดว่าเราไม่มีค่าเลยค่ะเราไปรร.ก็ไม่มีความสุขเลยค่ะเราพยายามคุยกับเพื่อนเเต่เพื่อนทำเป็นไม่สนใจเราเลยคือมันขึ้นอยู่กับอารมณ์เขาอ่ะค่ะเวลาเขาจะมาทำดีด้วยก็มาเวลาจะอารมณ์ใส่เราเขาก็อารมณ์เสียใส่เราตลอดเราเป็นคนที่ยอมเพื่อนจะมาด่ามาพูดอะไรใส่เราเราก็ไม่เคยตอบโต้เลยยอมตลอดเราเหนื่อยมากเลยกับการใช้ชีวิตในรร.เเต่ล่ะวันเราดูไม่มีค่าเลยอ่ะค่ะทุกคนที่อยู่ในรร.มองเราด้วยสายตาเเปลกๆเพื่อนบางคนก็เอาเราไปพูดให้คนอื่นเกลียดเเต่ดีที่เรายังมีเพื่อนอยู่เราอยากย้ายรร.มากเลยค่ะเเต่ไม่กล้าเล่าให้ครอบครัวฟังเราคิดว่าบอกไปก็เท่านั้นเพราะเเม่เราจนไม่มีเงินที่จะส่งไปเรียนรร.อื่นถ้าเราย้ายรร.เราก็ต้องไปเรียนอยู่ในเมือง เราอยากย้ายรร.มากเราเดินๆอยู่ในรร.ก็เเอบร้องไห้ไปด้วยเราไม่อยากไปรร.เลย ปกติเราเป็นคนที่ขยันไปรร.มากๆเเต่รร.ที่เราอยู่ทำให้เราไม่อยากไปไม่มีความสุขเลยเราต้องมานั่งรอว่าวันนี้จะผ่านไปตอนไหน ทุกคนทุกสายตามองเราเหมือนตัวตลก เวลาเรากลับบ้านมาก็ร้องไห้ชีวิตตอนนี้เเละทุกๆตอนมันเเย่ตลอด จนคิดว่าจะฆ่าตัวตายคิดในหัวสมองตลอดว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมครอบครัวเราก็ไม่เข้าใจเรา ถ้าเราเล่าเรื่องที่เราให้ครอบครัวฟังเขาก็จะด่าเราเเล้วเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เราต้องทนอยู่ในสังคมเเบบนี้อีกนานไหมคะ สังคมในรร.เราไม่มีใครจริงใจสักคนทั้งที่เราเอาความจริงใจไปเเลกกับเขาตลอด เพื่อนจะด่าจะบลูลี่เราเราก็ยิ้มสู้เเล้วก็ฝืนหัวเราะต่อหน้าเพื่อนตลอดเพราะอะไรรู้ไหมเพราะเรากลัวว่าถ้าโมโหหรือพูดไม่ดีใส่เขาออกไปจะไม่มีเพื่อนเล่นเราไม่อยากอยู่คนเดียวเลย เราคิดว่าถ้าเราตายไปคงมีความสุขมากกว่านี้ ตอนนี้เราก็ลารร.อยู่นะคะไม่อยากไปรร.เลย เราอยากย้ายรร.เเต่ทางครอบครัวไม่มีเงินพอเเละไม่เข้าใจเราพอจังหวัดของเราอยู่ทางบ้านนอกถ้าจะย้ายก็ต้องย้ายเข้าในเมืองเพราะไม่มีรร.ในระเเวงนี้เเล้ว ถ้าเราขอเเม่เเม่ก็คงต้องบอกให้เราออกรร.มาทำงานเเต่เรายังอยากมีอนาคตเเต่เราก็ไม่อาจรับความทุกข์อยู่ในรร.ในสังคมนี้ได้อีกเเล้ว ถ้าเราตายไปคงมีความสุขกว่านี้ เราหมดหนทางที่จะสู้ต่อไปเเล้ว ระบายหรือเล่าให้ใครฟังไม่ได้เลย เกิดเป็นเรามันเเย่จริงๆนะคะ