**ขอเผยแพร่ประสบการณ์การทำงานของวิชาชีพที่มีเกียรตินี้เพื่อเป็นวิทยาทานค่ะ**
(ขอแทกในถนนนักเขียนเนอะ ถือซะว่าเป็นเรื่องสั้นไว้อ่านเพลินๆ ค่ะ)
เรื่องเล่าจากห้อง I.C.U
ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของการเป็นพยาบาล I.C.U
“เรียนจบ ม.6 แล้ว อยากเรียนต่ออะไร”
“พยาบาลค่ะ”
เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองบ้างไหม ว่าอยากเรียนพยาบาลเพราะอะไร?
ผู้เขียนเองก็เป็นหนึ่งในคำตอบเหล่านั้น ตอบแบบไม่ต้องคิดนานเลยว่าจะเป็นพยาบาล จะเข้าเรียนคณะพยาบาลศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ได้ มีปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะช่วยเหลือคนป่วย จะเป็นพยาบาลที่ดี มีงานที่มั่นคงและได้ใส่ชุดขาวที่สาวๆ หลายคนใฝ่ฝัน (อันนี้คงเห่อเครื่องแบบ 555)
หลังจากนั้นผู้เขียนก็ทำตามที่หวังได้อย่างที่ตั้งใจ ใช้เวลา 4 ปีเรียนจบตามหลักสูตรด้วยเกรด 3.xx (ก็ไม่ได้แย่เนอะ) ระหว่างทางมีเครียดบ้าง สนุกบ้าง เศร้าบ้าง ไม่ได้นอนบ้างตามสัจธรรมของวิชาชีพนี้
ถามว่าเหนื่อยไหม?
ตอบเลยว่ามาก! การเรียนคณะนี้เป็นการขโมยชีวิตวัยรุ่นไปจนหมด เพื่อนคณะอื่นได้เที่ยว มีเวลาว่าง แต่เราต้องขึ้นวอร์ด วางแผนการพยาบาล ศึกษาโรค ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องเพื่อนำมาใช้ตอบคำถามอาจารย์ในวันถัดไป
เอาล่ะ...เรื่องชีวิตการเรียนผู้เขียนจะไม่ขอกล่าวถึง มาเข้าเรื่องที่ว่าผู้เขียนมาอยู่ห้อง I.C.U ได้อย่างไรดีกว่า
เรียนจบแล้วทุกคนก็ต้องทำงานเนอะ (แม่บอกหาตังค์ใช้เองได้แล้ว 555) ก็อย่างที่ทุกคนเห็นแหละค่ะ พยาบาลเป็นวิชาชีพที่หางานได้ค่อนข้างง่ายทั้งภาครัฐและเอกชน ส่วนตัวผู้เขียนเองเลือกกลับมาสมัครโรงพยาบาลใกล้บ้านค่ะ สามารถไปกลับได้ เป็นโรงพยาบาลศูนย์ของจังหวัด ก็นับว่าใหญ่พอสมควร
ใช่ค่ะ...
ถึงแม้ผู้เขียนจะชอบด้านสูติฯ แต่เราก็ไม่สามารถเลือกวอร์ดเองได้ ทางโรงพยาบาลจัดให้ไปวอร์ดที่ขาดและต้องการพยาบาลค่ะ และนั่นก็คือหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรมที่ผู้เขียนไม่ชอบที่สุดในสามโลก!!
เด็กจบใหม่กับ I.C.U ทุกคนว่ายังไงคะ?
วันแรกที่ก้าวเข้าไปในนั้น ห้องแอร์เย็นเฉียบ เสียงเครื่องช่วยหายใจดังสลับกันเตียงแล้วเตียงเล่า เสาน้ำเหลือ ยาต่างๆ เครื่องช่วยหายใจที่สายระโยงรยางค์ไม่กล้าแม้แต่จะแตะ ผู้ป่วยอยู่ในสภาพเดียวกันหมดนั่นคือใส่ท่อช่วยหายใจ บ้างรู้สึกตัว บ้างก็ไม่รู้สึกตัว
หดหู่มากค่ะเอาจริง! เอาฉันกลับไปวอร์ดสามัญเถอะ!!
(ได้แต่ร้องในใจ แต่หน้าต้องยิ้ม แล้วฟังพี่เขาสอนการตั้งค่าเครื่องช่วยหายใจด้วยหน้าโง่ๆ)
ทุกคนคะ! คือมันเป็นวอร์ดที่เงียบวังเวงมาก (ญาติให้เยี่ยมเป็นเวลา ไม่ให้เฝ้าเหมือนวอร์ดสามัญ) พยาบาล 1 คนต่อผู้ป่วย 2 เตียง แต่รู้ไหมคะทุกคน วุ่นวายยิ่งกว่าอยู่วอร์ดสามัญ 1 ต่อ 8 เตียงอีกค่ะ
“น้องเรียนเครื่องช่วยหายใจมายัง ก่อนฝ่ายการพยาบาลให้มา เค้าอบรมให้ไหม”
“ยังค่ะ” ถึงแม้จะเรียนมาตอนอยู่ปี 3 แต่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ที่นี่ ตอนฝึกงานอาจารย์ยังไม่ค่อยให้แตะอะไรมากเลย มั่นใจสุดว่าฉันได้อยู่วอร์ดสามัญ 555
(พี่ทำหน้าเพลีย แล้วก็สอนไปตามสเตป แต่อิฉันจำไม่หมดค่ะ พูดเร็วมาก ได้แต่พยักหน้า)
การบ้านของฉันในวีคแรกคือกลับไปศึกษาเครื่องช่วยหายใจ ยาอันตรายที่ถูกใช้ในห้อง I.C.U บ่อยๆ การออกฤทธิ์ ผลข้างเคียง โรคที่เจอบ่อยๆ ห้องนี้ คร่าวๆ ก็จะเป็นพวกที่ระบบหายใจล้มเหลว หมดสติและต้องใส่ท่อช่วยหายใจ เช่น Stroke (หลอดเลือดสมอง) CHF (หัวใจล้มเหลว)
เดือนแรกในการทำงานเต็มไปด้วยความเครียดค่ะ ด้วยไม่ชอบเป็นทุนเดิม ทำอะไรช้าอยู่แล้ว มาอยู่ที่นี่เหมือนกับฝืนตัวเองมาก กลับบ้านร้องไห้วันเว้นวัน ชีวิตไม่ตื่นเต้น นอนรอเวลาเพื่อไปขึ้นเวร ชบด ไม่ได้นอนเหมือนชาวบ้านเขา (เล่าในส่วนของ รพ.รัฐ นะคะ เอกชนอาจจะดีกว่านี้ ผู้เขียนเห็นเพื่อนๆ ที่ทำเอกชนแฮปปี้อยู่นะ)
ได้แต่คิดในใจว่าทำไมอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เราบอกให้ผู้ป่วยพักผ่อนเยอะๆ ดูแลตัวเอง แต่เราต้องอดหลับอดนอน ทำงานวันละ 8-16 ชม. คุณภาพชีวิตแย่มากจริงๆ (มันคือเวลาลงชื่อค่ะ ของจริงคือ 10-18 ชม.)
โอเค...อันนี้ผู้เขียนเก็บกด ข้ามมันไป ฮ่าๆ
นี่แหละค่ะ คือจุดเริ่มต้นของการเข้ามาทำงานใน I.C.U ที่แสนไม่เต็มใจ แต่ถึงกระนั้นแล้วทุกที่ย่อมมีความทรงจำค่ะ จะสนุก สุข เศร้า ประทับใจยังไง ผู้เขียนจะมาเล่าให้ในตอนต่อๆ ไปค่ะ ^^
เรื่องเล่าจาก I.C.U
(ขอแทกในถนนนักเขียนเนอะ ถือซะว่าเป็นเรื่องสั้นไว้อ่านเพลินๆ ค่ะ)
เรื่องเล่าจากห้อง I.C.U
ตอนที่ 1 : จุดเริ่มต้นของการเป็นพยาบาล I.C.U
“เรียนจบ ม.6 แล้ว อยากเรียนต่ออะไร”
“พยาบาลค่ะ”
เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองบ้างไหม ว่าอยากเรียนพยาบาลเพราะอะไร?
ผู้เขียนเองก็เป็นหนึ่งในคำตอบเหล่านั้น ตอบแบบไม่ต้องคิดนานเลยว่าจะเป็นพยาบาล จะเข้าเรียนคณะพยาบาลศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ได้ มีปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะช่วยเหลือคนป่วย จะเป็นพยาบาลที่ดี มีงานที่มั่นคงและได้ใส่ชุดขาวที่สาวๆ หลายคนใฝ่ฝัน (อันนี้คงเห่อเครื่องแบบ 555)
หลังจากนั้นผู้เขียนก็ทำตามที่หวังได้อย่างที่ตั้งใจ ใช้เวลา 4 ปีเรียนจบตามหลักสูตรด้วยเกรด 3.xx (ก็ไม่ได้แย่เนอะ) ระหว่างทางมีเครียดบ้าง สนุกบ้าง เศร้าบ้าง ไม่ได้นอนบ้างตามสัจธรรมของวิชาชีพนี้
ถามว่าเหนื่อยไหม?
ตอบเลยว่ามาก! การเรียนคณะนี้เป็นการขโมยชีวิตวัยรุ่นไปจนหมด เพื่อนคณะอื่นได้เที่ยว มีเวลาว่าง แต่เราต้องขึ้นวอร์ด วางแผนการพยาบาล ศึกษาโรค ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องเพื่อนำมาใช้ตอบคำถามอาจารย์ในวันถัดไป
เอาล่ะ...เรื่องชีวิตการเรียนผู้เขียนจะไม่ขอกล่าวถึง มาเข้าเรื่องที่ว่าผู้เขียนมาอยู่ห้อง I.C.U ได้อย่างไรดีกว่า
เรียนจบแล้วทุกคนก็ต้องทำงานเนอะ (แม่บอกหาตังค์ใช้เองได้แล้ว 555) ก็อย่างที่ทุกคนเห็นแหละค่ะ พยาบาลเป็นวิชาชีพที่หางานได้ค่อนข้างง่ายทั้งภาครัฐและเอกชน ส่วนตัวผู้เขียนเองเลือกกลับมาสมัครโรงพยาบาลใกล้บ้านค่ะ สามารถไปกลับได้ เป็นโรงพยาบาลศูนย์ของจังหวัด ก็นับว่าใหญ่พอสมควร
ใช่ค่ะ...
ถึงแม้ผู้เขียนจะชอบด้านสูติฯ แต่เราก็ไม่สามารถเลือกวอร์ดเองได้ ทางโรงพยาบาลจัดให้ไปวอร์ดที่ขาดและต้องการพยาบาลค่ะ และนั่นก็คือหอผู้ป่วยหนักอายุรกรรมที่ผู้เขียนไม่ชอบที่สุดในสามโลก!!
เด็กจบใหม่กับ I.C.U ทุกคนว่ายังไงคะ?
วันแรกที่ก้าวเข้าไปในนั้น ห้องแอร์เย็นเฉียบ เสียงเครื่องช่วยหายใจดังสลับกันเตียงแล้วเตียงเล่า เสาน้ำเหลือ ยาต่างๆ เครื่องช่วยหายใจที่สายระโยงรยางค์ไม่กล้าแม้แต่จะแตะ ผู้ป่วยอยู่ในสภาพเดียวกันหมดนั่นคือใส่ท่อช่วยหายใจ บ้างรู้สึกตัว บ้างก็ไม่รู้สึกตัว
หดหู่มากค่ะเอาจริง! เอาฉันกลับไปวอร์ดสามัญเถอะ!!
(ได้แต่ร้องในใจ แต่หน้าต้องยิ้ม แล้วฟังพี่เขาสอนการตั้งค่าเครื่องช่วยหายใจด้วยหน้าโง่ๆ)
ทุกคนคะ! คือมันเป็นวอร์ดที่เงียบวังเวงมาก (ญาติให้เยี่ยมเป็นเวลา ไม่ให้เฝ้าเหมือนวอร์ดสามัญ) พยาบาล 1 คนต่อผู้ป่วย 2 เตียง แต่รู้ไหมคะทุกคน วุ่นวายยิ่งกว่าอยู่วอร์ดสามัญ 1 ต่อ 8 เตียงอีกค่ะ
“น้องเรียนเครื่องช่วยหายใจมายัง ก่อนฝ่ายการพยาบาลให้มา เค้าอบรมให้ไหม”
“ยังค่ะ” ถึงแม้จะเรียนมาตอนอยู่ปี 3 แต่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาอยู่ที่นี่ ตอนฝึกงานอาจารย์ยังไม่ค่อยให้แตะอะไรมากเลย มั่นใจสุดว่าฉันได้อยู่วอร์ดสามัญ 555
(พี่ทำหน้าเพลีย แล้วก็สอนไปตามสเตป แต่อิฉันจำไม่หมดค่ะ พูดเร็วมาก ได้แต่พยักหน้า)
การบ้านของฉันในวีคแรกคือกลับไปศึกษาเครื่องช่วยหายใจ ยาอันตรายที่ถูกใช้ในห้อง I.C.U บ่อยๆ การออกฤทธิ์ ผลข้างเคียง โรคที่เจอบ่อยๆ ห้องนี้ คร่าวๆ ก็จะเป็นพวกที่ระบบหายใจล้มเหลว หมดสติและต้องใส่ท่อช่วยหายใจ เช่น Stroke (หลอดเลือดสมอง) CHF (หัวใจล้มเหลว)
เดือนแรกในการทำงานเต็มไปด้วยความเครียดค่ะ ด้วยไม่ชอบเป็นทุนเดิม ทำอะไรช้าอยู่แล้ว มาอยู่ที่นี่เหมือนกับฝืนตัวเองมาก กลับบ้านร้องไห้วันเว้นวัน ชีวิตไม่ตื่นเต้น นอนรอเวลาเพื่อไปขึ้นเวร ชบด ไม่ได้นอนเหมือนชาวบ้านเขา (เล่าในส่วนของ รพ.รัฐ นะคะ เอกชนอาจจะดีกว่านี้ ผู้เขียนเห็นเพื่อนๆ ที่ทำเอกชนแฮปปี้อยู่นะ)
ได้แต่คิดในใจว่าทำไมอยู่ตลอดเวลา ในขณะที่เราบอกให้ผู้ป่วยพักผ่อนเยอะๆ ดูแลตัวเอง แต่เราต้องอดหลับอดนอน ทำงานวันละ 8-16 ชม. คุณภาพชีวิตแย่มากจริงๆ (มันคือเวลาลงชื่อค่ะ ของจริงคือ 10-18 ชม.)
โอเค...อันนี้ผู้เขียนเก็บกด ข้ามมันไป ฮ่าๆ
นี่แหละค่ะ คือจุดเริ่มต้นของการเข้ามาทำงานใน I.C.U ที่แสนไม่เต็มใจ แต่ถึงกระนั้นแล้วทุกที่ย่อมมีความทรงจำค่ะ จะสนุก สุข เศร้า ประทับใจยังไง ผู้เขียนจะมาเล่าให้ในตอนต่อๆ ไปค่ะ ^^