🛸👽🛸 THE GLOVES 2020 ถุงมือเรื่องสั้น#98 Week#23, 30/11 - 4/12 "พาผมกลับไปที" - ถุงมือ Abducted 🛸👽🛸

ถุงมือเรื่องสั้น ประจำสัปดาห์ที่ 23 สมัยที่ 6 สุดท้าย ส่งท้ายปี 2020 ยกที่ 2 เรื่องที่ 4 ครับ....

เรื่องของหนุ่มนักพนันที่เล่นพลาดท่าจนหมดตัว และใกล้วันหวยออกเต็มที เดินกลับบ้านอย่างหงอยๆ เซ็งจิต แล้วต้องเจอกับประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืมเลือนชั่วชีวิต

เป็นประสบการณ์อะไรแบบไหน ตามไปดูกันครับ ^^

บนถนนสายเปลี่ยว สายหนึ่ง ยามตะวันโพล้เพล้

ผมเดินเดียวดายอยู่

ก็มันเดียวดายจริงๆ แล้วก็นะ นึกคำอื่นไม่ออก

เอาจริง ๆ ก็ไม่อยากใช้คำนี้หรอก เพราะแสลงใจ เมื่อนึกไปถึงภาษาอังกิด You'll never walk alone

เดินเดียวดาย อย่างสุดเซ็ง และเบื่อหน่ายกับตัวเอง

บ่น ด่าตัวเองไป ก้มหน้าเดินงุด ๆ ไป

จนถึงตอนจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง ก็ยังก้มหน้าเดินต่อ เสียงแตรรถบีบดังแปร๊นใหญ่ ทำให้ผมหยุดเท้ากึก เงยหน้ามอง

"เดินมองรถบ้างสิวะ ฟาย!" คนขับตุ๊ก ๆ หันมาด่า ก่อนจะออกรถบึ่งต่อไปข้างหน้า อย่างด่วนเกินเหตุ

เฮีย...พ่อง กำลังจะตายหรือไง

ผมด่าตามหลังไป คำหน้าเปลี่ยนเสียงวรรณยุกต์ให้ถูกด้วยนะ เต็ม ๆ

ที่รมณ์เสียขนาดนี้ เพราะเมื่อคืนตอนใกล้แจ้ง ผมทำผิดพลาดอย่างมหันต์

มหันต์ จนทำให้ถึงกับหมดตัว หมดตูด

.........

ผมเป็นนักเสี่ยงโชค

ต้องเรียกแบบนี้ ถึงจะเท่ห์

เออ รู้แล้วน่ะ ว่าไม่ต้องมี ห กับ การันต์ ตามหลัง แต่เขียนให้ถูกแล้วมันดู "ไม่เท่ห์" เข้าใจปะ ?

ฉะนั้น ก็จะเขียน "เท่ห์" แบบนี้แหละ

ผมว่าคนเรา จริง ๆ มันมีความ "อินดี้" ในตัว กันทุกคน จะมาก หรือน้อย เท่านั้นเอง

"นักเสี่ยงโชค" นี่คือคำเรียกสุดเท่ห์ แทนที่คำว่า "นักพนัน"

ผมติดเล่นบอล แบบ "ขั้นบันได"

มันเคยทำเงินให้ผม ไม่ใช่สิ ผมเคยทำเงินได้คืนเดียวสูงสุดเกือบแสน

ใครไม่เคยสัมผัส ไม่รู้หรอก ว่า รสชาติแห่งความสำเร็จชนิดนี้ มันเย้ายวนขนาดไหน

ผมมีสิ่งอำนวยความสะดวกทุกอย่าง ก็เพราะด้วยเงินที่ได้จากการแทงขั้นบันไดที่ว่ามานั่นทั้งนั้น

แต่เมื่อคืน ใกล้สว่าง ผมพลาด

คือทีแรก บอลคู่หนึ่ง มันเจ๊า ไม่ได้เจี๊ยะ เลยโดนตัดออกไปจาก "โครงการ 7"

ตัวอื่นผ่านหมด ผมก็เลยเอาเครื่องคิดเลขมาจิ้มหลังจากบอลจบแล้วทุกคู่

แต่ผมลืมไป ว่าของเรา มันมีคู่หนึ่งเจ๊า ไม่ได้กิน เลยเอาเรตเต็ม ๆ มาคำนวณ

ผลลัพธ์คือ สองหมื่นกว่า

สบายแล้วกู ยังเหลือ "ตั๋วใบอื่น" ให้ได้ลุ้นต่ออีก สองสามใบ

ก็ลุ้นต่อไปเรื่อย ๆ ง่วงก็ โด๊ปหน่อย กาแฟดำ ลิโพ ว่าไป

สุดท้าย บอลทุกคู่ ทุกรายการ ที่วางไว้ จบหมด จึงกดดูเงิน

ผลออกมา หนึ่งหมื่น สี่พัน สองร้อย กับเศษเท่าไร จำไม่ได้แล้ว

อ้าว ก็ไหนว่ามัน สองหมิ่นกว่า ไม่ใช่เหรอ ?

คิดต่อไป อ๋อ...

เข้าใจละ ไอ้ทีม You'll never walk alone มันเจ๊า ไม่ได้เจี๊ยะ

ก็เล่นเหนือกว่าอยู่ดี ๆ ดันปล่อยให้คู่แข่งยิงตีตื้น มันก็เจ๊าดิ

โอ๊ย.. เสียดาย เงินหายไปหมื่นกว่า

ยังเหลือบอลอีกหลายคู่ เอาหมื่นกว่านั่นคืนมาวะ เล่นต่อ!

นั่นแหละครับคือความผิดมหันต์ของผม เพราะเมื่อเล่นไป ยิ่งเล่น ยิ่งเสีย ทีละน้อย แล้วก็เสียมากขึ้น สุดท้าย หมด ยอดเป็น 0 !

เดือดร้อนตัวเองสิตอนนี้

ไอ้เหตุการณ์แบบนี้ เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง ไม่เข็ดไม่หลาบ ไม่จำซักที

ฟายเอ๊ย...งี่เง่า สมควรแล้ว

ก่นด่าตัวเองเรื่อยไปเดินไปคิดไป ค่าเน็ตค่าโทร ยังไม่ได้จ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟ และ จะขนของกลับบ้านที่ต่างจังหวัดอีกสองเดือน ฯลฯ

หวยก็จะออกอยู่รอมร่ออีกวันสองวันข้างหน้า บรรลัยละงานนี้

ถึงตอนนี้ เงินจะซื้อสลากกินแบ่งซักใบ ยังไม่มีเลย!

โอ้โห...กูเอ๊ย..

เห็นไหมครับ นี่แหละ วิญญาณ "นักเสี่ยงโชค"

เงินไม่มีแล้วนะ สลากกินแบ่งรัฐบาลใบละแปดสิบตามที่พิมพ์แสดงราคา (แต่ซื้อจริงคือร้อยอัพ) ยังไม่มีปัญญาจะซื้อเลย

ยังห่วงคิดจะซื้ออีก ไม่ห่วงเรื่องข้าวจะมีกินไม่มีกิน จำเริญไหมล่ะ

ตะวันลับฟ้าไปแล้ว มืดแล้ว...

อีกสองร้อยเมตรข้างหน้า ก็จะถึงอพาร์ตเมนต์ที่เช่าอยู่

ค่าเช่าอีกสามพัน ไอ่...ส๊าาาาดดดด

เวรจริง ๆ ไม่น่าพลาดเลยกู !

กว่าจะรู้สำนึกก็สายเกินไป..

ก้มหน้ารับชะตากรรม ก้มหน้าเดินต่อไป...

วูบบ....

เงา ห่ ไรวะ กลม ๆ บนพื้น บังแสงจันทร์อยู่ ?

ผมอยู่ใต้เงานั้นเต็ม ๆ รู้สึกขนลุกเกรียว แหงนหน้ามองดู

ดวงไฟใหญ่เบ้อเริ่ม อยู่เหนือหัว! และในดวงไฟนั้น มันจานผีนี่หว่าเฮ้ย !

ฉับพลันผมก็รู้สึกตัวเบา พอก้มลงดู เห็นสองเท้าของตัวเองลอยขึ้นจากพื้น สูงขึ้น สูงขึ้น...

ผมจำได้แค่นั้น...แล้วก็เหมือนหลับไปอย่างกระทันหัน

.....................

"คุณ คุณคะ คุณ ตื่นสิคะ มานอนอะไรตรงนี้ คุณ ตื่น!"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเรียก และเธอยื่นมือมาเขย่าไหล่ผม พยายามยกตัวผมซึ่งกำลังนอนคว่ำหน้าให้พลิกหงายขึ้นมา

ผมลืมตาขึ้น มองเห็นเธอ พร้อมกับไทยมุงประมาณสิบคน อ้าว

"พี่กบ!"

"เอ๊า...ชัยยุทธ มานอนอยู่ตรงนี้ได้ไงนิ ลุก ๆ ๆ เร็ว "

พี่กบ คือแม่ค้าขายล็อตเตอรี่ ซึ่งผมเป็นลูกค้าขาประจำ เงินไม่มีก็สามารถแปะโป้งไว้ก่อนได้ แบบงวดชนงวดก็ไม่มีปัญหา

ผมรีบลุกขึ้นมา ยืนสะบัดหน้าไปมา อย่างงง ๆ แล้วเริ่มซักถามพูดคุยกับพี่กบ

"ผมนอนอยู่ตรงนี้ นานเท่าไรแล้วพี่กบ"

"พี่ก็เพิ่งมาเจอนี่แหละ กำลังจะตั้งแผงหวย เตรียมรับซื้อหวยจากคนที่ถูกอยู่นี่"

"ห หา ... อะไรนะครับ ?" ผมเบิกตาโพลง

"พี่กำลังจะรอรับซื้อหวย จากคนที่ถูกหวยที่ออกเมื่อวานนี้อยู่จ้า"

"เฮ้ย!" ผมร้องลั่น "พูดเป็นเล่น! หวยออกไปแล้วเหรอ ? วันนี้วันที่เท่าไร เดือนอะไร ?"

"สอง ธันวาคม! เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย ฮึ ?" พี่กบจ้องหน้าผมและทำหน้าสงสัยราวกับว่ากำลังมองตัวประหลาดอะไรสักอย่าง

ผมควักมือถือออกจากกระเป๋าเสื้อ เปิดดู วันเวลาที่แสดงบนจอคือ 30 พฤศจิกายน เวลาทุ่มสิบห้านาที !

"มันจริงหรือวะเนี่ย ?" ผมพูดกับตัวเอง แล้วรีบถามพี่กบ "หวยออกอะไร พี่กบ ?"

"บน 735 ล่าง 02 จ้า" แม่ค้าวัยหกสิบแต่ยังสวยตอบผม และถามผมต่อ "มีคนบอกเธอหายไปตั้งแต่เมื่อวานซืน ไปไหนมาเนี่ย แล้วไปยังไงมายังไงถึงได้มานอนฟุบอยู่ตรงนี้ ?"

ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะบ้า แหงนหน้าขึ้นมองฟ้าไปทั่วทิศ

"เธอมองหาอะไร ชัยยุทธ ?" เสี่ยงพี่กบถามคำถามมาเข้าหู แต่ผมไม่สนใจ พยายามมองหาไอ้จานผีลำนั้นและร่ำร้องในใจ

"พากูกลับไปเมื่อวานซืนเวลาเดิมโว้ย กูจะไปซื้อหวย ไอ้ซ้าาาาดดดดดดดด"