ทำไมเราหลงรักลิเวอร์พูลคะ

ทั้งที่เมื่อก่อนเราเกลียดฟุตบอลมากๆเลย ตอนเด็กๆ ดึกดื่นเที่ยงคืนพ่อเราก็จะลุกมาดูบอล เราเป็นพวกตื่นง่าย หลับยาก แล้วบอลมีแทบทุกวัน เรานี่เซ็งสุดๆ งอลพ่อแทบทุกวันเพราะเราต้องไปเรียน จนพ่อย้ายทีวีมาไว้ชั้นล่าง ก็มีตื่นบ้างแต่ไม่บ่อย พอโตมามีแฟน ไอ้สิ่งที่เราเกลียดมันวนเวียนมาหาเราอีกแล้ว บร๊ะเจ้าหนักกว่าพ่อเราอีก ไม่ใช่แค่ดูอย่างเดียวจ้า วันหยุดขอไปเตะบอลแทบทุกอาทิตย์ อาทิตย์ไหนมีไทยลีกใกล้ๆก็ขอไปดู เลิกงานก็ขอเตะบอลตอนเย็น  แบบหายใจเข้าออกมีแต่บอลๆๆ(มันหน้าต้มยำบอลให้กิน) เตะจนขาพลิก หมอให้เข้าเผือกอ่อนหนึ่งอาทิตย์ พ่อคุณเข้าได้สองวันก็ถอดเผือกไปเตะอีก เธอเลยบาดเจ็บเรื้อรังไปเลย ก็เลยเพลาการเล่นบอลไป  ส่วนดูนี่ก็แทบทุกวัน สร้างปัญหาให้คนนอนข้างๆอย่างเรามาก เราไม่ชอบดูบอล ก็มีดูบ้างเวลามีบอลไทย แต่บอลนอกดึกๆไม่ดู  แต่เราก็ต้องตื่นมาทุกครั้ง เพราะเธอเอาทีวีไปไว้ในห้องนอน ทีมอื่นเตะก็ไม่เท่าไรจ้าบางทีหลับระหว่างเกมส์เราก็ปิด แต่ถ้าเป็นลิเวอร์พูลนี่ เธอจะทั้งเชียร์ทั้งบ่นตลอดทั้งเกมส์ จนเราต้องตื่นมาด้วยทุกครั้ง ทำให้เราเกลียดทีมนี้มากเป็นพิเศษ เวลาทีมแพ้เราก็จะเยาะเย้ยถากถางแฟนเรา ต่างๆนานา ให้สำนึกได้บ้าง แต่ไม่เคยเลย ยังคงก้มหน้าก้มตาเชียร์ต่อไป เวลาทีมชนะนี่ดีใจเหมือนถูกหวย เวลาแพ้เธอจะสลดหดหู่จนเราสงสาร เราเคยถามว่าทำไมไม่เชียร์ทีมอื่น เธอก็บอกว่าหนูไม่เข้าใจหรอก เออ เราก็ไม่เข้าใจจริงๆแหละ ว่าทำไมไม่เชียร์ทีมที่ชนะบ่อยๆจะได้ไม่ต้องผิดหวัง หลังๆเราสงสัยว่าลิเวอร์พูลมันมีอะไรดี เราก็เลยดูบ้าง เราเริ่มดูแบบจริงๆจังๆตอนเบรนแดน ร็อดเจอร์คุม ก่อนนั้นเราก็ดูบ้างแบบผ่านๆ เราไม่รู้ว่าเราแอบรักลิเวอร์พูลตั้งแต่ตอนไหน เราเริ่มเชียร์ดัง เราเริ่มอินไปกับเกมส์ ดึกแค่ไหนเราก็ตั้งนาฬิกาปลุกมาดู  ดูกันสองคน เชียร์กันสองคน  ดีจริงๆนะ                            You'll Never Walk Alone