ผมตอนนี้อายุ 42 แล้วอ่ะครับ ทำงานสายออกแบบกราฟิกมาตั้งแต่อายุ 24-25 ด้วยวุฒิแค่ ปวส. ด้วยที่จบใหม่ๆ ไม่มีเงินเรียนต่อ แต่ชอบงานสายนี้ หัดตัวเองมาตลอด แต่พอมาทำงาน ก็ติดเพดานเงินเพราะวุฒิ ทำมาหลายที่ครับ แทบจะทุก 3 ปี ลาออกไปหาที่ใหม่ ที่ออกแต่ละครั้งไม่เคยมีปัญหา มีแต่รั้งขอให้อยู่ แต่ผมอยากลองอะไรใหม่ๆ เรื่อยๆ ตามอายุขัยที่ยังมี มาตั้งแต่เด็กป้าย คนทำอาร์คเวิคร์ ดีเจคลื่นวิทยุ อาจารย์ ฝ่ายการตลาด ฝ่ายออกแบบและงานโฆษณา เวปมาสเตอร์ ฯลฯ จนล่าสุดตอนนี้ ทำงานที่ตามตำแหน่งเขียนว่า "คอมพิวเตอร์กราฟิก" แต่ที่ทำจริง คือ งานออกแบบสิ่งสื่อพิมพ์, งานดูแลระบบโซเซียล ทั้งไลน์และเฟส (ทั้งหมด 5 สาขาที่ดูแลอยู่ตอนนี้) งานฝ่ายบุคคล ที่ต้องดูงานพวกเอกสาร ใบสมัครงาน สรรหาคนงาน และก็งานป้าย งานโฆษณาทั่วไป บอกเลยว่าหนัก และเงินเดือนตอนนี้เปิดเลยครับ ว่า 17500 โดนหักประกันสังคมก็เหลือแค่ 16800 บาทโดยประมาณ
รายได้เสริมอื่นๆ "มีครับ" ที่บ้านทำธุรกิจผ้าส่งโรงงานมาหลายปีแล้ว น่าจะ 20 กว่าปีได้ ซึ่งผมเองแต่ก่อนออกจากงานมาช่วยงานที่บ้าน และรายได้ก็ดีมากๆ แต่ช่วงหนึ่ง รายได้หด เหตุจากน้ำท่วมใหญ่ งานหาย แม่ผมเลยให้ผม "ออกหางาน" อย่างน้อยๆ ก็ช่วยหาเงินเข้าบ้านได้ และนั่น ทำให้ผมอยู่ตรงนี้มากว่า 8 ปีแล้ว
สาเหตุที่ผมอยากออก คือผมไม่ได้หวั่นไหวว่าจะตกงานหางานไม่ได้ ทุกวันนี้ผมมั่นใจสกิลตัวเองว่าผมหางานได้ แต่คนเดียวจริงๆ ที่ทำให้ผมหวั่นไหนคือ "แม่" ปกติผมไม่เคยปรึกษาแกเลยว่าจะทำงานที่ไหนจะออกที่ไหน เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าผมทำอะไรได้ และไปที่ไหนได้ต่อ แต่หนนี้ที่บอก เพราะตอนทำงานที่บ้านแล้วรายได้หาย แม่เลยขอให้ออกมาดูทำงาน แต่หนนี้ มันเริ่มไม่ไหว และดูเหมือนจะโตยาก กับอายุขนาดนี้ เงินเดือนไม่ถึง 2 หมื่น
ความคิดที่ทำให้ผมสับสน คือที่บ้านผมทำพวกผ้าเย็บวน ผ้าปิดจมูก ฯลฯ ส่งโรงงานมานาน มีลูกค้าประจำอยู่แล้ว และแม่ผมก็ทำเป็นหลัก ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แม่ผมต้องตื่นมาตี 5 มาเรียงผ้า เย็บผ้าไปวันๆ บ่ายๆ ง่วงแกก็นอน เย็นก็มาทำต่อ วนเวียนแบบนี้ พอมีลูกค้าสั่ง ก็โทรไปหาเจ้าอื่นๆ ผสมๆ รวมๆ กันให้ได้จำนวนที่ออเดอร์แล้วก็ไปส่ง... ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เอาเข้าจริงๆ รายได้ที่แม่ทำอยู่ตอนนี้ กับมากกว่าผมหลายเท่าตัว อย่างน้อยๆ มีเงินหมุนในบ้าน 2-3 หมื่น กับแม่ที่ทำงานแบบนั้นไปวันๆ ผมเลยปรึกษาแม่ว่าอยากจะลาออก อยากมาทำการตลาดออนไลน์ผ้าของแม่ แม่ผมก็หัวโบราณตามประสา เขามองว่าไม่เวิคหรอก อย่าออกเลย เงินเดือนน้อยดีกว่าไม่มีงานทำในยุคนี้ ... นี้แหละ คำๆ นี้ทำให้ผมสับสน
จากสกิลที่ผมมี ผมมีเยอะมาก ยิ่งช่วงหลัง มีคนในหมู่บ้าน จ้างผมไปถ่ายรูปตามงานศพงานบวช งานๆ นึงก็ได้ 500-1000 เขาบอกว่า ไปจ้างร้านประจำหมู่บ้านคิดแพงมาก ถ่ายรูปงานศพคิดคืนละ 1 พัน ถ่ายรูปงานบวช คิด 4-5 พัน ซึ่งผมมองว่า วันๆ นึงถ้าผมหาได้ 500 แบบถ่ายรูปตามงานศพ แค่ตอน 6โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม งานมันง่ายกว่ามาก!!
ผมเองลังเลมาหลายเดือนแล้ว อยากจะออก แต่แม่ขัดตลอด ความมั่นใจเลยหายไปเรื่อย เวลาก็ผ่านไปเรื่อย เหมือนติดอยู่ในวังวนตรงนี้ แต่พอมาคิดทีไรก็เจ็บใจตัวเองเสมอ ตรงที่อายุ 42 แล้ว เงินเดือนได้เท่านี้ แม้ผมจบแค่ ป.4 เงินเดือนมากกว่าผมตั้งหลายเท่า แถมแกวันๆ ทำงานแค่นั้น...
ผมอยากรู้ว่า ในยุคปี 2020 การตกงานเป็นเรื่องลำบาก แต่ผมกลับไม่คิดว่าลำบากเลย กลับมองเห็นช่องทางหาเงินมากมาย ติดแค่ความมั่นใจไม่มี โดนคำพูดแม่บั่นทอนเยอะ เลยรู้สึกยังไงไม่รู้ ใครมีความรู้สึกแนวๆ นี้บ้าง แนะนำหน่อยครับ
อยากขอความมั่นใจเพิ่มครับ กับการ "ลาออกจากงาน" ช่วงปลายปี 2020 นี้
รายได้เสริมอื่นๆ "มีครับ" ที่บ้านทำธุรกิจผ้าส่งโรงงานมาหลายปีแล้ว น่าจะ 20 กว่าปีได้ ซึ่งผมเองแต่ก่อนออกจากงานมาช่วยงานที่บ้าน และรายได้ก็ดีมากๆ แต่ช่วงหนึ่ง รายได้หด เหตุจากน้ำท่วมใหญ่ งานหาย แม่ผมเลยให้ผม "ออกหางาน" อย่างน้อยๆ ก็ช่วยหาเงินเข้าบ้านได้ และนั่น ทำให้ผมอยู่ตรงนี้มากว่า 8 ปีแล้ว
สาเหตุที่ผมอยากออก คือผมไม่ได้หวั่นไหวว่าจะตกงานหางานไม่ได้ ทุกวันนี้ผมมั่นใจสกิลตัวเองว่าผมหางานได้ แต่คนเดียวจริงๆ ที่ทำให้ผมหวั่นไหนคือ "แม่" ปกติผมไม่เคยปรึกษาแกเลยว่าจะทำงานที่ไหนจะออกที่ไหน เพราะผมรู้ตัวเองดีว่าผมทำอะไรได้ และไปที่ไหนได้ต่อ แต่หนนี้ที่บอก เพราะตอนทำงานที่บ้านแล้วรายได้หาย แม่เลยขอให้ออกมาดูทำงาน แต่หนนี้ มันเริ่มไม่ไหว และดูเหมือนจะโตยาก กับอายุขนาดนี้ เงินเดือนไม่ถึง 2 หมื่น
ความคิดที่ทำให้ผมสับสน คือที่บ้านผมทำพวกผ้าเย็บวน ผ้าปิดจมูก ฯลฯ ส่งโรงงานมานาน มีลูกค้าประจำอยู่แล้ว และแม่ผมก็ทำเป็นหลัก ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แม่ผมต้องตื่นมาตี 5 มาเรียงผ้า เย็บผ้าไปวันๆ บ่ายๆ ง่วงแกก็นอน เย็นก็มาทำต่อ วนเวียนแบบนี้ พอมีลูกค้าสั่ง ก็โทรไปหาเจ้าอื่นๆ ผสมๆ รวมๆ กันให้ได้จำนวนที่ออเดอร์แล้วก็ไปส่ง... ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่เอาเข้าจริงๆ รายได้ที่แม่ทำอยู่ตอนนี้ กับมากกว่าผมหลายเท่าตัว อย่างน้อยๆ มีเงินหมุนในบ้าน 2-3 หมื่น กับแม่ที่ทำงานแบบนั้นไปวันๆ ผมเลยปรึกษาแม่ว่าอยากจะลาออก อยากมาทำการตลาดออนไลน์ผ้าของแม่ แม่ผมก็หัวโบราณตามประสา เขามองว่าไม่เวิคหรอก อย่าออกเลย เงินเดือนน้อยดีกว่าไม่มีงานทำในยุคนี้ ... นี้แหละ คำๆ นี้ทำให้ผมสับสน
จากสกิลที่ผมมี ผมมีเยอะมาก ยิ่งช่วงหลัง มีคนในหมู่บ้าน จ้างผมไปถ่ายรูปตามงานศพงานบวช งานๆ นึงก็ได้ 500-1000 เขาบอกว่า ไปจ้างร้านประจำหมู่บ้านคิดแพงมาก ถ่ายรูปงานศพคิดคืนละ 1 พัน ถ่ายรูปงานบวช คิด 4-5 พัน ซึ่งผมมองว่า วันๆ นึงถ้าผมหาได้ 500 แบบถ่ายรูปตามงานศพ แค่ตอน 6โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม งานมันง่ายกว่ามาก!!
ผมเองลังเลมาหลายเดือนแล้ว อยากจะออก แต่แม่ขัดตลอด ความมั่นใจเลยหายไปเรื่อย เวลาก็ผ่านไปเรื่อย เหมือนติดอยู่ในวังวนตรงนี้ แต่พอมาคิดทีไรก็เจ็บใจตัวเองเสมอ ตรงที่อายุ 42 แล้ว เงินเดือนได้เท่านี้ แม้ผมจบแค่ ป.4 เงินเดือนมากกว่าผมตั้งหลายเท่า แถมแกวันๆ ทำงานแค่นั้น...
ผมอยากรู้ว่า ในยุคปี 2020 การตกงานเป็นเรื่องลำบาก แต่ผมกลับไม่คิดว่าลำบากเลย กลับมองเห็นช่องทางหาเงินมากมาย ติดแค่ความมั่นใจไม่มี โดนคำพูดแม่บั่นทอนเยอะ เลยรู้สึกยังไงไม่รู้ ใครมีความรู้สึกแนวๆ นี้บ้าง แนะนำหน่อยครับ