เรื่องราว...แม่เล่ามา เอามาแชร์กันครับ แฮ่ๆ

เริ่มต้นจากการที่ผมอยากพัฒนาการเขียนของตัวเองแต่ไม่รู้จะเขียนอะไร จึงเริ่มจากการเอาเรื่องราวที่แม่ชอบเล่าเรื่องของตัวเองให้ลูกๆ ฟัง ลูกที่อยากเป็นนักเขียนอย่างผมจึงขอหยิบเรื่องที่แม่เล่านี่แหละ มาลองเขียนลงเฟสบุ๊คส่วนตัวดู เห็นเพื่อนๆ ในเฟสอ่านแล้วเค้าชอบกัน เลยแนะนำให้ผมมาลองเขียนลงพันทิปดู ผมเลยอยากเอามาแชร์ครับ





เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องนึงที่ผมรู้สึกประทับใจในความเก่ง และความกล้าของแม่มากๆ ที่มาของการเย็บผ้าของแม่

เรื่องมีอยู่ว่า ก่อนหน้าที่คุณนาย(แม่) จะเย็บผ้าเป็นเนี่ย คุณนายเค้าก็เป็นสาวโรงงานสวยๆ ที่โรงงานตุ๊กตาชื่อดังสุดฉาวจากเหตุการณ์ไฟไหม้แห่งหนึ่ง คิดว่าหลายคนคงรู้จัก ตอนเกิดเหตุโชคดีที่คุณนายไม่ได้ทำอยู่ในตึกที่ไฟไหม้จึงมีเวลามากพอที่จะวิ่งหนีออกมา นี่ยังแอบบอกลูกนะว่า ตอนช่วงคนวิ่งหนีกันชุลมุนช้อนซ้อมกระจัดกระจาย คุณนายยังแอบเก็บมาใช้ต่อที่บ้าน เพราะเสียดายของ ฮ่าๆ (ตอนแกเล่าแกก็พูดไปหัวเราะไป)

แต่หลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้ได้ไม่นาน เศรษฐกิจของโรงงานก็ไม่ได้ดีขึ้นจำเป็นต้องมีการจ้างงานลูกจ้างออกหลายคนแน่นอน คุณนายลำดวนก็เป็นหนึ่งในนั้น แกถูกจ้างออกด้วยจำนวนเงิน 10,000 บาท ก็ถือว่าเยอะในยุคสมัยนั้นอยู่นะ เงินก้อนนี้แม่เอาไปซื้อสเตอริโอเครื่องแรกของครอบครัว จำได้ว่า ทุกคนในบ้านต่างตื่นเต้นกันยกใหญ่ ผลัดกันเล่นหมุนคลื่นวิทยุกันไปมา แล้วก็ซื้อทีวีเครื่องใหม่ไฉไลกว่าเก่า #ชีวิตดี๊ดีเนอะ

ส่วนเงินที่เหลือก็เก็บไว้ใช้กินใช้จ่ายในครอบครัว ตกงานรอบนี้ถือว่าหนักหนาสาหัสพอสมควรเพราะตกงานอยู่หลายเดือนมากก็ยังหางานทำไม่ได้ สาวน้อยจากบ้านโนนใหญ่ ที่จบการศึกษาขั้นสูงจากโรงเรียนประจำหมู่บ้านในระดับชั้น ป.4 เดินโต๋เต๋ไปตามทางอย่างสิ้นหวัง

ในระหว่างนั้นแม่โชคดีไปเจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งจากโรงงานตุ๊กตาที่ถูกจ้างออกเหมือนกัน แต่เพื่อนคนนี้มีงานแล้วเค้าเลยแนะนำให้แม่ไปเย็บผ้า เพราะโรงงานที่เค้าทำเปิดรับพนักงานเย็บผ้าจำนวนมาก แต่ปัญหาคือ คุณนายตอนนั้นเย็บผ้าไม่เป็นน่ะสิ ก็ได้แต่พยักหน้าขอบคุณแล้วแยกย้ายกันไป

วันรุ่งขึ้นคุณนายตัดสินใจนำเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ จำนวน 700บาท มุ่งหน้าหาช่างเย็บผ้าคนหนึ่งเพื่อขอเข้าคอร์สเรียนการเย็บผ้า ด้วยจำนวนเงินเท่านี้ ช่างจึงรับปากที่จะสอนให้ แต่จะสอนให้แค่ 7วันเท่านั้นถือว่าจบคอร์ส ด้วยความที่เลือกไม่ได้ก็ต้องตกลงตามข้อเสนอนี้ แม่ใช้เวลาเพียง 7 วันเท่านั้นในการเริ่มปูพื้นฐานการเย็บผ้าไปจนถึงขั้นแอดว้าน

แน่นอนสิ เวลาตั้ง 7 วันทำได้อยู่แล้ว หลังจากจบคอร์ส คุณนายก็ออกเดินทางไปสมัครงานตำแหน่งเย็บผ้าด้วยความมั่นใจ หัวหน้าที่รับสมัครงานก็บอกให้คุณนายแสดงฝีมือการเย็บผ้าให้เค้าดูหน่อย

ตอนนั้นแม่เล่าว่า มือไม้นี่สั่นไปหมด เค้าให้ทดลองกุ๊นผ้าทรงกลมรูปโดนนัท ซึ่งมันถือว่ายากมากๆ สำหรับมือใหม่ที่จะเย็บเป็นวงกลมได้สวย แม่ก็ทำไปเขินไป มือก็สั่น แต่ก็ทำจนสำเร็จออกมา ผมถามแม่ว่า แล้วเป็นไงมั่งสวยมะ แม่รีบตอบอย่างไว สวยบ้าอะไรล่ะ โคตรขี้เหร่เลย คนอื่นเค้าเย็บกันสวยๆ ทั้งนั้น

แม่บอกว่าใจเค้าก็ไม่คิดจะผ่านหรอกเย็บได้ขี้เหร่ขนาดนั้น แต่โชคดีที่ว่าหัวหน้าเค้าก็เป็นคนอีสานเหมือนกัน เลยหาทางช่วยให้เข้างานได้เพราะสงสาร ถือว่าช่วยๆ กัน แม่ดีใจมาก ในหัวผมตอนนั้นคือ #คนบ้านเดียวกันแค่มองตากันก็เข้าใจอยู่ เพลงพี่ไผ่นี่ลอยเข้ามาเลย

หลังจากแม่ได้งานที่นั่น หัวหน้าเค้าก็จะคอยสอนเย็บงานให้ตลอดเริ่มจากงานง่ายๆ จนแม่กลายเป็นคนที่ถือว่าเป็นพนักงานที่เย็บเก่งที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ตอนที่แม่ขอลาออกจากโรงงานนั้นมา ทั้งหัวหน้า ทั้งเจ้าของโรงงานต่างเสียดายกันมากๆ ไม่อยากให้ออกจากงานเลยทีเดียว...#เรื่องราวแม่เล่ามา



จบแว้วว เรื่องราวในตอนแรกของแม่ผม ใครมีเรื่องเล่าของแม่ก็เอามาแชร์แลกเปลี่ยนกันได้นะครับ ผมว่าเรื่องราวของแม่ๆ แต่ละคนคงมีอะไรสนุกๆ กันเยอะนะครับ เพราะพวกท่านก็ผ่านอะไรกันมาเยอะเนอะ  นี่คุณนายลำดวนยังชอบบอกผมเสมอเลยนะครับ ว่าให้เขียนเรื่องของแกนี่แหละทำเป็นหนัง 555

ผมมีเพจด้วยนะครับ ในเพจลงตอนที่ 2 ไว้ละ สามารถ เข้าไปคุยเล่นกันที่เพจได้นะครับ อิอิ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/rabaibrownbrown/