คนที่บ้านไม่เคยเข้าใจเรา

ท้าวความก่อนว่า  เราอยู่กับคุณปู่คุณย่าและน้า เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ได้เจอพ่อกับแม่เลยนะ คือตั้งแต่เล็กจนโต เราเป็นเด็กเรียนดีมาโดยตลอด ซนบ้างตามประสาเด็ก สนิทกับน้ามากที่สุด น้าเป็นน้องของพ่อนะแต่เราเรียกน้าที่จริงต้องเป็นอาใช่มั้ย เราสนิทกับน้ามากๆ เพราะถ้าเราอยากได้อะไรน้าซื้อให้ทุกอย่าง เลี้ยงเราเหมือนเป็นลูกเลย นั่นแหละเราก็คิดว่าเรารักน้ามากๆเลยนะ รักปู่กับย่าด้วย เราไม่ค่อยสนิทกับพ่อและแม่สักเท่าไหร่ แต่ตอนเด็กก็เจอพ่อกับแม่บ่อยนะ ตอนนั้นเราคิดว่าเราเป็นลูกเรารักพ่อกับแม่อยู่แล้ว แต่มันมีอย่างหนึ่งที่เวลาเราไปไหน คนที่รู้จักก็มักจะพูดก็คือประมาณล้อว่าลูกพ่อ(ชื่อพ่อ)เบี้ยว คือเราเป็นคนเหนือนะ อาจจะดูไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ก็คือตอนพ่อเราเป็นเด็กพ่อเราไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ ก็ตาเหล่หน่อยๆอะไรอย่างเงี้ย คนรอบข้างคนรู้จักแถวบ้านเค้าก็เลยพูดกันอย่างงั้น พอพ่อมีเราเวลาเราไปไหนก็จะถูกเรียกว่าลูก(ชื่อพ่อ)เบี้ยว ประมาณเนี้ย เราเข้าใจนะว่าเค้าพูดแซวเล่นกันแบบนี้อะ แต่เรากลับรู้สึกไม่ชอบมากๆเลย หลายๆครั้งเราก็จะทำเมินไปเลย และยังมีอีกหลายๆเรื่องที่เราได้ยินเกี่ยวกับพ่อ ทั้งจากปากของคนอื่นและคนในบ้านเอง เราจะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินตลอด แกล้งทำเป็นไม่ได้ฟัง แต่ความจริงเราจำได้เกือบทุกคำพูดเลยนะ ได้ยินแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กเลย แต่ด้วยความเป็นเด็กก็ไม่ได้คิดมากอะไร จนมาช่วงประมาณป.5 พ่อแม่เลิกกัน เราไม่ได้รู้สึกเสียใจ กลับรู้สึกดีใจด้วยซ้ำอะ ถามว่าเรารู้สึกผิดมั้ย ก็รู้สึกผิดนิดนึง รู้สึกเหมือนเป็นลูกอกตัญญู คือช่วงก่อนหน้าก็แทบพ่อกับแม่เลย แม่หนีพ่อไปทำงานต่างประเทศ พ่อก็ไม่ได้กลับมาหา เราคุยกับแม่ตลอดเลยนะ  แต่พ่อคือไม่ได้คุยกันเลย ช่วงป.5นั่นแหละคือจุดเปลี่ยน  หรือไม่ได้เรียกว่าเปลี่ยน  มันคือจุดเริ่มที่เราเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราเริ่มเก็บตัวช่วงป.6-ม.1ไม่ออกไปไหน ไม่ออกไปไหนเลยจริงๆ ไม่ค่อยอยากเที่ยว วันๆสิงอยู่แต่ในบ้าน ไม่อยากออกไปไหนเลยจริงๆ ยิ่งถ้าไม่มีใครอยู่บ้านจะยิ่งรู้สึกเป็นส่วนตัวมากๆ รู้สึกชอบมากๆ ไม่ชอบเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะไม่อยากให้ดูแปลกตาไป ไม่ชอบการถูกแซว ไม่ทาลิปไม่แต่งหน้า ไม่ทำอะไรเลย หางานทำในมือถือได้เงินก็เก็บไว้อยากได้อะไรก็ใช้เงินตัวเองซื้อของจากออนไลน์ ถึงเวลาเรียนก็ไปเรียน ไม่เกเรทำตามกฎระเบียบทุกอย่าง เป็นเด็กเรียนดี เวลาพ่อมาเราเก็บตัวไม่ออกไป พ่อเข้ามาเราไม่มองหน้า พ่อพูดกับเราเราไม่พูดด้วย ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอกว่ามันเป็นเพราะเรื่องพ่ออะ ไม่รู้ตัวด้วยว่าเปลี่ยนไป เราคิดว่าเราเป็นแบบนี้มาตลอด จนมาเมื่อปีก่อนก็คือม.2เริ่มคิดว่าถึงเรื่องที่ผ่านๆมา เออเราก็อึดอัดเรื่องพ่อมาตั้งนานแล้วนี่หว่า คือมีเรื่องนึงที่เราจำได้ ประมาณป.1วันนั้นพ่อกลับมาจากตจว เรารู้ก่อนเพราะย่าบอก เราไม่แน่ใจว่าต้องทำยังไง แล้วเราก็นั่งคิด เราคิดได้ว่าวิธีการแสดงความรักอะเวลาพ่อมาเราก็ต้องวิ่งไปกอด เราก็ทำแบบนั้นแหละ แต่เราไม่ได้รู้สึกว่ารักหรือคิดถึงเลย แล้วก็ยังมีเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆอีกเกี่ยวกับคนในบ้าน ปู่ย่า น้า เราเริ่มคิดว่าเค้ารักเราจริงๆรึเปล่าวะ เราร้องไห้เค้าไม่เคยปลอบ เราดีใจแต่เค้ากลับพูดอะไรบางอย่างจนเราชะงักไปเลยอะ เราไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับความรักให้เค้าฟังเลย เรารักใครชอบใคร เราไม่เคยเล่าให้เค้าฟังเลย เราไม่กล้าอะ มีอะไรเค้าไม่เคยถาม เค้าไปถามกลับเพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กอีกทีนึง เรื่องพวกนี้มันมาหนักจริงๆก็ปีนี้แหละ เราโดนคนในบ้านต่อว่าเรื่องพ่อ ว่าเป็นลูกยังไงถึงไม่รักพ่อ พ่อโดนแม่ทิ้งแล้วยังต้องมาโดนลูกทิ้งอีก เราร้องไห้แต่เราไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้า เราแอบไปร้องไห้ เราก็คิดแหละว่าทำไมเราเป็นแบบนี้วะ เเล้วพูดกับตัวเองว่าเราจะลองเจอหน้าพ่อดู แต่เราก็ทำไม่ได้ แค่ได้ยินเสียงรถของพ่อมาเราก็วิ่งเข้าไปอยู่ในห้องเเล้ว เราโดนด่าว่าเรียนจนโง่ เป็นคำพูดที่เจ็บที่สุดเลย คนในบ้านพยายามให้เราไปเจอหน้าพ่อ พยายามให้เราคุยกับพ่อ หลายๆอย่างที่เป็นในช่วงที่ผ่านมาเราถูกมองว่าเป็เด็กเก็บกด ทั้งเรื่องที่ไม่ออกจากบ้านเอย ไม่กินเหล้าไม่เที่ยวเอย เล่นแต่มือถือทั้งวัน โดนด่าจนไม่รู้ว่าจะโดนยังไงแล้ว ตั้งแต่เรื่องเล็กไปจนถึงเรื่องใหญ่ อย่างเช่นเวลาเราลืมล้างจาน ย่าก็ไม่ได้คิดว่าเราลืมหรอกเค้าก็จะคิดว่าเราขี้เกียจไม่อยากทำ เราร้องไห้อะ จะเรื่องใหญ่หรือเรื่องเล็กเราก็ร้องไห้ เค้าไม่ถามหรอกว่าเราร้องไห้ทำไม ไม่ถามหรอกว่าวันนี้เรียนเป็นไงเหนื่อยไหม ไม่ถามอะ เราไม่สนิทกับพวกเค้าเหมือนเดิมอะ เราเปลี่ยนไปตอนเด็กเราไม่ใช่แบบนี้ (คำพูดของย่า) เราอึดอัดอะ แม้แต่ญาติเราก็ไม่ออกไปเจอหน้าไม่ออกไปสวัสดีเวลาที่เค้ามาที่บ้าน ทำไมทำงี้วะ มันผิดที่เราใช่มั้ยอะ เราต้องแก้ใช่มั้ย เราอึดอัดเวลาที่ต้องอยู่กับพวกเค้า เราเหมือนเป็นคนนอกเลย ทั้งๆที่เค้าก็ตามใจเราทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ซื้อให้ เราควรทำไงดีอะ