ตั้งแต่สมัยประถม ไม่สิ อนุบาลเลยมั้ง ผมไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคนเดียว มันเป็นช่วงเวลาที่ทรหดมากที่สุด ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ทีเพื่อน ไม่ว่าจะเป็น ทำตัวตลกๆ(นิสัยจริงผม) แต่ก็ให้เพื่อนสนใจเพียงแปปเดียว แล้วก็จากไป การเรียกร้องความสนใจที่หนักที่สุดในชีวิตคือ ตอนนั้น(ป.5)ครูให้จับกลุ่มแล้วปัญหาคือ ผมเป็นเศษขยะที่ไม่มีใครสนใจ ตอนนั้นมันถึงขีดจำกัดการเก็บความทุกข์ของผมแล้ว ผมได้ทำการก้าวข้ามขีดจำกัดโดยการร้องไห้เสียงดังที่สุดในชีวิต เที่ยวด่าทุกคนในห้อง(รวมถึงครูด้วย) และเดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธ ตอนนั้นสติผมเลือนลางมากแต่พอจำเหตุการณ์คร่าวๆได้ เพื่อนทั้งห้องได้มากรูกันที่หน้าผม แล้วก็ชวนผมเข้ากลุ่มทัสที ตอนนั้นไม่ว่าทุกคนจะคิดยังไงแต่ผมมีความสุขมาก หลังจากนั้นคนในห้องก็พาผมเข้ากลุ่มเพิ่มมากขึ้น(แต่ผมก็สังเกตุได้ว่าคนที่พาเข้ากลุ่มเข้าไม่ได้ มีใจจริงที่อยากเข้ากลุ่ม) แต่ไม่เป็นไรถึงแม้เพื่อนจะไม่ค่อยอยากชวน แต่ผมก็ดีใจและมีความสุขมากที่มีคนชวนเข้ากลุ่ม หลังจากนั้นผทก็ไม่เคยทำพฤติกรรมแบบนั้นอีกเลย(เพราะไม่เคยไปถึงขีดจำกัดแบบนั้น)
แต่ถึงว่าจะมีคนให้เข้ากลุ้ม ผมก็ยังไม่มีเพื่อนสักคนอยู่ดี จิตใจผมเริ่มเหมือนหลุมดำตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ แต่ผมก็ยับยั้งชั่งใจใว้ได้ บางทีก็อยากแกล้งล้มสลบกลางห้องแต่จิตใจอีกอันก็นึกถึงผลดีผลเสีย
ที่ทำ และก็ไม่ทำ ตอนนี้อยู่ ม.ต้น มีเพื่อนมีกลุ่มแล้ว(5คน)มีเพื่อนสนิท2คน แต่ทำไมกันร่างกายผมรับรู้ว่ามีเพื่อน แต่จิตใจผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นเพื่อนเลย แล้วพร้อมจมะแสวงหาเรื่อยๆ ทั้งๆที่ร่างกายผมก็ไม่ได้เป็นคนอยากมีเพื่อนเยอะ แต่จิตใจอยากได้ความอบอุ่น/ความรักเพื่อมมาอีก ครอบครัวก็อบอุ่นดีแต่ก็รู้อยู่ว่า ช่วงเวลาใน รร. มันมีมากกว่าในบ้าน ถึงแม้จะเยียวยากับครอบครัวแล้ว มันก็ไม่พอ ถึงตอนที่ผมพิมพ์อยู่ตอนนี้ ก็จากออกไปเกาะกระแส
อยากโดนทัวลงมาก แต่ก็ยังยับยั้งใจเอาใว้ได้(ถึงบางครั้งก็ยับยั้งไม่ไหว โพสลงไปล่อตีนบ้าง) ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะหยุดหลุมดำที่ดูดกลืนทุกอย่างในจิตใจอย่างไร เพราะในชีวิตจริงก็ไม่เคยมีนักบินอวากาศคนไหนเคยไปสำรวจหลุมดำได้เลย