พี่โมบาย เวลาที่เธอยิ้ม มันช่างสดใส โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู

บทที่ 1 หน้าทอง เสียงระนาดเอกรัวนำทำนองเพลงเชิดดังก้องไปทั่วโรงละครซ้อม ตามด้วยเสียงปี่พาทย์ที่โหยหวนบาดลึก ร่างอรชรในชุดซ้อมสีขาวสะอาดตากำลังย่อเข่า จีบนิ้ว และวาดวงแขนด้วยท่วงท่าที่อ่อนช้อยแต่งามสง

ผมรู้สึกว่าเมื่อก่อนจะมีโทรศัพท์ หรือช่วงที่ได้ใช้โทรศัพท์เป็นครั้งแรกๆ ชีวิตผมดูจะสดใสเหมือนที่เด็กคนนึงควรจะมี ผมไม่เคยเครียดเรื่องเรียน เรื่องึสามสัมพันธ์ หรือเรื่องอนาคตของตัวเอง เพียงแค่ใช้ชีวิตส