เราตั้งใจว่าถ้าได้งานทำดีๆ เราจะช่วยเหลือสังคม

บ่นๆ เฉยๆ ท้อใจ
สอบงานไม่ได้สักที

ตอนนี้เป็นลูกจ้างชั่วคราวของรัฐ
เงินเดือนน้อย ความก้าวหน้าไม่มีเลยทุกด้าน

หาสอบงานใหม่ที่เงินเดือนก้าวหน้า ไม่ต้องเป็นข้าราชการก็ได้
ตั้งใจมาตลอดเลยว่าถ้าได้งานที่ดี มีรายได้มากพอ จะช่วยเหลือสังคม
เพราะเราเคยด้อยโอกาส เรารู้ว่ามันเป็นยังไง แล้วถ้าวันนึงเรามีกำลังมากพอ เราก็อยากช่วยเด็กที่ด้อยโอกาสเหมือนเราเมื่อตอนยังเด็ก
เราอยากช่วยในด้านการศึกษา เช่นให้ทุน เปิดบ้านสอนพิเศษฟรี
แต่ทุกวันนี้แค่รายได้ที่ได้กับค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายก็ไม่พอกันซะแล้ว
แล้วเราจะช่วยใครได้ ถ้าเรายังไม่แข็งแรงเลย
เมื่อก่อนเราก็ช่วยเหลือสังคมเช่น บริจาคของ ล้างห้องน้ำวัดต่างๆ ซื้อสัตว์หน้าเขียงไปปล่อย (ในบ้าน กับพ่อ แม่ เราก็ดูแล ปฏิบัติดีนะ ไม่ใช่ทำแต่นอกบ้าน)
และที่เราช่วยเหลือสังคม หรือทำบุญต่างๆ เราไม่ได้คิดเลยว่าความดีเหล่านั้นต้องมาตอบแทนเรา เราคิดแค่ว่าถ้าเราช่วยเขาให้ดีขึ้นได้ โดยที่เราก็ไม่ได้ลำบาก เราก็อยากทำ

แต่ตอนนี้เราจะช่วยใครได้ ในเมื่อบางเดือนเรายังพาตัวเองไม่รอดเลย
เราพยายามสอบงาน ทำให้ตัวเองดีขึ้น เพื่อจะได้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น และได้ช่วยเหลือคนอื่นๆ แต่เราก็ไม่ได้งานใหม่สักที ทั้งที่บางงานน่าจะได้ แต่กลับไม่ได้ ท้อใจมาก บางคนที่ร้ายกับเราเขากลับได้ดี เราที่อยู่เฉยๆ ไม่เคยคิดจะทะเลาะ สร้างศัตรูกับใคร กลับอยู่กับที่ บางทีอาจจะโดนเหยียบให้จมด้วยซ้ำ แต่เราก็ปลอบใจตัวเองว่า เราคงทำเขาก่อน ไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่ง ถึงคิดแบบนี้แต่เราก็เชื่อในความพยายามนะ หาสอบ อ่านหนังสือ ฝึกปฏิบัติเรื่อย แต่ส่วนมากมาตกตอนสัมภาษณ์เกือบทุกที 

ทั้งหมดนี้เราแค่บ่นเฉยๆ ใครที่คิดเห็นไม่ตรงกันก็อย่าว่ากันเลย เราแค่อยากระบาย