ช่วง3-4ปีเรามีอารมณ์เบื่อง่าย ท้อแท้ รู้สึกว่าตัวเราเอง

โคตรแย่เลยไม่น่าเกิดมาให้เป็นภาระคนอื่น มองโลกในแง่ลบมากกว่าปกติ และsensitiveง่ายมากอธิเช่นแค่คำพูดบางคำในหนังหรือซีรีส์ที่คนอื่นฟังแล้วมันไม่น่าจะร้องไห้ได้แต่เราฟังแล้วเราร้องไห้อะ และเรามักจะไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนเยอะๆมากเท่าไหร่ เราชอบตีตัวมาอยู่คนเดียว บางทีคิดอยากจะร้องไห้ ก็ร้อง หดหู่ในใจ ที่เราเป็นแบบนี้เพราะปัญหาครอบครัวเราล้วนๆนะคะ เมื่อก่อนเวลาเราเศร้าๆหรือมีเรื่องให้คิดในหัวเราจะหาซีรี่ย์หรือรายการวาไรตี้ดูเพื่อที่จะไม่ต้องคิดมากแต่พอมาหลังๆปลายปีที่แล้วเรามีเรื่องกดดันตัวเองเยอะมาก กดดันจากครอบครัวจากคนรอบข้าง จนเราทำร้ายตัวเองเพื่อระอารมณ์ เราต่อยตัวเองทุบตัวเองเอาเล็บกรีดแขนให้แขนถลอก และเรามีความคิดอยากตายทุก ย้ำว่าทุกวันจริงๆนะคะ เราคิดวิธีการตาย หาวิธีการตายทุกวันในหัวเราจะวนแต่เรื่องตายๆๆๆทุกวัน ภาวนาขอให้รถชน หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ต้องตื่นมาอีกแล้ว เราเคยผูกคอตัวเองจากที่เราเคยหยิบมือถือมาแล้วเราหาเครียดตอนนี้เราแทบจะไม่อยากจับมือถือเลย เราเบื่อเราไม่มีความสุขกับสิ่งที่เราเคยทำ เช่นเราเคยชอบเรียนหนังสือมากๆๆๆๆตอนนี้เราเหมือนหมดพลังกับการเรียนเราเบื่อ เรียนไม่รู้เรื่องทั้งที่เมื่องก่อนเราเรียนดีมาตลอดอ่านโจทย์ครั้งเดียวรู้เรื่องตอนนี้พออ่านโจทย์หัวเรามีแต่เรื่องอะไรไม่รู้มันคุยกันคนละเรื่องตีกันในหัว จนเราไม่สามารถจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ และเราโคตรขี้ลืมแค่เสี้ยววิเราก็ลืมแล้วว่าเราจะทำอะไร ในหัวเราจะวนแต่ความรู้สึกผิด และโทษตัวเอง ในเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้น เรายิ้มหัวเราะกับคนอื่นแต่ในใจเรามันโคตรเศร้ามันโคตรโดดเดี่ยวความรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวทั้งที่อยู่กันทั้งครอบครัว เราอยากรู้ว่าเราอยู่ในภาวะซึมเศร้าใช่ไหมคะอาการแบบนี้ (ที่เราไม่ไปหาหมอโดยตรงเราอยากทราบให้แน่ใจนิดนึงก่อนว่าเราคิดถูกไหมอะค่ะ)
แบบนี้เข้าข่ายโรคซึมเศร้าไหมคะ?