เคยกลัวความคิดถึงกันรึเปล่า?

นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขอโทษกันไว้ก่อนนะคะ เราเจอแฟนเราในเกมเกมหนึ่งค่ะ เราชอบอะไรเหมือนๆกัน เราเข้าใจกันมากๆค่ะ แต่พอผ่านไปเดือนสองเดือนมันก็เริ่มมีการทะเลาะกัน เราเป็รโรคซึมเศร้าเขาเองก็รู้ เราคิดมากหลายๆอย่างค่ะ เราชอบงี่เง่าใส่เขาตลอด ชอบคิดนู้นคิดนี้ไม่พักจนเรารู้สึกได้ว่า...เขาเริ่มเหนื่อยกับเราแล้ว บอกไว้ก่อนนะคะว่าระหว่างที่คบกันเราไม่เคยเจอกันเลยค่ะ จนกระทั่งเมื่อวันที่12ต.ค.ที่ผ่านมา เราบอกเขาว่าเราจะกลับบ้านต่างจังหวัด เราอ่ะอยากให้เขากลับด้วย แต่เขาไม่มีตังค์ค่ารถ อ่ะ...โอเคค่ะ เราก็ออกค่ารถให้ วันที่13 พวกเราก็ออกเดินทาง เราดีใจมากเลยค่ะ ดีใจมากๆที่เราได้เจอกันเป็นครั้งแรก เราอยากกอดอยากจับมือเขา แต่เหมือนเขาจะไม่ค่อยอินกับเรา55555+ เราก็อยู่กันที่บ้านเรา ตายายพ่อแม่เรากับพ่อแม่เขาก็รับรู้ว่าำวกเรามาต่างจังหวัดด้วยกัน เราพยายามมากค่ะ...เขาอยากกินอะไรเช้า เที่ยง เย็น เราทำให้กินหมดน้อยมากจะไปซื้อกินที่ร้านมากินกัน เราอยากทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเพราะเรารู้ว่านานๆทีเราจะได้เจอกัน แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ทะเลาะกันเกือบทุกวันเพราะความงี่เง่าแล้วก็ความคิดมากของเราอยู่ดี...เชื่อไหมว่า ถึงเราจะเป็นแบบนี้ เราก็ยังอยากมีเขาอยู่กับเราแบบนี้ไปนานๆ ถึงเขาจะใจร้าย...ปล่อยให้เราทำร้ายตัวเองเวลาดิ่งก็ตาม หรือตอนที่เขาไม่ง้อเราเวลาเรางอน สุดท้าย...เราก็เป็นคนเข้าไปกอดเขาอยู่ดี เพราะเรากลัวว่าจะเสียเขาไปจนวันนี้30ต.ค. เรากลับ กทม.กัน เรากลับรู้สึกเคว้งไม่อยากกลับ...ยังอยากอยู่ต่อกับเขาไปอีกเรื่อยๆ เรากลัว...เพราะเวลาเราคิดถึงเขาเราชอบร้องไห้ เราเป็นคนติดกอดค่ะ ถ้ากลับไปเราก็คงต้องกอดหมอนข้าง ตอนนี้นั่งรถอยู่...เราอยากจับมือเขาไปตลอดทาง แต่เขาหลับ เราเองก็ไม่กล้ากลัวเขาอึดอัด เรากลัวที่จะคิดถึงคนคนหนึ่ง...กลัวการไม่ได้เจอ กลัวความคิดถึงค่ะ อยากทราบว่ามีใครเคยเป็นแบบเราไหมคะ