สวัสดีค่ะ นี่เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกของเรา ผิดพลาดประการใดต้องขออภัยด้วยค่ะ และกระทู้นี้เป็นกระทู้ขอคำแนะนำกึ่งๆ ระบายความรู้สึก อาจจะเวิ่นเว้อไปบ้างนะคะ
ต้องขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย เก็บตัว แล้วก็ขี้ระแวงค่ะ คนที่เราสนิทใจด้วยในชีวิตก็มีไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือแม่กับพี่สาว
ประเด็นที่ทำให้เราต้องกระทู้มันมาจากการที่เราทะเลาะกับพี่สาว2ครั้งค่ะ ครั้งแรกเราทะเลาะกับพี่สาวเพราะว่าเราเล่นใหญ่เรื่องที่พี่สาวเท้าเหม็นค่ะ เราไม่รู้ว่าพี่สาวเซนซิทีฟกับเรื่องนี้ พอเรารู้เราก็ขอโทษนะคะ แต่ตอนนั้นเราวอแวมากไป พี่สาวก็เลยพูดสวนเรากลับมาด้วยประโยคที่เป็นเรื่องเซนซิทีฟทึ่สุดในชีวิตของเรา(และพี่สาวก็รู้อยู่แล้ว) เราเสียความรู้สึกมาก เราอยากให้พี่สาวขอโทษเรา เพราะเราเกลียดคนที่ทำผิดแล้วไม่ขอโทษมาก แต่จนถึงทุกวันนี้พี่สาวก็ไม่เคยขอโทษเลย (เราเคยถามว่าทำไมถึงไม่ขอโทษ นางบอกว่านางไม่อยากขอโทษเรา) พอเกิดเรื่อง เราเองก็โกรธพี่สาวกลับ พอแม่รู้เรื่องที่เราทะเลาะกัน แม่ก็พยายามที่จะเคลียร์ เราบอกแม่ว่าเราแค่อยากให้พี่สาวขอโทษ แล้วเราจะไม่โกรธอะไรเลย แต่แม่บอกให้เราเข้าใจพี่สาว นางก็เป็นแบบนั้นของนางอยู่แล้ว แม่เองก็โดน และแม่ก็ก็บอกให้เราอย่าใส่ใจกับพูดของพี่สาว ให้คิดว่าเป็นคนอื่น แต่แม่ก็บอกอีกว่าไม่อยากให้เราทะเลาะกัน อยากให้อยู่ด้วยกัน เป็นพี่น้องกัน
ต่อมา เหมือนว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ เราโทรไปขอโทษอีกครั้ง พี่สาวหายโกรธ แม่ก็ดีใจ แต่เรายังโกรธเลยประชดด้วยการไม่เอาผ้าไปชักให้ ( เรากับพี่สาวอยู่ด้วยกัน ส่วนผ้าที่ชักก็เป็นพวกชั้นใน ) พี่สาวเรารู้ก็โกรธเราแล้วไปบอกแม่ แล้วก็ทะเลาะกันอีกยกที่2 แม่ดุเราว่าทำไมไม่ชักผ้าให้พี่เขา เราก็บอกแม่ว่าเราเสียใจโคตรๆ กับคำพูดนั้น นางไม่ขอโทษและไม่คิดว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำ และเราเป็นโรคซึมเศร้า ( ส่วนสาเหตุของโรคก็เรื่องที่พี่สาวพูดสวนมาในวันนั้น ) เราต้องทนเห็นคนที่ทำเราเจ็บช้ำลอยหน้าลอยตาไม่แม้แต่จะรู้ผิด แม่ก็ไม่มีความพยายามที่จะต่อว่าหรือ สั่งสอนพี่สาวเลย เราโครตรู้สึกไม่เป็นธรรม และการที่เราประชด เป็นแค่วิธีการระบายความรู้สึกเดี๋ยวที่เราจะทำได้ แม่กับพี่สาวบอกว่าเราคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่คิดถึงความดีที่คนอื่นเคยทำให้เลย ( เราสับสน การที่คนอื่นทำดีกับเรามาตลอด แต่ถ้าวันนึงเขาทำผิด เราไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องความยุติธรรมเลยหรอ? ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับคำขอโทษเลยหรอ? ) เราบอกแม่ว่าแต่ขอโทษคำเดียวแล้วเราจะยอมทุกอย่าง แม่หันไปถามว่าจะขอโทษเรามั้ย และนางก็บอกว่าไม่ แล้วก็หันมาบอกว่าทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเรายอมจบ เรื่องก็เลยจบไปทั้งอย่างนั้น
เราเล่าเรื่องทั้งหมดไปแล้ว เรื่องที่เราอยากปรึกษาคือ เรารู้สึกเหมือนเรากำลังถูกgaslightจากแม่และพี่สาว เราคิดว่าเราถูก แต่เรารู้สึกเหมือนว่าเราผิด รู้สึกเหมือนตัวเองแกล้งทำเป็นเเหยื่อ แล้วปัดความผิดให้สองคนนั้น ใครถูกใครผิดกับแน่ แล้วเป็นเราที่เป็นตัวปัญหารึเปล่า เราอยากได้มุมมองจากคนที่อยู่นอกสมการนี้ ถ้าเราผิดจริงเราจะได้แก้ แต่ถ้าไม่เราจะได้รู้ว่าเราควรจะจัดระเบียบความคิดความรู้สึกยังไง ขอคำแนะนำทีค่ะ
ทะเลาะกับพี่สาวและแม่ รู้สึกเหมือนโดนGaslight เราคิดไปเองรึเปล่าคะ?
ต้องขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อาย เก็บตัว แล้วก็ขี้ระแวงค่ะ คนที่เราสนิทใจด้วยในชีวิตก็มีไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือแม่กับพี่สาว
ประเด็นที่ทำให้เราต้องกระทู้มันมาจากการที่เราทะเลาะกับพี่สาว2ครั้งค่ะ ครั้งแรกเราทะเลาะกับพี่สาวเพราะว่าเราเล่นใหญ่เรื่องที่พี่สาวเท้าเหม็นค่ะ เราไม่รู้ว่าพี่สาวเซนซิทีฟกับเรื่องนี้ พอเรารู้เราก็ขอโทษนะคะ แต่ตอนนั้นเราวอแวมากไป พี่สาวก็เลยพูดสวนเรากลับมาด้วยประโยคที่เป็นเรื่องเซนซิทีฟทึ่สุดในชีวิตของเรา(และพี่สาวก็รู้อยู่แล้ว) เราเสียความรู้สึกมาก เราอยากให้พี่สาวขอโทษเรา เพราะเราเกลียดคนที่ทำผิดแล้วไม่ขอโทษมาก แต่จนถึงทุกวันนี้พี่สาวก็ไม่เคยขอโทษเลย (เราเคยถามว่าทำไมถึงไม่ขอโทษ นางบอกว่านางไม่อยากขอโทษเรา) พอเกิดเรื่อง เราเองก็โกรธพี่สาวกลับ พอแม่รู้เรื่องที่เราทะเลาะกัน แม่ก็พยายามที่จะเคลียร์ เราบอกแม่ว่าเราแค่อยากให้พี่สาวขอโทษ แล้วเราจะไม่โกรธอะไรเลย แต่แม่บอกให้เราเข้าใจพี่สาว นางก็เป็นแบบนั้นของนางอยู่แล้ว แม่เองก็โดน และแม่ก็ก็บอกให้เราอย่าใส่ใจกับพูดของพี่สาว ให้คิดว่าเป็นคนอื่น แต่แม่ก็บอกอีกว่าไม่อยากให้เราทะเลาะกัน อยากให้อยู่ด้วยกัน เป็นพี่น้องกัน
ต่อมา เหมือนว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ เราโทรไปขอโทษอีกครั้ง พี่สาวหายโกรธ แม่ก็ดีใจ แต่เรายังโกรธเลยประชดด้วยการไม่เอาผ้าไปชักให้ ( เรากับพี่สาวอยู่ด้วยกัน ส่วนผ้าที่ชักก็เป็นพวกชั้นใน ) พี่สาวเรารู้ก็โกรธเราแล้วไปบอกแม่ แล้วก็ทะเลาะกันอีกยกที่2 แม่ดุเราว่าทำไมไม่ชักผ้าให้พี่เขา เราก็บอกแม่ว่าเราเสียใจโคตรๆ กับคำพูดนั้น นางไม่ขอโทษและไม่คิดว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำ และเราเป็นโรคซึมเศร้า ( ส่วนสาเหตุของโรคก็เรื่องที่พี่สาวพูดสวนมาในวันนั้น ) เราต้องทนเห็นคนที่ทำเราเจ็บช้ำลอยหน้าลอยตาไม่แม้แต่จะรู้ผิด แม่ก็ไม่มีความพยายามที่จะต่อว่าหรือ สั่งสอนพี่สาวเลย เราโครตรู้สึกไม่เป็นธรรม และการที่เราประชด เป็นแค่วิธีการระบายความรู้สึกเดี๋ยวที่เราจะทำได้ แม่กับพี่สาวบอกว่าเราคิดถึงแต่ตัวเอง ไม่คิดถึงความดีที่คนอื่นเคยทำให้เลย ( เราสับสน การที่คนอื่นทำดีกับเรามาตลอด แต่ถ้าวันนึงเขาทำผิด เราไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องความยุติธรรมเลยหรอ? ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับคำขอโทษเลยหรอ? ) เราบอกแม่ว่าแต่ขอโทษคำเดียวแล้วเราจะยอมทุกอย่าง แม่หันไปถามว่าจะขอโทษเรามั้ย และนางก็บอกว่าไม่ แล้วก็หันมาบอกว่าทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายเรายอมจบ เรื่องก็เลยจบไปทั้งอย่างนั้น
เราเล่าเรื่องทั้งหมดไปแล้ว เรื่องที่เราอยากปรึกษาคือ เรารู้สึกเหมือนเรากำลังถูกgaslightจากแม่และพี่สาว เราคิดว่าเราถูก แต่เรารู้สึกเหมือนว่าเราผิด รู้สึกเหมือนตัวเองแกล้งทำเป็นเเหยื่อ แล้วปัดความผิดให้สองคนนั้น ใครถูกใครผิดกับแน่ แล้วเป็นเราที่เป็นตัวปัญหารึเปล่า เราอยากได้มุมมองจากคนที่อยู่นอกสมการนี้ ถ้าเราผิดจริงเราจะได้แก้ แต่ถ้าไม่เราจะได้รู้ว่าเราควรจะจัดระเบียบความคิดความรู้สึกยังไง ขอคำแนะนำทีค่ะ