สวัสดีค่ะ ตามหัวข้อเลย คือนางเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของเรา แล้วเราไม่ได้ไปโรงเรียนมา2วัน เพราะเราป่วยหนักมาก แล้วพอมาโรงเรียนอีกที นางก็ทำเหมือนเราไม่ได้อยู่โลกเดียวกับนาง คุยด้วยก็เมิน ถามคำตอบคำ สายตาที่นางมองมาดูรังเกียจ เกลียดชัง ทำเหมือนเราเป็นตัวอะไรไม่รู้คือเราไม่ได้คิดไปเองแต่มันมองออกนะ แต่กับเพื่อนคนอื่นนางก็ยิ้มแย้มปกติดี เวลาเรานั่งหรือทำงานด้วยก็ทำกะนางตลอดแต่วันนี้นางหาที่นั่งโดยไม่มองมาที่เราเลย แต่สุดท้ายก็ต้องนั่งกะเราเพราะไม่มีที่แล้ว วันนี้ได้คุยกะนางแค่ประโยคเดียวเอง ปกติตัวจะติดกันตลอดแต่วันนี้คือนางห่างเหิน เราเลยแยกตัวออกมาทำเป็นไม่สนใจทำให้มันปกตเหมือนทุกวัน เราก็ไม่รู้ว่านางเป็นอะไร นางเป็นเพื่อนคนแรกในชั้นม.1ตอนนี้ม.2แล้ว เราหนักใจมากจริงๆ ไม่รู้ควรทำเป็นไม่สนใจหรือทำยังไงดี ปกตินางก็ชอบใส่อารมณ์กับเราเป็นปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้นางไม่ใส่อารมณ์ ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยนอกจากความรำคาญที่มองออกชัดเจน ปกติเราจะขาดนางไม่ได้จะเดินไปด้วยกันตลอด ไปซื้อน้ำ เดินไปนู่นนี่ก็เดอนตามติดเหมือนปาท่องโก๋ แต่วันนี้เหมือนปาท่องโก๋ที่โดนแยกแล้วปาไปคนละทางกันอ่ะ(เข้าใจมั้ย) เราทำอะไรไม่ถูกเลยไม่กล้าสบตา ไม่กล้าคุยด้วย เรามีเพื่อนเป็นกลุ่มนะแต่ปกติจะอยู่กะนางส่วนใหญ่แต่วันนี้เรากลับอยู่กะเพื่อนในกลุ่มทั้งวัน คำถามก็คือควรทำไงต่อ รอนางหายอาการแบบนี้หรือทำอะไรดี เราก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้นางนะ
เพื่อนสนิททำเหมือนเราไร้ตัวตน