หนีออกจากบ้าน

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราจะมาเล่าประสบการณ์หนีออกจากบ้านของเรา ตอนนั้นเราอายุ14 เราเป็นเด็กบ้านนอก วันนั้นแม่เราด่าเราใช้คําขู่ให้เรากลัว วันนั้นเราเสียใจมาก ตอนที่อยู่บ้านเราโดนด่าโดนตีแบบรุนแรงตลอด รุนแรงสุดๆเป็นแผลในใจเราคือ แม่เราตีเราเลือดกบปาก ตอนนั้นเราก็ทนแต่เรานึกกลับไปเรานํ้าตาไหลตลอด พอวันนั้นเราตัดสินใจเดินออกมา มีคนเดียวที่รั้งเราไว้คือพ่อเรา พ่อเราพยายามดึงเราไว้แต่แม่เราโหดเกินกว่าพ่อพ่อเราเลยปล่อยเรา ตอนนั้นเวลาประมาณ18:00เรานั่งรถไปบขส.เราตัดสินใจลงกรุงเทพทั้งวันนั้น ตอนนั่งรถคือเราร้องไห้ตลอดทาง คือตอนนั้นเรามีตังค์ประมาณ3000กว่า ตอนนั้นเรามีแฟนแล้วค่ะนางโอนตังค์ให้เราก็ให้แม่คนละครึ่งตลอดที่นางโอนมาให้ แต่แม่เราไม่รู้ว่าใครโอนมาให้ มาต่อค่ะ พอเราถึงกรุงเทพตอนนั้นคนเดียวที่เราเหลือคือแฟนค่ะเราเลยนั่งรถต่อไปหาแฟน ตัดสินใจไม่ติดต่อกลับครอบครัว พอเราเจอแฟนเรารู้เลยว่าเราปลอดภัยแล้ว แฟนเรานางก็ปลอบใจเรามาตลอด เราอยู่กับนางหางานทํา พอเราเวลาเรานั่งย้อนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราเสียใจค่ะ แต่สิ่งเดียวที่เราห่วงคือพ่อเราค่ะ เราไม่ห่วงแม่หรือแม่แต่จะคิดถึง เราห่วงแต่พ่อ พ่อคือที่สุดในชีวิตเราค่ะ 🙏😔