คือแบบว่าเรามีเพื่อนสนิทอยู่หลายคน ละมีคน1ที่เป็นโรคซึมเศร้า นางเครียดถึงขั้นกรีดข้อมือ นางเป็นผู้ป่วยที่ต้องผ่าตัดกระดูกสันหลัง ด้วยความที่เราสนิทกับนางที่สุด เวลามีอะไรนางจึงจะมาปรึกษาเรา เรื่องของนางนี้ดังไปทั่งโรงเรียน มีแต่คนมาให้กำลังใจนาง ตอนนั้นเราก็ดีใจที่เห็นนางหายเครียด แต่พอหลังๆนางเริ่มมีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป นางมักจะทำตัวเกินหน้าเกินตาเสมอ เวลามีอะไรนางจะเสนอหน้าทุกที คนที่เราสนิทด้วยนางก็พยายามทำตัวเด่นให้เขาสนใจ เกือบจะทุกเวลาที่นางจะเรียกร้องความสนใจ นางมักจะทำตัวเหมือนเจ็บทรมานอยู่เสมอ อันนี้เราเข้าใจแต่พอหวังดีบอกให้ไปนอนนางก็จะบอกไม่ไปบอกว่าตัวเองไหวแต่พอถึงเวลาเรียนก็จะร้องโอดโอยบอกเจ็บหลัง ตอนนั้นเราก็หมั่นไส้นางนะ แต่ก็ต้องหักห้ามใจไม่ให้คิดไม่ดีกับนาง มีครั้ง1เราแอบชอบผชคน1จึงไปบอกนาง นางก็แบนางก็แบบแซวเรา แต่พอหลังจากที่บอกได้ไม่นาน นางก็เข้าไปตีสนิทผชคนนั้น เวลามีเรื่องอะไรก็จะปรึกษาคนนั้นตลอด แทบจะไม่มาหาเรา แม้แต่เรื่องเล็กๆเราถาม นางไม่ตอบแต่ชอบไปปรึกษาคนที่เราชอบแทน แล้วช่วงนี้เราครียดไม่ว่าจะเป็นเรื่องเกรด เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องคนที่ชอบ เรามีเพื่อนสนิทอีกคน(ขอเรียกว่าเพื่อน2)เราไปเล่าปัญหาให้นางฟัง เรื่องที่เราเริ่มกรีดข้อมือแล้ว นางก็ตั้งก็ตั้งใจฟังแล้วยังเข้าใจเรา แต่พอเพื่อนคน1มาเห็นข้อมือที่เรากรีด แทนที่นางจะเป็นห่วงเราแต่นางกลับบอกว่าเราไม่ใช่เพื่อนสนิทเราสักหน่อย จะกรีดทำไม ปัญหาก็แค่นิดเดียว คือแบบถ้าเราเป็นเพื่อนสนิทคนนั้นทุกคนคงจะเป็นห่วงเรา.. ตอนนี้เราไม่เหลือใครแล้วนอกจากเพื่อนคนที่2 เราควรทำไงต่อดี ทุกคนเห็นว่าเราไม่ได้เป็นเหมือนเพื่อนสนิทเรา กรีดไปก็ว่าเราโง่ ทำเหมือนเราไม่เคยมีปัญหา... ปล.ตอนนี้เราก็ยังแอบกรีดข้อมือต่อไปเพราะมันช่วยเราผ่อนคลายได้เยอะ
ทุกคนรักเพื่อนมากกว่าเรา..