ฉัน ตอนนี้ อายุ18ปี  วันนี้จะมาเล่าเรื่องราว ของฉันช่วง ที่ฉันอายุ 16-18
ช่วงอายุ16 ฉันเรียนอยู่ ม.4 โรงเรียนแห่งหนึ่งใน จ.กำแพงเพชร ฉันเครียดมาก ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว เรื่องเงิน ฉันตั้งใจเรียนมาก จนวันหนึ่งฉันป่วยหนัก ไม่มีใครพาฉันไปหาหมอ ทุกคนเอาแต่ทำงาน ฉันต้องขาดโรงเรียนไปหายวัน เป็นอาทิตย์ โทรไปลากับที่ปรึกษา แต่ดูเหมือนจะเช็คขาดทุกคราบ ทุกวัน จนเวลาก่อนสอบกลางภาคมาถึง ฉันได้รู้ว่าตัวเองติด มส. 2วิชา  ฉันงงมาก ทั้งๆที่ 2วิชานี้ฉันแทบไม่ได้ขาดเลย แต่ก็ไม่เอะใจเรียน เข้าไปขอเเก้ ก่อนสอบ ครูดันไม่ให้แก้ ฉันเครียดมาก กดดันมาก ฉันไม่เคยติดอะไรเลยตั้งแต่เรียนมา จนทำให้ฉันอยากออกจากโรงเรียน แล้วพอวันสอบมาถึง มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันได้ออกจากโรงเรียงนั้น ทุกคนในบ้าน ก็ไม่สนใจฉันอยู่แล้ว เพราะเค้าไม่ได้ส่งฉันเรียนไง ชีวิตเที่ยวเต่ หมกหมุนอยู่แต่ในห้อง ใช้ชีวิตแบบหน้าเบื่อทุกวัน จน อายุ 17 ฉันตัดสิ้นใจ ไปสมัครเรียนที่ กศน. ตำบล แห่งหนึ่ง ฉันตั้งใจเรียนมาก จริงๆ ก่อนมากศน. ฉันไปเรียน วิทยาลัยเทคนิคมาก่อนแหละ แต่มันไปไม่รอดเพราะเรื่องเงินอีกตามเลย แต่ไม่มีไรมากหรอก ขอข้ามตรงนี้ไป ตั่งแต่ฉันมาเรียนกศน. ฉันก็คิดถึงอนาคต ที่ฉันจะต้องไปเรียนต่อ ฉันอยากเลยต่อ ให้จบ ปวส. แต่ก็ติดที่เงินอยู่ดี ฉันหางานทำตั้งแต่ อายุ 17 จนตอนนี้ ฉัน อายุ 18 และใกล้เรียนจบ ม.6 กศน.แล้ว เหลือเเค่ไม่กี่เดือน งานที่ไหนก็ไม่รับ เด็กอายุ 18 อย่างฉันเลยเซเว่น พนักงานก็เต็มไปหมด ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ ฉันหมดหนทางมาก มันมืดมิดไปหมด ฉันไม่มีทางออกให้ตัวเองเลย ฉันอยากเรียนจบสูงๆ เพื่อที่ฉันจะดูแลพ่อ ที่คอยส่งเงินให้ใช้ทุกเดือน ไม่ได้มากไรหรอก 2000/เดือน ถึงมันจะไม่พอเรียน แต่ฉันก็อยากตอบแทนพ่อมาก ฉันอยากเรียนต่อ ปวส. โดยที่ไม่ขอเงินพ่อเพิ่ม ฉันอยากเอาใบ จบ ปวส. ไปให้พ่อ แต่ฉันคงหมดหนทางแล้ว ฉันคงทำให้พ่อผิดหวัง ถึงพ่อจะอยู่ใกล้จากฉัน แต่ฉันก็ไม่เคยหยุดคิดถึงพ่อเลย ทุกวันนี้ฉันตั้งใจเรียนเพื่อพ่อมาตลอด แต่ทำไงได้ ฉันหมดหนทางแล้วจริงๆ ฉันเหนื่อย ฉันท้อมาก กับการอาหาร ที่หมู่บ้านชนบทแบบนี้ ในเมืองถ้าฉันเข้าไปหางาน ฉันก็คงต้อง ไปอยู่ที่นั้น เช่าห้องอยู่ แล้วอีกอย่าง เงินเราก้แทบไม่พอกินพอใช้อยู่แล้ว รถก็จะพังไม่พัง เห้อ ไปไหนได้ไม่ไกลเลย ฉันอาศัยอยู่บ้านตา ซึ่งมี ตายาย แม่ น้อง น้า ฉันอยู่ แต่ทุกคนเค้าก้ เห็นฉันมีประโยชน์แค่ตอนฉันมีเงินแค่นั้น ทุกคนทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูกหลาน พอฉันหมดเงิน ฉันก็ต้องอยู่แบบอดอยาก พอฉันมีเงินทุกคนก็จะให้ฉันซื้อของกิน ของใช้ บ้างครั้งก็ขอฉัน ทั้งๆที่ทุกคนก็มีเงินกัน พอฉันขอกับว่าฉัน แล้วบอกไม่มีตลอด ฉันเหนื่อยมาก ฝันที่ฉันจะทำให้พ่อ ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องงาน ที่ฉันจะไม่ทำให้พ่อเหนื่อย ฉันก็ทำมันไม่ได้ ฉันไม่สมควรอยู่อีกต่อไป😭 ชีวิตฉันมันไม่มีไรดีเลยจิงๆ