เราเป็นคนต่างจังหวัดนะคะ เคยผ่านการทำงานมาแล้ว 2 ที่ค่ะ มีประสบการณ์ 4 ปี
เราถูกเลิกจ้างในงานที่ 2 โดยทำหน้าที่ประสานงานด้านเอกสาร ประสานงานผู้คน ติดต่อผู้คน ทำสรุปงานต่างๆ พอเราทำได้ 1 ปี 3 เดือน ผู้จัดการก็เรียกเราไปแล้วเลิกจ้างเรา สาเหตุหลักๆคือ คุณสมบัติเราไม่ตรงกับตำแหน่งงานที่ทำ บอกว่าเราเหมาะกับงานที่ต้องทำซ้ำๆเดิมๆมากกว่าการทำงานหลายๆด้านแบบนี้ บอกว่าเราไม่แอ็คทีฟ เฉื่อยๆ ไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้ เขาแจ้งล่วงหน้าเรา 1 เดือน ตอนนั้นเราเครียดมาก เพราะบริษัทจะชดเชยให้แค่ 1 เดือนเท่านั้น เขาให้เราเซ็นเอกสารว่าจะไม่ไปฟ้องร้องทีหลัง ตอนนั้นเราอยากจบ ไม่อยากสานต่อ เลยเซ็นเอกสารไป แต่มีเงื่อนไขที่เขาจะจ่ายค่าชดเชยคือ เราต้องทำงานชิ้นสุดท้ายที่ค้างให้เสร็จ ตอนนั้นเราต้องรับผิดชอบทำงานชิ้นนี้ให้เขา แม้จะล่วงเลยกำหนดวันพ้นสภาพเป็นพนักงานมาแล้ว 1 อาทิตย์ เขาอ้างจะไม่จ่ายค่าชดเชยถ้าทำงานไม่เสร็จ ในตอนนั้นเราเครียดมาก กดดัน ไม่ได้นอน ไม่ได้กินข้าว มา3วัน เพื่อทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จ และมันตันไปหมดเลยค่ะ ไม่ได้เตรียมใจไว้เลย ไม่ได้หางานใหม่ด้วย ตอนนั้นคิดมากทุกวันเอาคำพูดพี่เค้ามาคิดตลอดเวลา ขาดความมั่นใจในตัวเอง พอหลังจากที่ส่งงานเสร็จทุกอย่าง ก็ตัดสินใจบวชโกนหัวเลยค่ะ ไปอยู่วัด 2 เดือน พอจิตใจสงบแล้วก็สึกออกมาช่วงปลายปี คิดว่าช่วงต้นปีจะเริ่มหางานใหม่และหาสอบราชการค่ะ จนมาได้ทำงานฟรีแลนซ์เกี่ยวกับจัดอบรม จ้างเป็นรายวัน ไม่ได้ทำทุกวัน คิดว่าอย่างน้อยก็มีรายได้ ระหว่างนั้นก็หาสอบราชการหางานประจำไปด้วย จนทำฟรีแลนซ์อยู่ 3 เดือน ถึงมีนา 63 ก็ยังไม่ได้งานประจำ และสอบราชการไม่ติดเลย แล้วก็มาเจอโควิด ช่วงโควิดทำให้ต้องงดจัดกิจกรรม ทำให้ว่างงานอยู่บ้านเฉยๆตั้งแต่ต้นเดือนมีนา ยังดีที่มีรายได้จากการขายของออนไลน์บ้าง
ถ้านับตั้งแต่ออกงานเดิม จนถึงตอนนี้ เราตกงานมา 1 ปี 2 เดือนแล้ว เมื่อเดือนสิงหาเดินทางต่างจังหวัดได้ ก็ตัดสินใจออกจากเซฟโซนตัวเอง หาสมัครเดินทางเข้ามาหางานกรุงเทพ เพราะคิดว่ามีงานเยอะ หลากหลาย แต่เข้ามาพักกับเพื่อนเพื่อสัมภาษงาน 2 เดือนยังไม่ได้งานเลยค่ะ มีเรียกไปสัมภาษ 3-4 ที่ ไปสัมภาษณ์งานที่ไหนก็ไม่มีใครรับเลย คือจะกลับบ้านแล้วรอเรียกแล้วขึ้นมากรุงเทพก็ไม่มีค่าใช้จ่ายไปๆมาๆ เลยต้องอาศัยเพื่อนพักไปก่อนค่ะ ตอนนี้รู้ตัวเองว่าเป็นคนขาดความมั่นใจมาก ท้อแท้และเบื่อหน่ายมากค่ะ ความรู้สึกมันแย่มากๆเลยค่ะ เงินเก็บก็จะหมดแล้ว
ยิ่งเวลาเห็นเพื่อนหลายคนที่รู้จัก มีการมีงานทำ ซื้อรถ มีบ้าน ชีวิตก้าวหน้ากันไปหลายคน ส่วนตัวเรายังไม่เริ่มไปไหนเลย
ยิ่งนานวันเข้าความมั่นใจยิ่งลดลง จนทุกวันนี้ไม่กล้าไปเจอผู้คน เห็นคนรู้จักทักมาทำงานอะไรที่ไหน ก็ไม่อยากตอบเลยค่ะ ไม่อยากเจอใครที่รู้จักเลยค่ะ
ใครที่มีช่วงเวลาแบบนี้บ้างไหมค่ะ เราจะทำยังไงดี จะอยู่กรุงเทพเพื่อสมัครงานและรอสัมภาษ หรือกลับไปต่างจังหวัดดีค่ะ จริงๆเราอยากทำราชการ แต่สอบไม่ติดสักที
มีใครตกงานช่วงโควิดบ้าง แถมตกงานเกิน 1 ปี ด้วย หมดกำลังใจอย่างหนัก
เราถูกเลิกจ้างในงานที่ 2 โดยทำหน้าที่ประสานงานด้านเอกสาร ประสานงานผู้คน ติดต่อผู้คน ทำสรุปงานต่างๆ พอเราทำได้ 1 ปี 3 เดือน ผู้จัดการก็เรียกเราไปแล้วเลิกจ้างเรา สาเหตุหลักๆคือ คุณสมบัติเราไม่ตรงกับตำแหน่งงานที่ทำ บอกว่าเราเหมาะกับงานที่ต้องทำซ้ำๆเดิมๆมากกว่าการทำงานหลายๆด้านแบบนี้ บอกว่าเราไม่แอ็คทีฟ เฉื่อยๆ ไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้ เขาแจ้งล่วงหน้าเรา 1 เดือน ตอนนั้นเราเครียดมาก เพราะบริษัทจะชดเชยให้แค่ 1 เดือนเท่านั้น เขาให้เราเซ็นเอกสารว่าจะไม่ไปฟ้องร้องทีหลัง ตอนนั้นเราอยากจบ ไม่อยากสานต่อ เลยเซ็นเอกสารไป แต่มีเงื่อนไขที่เขาจะจ่ายค่าชดเชยคือ เราต้องทำงานชิ้นสุดท้ายที่ค้างให้เสร็จ ตอนนั้นเราต้องรับผิดชอบทำงานชิ้นนี้ให้เขา แม้จะล่วงเลยกำหนดวันพ้นสภาพเป็นพนักงานมาแล้ว 1 อาทิตย์ เขาอ้างจะไม่จ่ายค่าชดเชยถ้าทำงานไม่เสร็จ ในตอนนั้นเราเครียดมาก กดดัน ไม่ได้นอน ไม่ได้กินข้าว มา3วัน เพื่อทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จ และมันตันไปหมดเลยค่ะ ไม่ได้เตรียมใจไว้เลย ไม่ได้หางานใหม่ด้วย ตอนนั้นคิดมากทุกวันเอาคำพูดพี่เค้ามาคิดตลอดเวลา ขาดความมั่นใจในตัวเอง พอหลังจากที่ส่งงานเสร็จทุกอย่าง ก็ตัดสินใจบวชโกนหัวเลยค่ะ ไปอยู่วัด 2 เดือน พอจิตใจสงบแล้วก็สึกออกมาช่วงปลายปี คิดว่าช่วงต้นปีจะเริ่มหางานใหม่และหาสอบราชการค่ะ จนมาได้ทำงานฟรีแลนซ์เกี่ยวกับจัดอบรม จ้างเป็นรายวัน ไม่ได้ทำทุกวัน คิดว่าอย่างน้อยก็มีรายได้ ระหว่างนั้นก็หาสอบราชการหางานประจำไปด้วย จนทำฟรีแลนซ์อยู่ 3 เดือน ถึงมีนา 63 ก็ยังไม่ได้งานประจำ และสอบราชการไม่ติดเลย แล้วก็มาเจอโควิด ช่วงโควิดทำให้ต้องงดจัดกิจกรรม ทำให้ว่างงานอยู่บ้านเฉยๆตั้งแต่ต้นเดือนมีนา ยังดีที่มีรายได้จากการขายของออนไลน์บ้าง
ถ้านับตั้งแต่ออกงานเดิม จนถึงตอนนี้ เราตกงานมา 1 ปี 2 เดือนแล้ว เมื่อเดือนสิงหาเดินทางต่างจังหวัดได้ ก็ตัดสินใจออกจากเซฟโซนตัวเอง หาสมัครเดินทางเข้ามาหางานกรุงเทพ เพราะคิดว่ามีงานเยอะ หลากหลาย แต่เข้ามาพักกับเพื่อนเพื่อสัมภาษงาน 2 เดือนยังไม่ได้งานเลยค่ะ มีเรียกไปสัมภาษ 3-4 ที่ ไปสัมภาษณ์งานที่ไหนก็ไม่มีใครรับเลย คือจะกลับบ้านแล้วรอเรียกแล้วขึ้นมากรุงเทพก็ไม่มีค่าใช้จ่ายไปๆมาๆ เลยต้องอาศัยเพื่อนพักไปก่อนค่ะ ตอนนี้รู้ตัวเองว่าเป็นคนขาดความมั่นใจมาก ท้อแท้และเบื่อหน่ายมากค่ะ ความรู้สึกมันแย่มากๆเลยค่ะ เงินเก็บก็จะหมดแล้ว
ยิ่งเวลาเห็นเพื่อนหลายคนที่รู้จัก มีการมีงานทำ ซื้อรถ มีบ้าน ชีวิตก้าวหน้ากันไปหลายคน ส่วนตัวเรายังไม่เริ่มไปไหนเลย
ยิ่งนานวันเข้าความมั่นใจยิ่งลดลง จนทุกวันนี้ไม่กล้าไปเจอผู้คน เห็นคนรู้จักทักมาทำงานอะไรที่ไหน ก็ไม่อยากตอบเลยค่ะ ไม่อยากเจอใครที่รู้จักเลยค่ะ
ใครที่มีช่วงเวลาแบบนี้บ้างไหมค่ะ เราจะทำยังไงดี จะอยู่กรุงเทพเพื่อสมัครงานและรอสัมภาษ หรือกลับไปต่างจังหวัดดีค่ะ จริงๆเราอยากทำราชการ แต่สอบไม่ติดสักที