คือเราอยากจะพูดหน่อยนะคะ
คือท้อมากๆเลย เรื่องคือมีอยู่ว่า คุณแม่เราบอกให้เราเรียนที่นี่ เราก็พยายามที่จะมาเรียนที่นี่ จะในที่สุดก็เข้าร.ร.ได้ พอเราจะขอไปทำงานกับเพื่อน คุณแม่ก็ไม่ให้ไป ช่วงสอบ เราก็พยายามอ่านหนังสือ คือเราก็เกรดระดับปานกลาง แต่ด้วยความที่ไม่ถนัดเลข ก็เลยตกบ่อย เรียนยังไงก็ไม่เข้าใจ ก็เลยค่อนข้างท้อ สอบเสร็จ เราก็อยากจะพักบ้าง ก่อนหน้านี้ก็อ่านหนังสือทุกวัน สอบเสร็จเราก็อยากคลายเครียด ก็เล่นบ้าง พักบ้าง
คุณแม่ก็บอกว่าเรียนไม่ค่อยได้ทำไมไม่ตั้งใจให้มากกว่านี้ เราจะเล่นก็ไม่ได้ พักก็ไม่ได้ ต้องอ่านหนังสือแทบทั้งวัน โดยเฉพาะช่วงก่อนสอบเข้ายิ่งหนักเข้าไปอีก ใกล้ๆม.ปลาย คุณแม่ก็บอกให้เข้าร.ร.นี้ให้ได้ ไม่เก่งจริงยังไงก็เข้าไม่ได้ คิดว่าจะไหวหรอ ตัวเราก็ไม่ได้อยากเข้า จริงๆตอนแรกอยากเรียนที่เดิมด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องมาสอบ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบร.ร.นี้ แต่ก็แค่คิดถึงเพื่อนที่ร.ร.เก่ามากกว่า แต่ก็ไม่กล้าบอกคุณแม่
อยู่ร.ร.นี้แล้ว แทบไม่มีเพื่อนสนิท เพราะเราก็เป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆก็ไม่ค่อยมีใครเข้าหาก่อนเหมือนเพื่อนอีกคน เราก็เหนื่อย แล้วก็ท้อมากๆ เราก็ไม่ได้ทำคะแนนแย่อะไร อยู่ในระดับกลางๆ แต่คุณแม่ก็คาดหวังว่าให้เป็นที่หนึ่งเหมือนตอนประถม เพราะตอนนั้นเราก็อยู่มัธยมต้น แล้วตอนแรกเราก็เรียนเก่งมากๆ คุณแม่ก็คาดหวังให้ได้ที่หนึ่งทุกรอบ ที่สอง ที่สามก็บอกว่าอันดับตก เมื่อก่อนที่เคยสัญญาว่าได้ที่หนึ่งจะไปเที่ยวด้วยกันก็เหมือนจะลืมไปแล้ว
พอเราได้ที่หนึ่ง คุณพ่อ คุณแม่ก็บอกว่าได้ที่หนึ่งร.ร.นี้ยังไม่พอ ได้แค่นี้ไปร.ร.ไม่ได้หรอก ตอนนั้นคือเรารู้สึกแย่มาก ทั้งที่เราพยายามมากขนาดนี้ คำชมสักคำก็ไม่มี พอเราขึ้นมัธยม สอบเข้าร.ร.ที่คุณแม่อยากให้เข้า อันดับเราก็กลางๆ เราก็ตกแค่คณิตเสริม แต่คะแนนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่คุณแม่ก็บอกว่าทำไใแค่นี้ทำไม่ได้แล้วไม่เห็นตั้งใจเลย ทั้งที่วิชาที่เราถนัด ที่เราชอบคุณแม่ก็แทบจะไม่สนับสนุนแล้วก็ไม่ค่อยพูดถึง (เราชอบวาดรูปมากๆ แต่ที่บ้านบังคับให้เน้นวิชาการ เลยได้แต่วาดนิดๆหน่อยๆ) อาจจะมีชมบ้าง ดีกับเราอยู่ แต่เราก็เครียดเหมือนกัน
บางครั้งเราก็คิดว่าชีวิตก็ชีวิตของเรา ทำไมเราไม่ได้เลือกอะไรเลย แต่เราก็ไม่ได้โกรธคุณแม่นะ ก็เข้าใจว่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเรา แต่ว่า เราก็อยากจะเลือกอนาคตของตัวเองบ้างแค่นั้นเอง
เอาจริงๆตอนแรกเราก็เลือกเรียนห้องพิเศษวิทย์-คณิต เพราะอยากจะสอบหมอให้ได้ ให้คุณพ่อกับคุณแม่ภูมิใจ แต่ตอนแรกคุณแม่เลือกห้องอีพีให้เรา แล้วเราอยากเปลี่ยน พอเปลี่ยนแล้วเราทำไม่ได้ คุณแม่ก็บอกว่าทำไมไม่เลือกห้องเดิม ไม่งั้นก็ได้ไปแล้ว (เพราะเราถนัดอังกฤษอยู่ประมาณนึง) เราก็เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ T T
ปล. อยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีคะ ควรทำตามที่คุณแม่เลือกให้เค้าสบายใจมั้ย หรือเราควรทำสิ่งที่เราคิดว่าเราทำได้ดีจริงๆแล้วมีความสุขดีคะ?
ขอคำแนะนำหน่อยค่า
คือท้อมากๆเลย เรื่องคือมีอยู่ว่า คุณแม่เราบอกให้เราเรียนที่นี่ เราก็พยายามที่จะมาเรียนที่นี่ จะในที่สุดก็เข้าร.ร.ได้ พอเราจะขอไปทำงานกับเพื่อน คุณแม่ก็ไม่ให้ไป ช่วงสอบ เราก็พยายามอ่านหนังสือ คือเราก็เกรดระดับปานกลาง แต่ด้วยความที่ไม่ถนัดเลข ก็เลยตกบ่อย เรียนยังไงก็ไม่เข้าใจ ก็เลยค่อนข้างท้อ สอบเสร็จ เราก็อยากจะพักบ้าง ก่อนหน้านี้ก็อ่านหนังสือทุกวัน สอบเสร็จเราก็อยากคลายเครียด ก็เล่นบ้าง พักบ้าง
คุณแม่ก็บอกว่าเรียนไม่ค่อยได้ทำไมไม่ตั้งใจให้มากกว่านี้ เราจะเล่นก็ไม่ได้ พักก็ไม่ได้ ต้องอ่านหนังสือแทบทั้งวัน โดยเฉพาะช่วงก่อนสอบเข้ายิ่งหนักเข้าไปอีก ใกล้ๆม.ปลาย คุณแม่ก็บอกให้เข้าร.ร.นี้ให้ได้ ไม่เก่งจริงยังไงก็เข้าไม่ได้ คิดว่าจะไหวหรอ ตัวเราก็ไม่ได้อยากเข้า จริงๆตอนแรกอยากเรียนที่เดิมด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องมาสอบ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบร.ร.นี้ แต่ก็แค่คิดถึงเพื่อนที่ร.ร.เก่ามากกว่า แต่ก็ไม่กล้าบอกคุณแม่
อยู่ร.ร.นี้แล้ว แทบไม่มีเพื่อนสนิท เพราะเราก็เป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆก็ไม่ค่อยมีใครเข้าหาก่อนเหมือนเพื่อนอีกคน เราก็เหนื่อย แล้วก็ท้อมากๆ เราก็ไม่ได้ทำคะแนนแย่อะไร อยู่ในระดับกลางๆ แต่คุณแม่ก็คาดหวังว่าให้เป็นที่หนึ่งเหมือนตอนประถม เพราะตอนนั้นเราก็อยู่มัธยมต้น แล้วตอนแรกเราก็เรียนเก่งมากๆ คุณแม่ก็คาดหวังให้ได้ที่หนึ่งทุกรอบ ที่สอง ที่สามก็บอกว่าอันดับตก เมื่อก่อนที่เคยสัญญาว่าได้ที่หนึ่งจะไปเที่ยวด้วยกันก็เหมือนจะลืมไปแล้ว
พอเราได้ที่หนึ่ง คุณพ่อ คุณแม่ก็บอกว่าได้ที่หนึ่งร.ร.นี้ยังไม่พอ ได้แค่นี้ไปร.ร.ไม่ได้หรอก ตอนนั้นคือเรารู้สึกแย่มาก ทั้งที่เราพยายามมากขนาดนี้ คำชมสักคำก็ไม่มี พอเราขึ้นมัธยม สอบเข้าร.ร.ที่คุณแม่อยากให้เข้า อันดับเราก็กลางๆ เราก็ตกแค่คณิตเสริม แต่คะแนนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่คุณแม่ก็บอกว่าทำไใแค่นี้ทำไม่ได้แล้วไม่เห็นตั้งใจเลย ทั้งที่วิชาที่เราถนัด ที่เราชอบคุณแม่ก็แทบจะไม่สนับสนุนแล้วก็ไม่ค่อยพูดถึง (เราชอบวาดรูปมากๆ แต่ที่บ้านบังคับให้เน้นวิชาการ เลยได้แต่วาดนิดๆหน่อยๆ) อาจจะมีชมบ้าง ดีกับเราอยู่ แต่เราก็เครียดเหมือนกัน
บางครั้งเราก็คิดว่าชีวิตก็ชีวิตของเรา ทำไมเราไม่ได้เลือกอะไรเลย แต่เราก็ไม่ได้โกรธคุณแม่นะ ก็เข้าใจว่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเรา แต่ว่า เราก็อยากจะเลือกอนาคตของตัวเองบ้างแค่นั้นเอง
เอาจริงๆตอนแรกเราก็เลือกเรียนห้องพิเศษวิทย์-คณิต เพราะอยากจะสอบหมอให้ได้ ให้คุณพ่อกับคุณแม่ภูมิใจ แต่ตอนแรกคุณแม่เลือกห้องอีพีให้เรา แล้วเราอยากเปลี่ยน พอเปลี่ยนแล้วเราทำไม่ได้ คุณแม่ก็บอกว่าทำไมไม่เลือกห้องเดิม ไม่งั้นก็ได้ไปแล้ว (เพราะเราถนัดอังกฤษอยู่ประมาณนึง) เราก็เสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ค่ะ T T
ปล. อยากรู้ว่าเราควรทำยังไงดีคะ ควรทำตามที่คุณแม่เลือกให้เค้าสบายใจมั้ย หรือเราควรทำสิ่งที่เราคิดว่าเราทำได้ดีจริงๆแล้วมีความสุขดีคะ?