คิดว่าถ้าได้เรียนในสิ่งที่ชอบคงจะดี แต่พอคิดไปมากลัวว่าสิ่งที่ชอบจะกลายเป็นสิ่งที่เกลียดแทน

เราเข้าคณะดิจิทัลอาร์ตมาค่ะ เพราะตั้งแต่เด็กเราวาดรูปมาตลอด ถึงจะไม่เคยได้รางวัล หรือไม่เคยได้อันดับอะไรดีๆ เลย เราเหมือนวาดรูปเพื่อให้ได้คำชมน่ะค่ะ จนกระทั่งวันที่เข้าไปในคณะเราก็คิดว่าตัวเองชอบทางนี้ แถมพ่อแม่ยังบอกว่าเราถนัดทางนี้อีก ความผิดเราเองแหละค่ะ ที่เราคิดว่าเราชอบวาดรูป และคิดว่าจะอยู่กับมันได้ตลอดชีวิต พอเข้ามาทุกอย่างเหมือนพังเลยค่ะ เราแบบคิดถึงการเรียนสมัยมัธยมเลยที่เรียนกับพวกชีทเรียน หรือเอกสารต่างๆ เราไม่ค่อยถนัดคณิตศาสตร์ แต่ยังพอไปได้ค่ะ เป็นพวกเป็ดไม่โดดเด่นเลยสักอย่าง

พอไปหาที่รับทำงานยังหายากเลยค่ะ เราเห็นที่เขามีการรับสมัครเยอะๆ คือ บัญชี บริหาร สังคมสงเคราะห์ และสาขาที่เกี่ยวข้องกับอะไรพวกนี้ มันทำให้เราแบบเราจะมาเรียนอันนี้ทำไม ทำไมไม่เอาไปทำเป็นงานอดิเรก เราพึ่งได้คำตอบว่า การเอาสิ่งที่ชอบมาเป็นงานอดิเรกเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน แต่ตอนนั้นเรายังมีความคิดที่เด็กจนเอาสิ่งที่ชอบมาเป็นสิ่งที่จะเลี้ยงชีพตัวเอง

 มันเลยทำให้รู้สึกแย่น่ะค่ะ กลัวจบออกไปไม่มีงานทำ เราอยากทำงานในออฟฟิศ เป็นพนักงานเงินเดือนค่ะ ที่เคยหาไว้เป็นบริษัทบางจาก เพราะแม่เราอยู่ถ้ามีแม่อยู่เราคิดว่าเราคงจะไม่ประสาทกินตาย หรือเป็นโรคซึมเศร้าก่อน เราเป็นคนที่ถ้าบอกมีความคิดสร้างสรรค์ไหม อาจจะตอบว่าไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ เรียนศิลปะมาไม่เคยได้คะแนนเต็มเลยค่ะ มันค่อนข้างแย่มาก ๆ เลย ร้องไห้มาสี่วันติดแล้ว 

เราไม่น่าคิดน้อยจนเข้าคณะนี้เลยค่ะ เคยพูดกับแม่แล้วว่าถ้าซิ่วหรือดรอปไปคณะอื่นได้ไหม แม่บอกว่าแม่ภูมิใจที่เรามีสิ่งที่ถนัด เงินที่จ่ายค่าเทอมก็มี เคยถามว่าแม่เคยคิดว่าอยากให้เข้าคณะหรือสาขาอะไรไหม แม่บอกไม่เคยคิดเลย คือ มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก กลัวว่าถ้าในอนาคตไม่มีงานทำแล้วเลี้ยงครอบครัวให้เหมือนกับตอนที่เรายังเด็ก หรือตอนนี้ไม่ได้จะทำยังไงดี มันกังวลไปหมดเลย 

ขอโทษที่เข้ามาตั้งกระทู้บ่อยๆ นะคะ