ตอนนี้เรากำลังขึ้นปีหนึ่ง คือมีความคิดอยากซิ่วหมอตลอดเวลา
พ่อกับแม่ก็ให้เรียนปีหนึ่งไปก่อน แถมดูเหมือนไม่อยากให้ซิ่วด้วย
เพราะคะแนนปีที่แล้ว(59)ก็ไม่ได้สูง วิทย์-คณิตไม่ผ่านเกณฑ์30 อังกฤษผ่าน30มานิดหน่อย
ไทย สังคม ก็กลางๆ คือจริงๆเราว่าเราขยันนะ แต่ทำไมไม่รู้คะแนนมันห่วยขนาดนี้
บางวันเราอ่านหนังสือไปพร้อมน้ำตา รู้สึกท้อ แถมพ่อแม่ก็ไม่ให้กำลังใจ
เราก็พยายามคิดว่า เราต้องพยายามด้วยตัวเอง ไม่มีใครให้กำลังใจก็ต้องให้กำลังใจตัวเอง
เราเลยตั้งใจมาก ช่วงก่อนสอบก็อ่านหนังสือตามนี้
เราไม่ได้เรียนพิเศษ ปกติวันหยุดจะอ่านหนังสือ ช่วงเช้า 4ชั่วโมง หลังเที่ยง อ่าน1ชัวโมง พัก 10-20 นาที รวมแล้วก็ประมาณ6-7ชั่วโมง
วิชาที่อ่านก็ เอาวิชาที่ถนัดมาอ่านตอนเช้า คือคณิต อ่านแค่คณิต แต่ส่วนใหญ่จะทำโจทย์
ตอนบ่ายอ่านวิชาที่ยากและต้องทำความเข้าใจอย่างชีวะ
วันไปเรียนในคาบว่างจะอ่านไทย ไม่ก็สังคม ตอนเย็นกลับมาทำโจทย์คณิตนิดหน่อยซัก20ข้อ แล้วก็อ่านพวกฟิสิกส์กับเคมี
แต่ก็ไม่ตายตัวเสมอไป บางวันอยากอ่านอังกฤษทั้งวันก็มี
แต่ปัญหาใหญ่ๆคือไม่รู้ว่าตัวเองวางแผนผิดพลาดหรืออะไรตรงไหน
ตอนทำข้องสอบรู้สึกเหมือนคุ้นๆ บางวิชาเช่นคณิตรู้สึกเหมือนเกิน60แน่ แต่คะแนนที่ออกมาเหลือ18  
ไปดูเฉลยที่คนอื่นลองทำก็ไม่ค่อยตรง
ตอนนี้รู้สึกเครียดมาก ในหัวตีกันยุ่งไปหมด ซิ่ว ไม่ซิ่ว ท้อ เหนื่อย เบื่อ ถ้าทำจะออกมาดีรึเปล่า จะติดเหรอ

ปล.ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ เราแค่อยากระบาย ปิดเทอมอยู่คนเดียวแล้วอึดอัด