เราเป็คนเข้ากับคนยาก เวลาอยู่กับใครตามลำพัง ขนาดเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมานานแล้ว ยังรู้สึกอึดอัดว่าจะชวนคุยอะไรดี จะทักว่ายังไงดี ส่วนใหญ่จะปล่อยเงียบไป หรือถ้าเค้าทักมาก็ถามคำตอบคำ
คนที่คบเราได้แบบเป็นเพื่อนกันคือจะเป็นคนแบบกล้าแซวเรา เป็นคนที่พูดออกมาตรงๆ พอเจอแบบนี้ถึงจะเริ่มเปิดใจนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่เจอคนที่สนิทมากๆจริงๆ บางทีจะไปคุยอะไรก็ไม่กล้า เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเค้า ใครจะอยากมาฟังเรื่องของเรา เราคุยไม่สนุก สุดท้ายก็เลยไม่ค่อยเปิดใจคุยอยู่ดี
เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเรานี่แบบแอบดีใจ แต่ก็แอบเกรงใจนิดหน่อย เราไปก็ไม่ได้ทำให้สนุกขึ้นอยู่ดี เวลาไปเที่ยวเราชอบนั่งเงียบๆ มองเพื่อนๆคุยกัน เอาจริงๆแค่นี้เราก็สนุกแล้วนะ
จะว่าไงดีล่ะ เคยลองปรับตัวแบบชวนคนอื่นคุย ทำตัวกระตือรือร้น มันก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง น่าอายยังไงก็ไม่รู้
เพื่อนในออนไลน์ก็พอคุยด้วยได้ มันใช้การพิมพ์ ไม่รู้จักกัน อยากคุยอะไรก็คุยได้ ช่วงหนึ่งมันสนุกมากเลยนะ ได้คุยกับคนหลากหลาย มันเหมือนกับว่าเราได้ออกมาจากโลกเงียบๆของเรา แต่พอคุยแล้วมันจะถึงจุดที่ว่าไม่กล้าสานสัมพันธ์ต่อไปมากกว่านี้ มันมีความกลัวอยู่ เพราะเคยเจอเรื่องอันตรายจากการคุยออนไลน์มา เลยระมัดระวังในการคุยมากขึ้น บางทีคุยๆไปแล้วก็รู้สึกเหนื่อยก็มี แบบเหนื่อยที่ต้องพยายามเข้ากับคนอื่นให้ได้ พอคิดอะไรลบๆมันเลยไม่กล้าคุยกับใครอีก
สุดท้ายแล้วทั้งโลกความจริง ทั้งโลกออนไล์ตอนนี้คือไม่สามารถมีเพื่อนทางไหนได้เลย
เวลาเราอ่านการ์ตูน หรือดูซีรี่ย์พวกนั้น มันจะมีคนที่มีไทป์คล้ายๆเรา แล้วเค้าก็จะมีบางคนเข้ามาในชีวิต ทำให้เค้าเป็นตัวของเค้าได้เต็มที่ แล้วมีความสุข อยากให้ชีวิจริงมีแบบนั้นบ้าง มันเหงานะ ที่ไม่มีคนให้โทรหา ที่ไม่มีคนพูดถึงหรือคิดถึงเราเลย มันเบื่อ มันว่างเปล่า มันเคว้ง ถ้าเราตายไปก็คงไม่มีใครรับรู้ ใช่มั้ย...
มันจะมีวันที่เราได้เจอคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มั้ย มันจะมีรึเปล่านะ...คนแบบนั้น
ไม่นานมานี้โดนบูลลี่จนต้องออกจากงานด้วยนะ ยิ่งทำให้เข้าสังคมไม่ได้เข้าไปใหญ่ เหมือนในหนังที่ดูเลย ไม่คิดว่าจะมีในชีวิตจริงด้วย เพียงแต่เราไม่มีตัวเอกเข้ามาช่วย และเราก็ไม่เหมือนนางเอกที่กล้าจะตอบโต้กลับไปอยากกล้าหาญ ถึงจะอดทนจนถึงที่สุดแล้วก็ตาม แต่ตัวคนเดียวในสถานที่ทำงานเล็กๆที่ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลยซักคน มันหดหู่นะ เลยตัดสินใจลาออกมา
สุดท้ายแล้วเราควรทำยังไงดี จริงๆเราก็มีสิ่งที่ชอบให้ทำตลอดแหละ แต่พอดีว่าวันนี้มันรู้สึกโหวงๆ ก็เลยมาตั้งกระทู้ เผื่อว่าได้อ่านความคิดของคนอื่นแล้วจะมีความคิดที่เปิดกว้างมากขึ้นมีคนเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย แล้วเค้าออกมาจากความว่างเปล่านี้ยังไง
ขอบคุณผู้อ่าน ขอบคุณความคิดเห็นทุกความคิดเห็น ขอบคุณเว็ปพันทิปด้วยค่ะ
เป็นคนเข้ากับใครไม่ได้หรือยังไม่เจอคนที่เข้ากับเราได้
คนที่คบเราได้แบบเป็นเพื่อนกันคือจะเป็นคนแบบกล้าแซวเรา เป็นคนที่พูดออกมาตรงๆ พอเจอแบบนี้ถึงจะเริ่มเปิดใจนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่เจอคนที่สนิทมากๆจริงๆ บางทีจะไปคุยอะไรก็ไม่กล้า เพราะคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องของเค้า ใครจะอยากมาฟังเรื่องของเรา เราคุยไม่สนุก สุดท้ายก็เลยไม่ค่อยเปิดใจคุยอยู่ดี
เวลาเพื่อนชวนไปเที่ยวเรานี่แบบแอบดีใจ แต่ก็แอบเกรงใจนิดหน่อย เราไปก็ไม่ได้ทำให้สนุกขึ้นอยู่ดี เวลาไปเที่ยวเราชอบนั่งเงียบๆ มองเพื่อนๆคุยกัน เอาจริงๆแค่นี้เราก็สนุกแล้วนะ
จะว่าไงดีล่ะ เคยลองปรับตัวแบบชวนคนอื่นคุย ทำตัวกระตือรือร้น มันก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง น่าอายยังไงก็ไม่รู้
เพื่อนในออนไลน์ก็พอคุยด้วยได้ มันใช้การพิมพ์ ไม่รู้จักกัน อยากคุยอะไรก็คุยได้ ช่วงหนึ่งมันสนุกมากเลยนะ ได้คุยกับคนหลากหลาย มันเหมือนกับว่าเราได้ออกมาจากโลกเงียบๆของเรา แต่พอคุยแล้วมันจะถึงจุดที่ว่าไม่กล้าสานสัมพันธ์ต่อไปมากกว่านี้ มันมีความกลัวอยู่ เพราะเคยเจอเรื่องอันตรายจากการคุยออนไลน์มา เลยระมัดระวังในการคุยมากขึ้น บางทีคุยๆไปแล้วก็รู้สึกเหนื่อยก็มี แบบเหนื่อยที่ต้องพยายามเข้ากับคนอื่นให้ได้ พอคิดอะไรลบๆมันเลยไม่กล้าคุยกับใครอีก
สุดท้ายแล้วทั้งโลกความจริง ทั้งโลกออนไล์ตอนนี้คือไม่สามารถมีเพื่อนทางไหนได้เลย
เวลาเราอ่านการ์ตูน หรือดูซีรี่ย์พวกนั้น มันจะมีคนที่มีไทป์คล้ายๆเรา แล้วเค้าก็จะมีบางคนเข้ามาในชีวิต ทำให้เค้าเป็นตัวของเค้าได้เต็มที่ แล้วมีความสุข อยากให้ชีวิจริงมีแบบนั้นบ้าง มันเหงานะ ที่ไม่มีคนให้โทรหา ที่ไม่มีคนพูดถึงหรือคิดถึงเราเลย มันเบื่อ มันว่างเปล่า มันเคว้ง ถ้าเราตายไปก็คงไม่มีใครรับรู้ ใช่มั้ย...
มันจะมีวันที่เราได้เจอคนที่เราอยู่ด้วยแล้วสามารถเป็นตัวของตัวเองได้มั้ย มันจะมีรึเปล่านะ...คนแบบนั้น
ไม่นานมานี้โดนบูลลี่จนต้องออกจากงานด้วยนะ ยิ่งทำให้เข้าสังคมไม่ได้เข้าไปใหญ่ เหมือนในหนังที่ดูเลย ไม่คิดว่าจะมีในชีวิตจริงด้วย เพียงแต่เราไม่มีตัวเอกเข้ามาช่วย และเราก็ไม่เหมือนนางเอกที่กล้าจะตอบโต้กลับไปอยากกล้าหาญ ถึงจะอดทนจนถึงที่สุดแล้วก็ตาม แต่ตัวคนเดียวในสถานที่ทำงานเล็กๆที่ไม่มีใครอยู่ข้างเราเลยซักคน มันหดหู่นะ เลยตัดสินใจลาออกมา
สุดท้ายแล้วเราควรทำยังไงดี จริงๆเราก็มีสิ่งที่ชอบให้ทำตลอดแหละ แต่พอดีว่าวันนี้มันรู้สึกโหวงๆ ก็เลยมาตั้งกระทู้ เผื่อว่าได้อ่านความคิดของคนอื่นแล้วจะมีความคิดที่เปิดกว้างมากขึ้นมีคนเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย แล้วเค้าออกมาจากความว่างเปล่านี้ยังไง
ขอบคุณผู้อ่าน ขอบคุณความคิดเห็นทุกความคิดเห็น ขอบคุณเว็ปพันทิปด้วยค่ะ