ยาวมากจะข้ามก็ไม่ว่า แต่ถ้าจะอ่านผมก็ขอบคุณ 😊
ผมชื่อ พี อายุ23ปี เป็นผู้ป่วย ซึมเศร้า + แพนิค เข้าพบจิตแพทย์ตอนอายุ16-17 รักษาได้ปีกว่าๆ พออายุ18 ผมก็หยุดการรักษาเองแบบดื้อๆ
เวลาดิ่งหรือมีอาการ ผมมักเสพติดความเศร้า ชอบหาอะไรทำที่จะตอกย้ำความเศร้าของตัวเอง แต่ไม่ทำร้ายตัวเองนะ ผมกลัว บ่อยครั้งที่ใจผมมักนึก โหยหา คิดถึง ทุกสิ่งที่ผ่านมา ช่วงเวลา ผู้คน ทั้งสุขและเศร้า ทั้งดีและไม่ดี มันเป็นอารมณ์ที่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร
ผมเก็บตัว พาตัวเองออกจากสังคม ผมไม่เคยทำอะไรคนเดียว ผมไม่กล้าไปเดินตลาดนัดคนเดียว ไม่กล้านั่งกินข้าวนอกบ้านคนเดียว ไม่กล้าซื้อของหรือกับข้าวร้านใหม่ๆ เพราะผมกลัว กลัวการกระทำของตัวเองที่จะแปลกๆเปิ่นๆ กลัวสิ่งที่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง กลัวกลายเป็นเป้าสายตา กลัวผู้คนที่เดินผ่านไปมา สายตา เสียง สภาพแวดล้อม ขาดความมั่นใจ ผมหน้าบางเวลาที่จะทำอะไร ผมกลัวแม้กระทั่งคนรู้จัก ผมไม่ชอบให้ใครมารู้จักผม
แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ออกไปไหนมาไหนเลยนะ แค่รีบไปรีบกลับ
ตอนผมมีแฟน ผมก็ไปไหนมาไหนทำกิจกรรมร่วมกันตลอด ไปเที่ยว เดินห้าง ดูหนัง เดินตลาด กินข้าวนอกบ้าน ก็ปกติ ผมจะเป็นปกติเวลาที่มีคนไปด้วย แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนนะ ก็อย่างที่บอก ผมไม่สนใจสังคม ผมเงียบๆ ผมเก็บตัว ผมตัวคนเดียว
และตอนนี้ผมก็ตัวคนเดียว แบบตัวคนเดียวจริงๆ ความรัก 6ปี ของผมมันเพิ่งจะจบไปเมื่อ 3เดือนก่อน จริงๆมันจบรึยังผมก็ไม่รู้นะ แต่ก็ 3เดือนแล้ว ที่ผมไม่ได้คุยกับแฟน เธอบอกว่าจะกลับไปอยู่บ้าน กลับไปเรียนต่อ อยู่ใกล้พ่อใกล้น้อง หลังผมปลดทหารเมื่อวันที่ 30เม.ย. ที่ผ่านมา ประมาณอีกอาทิตย์นึง เธอก็ไป เธอกลับไปได้อาทิตย์กว่า เธอก็หายไป เธอเงียบหายไป ผมพยายามติดต่อ เฟส ไลน์ เบอร์..... เธอหายไปไม่ทิ้งข้อความหรือคำพูดอะไรซักคำ ก่อนเธอไป เธอทิ้งของขวัญไว้ให้ผมมาชิ้นนึงกับเงินให้ใช้อีกนิดหน่อย มันเป็นทั้งของขวัญวันเกิด 1พ.ค. และของขวัญต้อนรับปลดประจำการ
ผมสู้คนเดียวมา3เดือนแล้ว ผมไม่มีงานทำ เจ้ากรรมพอปลดออกมาดันติดช่วงโควิด ผมพยายามหางานแล้ว พนักงานโรงงาน คนขับรถ เด็กเสิร์ฟ เด็กล้างจาน แต่ใครๆเค้าก็หางานกันทั้งนั้น ไปไหนก็เต็ม ไปไหนก็ไม่รับ
ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองจะดิ่งลงเหวได้ขนาดนี้ ฐานะค่อนต่ำแต่ก็ไม่ได้ลำบาก ตอนทำงานสองคนกับแฟน มีเงินเหลือเก็บ มีเงินเที่ยวเพื่อบำบัด ผมกับแฟนเราทั้งคู่ ไม่ดื่ม/ไม่สูบ สองคนใช้ชีวิตวนลูปครับ ตื่นเช้าเตรียมตัวไปทำงาน เลิกงานก็หาไรกิน เข้าห้อง เล่นโทรศัพท์ อาบน้ำ นอน แต่ชีวิตแบบนี้มันไม่มีอีกแล้ว
ตอนนี้เงินเริ่มหมด ทั้งเงินปลดทหารทั้งเงินที่แฟนทิ้งไว้ให้ ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ
ผมเช่าห้องอยู่คนเดียว ห้องเช่าเดือนละ 1,000 รวมค่าน้ำค่าไฟ ถูกดีใช่มั้ยหละ แหง๋แหละคนทั่วไปไม่มีใครเค้าอยู่ที่นี้หรอก สถานที่ดีมากเลยนะ อยู่ตรงข้ามปั้มน้ำมัน ตรงข้ามเขตอุตสาหกรรม มีตลาดที่เปิดทุกวันห่างไป2กิโล มีห้องตั้ง20ห้อง แต่มีแค่ห้องผม กับ ห้องของพี่ที่ดูแลที่นี่ อยู่กันแค่2ห้อง ในสถานที่ปิด กำแพง3ด้าน อีกด้านเป็นประตูปิดสนิทมีกุญแจแค่2คน คนนอกมองไม่เห็นและไม่มีทางเข้าข้างในได้ ที่เป็นแบบนี้เพราะแถวนี้มักโดนขโมยยกเค้าบ่อยๆบวกกับมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น
สิ่งที่ผมเหลือตอนนี้คือ ตุ๊กตาสติชของขวัญวันเกิดที่แฟนให้มา โทรศัพท์เครื่องนี้ที่ใช้โพสและทำงาน รถมอไซค์ที่เหมือนเป็นขาไว้พาผมไปไหนมาไหน แต่ตอนนี้มันจากผมไปก่อนละ เครื่องพังไม่มีปัญญาซ่อม มอไซค์คันนี้ เคยพาผมไปไหนมาไหนไกลๆตั้งหลายที่ ละมีแค่แฟนผมคนเดียวเท่านั้นที่เคยนั่งมัน เราทั้ง3พากันเที่ยว ออกทริป ไปไหนไปกัน มันพาผมไปทุกที่ ที่ผมอยากไป ระยะทางที่มันวิ่งมาก็68,xxxกิโลละ ก็ไม่แปลกที่มันจะไป ถ้ามันพูดได้มันคงบอกผมว่าอยากพักบ้าง
ที่ยังอยู่มาได้แต่คิดว่าคงอีกไม่นาน เพราะผมทำงานให้รุ่นพี่อยู่คนนึง ที่เค้าไม่รู้จักผม เรารู้จักกันผ่านเกม และเค้ารู้จักผมในสถานะเพศผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย ผมทำงานเป็น นักอักษร คอยแก้งาน ต่อเติมคำ ให้นิยายเรื่องหนึ่งของเค้า ที่เค้ากำลังเขียนอยู่ เหมือนเล่นเกมด้วยกันจนสนิท เค้าก็เลยมาจ้าง ได้ตอนละ50บาท 🤔 จริงๆต้องบอกว่าวันละ50บาทถึงจะถูก เพราะงานออกมาแค่วันละตอน แต่ช่วงนี้2วัน1ตอน เพราะพี่แกเริ่มตื้อๆตันๆ 😂 ละก็มีงานอดิเรกที่ทำคือ ผมเล่นเกม พยายามหาของหาเพชรในเกมมาขาย แต่ก็มีคนที่เค้าเครดิตดีกว่า แถมพ่อค้าแม่ค้าก็เยอะมาก ทำให้ผมหารายได้ทางนี้ได้ตกอาทิตย์ละ 2-400 ขึ้นอยู่กับดวงด้วย แต่ผมยังหาค่าห้องเดือนนี้ไม่ได้เลย 😂
เห้อ...ก็นั่นแหละ ผมหมดหนทางละ ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น แต่ผมไม่ใช่คนยอมอะไรง่ายๆนะ ผมออกจะกลัวตายด้วยซ้ำ แต่บางครั้งก็รู้สึกปลงกับชีวิตแล้วแหละ บางครั้งก็คิดว่าแค่แปปเดียวคงไม่ทรมาน แต่ผมยังมีอะไรที่อยากทำอีกตั้งเยอะ มีที่ที่อยากไปละยังไม่ได้ไปอีกตั้งหลายที่ ของกินที่อยากกินตอนนี้ก็มีอีกตั้งหลายอย่าง มีสิ่งที่ผมไม่รู้และพยายามที่จะเรียนรู้ก็มากมาย ถ้าเป็นไปได้ขอทำซัก1-2อย่างก่อนไปก็คงดี แต่ไม่รู้จะมีโอกาสได้ทำมั้ย
ผมไม่เคยขอโอกาสจากใคร ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใคร ผมไม่เคยสนใจใคร ถ้าผมต้องไปจริงๆผมสบายใจนะ ที่ไม่ต้องแคร์ใครหรือมีใครมาแคร์ผม ถ้าโรคนี้เรียกว่าโรคเอาแต่ใจเรียกร้องความสนใจ ผมกำลังจะบอกว่า ถ้าจะคอมเม้นท์ให้กำลังใจ หรือบอกให้ผมสู้ หรือพยายามเอาผมไปเปรียบเทียบกับใครที่แย่กว่าผมเพื่อให้ผมอยู่ ไม่ต้องนะครับ มันไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น มันไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่จะทำให้รู้สึกแย่กว่าเดิม หากจะคอมเม้นท์ ผมขอเป็นคอมเม้นท์ที่ถามถึงตัวผม หรือสิ่งที่พวกคุณอยากรู้เกี่ยวกับตัวผมดีกว่า แต่ห้าม 🚫 ถามว่าผมเป็นใครหรือชื่ออะไร 🚫 เพราะผมจะไม่มีวันบอกคุณ 🙂
จริงๆถ้าใครพอจะมีงานออนไลน์ให้ผมช่วยทำก็ยินดีนะ ไม่ต้องจ้างแพงหรอก แค่ให้มีทำก็พอ และก็ขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่าของคุณ มาอ่านโพสไร้สาระของผม 🙇♂️🙇♂️🙇♂️
ขอพื้นที่ระบาย เสร็จแล้วผมจะไป
ผมชื่อ พี อายุ23ปี เป็นผู้ป่วย ซึมเศร้า + แพนิค เข้าพบจิตแพทย์ตอนอายุ16-17 รักษาได้ปีกว่าๆ พออายุ18 ผมก็หยุดการรักษาเองแบบดื้อๆ
เวลาดิ่งหรือมีอาการ ผมมักเสพติดความเศร้า ชอบหาอะไรทำที่จะตอกย้ำความเศร้าของตัวเอง แต่ไม่ทำร้ายตัวเองนะ ผมกลัว บ่อยครั้งที่ใจผมมักนึก โหยหา คิดถึง ทุกสิ่งที่ผ่านมา ช่วงเวลา ผู้คน ทั้งสุขและเศร้า ทั้งดีและไม่ดี มันเป็นอารมณ์ที่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไร
ผมเก็บตัว พาตัวเองออกจากสังคม ผมไม่เคยทำอะไรคนเดียว ผมไม่กล้าไปเดินตลาดนัดคนเดียว ไม่กล้านั่งกินข้าวนอกบ้านคนเดียว ไม่กล้าซื้อของหรือกับข้าวร้านใหม่ๆ เพราะผมกลัว กลัวการกระทำของตัวเองที่จะแปลกๆเปิ่นๆ กลัวสิ่งที่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง กลัวกลายเป็นเป้าสายตา กลัวผู้คนที่เดินผ่านไปมา สายตา เสียง สภาพแวดล้อม ขาดความมั่นใจ ผมหน้าบางเวลาที่จะทำอะไร ผมกลัวแม้กระทั่งคนรู้จัก ผมไม่ชอบให้ใครมารู้จักผม
แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ออกไปไหนมาไหนเลยนะ แค่รีบไปรีบกลับ
ตอนผมมีแฟน ผมก็ไปไหนมาไหนทำกิจกรรมร่วมกันตลอด ไปเที่ยว เดินห้าง ดูหนัง เดินตลาด กินข้าวนอกบ้าน ก็ปกติ ผมจะเป็นปกติเวลาที่มีคนไปด้วย แต่ก็ไม่ใช่กับทุกคนนะ ก็อย่างที่บอก ผมไม่สนใจสังคม ผมเงียบๆ ผมเก็บตัว ผมตัวคนเดียว
และตอนนี้ผมก็ตัวคนเดียว แบบตัวคนเดียวจริงๆ ความรัก 6ปี ของผมมันเพิ่งจะจบไปเมื่อ 3เดือนก่อน จริงๆมันจบรึยังผมก็ไม่รู้นะ แต่ก็ 3เดือนแล้ว ที่ผมไม่ได้คุยกับแฟน เธอบอกว่าจะกลับไปอยู่บ้าน กลับไปเรียนต่อ อยู่ใกล้พ่อใกล้น้อง หลังผมปลดทหารเมื่อวันที่ 30เม.ย. ที่ผ่านมา ประมาณอีกอาทิตย์นึง เธอก็ไป เธอกลับไปได้อาทิตย์กว่า เธอก็หายไป เธอเงียบหายไป ผมพยายามติดต่อ เฟส ไลน์ เบอร์..... เธอหายไปไม่ทิ้งข้อความหรือคำพูดอะไรซักคำ ก่อนเธอไป เธอทิ้งของขวัญไว้ให้ผมมาชิ้นนึงกับเงินให้ใช้อีกนิดหน่อย มันเป็นทั้งของขวัญวันเกิด 1พ.ค. และของขวัญต้อนรับปลดประจำการ
ผมสู้คนเดียวมา3เดือนแล้ว ผมไม่มีงานทำ เจ้ากรรมพอปลดออกมาดันติดช่วงโควิด ผมพยายามหางานแล้ว พนักงานโรงงาน คนขับรถ เด็กเสิร์ฟ เด็กล้างจาน แต่ใครๆเค้าก็หางานกันทั้งนั้น ไปไหนก็เต็ม ไปไหนก็ไม่รับ
ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองจะดิ่งลงเหวได้ขนาดนี้ ฐานะค่อนต่ำแต่ก็ไม่ได้ลำบาก ตอนทำงานสองคนกับแฟน มีเงินเหลือเก็บ มีเงินเที่ยวเพื่อบำบัด ผมกับแฟนเราทั้งคู่ ไม่ดื่ม/ไม่สูบ สองคนใช้ชีวิตวนลูปครับ ตื่นเช้าเตรียมตัวไปทำงาน เลิกงานก็หาไรกิน เข้าห้อง เล่นโทรศัพท์ อาบน้ำ นอน แต่ชีวิตแบบนี้มันไม่มีอีกแล้ว
ตอนนี้เงินเริ่มหมด ทั้งเงินปลดทหารทั้งเงินที่แฟนทิ้งไว้ให้ ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ
ผมเช่าห้องอยู่คนเดียว ห้องเช่าเดือนละ 1,000 รวมค่าน้ำค่าไฟ ถูกดีใช่มั้ยหละ แหง๋แหละคนทั่วไปไม่มีใครเค้าอยู่ที่นี้หรอก สถานที่ดีมากเลยนะ อยู่ตรงข้ามปั้มน้ำมัน ตรงข้ามเขตอุตสาหกรรม มีตลาดที่เปิดทุกวันห่างไป2กิโล มีห้องตั้ง20ห้อง แต่มีแค่ห้องผม กับ ห้องของพี่ที่ดูแลที่นี่ อยู่กันแค่2ห้อง ในสถานที่ปิด กำแพง3ด้าน อีกด้านเป็นประตูปิดสนิทมีกุญแจแค่2คน คนนอกมองไม่เห็นและไม่มีทางเข้าข้างในได้ ที่เป็นแบบนี้เพราะแถวนี้มักโดนขโมยยกเค้าบ่อยๆบวกกับมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้น
สิ่งที่ผมเหลือตอนนี้คือ ตุ๊กตาสติชของขวัญวันเกิดที่แฟนให้มา โทรศัพท์เครื่องนี้ที่ใช้โพสและทำงาน รถมอไซค์ที่เหมือนเป็นขาไว้พาผมไปไหนมาไหน แต่ตอนนี้มันจากผมไปก่อนละ เครื่องพังไม่มีปัญญาซ่อม มอไซค์คันนี้ เคยพาผมไปไหนมาไหนไกลๆตั้งหลายที่ ละมีแค่แฟนผมคนเดียวเท่านั้นที่เคยนั่งมัน เราทั้ง3พากันเที่ยว ออกทริป ไปไหนไปกัน มันพาผมไปทุกที่ ที่ผมอยากไป ระยะทางที่มันวิ่งมาก็68,xxxกิโลละ ก็ไม่แปลกที่มันจะไป ถ้ามันพูดได้มันคงบอกผมว่าอยากพักบ้าง
ที่ยังอยู่มาได้แต่คิดว่าคงอีกไม่นาน เพราะผมทำงานให้รุ่นพี่อยู่คนนึง ที่เค้าไม่รู้จักผม เรารู้จักกันผ่านเกม และเค้ารู้จักผมในสถานะเพศผู้หญิง ไม่ใช่ผู้ชาย ผมทำงานเป็น นักอักษร คอยแก้งาน ต่อเติมคำ ให้นิยายเรื่องหนึ่งของเค้า ที่เค้ากำลังเขียนอยู่ เหมือนเล่นเกมด้วยกันจนสนิท เค้าก็เลยมาจ้าง ได้ตอนละ50บาท 🤔 จริงๆต้องบอกว่าวันละ50บาทถึงจะถูก เพราะงานออกมาแค่วันละตอน แต่ช่วงนี้2วัน1ตอน เพราะพี่แกเริ่มตื้อๆตันๆ 😂 ละก็มีงานอดิเรกที่ทำคือ ผมเล่นเกม พยายามหาของหาเพชรในเกมมาขาย แต่ก็มีคนที่เค้าเครดิตดีกว่า แถมพ่อค้าแม่ค้าก็เยอะมาก ทำให้ผมหารายได้ทางนี้ได้ตกอาทิตย์ละ 2-400 ขึ้นอยู่กับดวงด้วย แต่ผมยังหาค่าห้องเดือนนี้ไม่ได้เลย 😂
เห้อ...ก็นั่นแหละ ผมหมดหนทางละ ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น แต่ผมไม่ใช่คนยอมอะไรง่ายๆนะ ผมออกจะกลัวตายด้วยซ้ำ แต่บางครั้งก็รู้สึกปลงกับชีวิตแล้วแหละ บางครั้งก็คิดว่าแค่แปปเดียวคงไม่ทรมาน แต่ผมยังมีอะไรที่อยากทำอีกตั้งเยอะ มีที่ที่อยากไปละยังไม่ได้ไปอีกตั้งหลายที่ ของกินที่อยากกินตอนนี้ก็มีอีกตั้งหลายอย่าง มีสิ่งที่ผมไม่รู้และพยายามที่จะเรียนรู้ก็มากมาย ถ้าเป็นไปได้ขอทำซัก1-2อย่างก่อนไปก็คงดี แต่ไม่รู้จะมีโอกาสได้ทำมั้ย
ผมไม่เคยขอโอกาสจากใคร ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากใคร ผมไม่เคยสนใจใคร ถ้าผมต้องไปจริงๆผมสบายใจนะ ที่ไม่ต้องแคร์ใครหรือมีใครมาแคร์ผม ถ้าโรคนี้เรียกว่าโรคเอาแต่ใจเรียกร้องความสนใจ ผมกำลังจะบอกว่า ถ้าจะคอมเม้นท์ให้กำลังใจ หรือบอกให้ผมสู้ หรือพยายามเอาผมไปเปรียบเทียบกับใครที่แย่กว่าผมเพื่อให้ผมอยู่ ไม่ต้องนะครับ มันไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น มันไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่จะทำให้รู้สึกแย่กว่าเดิม หากจะคอมเม้นท์ ผมขอเป็นคอมเม้นท์ที่ถามถึงตัวผม หรือสิ่งที่พวกคุณอยากรู้เกี่ยวกับตัวผมดีกว่า แต่ห้าม 🚫 ถามว่าผมเป็นใครหรือชื่ออะไร 🚫 เพราะผมจะไม่มีวันบอกคุณ 🙂
จริงๆถ้าใครพอจะมีงานออนไลน์ให้ผมช่วยทำก็ยินดีนะ ไม่ต้องจ้างแพงหรอก แค่ให้มีทำก็พอ และก็ขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่าของคุณ มาอ่านโพสไร้สาระของผม 🙇♂️🙇♂️🙇♂️