เราขอระบายนะคะ รู้ว่าคำตอบมาจากตัวเรานั่นแหละ ตัดสินใจได้ดีที่สุด แต่ก็อยากถามเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ว่าคิดเห็นอย่างไรกันบ้าง
เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิตช่วงนี้เลย ก่อนอื่นขอเล่าพื้นฐานทางบ้านก่อนนะคะ ครอบครัวเลี้ยงมาแบบปิดค่ะ อยู่กับความกดดัน และโรคซึมเศร้ามานานแล้วค่ะ ไม่ได้ไปไหนแบบที่คนอื่นไปกันค่ะ ตอนนั้นวัยเรียนอิจฉาเพื่อนมาก ตอนนี้เราอายุ30 มีลูกติด1คน 2ขวบกว่า เราเคยแต่งงานมาครั้งนึงค่ะ แต่งได้ปีนึงเรามีลูกค่ะ และเลิกกับพ่อของลูกไปตั้งแต่คลอด เหตุผลที่เลิกเพราะเขาติดเหล้า ไม่ทำงาน และมีคนอื่นตอนเราท้อง จนเราคลอด
มาถึงครอบครัวนะคะ พ่อเราเป็นคนที่ชอบวางแผนไว้ให้ เขาชอบให้เราอยู่ในกรอบ และเราก็เหมือนไม่โตสักที เราเคยหนีออกบ้านครั้งนึงตอนอายุ19น่าจะได้ เราก็หนีไป ละทำงานอยู่คนเดียวแต่เรามีความสุขนะ เพราะเรามีอิสระทางความคิด ได้ทำอะไรที่เราอยากทำ ได้เที่ยวที่อยากไป สบายใจ เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ ตอนนั้นหนีไปเพราะที่บ้านมีหลานแล้วเราน้อยใจคิดมาก ซึมเศร้าและบ้าๆบอๆค่ะ หลังจากหนีไป สักพักเราก็ติดต่อกันกับพี่สาวตลอดค่ะ มีกลับมาเที่ยวบ้านเรื่อยๆ เวลาที่มีหยุดงาน เรารู้สึกมีความสุขดีคาะ เจอพ่อก็ไม่ทะเลาะกัน มีครั้งนึงเราจะไปทำงานโรงงาน แล้วพี่สาวเราเรียกกลับมาบ้าน เพราะว่าเราจะไปไกลเกิน เราอยู่เชียงใหม่ค่ะ ตอนนั้นเราจะไปทำที่กทม ถ้าวันนั้นตัดสินใจไปคงมีงานทำ มีเงินเก็บ มีขีวิตที่ดีกว่านี้นะ เรากลับมาบ้าน ก็ได้คุยกับพ่อของลูกนี่แหละ คบกันปีกว่า แต่งงาน มีลูก และสุดท้ายพังค่ะ เราเลิกกัน และไปไหนไม่ได้ เพราะเรามีลูก
เราเป็นคนที่ไม่สนิทกับพ่อเวลาคุยกัน สื่อสารไม่ค่อยเข้าใจกัน แต่ในบ้าน พ่อคือคนที่ตัดสินใจหลัก เราอยากทำแบบนึง พ่อจะไม่ค่อยเห็นด้วย อยากไปทำงานก็ไม่โอเค ตอนนี้พ่อไม่อยากให้เรามีแฟน มีใครอีกแล้ว อาจจะเพราะเห็นเราเสียใจ แต่เรามีแฟน และที่หนักกว่านั้น แฟนเราอายุ18 แต่แฟนเราเป็นเด็กมีความคิดแบบผู้ใหญ่นะ และแฟนไม่รังเกียจลูกเรานะคะ รักกันดี และเป็นความสัมพันธ์ทางไกล คุยกันมาได้6เดือนกว่า แฟนอยู่แพร่ เราอยู่เชียงใหม่ แฟนเคยมาหาเราครั้งนึง พอแฟนกลับเราโดนพ่อดุ บ่นยาวเลย เราจะมีปัญหากับพ่อตลอดตั้งแต่เด็กๆจนโต เรารู้สึกว่าพ่อบังคับให้เราเป็นแบบที่เขาต้องการ แต่เราไม่ใช่แบบนั้น เราคิดว่าเรามีแฟนไม่ได้หรอ เราคุย คบกับใครไม่ได้เหรอ แต่พ่อจะบอก อยู่เฉยๆ อย่าไปหามาเลย อยู่กับลูกเลี้ยงลูกให้ดี เราก็พอเข้าใจนะ แต่หลายๆเรื่องเราคุยกับคนในบ้านไม่ได้เลย ก็มีแฟนคนนี้แหละที่อยู่ด้วยตลอด บวกกับที่เราเป็นซึมเศร้า หลังคลอดแล้วยิ่งอาการหนัก ไม่รู้จะอธิบายยังไง
เราเคยตั้งกระทู้ แม่เลี้ยงเดี่ยวทำงานอะไรยังไงนะ ตอนนี้หนะเรามีแฟน และแฟนก็ชวนไปอยู่ด้วย ช่วยกันทำงาน เราคิดว่าจะเอาลูกไปด้วย ไปเริ่มต้นอะไรใหม่ เราอยู่ทุกวันนี้ท้อใจ อึดอัด รู้สึกว่าในบ้านไม่มีใครเข้าใจเลย กลางวันเราข่วยงานที่บ้าน เราทำตัวร่าเริงค่ะ แต่ตอนกลางคืนเราจะเป็นอีกคน มีแต่ความเครียด กดดัน และเศร้า
เอาจริงเรามีแฟน ก็อยากอยู่กับแฟนนะ เราคิดว่าคนเราควรมีความสุขง่ายๆ ถ้าการที่อยู่ด้วยกัน แล้วช่วยกันทำมาหากิน ดูแลลูกได้ มันก็คือความสุขแล้ว แต่ตอนนี้ทางบ้านก็ไม่ยอมแฟนเพราะเขาเด็ก งานก็ไม่ให้เราไปทำอะไรนอกบ้าน ให้ข่วยงานในบ้าน แต่เรามีลูก เราอยากหาเงินเลี้ยงเขาได้เอง ไม่ให้ลำบากที่บ้าน เราคิดไม่ตก ไม่รู้จะไปทางไหนเลย เราหนะอยากไปเริ่มกับแฟน แต่ที่บ้านไม่ยอม ถ้าเราหนีไปเลยจะดีมั้ย เราเครียดมาก คิดวิธีที่จะฆ่าตัวตายให้สำเร็จหลายรอบแล้ว
ไม่ไหวแล้ว อยากออกมา อยากจากไป
เราไม่รู้จะทำไงกับชีวิตช่วงนี้เลย ก่อนอื่นขอเล่าพื้นฐานทางบ้านก่อนนะคะ ครอบครัวเลี้ยงมาแบบปิดค่ะ อยู่กับความกดดัน และโรคซึมเศร้ามานานแล้วค่ะ ไม่ได้ไปไหนแบบที่คนอื่นไปกันค่ะ ตอนนั้นวัยเรียนอิจฉาเพื่อนมาก ตอนนี้เราอายุ30 มีลูกติด1คน 2ขวบกว่า เราเคยแต่งงานมาครั้งนึงค่ะ แต่งได้ปีนึงเรามีลูกค่ะ และเลิกกับพ่อของลูกไปตั้งแต่คลอด เหตุผลที่เลิกเพราะเขาติดเหล้า ไม่ทำงาน และมีคนอื่นตอนเราท้อง จนเราคลอด
มาถึงครอบครัวนะคะ พ่อเราเป็นคนที่ชอบวางแผนไว้ให้ เขาชอบให้เราอยู่ในกรอบ และเราก็เหมือนไม่โตสักที เราเคยหนีออกบ้านครั้งนึงตอนอายุ19น่าจะได้ เราก็หนีไป ละทำงานอยู่คนเดียวแต่เรามีความสุขนะ เพราะเรามีอิสระทางความคิด ได้ทำอะไรที่เราอยากทำ ได้เที่ยวที่อยากไป สบายใจ เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ ตอนนั้นหนีไปเพราะที่บ้านมีหลานแล้วเราน้อยใจคิดมาก ซึมเศร้าและบ้าๆบอๆค่ะ หลังจากหนีไป สักพักเราก็ติดต่อกันกับพี่สาวตลอดค่ะ มีกลับมาเที่ยวบ้านเรื่อยๆ เวลาที่มีหยุดงาน เรารู้สึกมีความสุขดีคาะ เจอพ่อก็ไม่ทะเลาะกัน มีครั้งนึงเราจะไปทำงานโรงงาน แล้วพี่สาวเราเรียกกลับมาบ้าน เพราะว่าเราจะไปไกลเกิน เราอยู่เชียงใหม่ค่ะ ตอนนั้นเราจะไปทำที่กทม ถ้าวันนั้นตัดสินใจไปคงมีงานทำ มีเงินเก็บ มีขีวิตที่ดีกว่านี้นะ เรากลับมาบ้าน ก็ได้คุยกับพ่อของลูกนี่แหละ คบกันปีกว่า แต่งงาน มีลูก และสุดท้ายพังค่ะ เราเลิกกัน และไปไหนไม่ได้ เพราะเรามีลูก
เราเป็นคนที่ไม่สนิทกับพ่อเวลาคุยกัน สื่อสารไม่ค่อยเข้าใจกัน แต่ในบ้าน พ่อคือคนที่ตัดสินใจหลัก เราอยากทำแบบนึง พ่อจะไม่ค่อยเห็นด้วย อยากไปทำงานก็ไม่โอเค ตอนนี้พ่อไม่อยากให้เรามีแฟน มีใครอีกแล้ว อาจจะเพราะเห็นเราเสียใจ แต่เรามีแฟน และที่หนักกว่านั้น แฟนเราอายุ18 แต่แฟนเราเป็นเด็กมีความคิดแบบผู้ใหญ่นะ และแฟนไม่รังเกียจลูกเรานะคะ รักกันดี และเป็นความสัมพันธ์ทางไกล คุยกันมาได้6เดือนกว่า แฟนอยู่แพร่ เราอยู่เชียงใหม่ แฟนเคยมาหาเราครั้งนึง พอแฟนกลับเราโดนพ่อดุ บ่นยาวเลย เราจะมีปัญหากับพ่อตลอดตั้งแต่เด็กๆจนโต เรารู้สึกว่าพ่อบังคับให้เราเป็นแบบที่เขาต้องการ แต่เราไม่ใช่แบบนั้น เราคิดว่าเรามีแฟนไม่ได้หรอ เราคุย คบกับใครไม่ได้เหรอ แต่พ่อจะบอก อยู่เฉยๆ อย่าไปหามาเลย อยู่กับลูกเลี้ยงลูกให้ดี เราก็พอเข้าใจนะ แต่หลายๆเรื่องเราคุยกับคนในบ้านไม่ได้เลย ก็มีแฟนคนนี้แหละที่อยู่ด้วยตลอด บวกกับที่เราเป็นซึมเศร้า หลังคลอดแล้วยิ่งอาการหนัก ไม่รู้จะอธิบายยังไง
เราเคยตั้งกระทู้ แม่เลี้ยงเดี่ยวทำงานอะไรยังไงนะ ตอนนี้หนะเรามีแฟน และแฟนก็ชวนไปอยู่ด้วย ช่วยกันทำงาน เราคิดว่าจะเอาลูกไปด้วย ไปเริ่มต้นอะไรใหม่ เราอยู่ทุกวันนี้ท้อใจ อึดอัด รู้สึกว่าในบ้านไม่มีใครเข้าใจเลย กลางวันเราข่วยงานที่บ้าน เราทำตัวร่าเริงค่ะ แต่ตอนกลางคืนเราจะเป็นอีกคน มีแต่ความเครียด กดดัน และเศร้า
เอาจริงเรามีแฟน ก็อยากอยู่กับแฟนนะ เราคิดว่าคนเราควรมีความสุขง่ายๆ ถ้าการที่อยู่ด้วยกัน แล้วช่วยกันทำมาหากิน ดูแลลูกได้ มันก็คือความสุขแล้ว แต่ตอนนี้ทางบ้านก็ไม่ยอมแฟนเพราะเขาเด็ก งานก็ไม่ให้เราไปทำอะไรนอกบ้าน ให้ข่วยงานในบ้าน แต่เรามีลูก เราอยากหาเงินเลี้ยงเขาได้เอง ไม่ให้ลำบากที่บ้าน เราคิดไม่ตก ไม่รู้จะไปทางไหนเลย เราหนะอยากไปเริ่มกับแฟน แต่ที่บ้านไม่ยอม ถ้าเราหนีไปเลยจะดีมั้ย เราเครียดมาก คิดวิธีที่จะฆ่าตัวตายให้สำเร็จหลายรอบแล้ว